moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว

ตอนที่ 1 แฟนสาวผู้บูชาเงิน

กรี๊ด!

ได้ยินเสียงร้องที่ตื่นตระหนกตกใจปะทุขึ้นมาจากฝูงชนอย่างฉับพลัน จักรชัยแค่รู้สึกว่าสมองของตนเองว่างเปล่า ของเหลวอุ่นๆไหลลงมาอาบแก้ม จากนั้นก็จมลึกลงไปในความมืดมนทันที

ตอนที่เขาฟื้นขึ้นมา หมอที่สวมชุดกาวน์สีขาวสามคนยืนล้อมรอบอยู่ข้างเตียง ในสายตามีความเบื่อหน่ายอยู่เล็กน้อย

“ในเมื่อฟื้นแล้ว ก็โทรหาคนในครอบครัวก่อน รีบให้พวกเขาจ่ายเงินมา ศีรษะของคุณได้รับบาดเจ็บ ต้องได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วน”

จักรชัยยังไม่ได้สติสักเท่าไหร่ ก็ได้ยินพยาบาลคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆหมอกำลังบ่นอยู่ตลอด

จักรชัย เป็นนักศึกษาที่เพิ่งเรียนจบ ไม่ง่ายเลยกว่าจะหางานได้ มีแฟนแล้ว เห็นว่าใกล้จะถึงวันวาเลนไทน์ จึงอยากจะใช้เงินที่เก็บออมเอาไว้ไปซื้อของขวัญให้เธอ แต่กลับไม่คิดว่าระหว่างทางจะเกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝัน ตอนที่เดินผ่านไซต์งานก่อสร้างแห่งหนึ่ง ก็โดนก้อนหินที่ตกลงมาจากด้านบนกระแทกใส่หัว

ตอนที่เขาโดนนำตัวส่งโรงพยาบาล เนื่องจากสถานการณ์น่าเป็นห่วง จึงทำการตรวจสอบเบื้องต้นแล้วครั้งหนึ่ง ก็พบว่าสมองของเขามีเลือดคั่ง แต่มือถือของเขาพังไปแล้ว ติดต่อคนในครอบครัวไม่ได้ ไม่มีคนจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เขา หมอจึงต้องรอให้เขาฟื้นขึ้นมาแล้วเรียกคนมาจ่ายเงินก่อน

หมอไม่กี่คนนั้นพูดจบ เมื่อเห็นเขาไม่ตอบสนอง ก็วางใบเสร็จรับเงินไว้บนตัวของเขาโดยตรง จักรชัยอดทนจากความเจ็บปวดที่ศีรษะพอประมาณประเมินค่าใช้จ่ายคร่าวๆ ไม่คิดว่าจะตั้งเจ็ดพันกว่า ตกตะลึงอยู่บนเตียงอย่างฉับพลัน

เพราะเขาเป็นแค่นักศึกษาที่เพิ่งเรียบจบ ไม่มีประสบการณ์การทำงาน ไม่ง่ายเลยที่จะมีบริษัทรับเขาเอาไว้ เงินเดือนที่ได้ก็เพียงแค่ถูไถให้ไม่ต้องนอนริมถนนเท่านั้น

จักรชัยนึกถึงพ่อแม่ของตนเอง ที่หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน เพราะต้องเพาะปลูกตลอดปี จึงทั้งดำทั้งผอม เงินที่เขาเรียนมหาวิทยาลัยก็เป็นเงินที่คนในครอบครัวเก็บเล็กผสมน้อยเอาไว้

ถ้าไม่มีเงินรักษาอาการป่วย ก็จะเป็นเขาคนเดียวที่ล้มลง แต่ถ้าทำให้คนในครอบครัวรู้ว่าค่ารักษาพยาบาลตั้งเจ็ดพันกว่า กลัวว่าคนที่ล้มจะไม่ใช่เขาคนเดียวแล้ว

คิดอยู่พักใหญ่ จึงเพิ่งนึกถึงคนๆหนึ่ง บางทีอาจจะช่วยเขาได้

“ขอยืมมือถือของพวกคุณสักหน่อยได้ไหม? ผมจะโทรหาคนที่บ้าน!”

พยาบาลคนที่พูดเมื่อครู่หยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าอย่างค่อนข้างเบื่อหน่าย ให้ไว้บนมือของจักรชัย จักรชัยเห็นการกระทำทั้งหมด แต่เขาก็พูดอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงเก็บกดความโมโหเอาไว้

“ใคร?” ต่อสายโทรศัพท์ เสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความรำคาญปนอยู่เล็กน้อยลอยออกมา

จักรชัยเลียริมฝีปากที่ค่อนข้างแห้งผาก ด้วยความกลัวว่าอีกฝ่ายจะวางสาย จึงรีบเอ่ยปากขึ้น

“อลินดา ฉันเอง จักรชัย”

“อ้อ มีอะไรหรือ?”

“ฉันได้รับบาดเจ็บตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ให้ฉันยืมเงินรักษาตัวหน่อยได้ไหม?”

จักรชัยพูดจบ อีกฝ่ายเงียบไปพักใหญ่ไม่พูดอะไรเลย ตอนที่เขากำลังจะเอ่ยปากอีกครั้ง อลินดาก็ส่งเสียงที่เย็นชาออกมา

“เฮอะ จักรชัยตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คุณปัญญาอ่อนขนาดนี้ ไม่มีเงินไม่อยากซื้อของขวัญให้ฉันก็ช่างเถอะ ยังจะใช้วิธีอย่างนี้มาหลอกเอาเงินจากฉันอีก ฝันไปเถอะ! ต่อไปก็ไม่ต้องมาหาฉันบ่อยๆนะ คนอย่างคุณ ตายคาโรงพยาบาลไปเลยจริงๆก็คงจะดี”

พูดจบ อลินดาก็ตัดสายโทรศัพท์ทันที ไม่ให้โอกาสจักรชัยเอ่ยปากอธิบายอย่างสิ้นเชิง ได้ยินเสียงสายไม่ว่างของปลายสายลอยออกมา ใจของจักรชัยก็ตกลงไปถึงจุดต่ำสุดอีกครั้ง

เงินเดือนก่อนหน้านี้ของเขานอกจากเก็บไว้เพื่อค่าเช่าห้องและค่าอาหารที่จำเป็น ที่เหลือก็ให้อลินดาเป็นคนดูแลทั้งหมด แม้ว่าจะไม่มากเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็มีถึงเจ็ดแปดพัน ไม่นึกเลยว่าอลินดาจะเมินเฉยขนาดนี้