02 ซวยซ้ำสอง

Killing me [EP 2]

“ฉันว่างานนี้อาจารย์มาร์คเล่นงานแกแน่ๆ” เจด้ากระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของคนที่กำลังนั่งหน้าถอดสี

“ฉันก็จะบอกไปตรงๆ ว่าไม่ได้ทำ”

“แกว่าอาจารย์มาร์คจะเชื่อหรอ”

“...” ร่างบางถอนหายใจ “ทำไมต้องเป็นฉันด้วย ทำไมไม่เอารูปแก ทำไมต้องเอารูปฉัน~”

“ดีแล้วที่เป็นรูปแก ฉันไม่อยากมีปัญหากับใคร” เจด้าหัวเราะคิกคัก ต่างจากเพื่อนที่กำลังคิดหนัก

“แค่เรื่องเรียนก็ปวดหัวมากพอแล้ว แล้วแบบนี้ฉันจะมองหน้าอาจารย์มาร์คยังไงติด”

“แกก็ไม่ต้องมองหน้าไง มองอย่างอื่นแทน” เจด้ายิ้มมุมปาก

“บ้าแล้ว” มือบางตีเเขนเจด้ากลบเกลื่นความเขินอาย

“สองคนที่นั่งมุมห้อง ถ้าไม่อยากเรียนออกไปครับ รบกวนคนอื่น!” เสียงเข้มดังขึ้นที่หน้าห้อง ก่อนทุกสายตาจะหันมาจับจ้อง ที่สองสาวกำลังนั่งคุยกัน

ทั้งสองรีบผละตัวออกจากกันก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาเรียนหนังสือต่อ แต่รางบางก็ไม่วายสบตากับคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง เขามองเธออย่างไม่เป็นมิตร จนมะนาวรู้สึกเสียววาปที่สันหลัง

หลังเลิกเรียนทุกวันมะนาวจะไปทำงานพาร์ททามเป็นประจำ ปกติกิ่งวารีจะไปด้วย แต่วันนี้ธอไม่สบายจึงขอลา

“เฮ้อ...เสร็จซักที” ร่างบางบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะเดินไปถอดผ้ากันเปื้อน วันนี้ที่ร้านค่อนข้างวุ่นวายเนื่องจากลูกค้าเยอะ แถมยังมีแขกวีไอพีที่ต้องดูแลอีก พนักงานในร้านก็ลาถึงสองคน มะนาววิ่งชนิดที่เรียกได้ว่าแทบหัวหมุน

“เดี๋ยวก่อนมะนาว” เจ้าของร้านเรียก ก่อนจะยื่นเงินแบงค์สีเทาให้สองใบ “ทริปจากโต๊ะวีไอพีเขาฝากมาให้”

“อะ เออขอบคุณค่ะ” เธอก้มหัวให้เจ้าของร้านก่อนจะยื่นมือไปรับเงิน

“ทริปหนักทุกวันเลยนะ” พนักงานอีกคนที่เดินมาถอดผ้ากันเปื้อนแซะขำๆ

“วันเดียวนี่แหละค่ะ” มะนาวยิ้มให้ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋า

“ฉันเห็นเธอได้ทุกวัน ลูกค้าคงจะหลงท่าทางน่ารักของเธอ คราวหน้าฉันจะลองทำดูบ้าง”

“ตัวเท่าหมีควาย จะเอาอะไรมาน่ารักย๊ะหล่อน” พนักงานอีกคนที่พึ่งเดินเข้ามาแซะ ก่อนที่ห้องเก็บของจะกลายเป็นเสียงหัวเราะคิดคักของสามสาว

เพราะมัวแต่เม้าท์มอยจนลืมดูเวลา ข้อมือบางยกขึ้นมาดูนาฬิกาก่อนจะพบว่าตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว ด้วยความที่หอพักอยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารที่เธอทำงาน ร่างบางจึงเลือกที่จะปั่นจักรยานมาเพราะจะได้ประหยัดเงินเอาไว้จ่ายค่าเทอม

ปกติเธอไม่เคยกลับห้องดึกขนาดนี้ และในซอยค่อนข้างเปลี่ยว ขาเล็กจึงเร่งฝีเท้าเพื่อให้รีบถึงห้องพัก

เอี๊ยดดดด!

จู่ๆ มียนต์คันรถหรูสีส้มขับออกจากซอยแล้วปาดหน้าเธอกระทันหัน ร่างบางจึงหักหลบแล้วไปชนเข้ากับต้นไม้ที่อยู่ข้างทางอย่างจัง

โครมม!

“โอ้ย!” โชคดีที่เธอไม่ได้เจ็บอะไรมาก แค่มีแผลถลอกนิดหน่อย ใครกันขับรถไม่มีมารยาทสิ้นดี มีเงินซื้อรถแต่ไม่มีสมอง

ร่างบางเดินกะเพกๆ ออกจากใต้ต้นไม้ ก่อนจะเดินไปหารถหรูคันสีส้มที่จอดอยู่กลางถนน

ไม่แม้แต่จะลงมาดูเธอ

ปึกๆๆ!

ด้วยความที่กระจกเป็นฟิล์มดำทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นว่าคนที่อยู่ข้างในนั้นเป็นใคร

หนอย...ถ้าเป็นผู้หญิงนะมะนาวจะตบให้ฟันร่วงเลย แต่ถ้าเป็นผู้ชายค่อยว่ากัน

“ออกมาค่ะ! คุณขับรถประสาอะไร” ร่างบางยืนเคาะกระจกฝั่งคนขับ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนข้างในจะเปิด “นี่คุณ! ฟังภาษามนุษย์รู้เรื่องมั้ยคะ คุณขับรถปาดหน้าคนอื่น นี่ถ้าฉันขับรถยนต์ฉันคงตายไปนานแล้ว”

“...” ข้างในเงียบ แต่ยังไม่ยอมดับเครื่องยนต์

“ออกมาคุยกันค่ะ คุณมีเงินซื้อรถราคาหลายล้าน แต่คุณกลับไม่มีสมองในการขับรถแบบนี้ ใบขับขี่ซื้อมาหรอคะ” มะนาวเริ่มมีน้ำหู

“...” แต่คนข้างในก็ยังเงียบเหมือนเดิม สงสัยเขากำลังจะกวนประสาทเธอ รู้จักมะนาวน้อยไปซะแล้ว จิ๋วแต่แจ๋วนะจะบอกให้

“จะไม่ลงมาใช่มั้ย...ได้!” สักพักร่างบางเดินไปก้มเก็บอะไรสักอย่างที่พื้น ก่อนจะขว้างมันใส่รถหรูคันนั้นอย่างแรงจนเกิดเสียงดังปึก

ฟึบ!

ได้ผล...สักพักคนข้างในดับเครื่องยนต์ และค่อยๆ เปิดประตูก้าวขายาวลงจากรถ เธอเห็นเป็นรองเท้าผู้ชาย แต่ด้วยความที่ถนนไม่มีไฟและมืดมาก จึงไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เห็นแค่เงาก็รู้ว่าดูดี

“ขับรถประสาอะไรของคุณคะ คุณเกือบทำฉันตายรู้มั้ย” ร่างบางยืนตะโกนด่าอยู่ข้างหลัง

“...” แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตอบโต้อะไร ก่อนจะเดินอ้อมไปที่ฝากระโปรงรถ ตรงที่เธอขว้างหินใส่

“คุณมีปากมั้ยคะ ฉันถามว่าคุณขับรถประสาอะไร!”

“...” แต่เขาก็ยังไม่ตอบ ร่างสูงเอื้อมมือไปลูบฝากระโปรงรถเบาๆ

“ที่ฉันทำมันยังน้อยไป สำหรับคนที่ขับรถไม่มีมารยาทแบบคุณ น่าจะเจอแกงซ์ปาหิน”

“...” ร่างสูงไม่ตอบแต่ยืนพิงฝากระโปรงรถ ก่อนจะควักบุหรี่ออกมาสูบอย่างใจเย็น

“ช่วยเลื่อนรถหน่อยค่ะ ฉันจะกลับห้อง ขับรถไม่มีมารยาทแล้วยังจะจอดขวางทางคนอื่นอีก” ผู้ชายคนนี้คิดว่าตัวเองเท่ห์นักหรือไง ถึงได้จอดรถขวางทางคนอื่น เธอชักอยากจะเห็นหน้าแล้ว ถ้าหล่อมะนาวจะให้อภัย

“...” ร่างสูงทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้เท้าขยี้ “นี่เธอไม่รู้จริงๆ หรอว่าใครถูกใครผิด”

เอ๊ะ! เสียงคุ้นๆ แต่เธอจำไม่ได้ว่าเคยได้ยินที่ไหน

“คุณนั่นแหละผิด จู่ๆ คุณก็ขับรถออกจากซอยมาปาดหน้าฉัน ดีนะที่ฉันหลบทัน”

“...” เขาไม่ตอบ แต่เธอได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากร่างสูง “ฉันให้โอกาสเธอคิดอีกหนึ่งรอบ”

ผิดแล้วยังไม่กล้ายอมรับผิด

“ต่อให้ฉันพูดอีกล้านรอบ คนที่ผิดก็คือคุณค่ะ คุณคือคนผิด! ขับรถไม่ทีมารยาท รถแพงซะเปล่าแต่ไม่มีสมอง!”

“...” ร่างสูงยืนขึ้นเต็มความสูง เขาตัวสูงมาก เธอน่าจะสูงเท่าไหล่ของเขา “ในซอยนี้มืดมาก”

“แล้วยังไงคะ” เขาต้องการอะไร ต้องการให้เธอชดใช้เหรอ ฝันไปเถอะ!

“เธอไม่สังเกตุหรอ ว่ารถของเธอมันไม่มีไฟ แล้วถนนก็มืดซะขนาดนี้ ต่อให้ไม่ใช่รถฉันคนอื่นก็มองไม่เห็นอยู่ดี

“...” ตายแล้ว! เธอลืมไปว่ารถจักรยานของเธอไม่มีไฟ แล้วซอยมันก็มืดมาก “อะ...เออ”

“ถ้าฉันขับรถมาเร็วกว่านี้ คงจะเหยียบเธอจนแบนไปแล้ว”

มะนาวเล่ิกลั่ก ความซวยตกอยู่ที่เธอเต็มๆ เพราะนอกจากรถเธอจะไม่มีไฟแล้ว เธอยังเอาก้อนหินไปขว้างใส่รถราคาแพงหูฉี่ของเขาอีก อะไรมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้!!