03 ซวยซ้ำสาม

Killing me [EP 3]

“แล้วสรุปฉันผิดใช่มั้ย ที่มองไม่เห็นรถซังกะบ๊วยของเธอ”

“เออ คือว่า...” ร่างบางหน้าถอดสี เธอไม่มีอะไรจะแก้ตัว เพราะลืมไปว่ารถที่เธอขี่คือจักรยานคันเก่า

“มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย” ร่างสูงหัวเราในลำคออีกรอบ “รถฉันราคาหลักสิบล้าน แค่สีถลอกนิดเดียวก็เอาเรื่องอยู่นะ เธอมีปัญญาชดใช้มั้ย”

“เออ...คือว่า” ปากบางสั่นไปหมด เพราะรถที่เขาขับน่าจะหลายสิบล้าน แล้วเธอจะมีปัญญาซ่อมให้เขามั้ยเนี่ย ลำพังตัวเองก็ยังจะเอาไม่รอดเลย

“ไหนลองพูดมาซิ” ร่างสูงยืนกอดอกมองท่ามกลางความมืด แต่สัมผัสได้ถึงอาการสั่นของคนตัวเล็ก

“ขอผ่อนจ่ายค่ะ”

“ฮ่าๆๆ นี่เธอกำลังเล่นตลกอยู่หรอ จะมาขอผ่อนจ่ายกับฉัน กี่ชาติถึงจะหมด”

“ฉันว่าคุณรวยขนาดนี้น่าจะเห็นใจผู้หญิงตาดำๆ แบบฉันนะคะ” เธอไม่มีทางเลือกแล้ว อะไรที่ทำให้ตัวเองรอดก็ต้องทำ

“กับผู้หญิงหัวร้อนและเป็นปัญญอ่อนแบบเธอนี่เหรอ บอกเลยฉันไม่เห็นใจ” ร่างสูงไม่แยแส

“แหมคุณก็ ตอนนั้นฉันทะเลาะกับที่บ้านมา ฉันเครียดมาก ฮึก..แล้วมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย มันเลยทำให้ฉันขาดสติ ฮึกๆ” ร่างบางรีบแกล้งบีบน้ำตา แต่คนตัวสูงกลับตบมือให้ราวกับรู้ว่าเธอกำลังเล่นละคร

แปะๆๆ

“ตีบทแตกใช้ได้เลย เอารางวัลตุ๊กตาทองมั้ย”

“ฮือๆ เปล่านะคะ ฉันมีปัญหากับครอบครัวจริงๆ ฉันหนีออกจากบ้านมา” เอาวะ เป็นไงเป็นกัน อะไรที่ทำแล้วมีโอกาสรอด ก็ต้องทำ

“ดราม่าเก่งที่หนึ่ง ยกโล่ให้เลย ฮ่าๆๆ” แต่ร่างสูงกลับหัวเราะหนักกว่าเดิม

“คุณไม่เป็นฉันไม่มีวันรู้หรอก ฮึก” ร่างบางแกล้งเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ

“ทำไมฉันจะไม่รู้เรื่องของเธอ”

“...”

“นักศึกษาปี 1 มหาวิทยาลัย X ต้องให้ฉันบอกคณะมั้ย”

“คะ คุณรู้ได้ยังไง” เขารู้จักเธอได้ยังไง ว่าแต่...หุ่นแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้คุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่งแต่จำไม่ได้

“เรียนคณะบริหารธุระกิจ ฉันพูดถูกมั้ย”

“...” เขาพูดถูก แต่ทำไมเขารู้ขนาดนี้ หรือว่า...

พึบ!

ไฟจากรถหรูที่จอดอยู่กลางถนนสว่างขึ้น ทำให้เธอมองเห็นผู้ชายคนนั้นชัดเจน

ชัดเจน!!

“อาจารย์มาร์ค!!” ร่างบางตกตะลึงจนตัวแข็งทื่อ ซวยซ้ำสาม...เพราะเขาคืออาจารย์มาร์ค

“จำฉันได้ด้วยหรอ” ร่างสูงเลิกคิ้ว เธอสัมผัวได้ถึงความไม่น่าไว้ใจจากสายตาคมคู่นั้น

“จะ จำได้ค่ะ วันนี้หนูพึ่งเรียนกับอาจารย์ไป” มะนาวเหงื่อไหลพราก

“ความจำดีนี่ แต่ทำไมเธอถึงทำท่าทางกลัวฉันขนาดนั้น ไปทำเรื่องอะไรมารึป่าว” ร่างสูงยืนกอดอกถาม

เธอจะอาศัยจังหวะนี้แล้ววิ่งหนีดีไหม แต่ยังไงก็ต้องเจอเขาที่มหาลัยอยู่ดี โอ้ย! ทำไมต้องซวยอะไรแบบนี้

“เออ คือ...”

