บทที่ 4 ความว่างเปล่า

     ติ๊กตอก!... ติ๊กตอก!... ติ๊กตอก!....

     เสียงของนาฬิกาเดินอย่างเชื่องช้า  ภายในห้องนอนเล็กๆ แสงแดดแก่ๆ สาดส่องลอดผ่านทางหน้าต่างบานเล็กๆ บอกเวลาของช่วงวันว่ามันสายมากแล้ว  เสียงนกตัวน้อยที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ส่งเสียงร้อง  จิ๊บ  จิ๊บ  ออกมาราวกับพวกมันกำลังร้องเพลงเล่นอยู่นอกหน้าต่าง  เสียงขยับตัวบนเตียงที่ยับยู่ยี่เหมือนผ่านศึกสงครามมาอย่างหนักเมื่อคืน  เด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาเมื่อเวลาสายมากแล้วข้างๆ ตัวเขานั้นไม่มีใครอยู่แล้ว  เหลือเพียงความว่างเปล่าและความเงียบภายในห้องเท่านั้น

     ‘เขาไปแล้ว’ เคย์คิด

      เด็กหนุ่มฝืนลุกขึ้นและพยายามที่จะขยับตัวแต่ก็ไม่ไหวจริงๆ ร่างกายนั้นระบมไปหมดจนเขาขยับตัวแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ  เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงนอนไปอีกครั้ง  สองมือเรียวยกขึ้นผสานไว้บนหน้าผาก  น้ำตาก็พลันรื้นขึ้นมาเต็มกรอบดวงตาทั้งสองข้าง

     ‘ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเราด้วยนะ’ ‘แล้วเราจะทำยังไงดี’ ‘คุณย่าจะรู้รึเปล่า’ ‘ถ้าคุณย่าถามเราจะตอบยังไงดี’ คำถามมากมายเกิดขึ้นในใจของเคย์อย่างเงียบๆ

     เด็กหนุ่มเอามือข้างหนึ่งมาเช็ดน้ำตาของตัวเอง  และค่อยๆ ดำดิ่งข้าสู่ภวังค์ความเศร้า  ความคิดสับสนเกิดขึ้นในหัว  ความทุกข์เริ่มเกาะกุมในหัวใจของเขา  น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินออกมา   เขาร้องไห้ให้กับตัวเองก่อนจะพล้อยหลับไปอีกครั้ง

     จนเวลาบ่ายแก่ๆ เคย์ได้ยินเสียงแว่วๆ ดังออกมาพร้อมเสียงเคาะประตูเบาๆ จากอีกด้านหนึ่งของประตู  ซึ่งเป็นเสียงเรียกของคุณย่าของเคย์นั้นเอง

     “เคย์เอ้ยเคย์…ได้ยินเสียงย่ามั้ยหลาน”  เสียงชราของคนแก่ดังขึ้นพร้อมเสียงเคาะประตูเบาๆ

     “…………………………..” ไม่มีเสียงตอบกลับมา

     “เคย์เอ๊ย ...ยังไม่ตื่นอีกเหรอจ๊ะหลาน…นี่มันสายมากแล้วนะหลานไม่สบายรึเปล่าลูก…แล้ววันนี้ไม่ไป  ร.ร. เหรอ…ย่าเข้าไปได้มั้ย” เสียงย่าเรียกอีกครั้งพร้อมคำถามรัวๆ ตามประสาคนแก่ที่ถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยต่อหลานของตน

     “ผมเป็นไข้นิดหน่อยครับคุณย่า  ไม่ต้องห่วงนะครับผมดีขึ้นแล้ว  กินยาไปเลยนอนหลับยาวเพิ่งจะตื่นเมื่อกี้เองครับ” เคย์ตอบกลับออกไปทันทีเพื่อไม่ให้คนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของประตูเป็นห่วงจนเกินไป

     “งั้นเหรอจ๊ะ..งั้นย่าลงไปทำข้าวต้มให้หลานนะ…กินอะไรสักหน่อย…นี่ก็บ่ายมากแล้ว” ย่าบอกกับเคย์

     “ครับคุณย่า  เดี๋ยวผมตามลงไปนะครับ” เคย์ตอบกลับไป

     “หลานรีบตามย่าลงมาล่ะ” ย่าเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเดินลงไปยังชั้นล่างอย่างเชื่องช้าเพราะแกชรามากแล้ว

     “ครับคุณย่า” เคย์ตอบ

     ในห้องเด็กหนุ่มค่อยๆ ยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและกำลังจะก้าวเท้าเดินไปยังห้องน้ำ  กลับหล่นลงไปกองอยู่กับพื้นแทน  ทั้งเอวระบมไปหมดและขาก็ไม่มีแรงเลยทำให้จังหวะการก้าวเดินไม่มั่นคงจนล้มลง

     ‘โอ๊ย!!!......’ เคย์ร้องอย่างเจ็บปวด

     ก่อนจะพยายามลุกขึ้นยืนอีกครั้ง  มือข้างหนึ่งยื่นไปจับที่นอนตรงหมอนเพื่อที่จะเป็นที่ยึดให้พยุงตัวเองลุกขึ้นมาได้  พลันปรายนิ้วเรียวของเคย์ไปสะกิดเข้ากับอะไรบางอย่าง  ก่อนที่เคย์จะใช้มือหยิบมันขึ้นมาดู  มันคือแหวนทองคำขาวฝังเพชรเล็กๆ ล้อมรอบวงหนึ่งที่ห้อยติดอยู่กับสร้อยทองคำขาวเป็นมันวาววิบวับเส้นหนึ่ง  ที่ตัวแหวนนั้นสลักคำว่า ‘อิล ซาอัค’ เป็นตัวอักษรอาราบิกไว้  ซึ่งเคย์อ่านมันไม่ออก  ใจของเด็กหนึ่มหม่นลง  น้ำตาที่ไหลลงมาอาบสองแก้ม  เขากัดริมฝีปากตัวเองจนห้อเลือด  ใจนั้นอยากจะให้เรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อคืนมันเป็นเพียงแค่ความฝันจริงๆ

     เคย์ยกหลังมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาและฝืนลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะอาบน้ำ  ก่อนจะหันไปเห็นตัวเองในกระจกตรงอ่างล้างหน้า  ที่บนตัวนั้นเต็มไปด้วยรอยกัดและรอยจูบเป็นจ้ำๆ ช้ำๆ ที่มีทั้งสีม่วงๆ และแดงๆ เต็มไปหมด  เด็กหนุ่มยกมือขึ้นขยี่และถูไปมาตามลำตัวของตนเอง  ก่อนที่จะเดินไปเปิดฝักบัวเพื่ออาบน้ำชำระตัวเองและคราบอะไรต่อมิอะไรที่ไหลออกมาจากตรงนั้นของเขา

     ฟองสบู่ที่ฟอกไว้ทั่วทั้งตัวถูกใช้ใยขัดจนผิวหนังเริ่มที่จะแสบไปทั้งตัว  ก่อนจะถูกน้ำชะล้างออกไป  ใบหน้าเศร้าๆ ที่น้ำไหลผ่าน  ก้มลงมองพื้นก่อนที่เคย์จะย่อตัวลงนั่งกอดเขาตัวเองและร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง  ความรู้สึกระคนปนเปย์กันจนจุกอยู่ที่อกพูดไม่ออก  ความว่างเปล่ากำลังจะเข้ามาแทนที่ในหัวใจที่ปวดร้าวของเขา

     เคย์ใช้เวลาอยู่นานพอควรก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องน้ำ  ในห้องที่ว่างเปล่าและเงียบสงบเหมือนทุกวัน  แต่วันนี้ทำไมเคย์ถึงได้รู้สึกว่ามันเงียบและเย็นกว่าทุกวันกันนะ  ความเย็นภายในห้องตกกระทบกับผิวหนังและใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยคราบน้ำตาของเคย์แต่เขาก็ไม่ได้แยแสมันสักเท่าไหร่  ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่เตียง  พลางหยิบแหวนขึ้นมาดูอีกครั้ง

     ‘ทำไม………………………..’ เคย์คิดแต่แล้วก็หยุดนิ่งไปพร้อมกับจองดูแหวนในมือด้วยใบหน้าหม่นๆ ก่อนจะคิดเรื่อยเปื่อยไป  ‘(สวมมันติดตัวไว้นะเก็บไว้ให้ดี)’ ในตอนที่หลับอยู่นั้นเหมือนมีเสียงใครสักคนแทรกเข้ามาในภวังค์นั้น

     ‘เลิกคิดเถอะ  ก็แค่คนแปลกหน้าคนหนึ่งที่เราไม่รู้จักและอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็ได้’ เคย์คิดและเงียบไป………..

