บทที่ 5 เลี้ยงอำลา

     เคย์เดินเตร็ดเตร่ไปจนถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่ปกติจะมีคนมาวิ่งออกกำลังกายและทำกิจกรรมต่างๆ ไว้เว้นแม้แต่พวกที่แอบมามีเซ็กส์กันในยามค่ำคืนแถวๆ พุ่มไม้  แต่ตอนนี้ก็แทบจะไม่มีคนเลยเพราะยังไม่ถึงเวลาที่ว่านั้น  บริเวรรอบๆ จึงไม่มีคนมากนัก  จะมีก็แต่พวกคู่รักวัยรุ่นที่มาจู๋จี๋กันกับกลุ่มเด็กๆ พ่อบ้านแม่บ้านที่พาลูกเล็กๆ มาเดินเล่นเท่านั้น

     เด็กหนุ่มทอดถอนลมหายใจยืดยาวก่อนจะผ่อนปรนอย่างปลงๆ ท่านั้งที่ดูท่าทางสบายๆ แขนทั้งสองข้างยืดกางไปบนพนักพิงกับหลังที่ยืดเอนไปตามรูปทรงของที่นั่ง  ใบหน้าที่เงยขึ้นไปเหม่อมองท้องฟ้าอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก  เคย์ถอนหายใจอยู่นานถ้านับได้ก็คงเป็นรอบที่ร้อยแล้วสำหรับวันนี้ตั้งแต่ออกจากบ้านมา  ใบหน้าสดใส่หม่นลงเพื่อเป็นเครื่องมือที่บ่งบอกถึงความทุกข์ภายในใจ  ปกติเคย์จะเป็นเด็กชายอารมณ์ดีที่มีนิสัยร่าเริงยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่ตลอดเวลา  แต่ตอนนี้กลับไม่เป็นแบบนั้น  นัยตาสีดำสนิทค่อยๆ หลับลงด้วยความคิดว้าวุ้นมากมาย  มีน้ำตาไหลซึมออกมาจากม่านตาที่ปิดอยู่เล็กน้อย  ก่อนที่เคย์จะยกมือขึ้นมาขยี่หัวตัวเองและสบถมันออกมาเพื่อครายอารมณ์ขุ่นๆ ให้ตัวเองเขาเองมีสติมากขึ้น

     “โธ่เว้ย!!   เมือคืนมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเราวะเนี่ย” เสียงถบดออกมาจากปากเล็กๆ ด้วยความสับสน

     “ไม่ได้แล้วขืนเป็นแบบนี้ตอไปเราต้องบ้าตายแน่ๆ” เคย์พูดขึ้นกับตัวเองอีกครั้ง

     “เลิกคิด  เลิกคิดได้แล้วเคย์ถ้านายไม่ตั้งสติมันจะยิ่งแย่และอาจจะทำให้คุณย่าเป็นห่วง” เสียงพูดกับตัวเองดังขึ้นอีกครั้ง

     “มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน  ใช่มันเป็นแค่ความฝัน  เราจะไม่คิดถึงมันอีกแล้วปล่อยให้มันผ่านไปสักวันเร่จะลืมเรื่องเมื่อคืนนี้ไปเอง” เพี๊ยะ!!....เพี๊ยะ!!!.....เสียงตบแก้มเบาๆ ของตัวเองดังขึ้นมือข้างหนึ่งเลื่อนไปใข้แขนเช็ดน้ำตาในดวงตาน้อยๆ ตามด้วยเสียงปลอบและให้กำลังใจตัวเองดังขึ้นอีกครั้ง

     “สิ่งที่เราต้องคิดตอนนี้คือเรื่องย้ายบ้านและมหาลัยที่เรากำลังจะไปเรียนต่อรวมถึงเงินที่จะต้องใช้จ่ายด้วย” เคย์พยักหน้ากับตัวเองและกำมือทั้งสองข้างขึ้นทำท่าทางเหมือนคนฮึดสู้

     ปกติแล้วเขาก็มักจะเป็นเด็กที่ไม่คิดเล็กคิดน้อยอยู่แล้วเรื่องเมื่อคืนนี้ก็เช่นกัน  ถึงมันจะทำให้เขารู้สึกเสียใจแต่เมื่อคิดว่าจะทำให้คนที่ตัวเองรักแบบคุณย่าจะเป็นห่วงเขาจึงไม่ลังเลที่จะสลัดความเสียใจนั้นทิ้งไป  เมื่อคิดได้ดังนั้นเคย์ก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากสวยสาธารณะไปและมุ่งหน้าไปยังร้านขายอาหารที่เขาทำงานอยู่หลังจากที่เขานั่งอยู่นานหลายชั่วโมงในสวนสาธารณะแห่งนี้  ไม่นานนักก็ถึงยังจุดมุ่งหมายปลายทางที่เขากำหนดไว้

     “ผมมาแล้วครับคุณลุงทาเคโนะ” เคย์พูดขึ้นเมื่อเปิดประตูร้านเข้ามา  ก่อนจะก้มหัวโค้งคำนับเป็นเชิงทักทายผู้ใหญ่แบบคนญี่ปุ่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มด้วยท่าทางที่แจ่มใส

“มาแล้วเหรอเคย์  วันนี้มาเร็วกว่าปกติไปนะวันนี้ลุงยังเตรียมของไม่เสร็จเลย  มาช่วยลุงหน่อยนะ” ลุงทาเคโนะเจ้าของร้านตอบกลับและพยักหน้าเป็นเชิงรับก่อนส่งยิ้มหน้าบานพรางปาดเหงือตรงหน้าผากเล็กน้อยเพราะงานที่ต้องเตรียมก่อนเปิดร้านจริงนั้นยุ่งมากทีเดียว

     ซึ่งปกติเวลาที่เคย์มานั้นจะมาช่วยตอนหลังเลิกเรียนและวันหยุดเท่านั้น  ยกเว้นช่วงหลังมานี้ที่เคย์มาเร็วเพราะ  ร.ร. ของเคย์นั้นปิดแล้วและวันนี้เคย์ก็จะมาทำงานที่ร้านเป็นวันสุดท้ายด้วย  วันนี้เจ้าของร้านอย่างเขาจึงยุ่งเป็นพิเศษเพราะต้องเตรียมของสำหรับเลี้ยงส่งเคย์ด้วย

     “ครับ” เคย์ตอบรับ

     “อ้าวเคย์มาแล้วเหรอทำไมมาเร็วจัง”  ไอโกะผู้เป็นลูกสาวของเจ้าของร้านที่เดินเข้ามาจากด้านหลังร้านก็ทักขึ้นอีกคน

     “ครับพี่ไอโกะ  สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มขานรับพร้อมกับกล่าวทักทายอย่างนอบน้อมในทีแล้วยิ้ม ‘พี่ไอโกะกับคุณลุงนี่เหมือนกันเลย  ถ้าพ่อแม่เรายังอยู่เราจะเหมือนพ่อหรือแม่กันนะ’ เคย์ได้แต่คิดแต้แล้วก็ต้องสลัดมันทิ้งไปเมื่อได้ยินเสียงบ่นของไอโกะดังขึ้น

     “ให้ตายสิทำไมวันนี้ถึงยุ่งจังเลยนะ….ว๊าย!!...ตายแล้ว!! ..จะไม่ทันแล้วๆ  ใกล้ได้เวลาเปิดร้านแล้ว” ไอโกะแสร้งทำท่าทางยกไม้ยกมืออย่างตลกๆ แล้วร้องโว้ยเสียงหลงขึ้นเมื่อตาเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังร้าน  เสียงหัวเราะเบาๆ ดังลอดออกมาจากในครัวเล็กน้อยให้กับท่าทางนั้น

     “งั้นผมไปเปลี่ยนชุดทำงานก่อนนะครับแล้วจะรีบออกมาช่วย”  เคย์หัวเราะคิกกับท่าทางของไอโกะ  ก่อนบอกกับลุงทาเคโนะและไอโกะ

     “อย่ามาทำเสียงคิกคักนะ  รีบไปเปลี่ยนชุดแล้วมาช่วยพี่เดี๋ยวนี้คุณพ่อก็ด้วยหยุดขำเลยนะคะ” ไอโกะทำหย้ายู่ยี่ปากของเธอจู๋ลงพลางเสียงแกล้งดุเคย์และพ่อของเธอ

     เคย์หัวเราะออกมาพร้อมกับลุงทาเคโนะทำให้บรรยากาศภายในร้านดูครึกครื้นและสดใสขึ้น  ก่อนเคย์จะรีบเดินเข้าไปหลังร้าน  ภายในห้องเปลี่ยนชุดเคย์ค่อยๆ เปิดล็อคเกอร์ของตัวเองออกแล้วเอากระเป๋าใส่เข้าไป  พรางมือข้างหนึ่งค่อยๆปลดเาอแจ็กเก็ตออกและใช้สองมือถอดเสื้อตัวในของตัวเองก่อนจะรีบใส่เสื้อพนักงานเพราะกลัวว่าใครจะเข้ามาเห็นรอยช้ำๆ บนตัว  ดีที่เสื้อใส่ทำงานนั้นมิดชิดทำให้เคย์ไม่กังวนเกี่ยวกับรอยบนตัวเองมากนัก  เมื่อเปลี่ยนชุดเรียบน้อยเคย์เก็บทุกอย่างไว้ในล็อคเกอร์แล้วปิดลงก่อนจะรีบออกไปช่วยงานลุงทาเคโนะที่หน้าร้าน

     “เคย์มาช่วยลุงดูสตูที่เขี้ยวไว้หน่อยนะ  แล้วก็ค่อยมาปอกมันฝรั่งให้ลุง  เดี๋ยวลุงจะไปเอาของกับเครื่องปรุงหลังร้าน” ลุงทาเคโนะพูดขึ้น

     “ครับคุณลุง” เคย์ขานรับพร้อมทั้งพาตัวเองเดินเข้าไปในครัว

     ไอโกะที่กำลังเช็ดโตะและจัดของบนโตะให้เป็นระเบียบอยู่นั้นพลางหันมาฉีกยิ้มให้กับเคย์กว้างๆ พลางคิดในใจ  ‘เป็นเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ แถมขยันอีก’ ก่อนจะหันหน้าตัวเองกลับมาและขมักเขม้นทำงานของตนต่อไป

     ………………………………………

     เวลาผ่านไปสักพักเมื่อของทุกอย่างเตรียมเรียบร้อยแล้ว  ลุงทาเคโนะจึงเดินไปเปิดประตูร้าน  หน้าตายิ้มแย้มของลุงทาเคโนะนั้นเป็นเครื่องเรียกลูกค่าอย่างดี  แถมฝีมือทำอาหารของลุงแกก็อร่อยมากด้วย  จึงทำให้มีทั้งลูกค้าประจำและลูกค้าขาจรแวะเวียนมากินจนแน่นร้านทุกวัน  รวมถึงวันนี้ก็เช่นกัน

     ใกล้ได้เวลาปิดร้านแล้วลูกค้าก็บางตาขึ้น  ไอโกะและเคย์ช่วยกันเก็บล้างของและเช็ดถูร้านจนเสร็จ  เคย์กะว่าจะได้รีบกลับบ้านไปช่วยย่าของเขาเก็บของเตรียมย้ายออกในวันพรุ่งนี้  แต่ก็ต้องหยุดคิดไปเมื่อลุงทาเคโนะเรียกตัวไว้  ของทุกอย่างที่ทำขึ้ยง่ายๆ และของที่เหลือจากที่ขายถูกนำมาเรียงไว้บนโตะเต็มไปหมด

     “วันนี้เคย์มาทำงานวันสุดท้ายฉันเลยอยากจะเลี้ยงส่ง  ทุกคนเต็มที่นะเดี๋ยวฉันเลี้ยง” เสียงพูดขึ้นพลางในมือก็ยกขวดสาเกขึ้นมาวางตรงเคาร์เตอร์ด้านหน้าซึ่งเป็นโตะสำหรับลูกค้าที่มากินอาหารและดูคนปรุงไปด้วยตามแบบสไตน์เทปันขอวร้านญี่ปุ่นเก่าแก่

     เสียงเฮดังขึ้นภายในร้านอย่างสนุกสนาน  ตอนนี้เหลือเพียงลูกค้าประจำ 3-4 คนเท่านั้นที่ยังคงนั่งดื่มและกินอยู่ภายในร้าน

     “อย่างนี้เราก็ไม่ได้เห็นเด็กนี่แล้วสิ” หนึ่งในลูกค้าประจำพูดขึ้น

     “ใช่ๆ เวลาเจ้าเด็กคนนี้มันขยันทำงานแล้วมองเพลินดี” อีกคนพูดเสริมขึ้นมา

     “เถ้าแก่ไม่น่าปล่อยเด็กที่ขยันทำงานแบบนี้ไปเลยน่าเสียดาย” เสียงสำทับของลุงที่เป็นลูกค้าประจำดังขึ้นอีกครั้ง

     “ทำไงได้ละเจ้าเคย์มันสอบติดที่ไกลๆ จะให้ทำงานเป็นเด็กร้านอาหารอยู่ที่เก่าๆ แบบนี้ไม่ได้หรอก  เด็กมันมีอนาคต” ลุงทาเคโนะพูดขึ้นพลางเอามือยกไปลูบหัวเคย์ที่เข้ามารินสาเกให้อย่างเอ็นดูและรักใคร่เหมือนลูกหลาน

     “ถ้าว่างจากเรียนผมจะกลับมาเยื่อมลุงๆ นะครับ” เด็กหนุ่มหน้าใสยิ้มวานท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู

     “ใช่สิ!!...ถ้าไม่กลับมาเยี่ยมกันบ้างละน่าดู” ไอโกะพูดขึ้นพลางยกมือขึ้นเขกหัวเคย์เข้าให้เบาๆ ก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะออกมา

     “เด็กวัยรุ่นที่ขยันทำงานเดี๋ยวนี้หายากเสียด้วย” เสียงของลุงคนในกลุ่มอีกคนดังขึ้นอีกครั้ง

     “นั้นสิ/ใช่” เสียงขานรับเป็นเชิงเดียวกันจากพวกลุงๆลูกค้าประจำงหมดดังขึ้น

     “ก็นะ…”ลุงทาเคโนะยิ้มพลางยแก้วสาเกขึ้นมาดื่ม

     ดึกมากพวกลุงๆ ลูกค้าประจำทั้งหลายก็ทะยอยกลับกันหมดแล้ว  เคย์จึงเตรียมไปเก็บโตะที่มีจานชามจากงานเลี้ยงเล็กๆ เพื่อเขา

     “เตรียมตัวกลับได้แล้วละเคย์เดี๋ยวลุงเก็บเอง” ลุงทาเคโนะพูดขึ้น

     “นั้นสินี่ก็ดึกมากแล้ว” ไอโกะพูดเสริมขึ้นก่อนจะพลักหลังเคย์เข้าไปหลังร้าน

     “แต่ว่า…….” คำพูดของเด็กหนุ่มขาดตอนไป  เพราะถูกผลักเข้าไปในห้องแต่งตัวเสียแล้ว

     หลังจากเปลี่ยนชุดและสวมใส้แจ็คเก็ตเสร็จแล้วเคย์จึงสะพายกระเป๋าเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด  ลุงทาเคโนะก็กวักมือเรียก

     “นี่เป็นค่าจ้างและเงินเล็กๆ น้อยๆ ที่เราค่อยมาช่วยลุงเปิดร้านนะ” ลุงทาเคโนะพูดพร้อมทั้งยื่นซองสีขาวให้กับเคย์

     “แต่ว่านี่มันเกินมาเยอะเลยนะครับ” เคย์ตองกลับอย่างเด็กใสซื่อ

     “เอาไปเถอะจ๊ะ” ไอโกะพูดเสริม

     “แต่…………” เคย์ที่ทำท่าจะพูดขึ้นไอโกะจึงพูดขัดขึ้น

     “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นจ๊ะ นี่นะเพราะความขยันของนายเองล้วนๆ นะ” ไอโกะทำท่าทางเท้าสะเอวพลางกุ้มตัวเล็กน้อยนิ้วชี้ข้างหนึ่งชี้ไปที่ซองขาวๆ ในมือของเคย์เป็นเชิงหยอกล้อแต่ก็จริงจังเช่นกัน

     “นั้นสิลุงก็ไม่รู้จะให้อะไรแทนความมีน้ำใจและความขยันของเธอ  นี่เป็นสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ลุงให้กับเธได้” ลุงทาเคโนะพูดเสริมขึ้น

     “แค่เธอกลับมาหาพวกเราบ้างแค่นี้พวกเราก็มีความสุขและดีใจมากแล้วหละ” ไอโกะพูดเสริมขึ้นอีกพร้อมทั้งจุ๊ฟไปที่หน้าผากของเคย์แล้วหัวเราะคิก  ลุงทาเคโนะก็เดินมาลูกหัวเคย์แล้วยิ้มขึ้นบนใบหน้าเช่นกัน

     มันไม่ง่ายเลยที่จะทำใจจากไปกับอีกหนึ่งที่ที่เคย์คิดว่ามันเป็นครอบครัวเช่นกัน  เขาทำงานที่ร้านนี้ตั้งแต่ตอนเริ่มขึ้นมาเรียน ม. ต้น จนตอนนี้เข้าเรียนจบชั้น ม. ปลายแล้ว  หลายปีที่ผ่านมาเขาได้รับความช่วยเหลือจากลุงทาเคย์โนะและพี่ไอโกะมากมาย  ความรู้สึกขอบคุณและรักพวกเขาจึงมีอยู่ล้นอก  เช่นเดียวกับพวกเขาที่คิดว่าเคย์คือลูกและน้องคนเล็กของบ้านไปเสียแล้ว

     ไอโกะกอดเคย์อีกครั้งเพื่อเป็นการลาและส่งน้องชายคนนี้อีกครั้ง  ลุงทาเคโนะเองก็ตบบ่าเคย์เบาๆเป็นการส่งลา  ก่อนที่เคย์จะโค้งตัวลงเพื่อขอบคุณและลาพวกเขา

     “อย่าลืมแวะมาเยียมลุงบ้างละ”ลุงทาเคโนะพูด

     “ใช้ ถ้าไม่มาหากันบ้างละก็ฉันจะงอลนาย” ไอโกะพูดพร้อมยู่ปาก

     “ครับ แล้วผมจะแวะมาหาบ่อยๆ นะครับ” เคย์ตอบตกลงและโค้งคำนับอีกครั้ง  ก่อนหันหลังเดินไปที่ประตูร้าน

     เคย์เดินมาหยุดอยู่ที่ประตูร้านแล้วหันหน้ากลับมายิ้มแล้วยกมือขึ้นโบกไปมา  ‘บ๊ายบ่าย’  ให้กับทั้งคู่  คนทั้งสองก็ยกมือขึ้นมาโบกไปมาเพื่อลากับเคย์เช่นกัน

     “ขอบุณครับลุงทาเคโนะ  พี่ไอโกะ” เคย์ดูรอยยิ้นบนน้าสองพ่อลูกและพูดขึ้นก่อนที่จะปิดประตูร้านและเดินจากไป

     เมื่อเดินออกมาจากร้านที่ตัวเองทำงานอยู่  เด็กหนุ่มก็รีบตรงกลับไปยังบ้านของตนเองทันทีโดยไม่แวะที่ไหนอีกเลย  อย่าไรก็ตามทางเดินตรอกซอยมืดๆ สลัวๆ ยามนี้ทำให้เคย์หวาดหวั่นกว่าเมื่อก่อนเพิ่มขึ้นไปอีก  เขาจึงรีบเดินอย่างเร็วจนเกือบจะเป็นวิ่งแล้วเพราะหนึ่งนั้นคือความกลัวที่เกิดขึ้นบวกกับเรื่องที่ผ่านมาเมื่อคืนวานนี้  เคย์มาถึงหน้าบ้านและรีบเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว

     “ผมกลับมาแล้วครับ” เคย์พูดขึ้นในความเงียบเพราะคิดว่าย่าของเขาเข้านอนแล้ว

     “กลับมาแล้วเหรอจ๊ะหลาน” ย่าของเขาเดินออกมาและกล่าวรับเคย์

     “คุณย่ายังไม่นอนเหรอครับ  ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องรอ” เคย์พูดขึ้นอย่างดุๆ แต่ก็เจือความเป็นห่วง  เขาไม่อยากให้ย่าของเขาต้องมานั่งรอเขากลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ เพราะมันไม่ดีกับสุขภาพของคนแก่ๆ แบบย่าของเขา

     “ย่าไม่ได้รอหลานสักหน่อย  ย่าแค่เก็บของอยู่นี่ก็เสร็จแล้ว  ย่ากำลังจะนอน  แต่ได้ยินเสียงหลานกับมาพอดี” คนเป็นย่าพูดออกมาอย่างเนิบนาบที่คร้ายกับจะเป็นคำแก้ตัวเสียมากกว่า

     “โถ่  ผมบอกว่าเดี๋ยวผมจะช่วนเก็บไงครับ  คุณย่ารีบเข้านอนเถอะครับ” น้ำเสียงของเคย์พูดออกมาเจือความเป็นห่วง

     “หลานก็รีบขึ้นไปอาบน้ำนอนเถอะจ๊ะนี่ก็ดึกมาแล้ว” ย่าพูดขึ้นขณะที่เคย์เดินประคองย่าของตนไปส่งที่ห้อง  แล้วผลักหลานของตัวเองน้อยๆ เป็นเชิงไล่ให้รีบเช่นกันเพราะอากาศข้างนอกนั้นเมื่อดึกแล้วมันหนาวมากจริงๆ สำหรับเด็กน้อยแบบเคย์ในความคิดของย่าเขา

     เคย์จึงทำได้แต่เดินขึ้นไปบนห้องตัวเองแล้วจัดการถอดเสื้อผ้า  เดินไปอาบน้ำและเข้านอน  ไม่นานเด็กหนุ่มก็ค่อยๆ หลับลึกลงไปในยามราตรีของยามค่ำคืน