“เลิ่กลั่กแบบนี้ ฉันว่าชัวร์”

“กะ...ก็หนู ไปขว้างหินใส่รถอาจารย์ ไงค่ะ แฮ่ๆ” ร่างบางยกมือเกาหัวกลบเกลื่อนความผิด

“ฉันว่าไม่ใช่แค่เรื่องรถ”

“ละ...แล้ว เรื่องอะไรคะ”

“เธอไม่ได้ดูข่าวหรอ”

“มะ ไม่ได้ดูค่ะ ช่วงนี้หนูสนใจแค่เรื่องเรียนอย่างเดียวค่ะ” เธอผิดที่ไปขว้างหินใส่รถเขา แต่เรื่องข่าวมันไม่ใช่ความผิดเธอสักหน่อย

“สนใจเรื่องฉันด้วยหรือเปล่า ถ้าจำไม่ผิดเธอใช่มั้ยที่แอบตามฉันไปถึงคอนโด”

“อาจารย์รู้!”

“เหอะ ทำไมฉันจะไม่รู้ ผู้หญิงโรคจิตแบบเธอ ไปอ่อยฉันที่ห้องทำงานแทบทุกวัน พอฉันไม่สนใจก็ไปปล่อยข่าวว่าฉันเป็นเกย์!” ร่างสูงตะคอกจนมะนาวถึงกับตัวสะดุ้งโหยง

“หนูไม่ได้เป็นคนปล่อยข่าวนะคะ”

“แต่รูปของคนที่ปล่อยข่าวฉันคือเธอ และมีความเป็นไปได้สูง เพราะเธอแอบติดตามชีวิตฉัน”

“...” อยากจะเอามือตีหัวตัวเองจริงๆ เธอแอบตามเขาก็จริง แต่ไม่ได้เป็นคนปล่อยข่าว แต่จะพูดไปยังไงเขาก็ไม่เชื่อเพราะเธอทำตัวน่าสงสัยเอง

“ตั้งแต่ข่าวออกไปกระทบทั้งเรื่องงาน และก็ชีวิตของฉัน บางคนถึงกับถอนหุ้น ทำให้บริษัทฉันขาดรายได้...เธอจะชดใช้ให้ฉันยังไง”

“หนูขอยืนยันคำเดิมค่ะ ว่าหนูไม่ได้เป็นคนทำ” เธอสังเกตุเห็นรอยยิ้มจากใบหน้าอันหล่อเหลา แต่มันเป็นรอยยิ้มที่แสนชั่วร้าย

“เธอนี่มันแถเก่งจริงๆ ฉันปรบมือให้เลย” เขาปรบมือให้ร่างบางจนมันเกิดเสียงดังก้อง ไปทั่วท้องถนน

“ละ แล้วจะให้หนูทำยังไงคะ แต่ถ้าเป็นเรื่องรถหนูขอผ่อนจ่าย”

“เรื่องรถฉันเพราะซีเรียสหรอก เพราะนั่นแค่เศษตังหลังตู้เย็นของฉัน” ร่างสูงก้าวขายาวเข้ามาอย่างช้าๆ จนมาหยุดที่ตรงหน้าเธอ “แต่เรื่องข่าวฉันซีเรียส”

มะนาวเงยหน้ามองร่างสูงแต่กลับไม่กล้าสบตาเขา เธอสูงเพียงแค่หน้าอกของเขาเอง ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตา เพราะเธอเองแอบชอบเขามานานแสนนาน...

“ละ...แล้วจะให้หนูทำยังไงคะ ก็อาจารย์หน้าหวานซะขนาดนั้น หนูเองก็คิดว่าอาจารย์อาจจะชอบผู้ชาย”

ทุกอย่างที่เป็นองค์ประกอบบนใบหน้าของเขา ราวกับเทวดาจงใจปั้นมา ผิวขาวจัดแถมหน้ายังเนียนผ่องขนาดนี้เธอเป็นผู้หญิงยังอายเลย

“มองหน้าฉันทำไม หรือว่าแอบชอบฉัน” ร่างสูงยืนกอดอกถาม

ให้ตายเถอะ เมื่อเทียบกับเขาทำไมเธอตัวเล็กแบบนี้ เหมือนเขากำลังยืนคุยกับเด็ก

“ชอบค่ะ หนูแอบชอบอาจารย์”

“ชัดเจนดี” ร่างสูงถอนกายใจหนึ่งที “ฉันอยากให้เธอชดใช้กับเรื่องที่เกิดขึ้น”

“จะ จะให้หนูชดใช้ยังไงคะ”

“ไม่อยากหรอก” ร่างสูงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบเบาๆ ที่ข้างหนูของคนตัวเล็ก “แค่ทำให้ข่าวเปลี่ยน”

“ทำให้ข่าวเปลี่ยน! ทำยังไงคะ หนูต้องไปแก้ข่าวหรอ”

“เธอนี่มันแกล้งโง่ได้เนียนจริงๆ ข่าวออกไปขนาดนั้นรู้ถึงหูใครต่อใครแล้ว จะแก้ได้ยังไง”

“แล้วหนูต้องทำยังไงคะ” ร่างบางก้าวเท้าถอยหลัง เมื่อคนตัวเข้ามาประชิดตัวเธอ

“มันไม่ยากหรอก”

“...”

“แค่ทำให้คนอื่นรู้ว่า...ฉันไม่ได้เป็นเกย์!”