ตอนที่ 4 แบล็คการ์ด

ตอนที่ 4 แบล็คการ์ด

“เอ่อ......”

จักรชัยไม่ค่อยเข้าใจอยู่นิดหน่อยจึงมองไปที่สามคนนั้นที่อยู่ด้านข้าง ธีรพลไอออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ

“นี่พ่อกับแม่ตั้งใจให้นายโดยเฉพาะ สามารถทำได้ทุกอย่าง มีเรื่องอะไรนายบอกเธอได้ทันทีเลยนะ!”

ทุกเรื่อง!

จักรชัยพยายามควบคุมสีหน้าอาการของตนเองอย่างเต็มที่ แสดงท่าทางสงบนิ่งออกมา ก็ไม่รู้ว่าเขาคิดมากไป หรือคิดน้อยไปกันแน่

ดอกเหมยก็ถือโอกาสนั่งลงข้างกายเขา จับมือที่อยู่ข้างๆของเขาแล้วพูดขึ้น

“จักรชัย ถ้าลูกมีเรื่องอะไรที่ไม่อยากบอกพ่อกับแม่ ก็บอกให้น้ำทิพย์ฟังก็ได้ ไม่ต้องรู้สึกเขินอาย ต่อไปเธอก็เป็นคนของลูกแล้ว!”

จักรชัยเพิ่งถือแก้วน้ำขึ้นมา อยากจะดื่มเพื่อคลายความตกใจของตนเอง แต่กลับโดนคำพูดนี้ของดอกเหมยทำให้น้ำเกือบจะพุ่งออกมาอยู่แล้ว สำลักจนไอออกมาทันที ดอกเหมยรีบตบหลังเขาเบาๆ

สามีภรรยาตระกูลหัสบดินทร์อาจจะเป็นเพราะอายุมากแล้ว จึงไม่ได้คิดมากขนาดนั้น ก็ไม่ได้รู้สึกถึงปัญหาของคำพูดนี้ ในทางกลับกันธีรพลที่อยู่ด้านข้างกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ ดึงสามีภรรยาคู่นั้นมา บอกว่าจักรชัยเพิ่งจะฟื้น ยังต้องการพักผ่อน จึงดึงพวกเขาออกไปเลย

น้ำทิพย์ถือเสื้อผ้าชุดใหม่มาที่ด้านข้าง อยากจะช่วยสวมให้จักรชัย แต่กลับทำให้ชายหนุ่มอย่างเขา หลบอย่างเขินอาย

“ไม่เป็นไร ฉันใส่เองได้!”

“คุณชายคะ ปรนนิบัติคุณเป็นเรื่องที่ฉันต้องทำค่ะ ถ้าคุณไม่ต้องการฉัน ฉันก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องอยู่ที่นี่!”

สุดท้าย เพื่อความเห็นแก่ตัวนิดหน่อยของตนเองที่อยากให้สาวน้อยแสนสวยคนนี้อยู่ข้างๆกายตนเอง จึงทำได้เพียงยินยอมให้เธอจัดการ

“ฉันอยากออกไปซื้อมือถือ!”

หลังจากที่น้ำทิพย์ใส่เสื้อผ้าให้เขาอย่างดีแล้ว ได้ยินคำพูดของเขา ก็รีบประคองเขาลงจากเตียง

“ซื้อมือถือก็ได้ค่ะ แต่ซื้อเสร็จแล้วต้องรีบกลับมานะคะ อันที่จริงคุณชายมีภาวะสมองกระทบกระเทือนอยู่เล็กน้อย ยังจำเป็นต้องตรวจให้ละเอียดมากขึ้น”

รู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มของหญิงสาวที่เบียดอยู่บนแขนของตนเอง ในหัวของจักรชัยยังไม่มีสติกลับมา ก็พยักหน้าอย่างไม่รู้สึกตัว ออกจากโรงพยาบาลไปด้วยการประคองของเธอ

กำลังดูมือถือที่อยู่ในตู้โชว์สินค้า มุมปากของจักรชัยอดไม่ได้ที่จะชะงักอยู่ครู่หนึ่ง

“แค่มือถือเครื่องหนึ่ง ยังตั้งหลายแสน นี่ทำมาจากทองคำหรือ? น้ำทิพย์คุณชอบมือถือพวกนี้ไหม?”

ได้ยินคำถามอย่างกะทันหัน น้ำทิพย์จึงมองมือถือพวกนั้นอย่างวางเฉย ส่ายหัวแล้วก็เคลื่อนสายตาไป เหมือนกับว่ามือถือพวกนี้ไม่ได้อยู่ในความคิดของเธอเลย แต่เนื่องจากเหมาะสมกับจักรชัยในตอนนี้ ดังนั้นจึงพาเขามาที่นี่

“แต่ฉันรู้สึกว่ามือถือพวกนี้ค่อนข้างเหมาะสมกับคุณ!”

จักรชัยยิ้มๆ แล้วให้คนขายหยิบมือถือออกมา

“ที่นี่ไม่เหมาะสมกับพวกคุณ ถ้าจะมาซื้อมือถือเครื่องหนึ่งแล้วทำให้ครอบครัวล่มจม ก็ย่อมสู้เก็บเงินเอาไว้ใช้ในแต่ละวันไม่ได้นะ!”

พูดจบก็ไม่หยิบมือถือออกมา ก้มหน้าเล่นมือถือของตนเองต่อไป

จักรชัยเลิ่กคิ้ว มองเสื้อผ้าบนร่างของตนเองครั้งหนึ่ง ยืนยันได้เลยว่าไม่ค่อยเหมือนคนที่จะสามารถซื้อมือถืออย่างนี้ได้ คำพูดของคนขายก็ไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจ

แต่วันนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน ตามที่ยศพลให้บัตรใบนั้นแก่เขาถึงแม้จะซื้อมือถือทั้งหมดของที่นี่ ก็ยังมีเหลืออีกมากมาย

คิดๆแล้ว ก็เอาบัตรออกมาวางไว้บนตู้โชว์สินค้า คนขายราวกับโดนเขาก่อกวนจนรำคาญ ขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นบัตรใบนั้นบนตู้โชว์สินค้า ก็ตกตะลึงไปในทันที

หยิบขึ้นมาดูอีกครั้งให้เต็มตา จึงตกใจจนร้องออกมา

“นี่เป็นแบล็คการ์ด?!”

จักรชัยไม่ได้สนใจความตื่นตระหนกของเธอ และยังชี้ไปที่มือถืออีกเครื่องหนึ่ง ให้เธอหยิบออกมาคิดเงิน

ในตอนที่เงินเข้าไปในบัญชีอย่างแน่ชัดแล้ว คนขายเพิ่งจะพินิจพิเคราะห์ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียด