บทที่ 7 คำสั่ง

     เครื่องบินลำหนึ่งกำลังทะยานลงจอดบนรันเวย์ของท่าอากาศยานของรัฐริฮาล  ซึ่งเป็นหนึ่งในรัฐของเมืองอัลซาราหนึ่งในประเทศมหาอำนาจของโลกในเอเชียกลางที่เป็นแหล่งแร่ทองคำและน้ำมันชั้นดีประเทศหนึ่งที่กำลังเป็นที่จับตามองของนักลงทุนมากมาย  เหล่าทะหารองครักษ์ในชุดดิชดาชาสีครึ้มจำนวนหนึ่งไม่มากไม่น้อย  จากในวังกำลังยืนถือปืนตั้งแถวยาวตามพรหมสีแดงขอบทองอยู่นอกรถหรูสีดำหน้าลานทางเข้าสนาทบิน  และอีก 6-8 คนเข้ามายืนตรงมือไขว้หลังอย่างสงบรอรับอยู่ที่ทางออกผู้โดยสารเพื่อรอใครบางคนอย่างขมักเขม้น  ไม่นานนักก็มีชายหนุ่มที่มีรูปร่างสูงตระหง่านเป็นสง่าให้ความรู้สึกมีพลังอันน่าเกรงขามลอยล้อมอยู่รอบกายแข็งแกร่ง ใบหน้าเขาแสดงให้เห็นถึงพลังอำนาจและแรงดึงดูดบางอย่าง  ในตาสีสนิมที่ดูดุดันประกาตาคมกล้า  ริมฝีปากสีสดบางเฉียบเรียบเฉยน่าหวาดหวั่น  เครื่องหน้าของเขาดูหล่อเหลาสมบูรณ์แบบเรากับรูปปั้นอันวิจิตร  เดินออกมาพร้อมกับหนึ่งบุรุษผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและองครักษ์คู่ใจที่เดินอยู่ถัดไป ข้างหลังเพียงหนึ่งเก้าเท่านั้น  เดินผ่านประตูผู้โดยสารออกมาและตรงดิ่งไปยังเหล่าทะหารที่รอรับเขาอยู่อย่างรวดเร็วราวกับพายุ

     “ยินดีต้อนรับกลับครับท่านชายท่านองครักษ์” ทะหารที่มารอรับอยู่เหล่านั้นกล่าวและทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียง

     ราเฟลเพียงแต่พยักหน้ารับและเดินนำไปข้างหน้าตามด้วยเหล่าทะหารที่พากันเดินตามหลังมาอย่างเป็นระเบียบตรงออกไปยังหน้าประตูทางออกทันที  เหล่าทะหารจับอาวุธที่ยืนรออยู่นานแล้ว  เมื่อเห็นผู้เป็นนายเดินออกมาแล้วก็ต่างทำความเคารพกล่าวอย่างพร้อมเพรียงเช่นกัน

     “ท่านชาย”  ก่อนจะเปิดประตูรถหรูสึดำสนิทให้เขาขึ้นไปพร้อมกับท่านองครักษ์

     เมื่อรถเคลื่อนตัวออกไปพวกเขาต่างก็รีบวิ่งไปขึ้นรถอีกคันแล้วขับตามไป   รถขับออกจากท่าอากาศยานมุ่งสู่ทะเลทราบเบื้องหน้า  ถนนทรายที่เป็นทางเชื่อมจากรัฐริฮาลไปสู่เมืองหลวงหลักอย่างอัลซาราซึ่งเป็นวังที่ราเฟลอยู่

     ทะเลทรายที่ร้อนระอุ  กลิ่นอายของแดดและลมร้อนของทะเลทรายในตอนกลางวันนั้นช่างร้อนยิ่งนัก  บางครั้งลมนั้นก็มักจะก่อตัวแปรเปลี่ยนเป็นลมพายุทะเลทรายแสนน่ากลัวขึ้น  และมันอาจเป็นเรื่องน่าหวาดหวั่นสำหรับคนที่ไม่เคยได้พบเจอ  แต่หากมันเป็นความเคยชินของคนที่นี่เสียแล้วแต่ก็ยังคงมีความวิตกกังวลอยู้บ้าง  ทหารที่นั่งติดอยู่กับที่นั่งคนขับกดรับวิทยุสื่อสารก่อนจะหันมาบอกกับท่านองครักษ์ไฟซาลอย่างร้อนใจ

     “ท่านไฟซาลครับเราได้รับรายงานว่ามีพายุทะเลทรายลูกใหญ่กำลังแรงลมสูงก่อตัวขึ้นใกล้กับทางทีเราจะขับรถผ่านไปครับ” สีหน้าที่เคร่งเครียดปรากฏขึ้นบนใบหน้าไม่ต้องพูดต่อว่าพายุทรายที่ว่ามันร้ายแรงขนาดไหน

     องครักษ์หนุ่มหันมองผู้เป็นนายเหนือหัวที่ตอนนี้ทำเพียงนั่งหลับตาอยู่ใกล้เขาเท่านั้น  ไฟซาลจึงทำหน้าที่สั่งการแทนเจ้าชายราเฟล  เขาให้ทหารรีบขับรถตรงไปข้างหน้าอย่างเร็วและจอดหลบอยู่ใต้เนินผ่าหินทราย  เพื่อใช้เป็นเกราะกรรมบังก่อนที่พายุทรายจะมาถึงพวกเขาอย่างรวดเร็ว

     “มีอะไรเหรอไฟซาล” ราเฟลลืมตาตื่นขึ้นพร้อมถามองครักษ์คู่ใจของเขา

     “มีพายุทะเลทรายลูกใหญ่กำลังแรงลมสูงกำลังพัดผ่านมาทางนี้ขอรับท่านชาย  เราจำเป็นต้องหยุดรถเพื่อหลบให้พายุทรายผ่านพ้นไปก่อน ขอรับ” ไฟซาลตอบกลับนายเหนือหัวอย่างนอบน้อมด้วยใบหน้ากังวล

     “อืม  เข้าใจแล้ว” ราเฟลทำหน้ารับรู้อย่างหนักใจไม่แพ้กัน

     ไม่มีชาวทะเลทรายคนไหนที่ไม่รู้ถึงความน่ากลัวของคำว่าพายุทะเลทราย  ไม่นานเม็ดทรายและฝุ่นก็พัดตลบอบอวลรอบรถของพวกเขาไปทั่วทุกทิศทุกทางอย่างบ้าคลั่งและน่ากลัว  ดีที่ว่าที่ๆ พวกเขาจอดรถคันหรูหลบพายุทรายนั้นเป็นเนินผ่าพอจะกันลมพายุไม่ให้พัดรถปลิวไปในลมพายุทรายได้  ผ่านไปเนิ่นนานหลายชั่วโมงกว่าพายุทรายจะสลายตัวลง  ลมที่พัดกรรโชกราวกับบ้าคลั่งเมื่อครู่สงบลง  เหลือเพียงลมที่พัดฉิวๆ ท่ามกลางท้องฟ้าที่แจ่มใสราวกับเมื่อกี้นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

     “พายุทรายสงบลงแล้วขอรับ” ทหารผู้ที่เป็นคนขับกล่าวขึ้น

     “ไปได้” ไฟซาลสั่งเสียงเรียบ  ก่อนรถจะทะยานเคลื่อนตัวออกไปมุ่งหน้าไปยังเมื่องที่อัลซารา

     ผ่านมาเป็นเวลากว่าชั่วโมงรถหรูก็ชะลอตัวขับอย่างช้าๆ มาจอดยังหน้าวังอันใหญ่โตโอ่อ่ายอดโดมสีเหลืองทองอร่ามงดงาม  เจ้าชายราเฟลลงจากรถและตรงดิ่งไปยังห้องทำงานพร้อมกับไฟซาลทันที 

     ราเฟลใช้เวลาหมกมุ่นอยู่กับกองเอกสารบนโต๊ะทำงานเป็นเวลานานตั้งแต่ที่เขาเดินทางกลับมาถึง  ก่อนจะวางปากกาลงและยกมือขึ้นกดนวดที่หว่างคิวและขมับของตัวเอง

     “เรื่องที่ฉันให้นายไปทำล่ะ” เขาถามไฟซาลขึ้นพลาเอามือไปจับเอกสารอ่าน

     “ฉันให้คนไปจัดการแล้วอีกไปนานคงมารานงานให้ทราบ” ไฟซาลตอบราเฟลด้วยเสียงเรียบและเป็นกันเอง  เพราะทั้งสองคนนั้นเป็นเพื่อนเล่นเพื่อนต่อยกันที่สนิทกันมาตั้งแต่เล็กๆ แล้ว  อีกทั้งพ่องของไฟซาลก็เป็นเพื่อนของพ่อเขาพวกเขาเลยสนิทกันราวกับพี่น้องที่คลานตามกันมาเลยทีเดียวก็ว่าได้  ราเฟลเองก็ไม่อยากให้ไฟซาลใช้คำพูดสุภาพกับเขาด้วย  ไฟซาลเองจะพูดสุภาพกับราเฟลเฉพาะในช่วงที่มีงานและเวลาสำคัญๆ เท่านั้น  เวลาปกติก็จะพูดตามประสาเพื่อนเวลาอยู่กันเฉพาะแต่กับคนกันเองอย่างพวกเขาเขาเท่านั้น

     “ดีมาก  อย่าให้มีปัญหาตามมาทีหลังก็พอ” ราเฟลบอกทั้งที่ตาของเขากำลังจดจ่อยู่ที่เอกสารตรงหน้า

     “ครับ” ไฟซาลพยัคหน้ารับ  ก่อนจะมีเสียงเคาะประตูและทหารนายหนึ่งก็เปิดประตูเดินเข้ามารายงาน

     “เรื่องที่ท่านให้จัดการกับพวกที่ญี่ปุ่นเรียบร้อยแล้วขอรับ”  ทหารนายนั้นรายงาน

     “ดี” ไฟซาลตอบสั้นๆ ก่อนที่ทหารนายนั้นจะรายงานต่อ

     “ส่วนเรื่องเด็กที่ท่านชายให้หาเราไม่เจอขอรับ  ตอนพวกเราไปถึงที่นั้นเขาได้ย้ายออกไปแล้วขอรับ” จบคำรายงาน

     “พวกนายได้ตรวจสอบกับคนที่อยู่รอบข้างหรือยัง” ไฟซาลเป็นผู้ถามต่อ  เพราะตอนนี้สีหน้าของราเฟลครุกรุ่นอยู่ความขุ่นเคืองปรากฏขึ้นมาอยู่บนหน้าของเขาเสียแล้ว

     “สอบถามคนแถวนั้นก็ไม่มีใครทราบว่าย้ายไปที่ไหนขอรับ  รู้เพียงว่าย้ายไปเพราะหลานชายของบ้านนั้นสอบติดมหาลัยได้เลยต้องย้าย  แต่ไม่ทราบว่าเป็นมหา’ลัยไหนเพราะพวกเขาไม่ได้พูดถึงขอรับ” ทหารผู้นั้นรายงานยืดยาว

     “ดีมากขอบใจ  นายไปได้แล้ว” ไฟซาลสั่ง

     “ท่านชีคจาฮาลให้คนมาตามท่านชายไปพบขอรับ” นายทหารรายงานก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

     ไฟซาลเพียงแต่พยักหน้าก่อนจะหันกลับมาพูดกับราเฟลอีกครั้ง

     “นายจะให้สืบหาต่อหรือจะให้หยุดหาดี”  เสียงเรียบๆ เอ่ยถามผู้เป็นนายที่ตอนนี้นั่งทำหน้าไม่พอใจอยู่

     “ช่างมันไม่ต้องหา  หาไม่เจอก็ไม่ต้องตามต่อแล้ว” ราเฟลบอกพลางทอดหายใจยาวคลายอารมณ์ขุ่น

     “เราจะไปหาท่านพ่อที่วังใหญ่” ราเฟลพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องไป  ไฟซาลเดินตามออกไปและองครักษ์ที่อยู่นอกห้องอีกสองคนก็ตามไปเช่นกัน  เหลือเพียงองครักษ์สองคนที่คอยเฝ้าอยู่หน้าห้องทำงานของราเฟลเท่านั้น

     สำหรับราเฟลแล้ว  เรื่องคืนนั้นเป็นความผิดพลาดที่เขาไม่ต้องการจะรับผิดชอบและไม่อยากให้มันมีปัญหา  เขาเพียงแค่ต้องการใช้เงินและทำให้มันจบไม่ถือว่ามีความผูกพันใดๆ  แต่ทำไม่ในใจของเขาถึงได้เต้นรัวแบบนี้นะ  เมื่อคิดถึงสัมผัสเคลิบเคลิ้มยามที่ลูบและได้โอบกอดร่างนั้นไส้ภายใต้กายหนาของตน  ความร้อนช่วงล่างปะทุขึ้นมาราเฟลทำได้เพียงข่มใจของเขาไว้  และถอดหายใจออกมายาวๆ เพื่อระบายความอันอั้นที่ก่อตัวขึ้น

…………………………………………..

     เวลาค่ำรถแท็กซี่ขับมาส่งย่าและเคย์หน้าบ้านไม้เก่าหลังหนึ่งที่มีประตูไม้เก่าๆ และกำแพงหนาทึบล้อมรอบเป็นรั่วบ้านตามแบบบ้านโบราณของคนญี่ปุ่นก่อนที่รถรถแท็กซี่คันนั้นจะขับออกไป  ย่าพาเคย์เข้ามาภายในรั่วบ้านก่อนจะเดินไปแทงกุญแจบ้านเพื่อเปิดประตู  เคย์มองไปรอบๆ บ้านในความมืดที่มีแสงสลัวๆ จากไฟในบ้านที่เพิ่งเปิด  บ้านดูมีขนาดกลางหลังไม่ใหญ่มากนักพอสำหรับหนึ่งครอบครัวเล็กจะอยู่ได้  ก่อนจะหันมองเข้าไปในสวนและบริเวรรอบๆ ของบ้านตัวบ้านนั้นมีหญ่าใหญ่น้อยขึ้นปกครุมดูรกทึบไร้การดูแลรักษามาแสนเนิ่นนาน  ก่อนจะเดินตามย่าของเขาเข้าไปข้างในตัวบ้าน  ภายในบ้านมีฝุ่นจับเล็กน้อยและมีร่องรอยของการปัดกวาดอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ดูสะอาดตามากนัก  ย่าบอกกับเขาว่าเมื่อก่อนเคยจ้างให้คนมาดูแลบ้านหลังนี้ให้อยู่บ้างแต่เมื่อปีทีาแล้วคนที่ย่าเคยจ้างได้เสียชีวิตไปแล้วจำทำได้แค่ปล่อยบ้านไม้เก่าโบราณหลังนี้ไว้  เพราะย่าเขาไม่ไว้ใจให้ใครมาดูแลบ้านง่ายๆ และไม่เคยปล่อยบ้านให้ใครมาเช้าอยู่ด้วยเช่นกัน  เพราะอยากรักษาทุกอย่างไว้ให้คงเดิมเหมือนตอนที่พ่อและแม่ของเคย์ยังมีชีวิตอยู่

     “ห้องนอนของหลานอยู่ห้องเก่าที่พ่อกับแม่หลานเคยอยู่นะ  ขึ้นไปอยู่ห้องด้านในสุดทางซ้ายมือติดกับประตูระเบียงชั้นสองนะจ๊ะหลานไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนก่อนนะแล้วพรุ่งนี้ค่อยตื่นมาจัดของ  เดี๋ยวย่าจะไปเอาพวกไม้กวาดตามขึ้นไปนะจ๊ะ” เสียงสั่นๆ ของผู้เป็นย่างบ่งบอกถึงวัยที่ชรามากแล้วบอกยืดยาวก่อนจะเดินเข้าไปห้องด้านในหลังบรรไดขึ้นชั้นสอง

     “คืนนี้คุณย่านอนด้วยกันกับผมนะครับ  ห้องอื่นก็ยังไม่ได้ทำความสะอ่าน” เด็กชายพูดตามหลังผู้เป็นย่าไปเป็นเชิงอ้อนน้อยๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปบนชั้นสอง

     บนชั้นสองเตย์เดินขึ้นไปเห็นมีห้องอยู่ 4 ห้อง  ทางซ้ายมือมีอยู่ 2 ห้อง  และทางขวามือมีอยู่ 2 ห้อง  เคย์เดินตรงไปยังห้องในสุดทางซ้ายมือเปิดประตูเข้าห้องไป  ของใช้ของเคย์ถูกขนขึ้นมาไว้ในห้องนี้หมดแล้ว  กลางห้องนอนมีเตียงติงไซด์คลุมด้วยผ้าเปรอะฝุ่นเล็กน้อยครุมวางอยู่  นอกจากเตียงคิงไซด์แล้วยังมีโต๊ะเครื่องแป้งและตู้เสื้อผ้าและเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ที่ยังถูกคลุมไว้ด้วยผ้าขาว

     ไม่นานนักย่าของเคย์ก็เดินตามขึ้นมาพร้อมด้วยอุปกรณ์ปัดกวาด 2-3 ชิ้น  หญิงชรากำลังจะเอามือดึงผ้าขาวเปื้อนฝุ่น ออกจากเตียง  แต่เคย์ห้ามไว้ก่อน

     “คืนนี้เราปูผ้านวมนอนบนพื้นกันก่อนเถอะครับคุณย่า” เคย์พูด

     “เอางั้นเหรอจ๊ะ  งั้นหลานลงไปอาบน้ำที่ข้างล่างก่อนนะ  มันสะอ่านอยู่น้ำก็ไหลดีด้วย” ย่าพูดกับผู้เป็นหลาน

     “ครับ” เคย์ตอบสั้นๆ ก่อนจะรื้อเอาผ้าขนหนูและชุดลำลองออกมาจากกล่องที่ตั้งกองร่วมกันอยู่ก่อนจะเดินลงไปอาบน้ำที่ชั้นล่าง

     หลังจากที่หลานออกจากห้องไปแล้ว  ผู้เป็นย่าก็ทำการปัดฝุ่นและกวาดพื้นพร้อมทั้งปูผ้านวมไว้สองผืนเรียงติดชิดกันเพื่อทำเป็นที่นอน  ก่อนจะเดินลงไปชั้นล่างเพื่ออาบน้ำเช่นกัน  ใช้เวลาไม่นานนักสองคนย่าหลานก็เข้านอนอย่างเหนื่อยล้า  เพราะวันนี้ทั้งวันเป็นวันที่ยุ่งมากจริงๆ