    ทางด้านคุณย่าของเคย์ที่เห็นหลานของตนยังไม่ลงมาสักทีจึงเดินขึ้นไปตามอีกรอบ

     “หลานเสร็จรึยังลูกย่าทำข้าวต้มไว้เสร็จแล้ว…ลงมากินเร็วเข้า” เสียงเรียกของย่าดังมาจากหน้าห้องของเคย์อีกครั้ง

     “ครับคุณย่า” เคย์ตอบ  พร้อมทั้งเด้งตัวเองให้ลุกขึ้นยืนและรีบใส่เสื้อผ้าหนาๆ และรัดกุ้มปกปิดทุกส่วนบนร่างกายทำราวกับว่าตัวเองนั้นป่วยจริงๆ ก่อนจะรีบเปิดประตูออกมา  และเดินลงไปกินข้าวต้มพร้อมกับคุณย่า

     “วันนี้ก็หยุดพักผ่อนสักวันนะหลานอย่าไปทำงานเลยย่าเป็นห่วง” คุณย่าพูดขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เหี่ยวย้นที่ฉายแววกังวนอยู่เล็กน้อย

     “ไม่เป็นไรครับคุณย่า” เคย์พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มออกมา

     “จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง  ขนาด ร.ร. ยังไม่ได้ไปแล้วยังจะไปทำงานไหวได้ยังไง” หญิงชราพูดขึ้นอีกครั้ง

     “ผมดีขึ้นแล้วครับคุณย่า  วันนี้ ร.ร ปิดครับแล้วพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันรับใบประกาศจบการศึกษาของนักเรียน ม.ปลายครับคุณย่า” เคย์บอกกับย่าของตน

     “เหรอจ๊ะ..หลานของย่านี่เก่งจริงๆ ถ้าพ่อกับแม่หลานยังอยู่ก็คงจะดีใจมากเหมือนย่าแน่ๆ” หญิงชราพูดขึ้นใบหน้าเหี่ยวย้นนั้นเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มดีใจนั้นทำให้เคย์ใจชื้นขึ้นมา  ความหม่นหมองที่มีค่อยๆ จางหายไปเมื่อมองดูย่าของเขาและยิ้มออกมาอย่างสดใส  เพื่อให้รอยยิ้มนั้นปกปิดเรื่องทุกข์ที่อยู่ในใจของเคย์

     “คุณย่าต้องแต่งตัวสวยๆ ไป ร.ร ในวันพรุ่งนี้กับผมนะครับ” เคย์พูดพรางยิ้มร่าเริง

     “จ๊ะ” ย่าตอบเคย์เพียงสั้นๆ พร้อมทั้งยื่นมือไปลูหัวอย่างรักใคร่เอ็นดู

     “ส่วนของที่จะย้ายออกผมค่อยกลับมาช่วยเก็บนะครับ” เคย์บอกกับย่าของตัวเอง

     “จ้า..ย่าก็เก็บแล้วก็ส่งไปทางนั้นบางส่วนแล้ว…ดีที่มหาลัยที่หลานสอบติดอยู่ในย่านเดียวกับบ้านของแม่ของหลานที่ตากับยายหหลานซื้อไว้ให้แม่ของหลานอยู่ตอนแม่ของหลานมาญี่ปุ่นใหม่ๆ ตอนที่แม่ของหลานแต่งงานกับพ่อหลานตากับยายของหลานก็บอกว่าจะมาอยู่ด้วยค่อยรออุ้มหลาน…แต่โชคร้ายก่อนมาที่นี่พวกเขาประสบอุบัติรถชนเหตุเสียชีวิตทั้งคู่…ตอนที่แม่ของหลานเสียย่าไม่กล้าพาหลานไปอยู่เพราะกลัวว่าจะทำให้คิดึงพ่อและแม่ของหลาน…แถมตอนนั้นหลานยังเด็กมากๆ ย่ากลัวว่าญาติทางฝั่งแม่หลานที่ไทยจะมาพาหลานไปและทิ้งย่าไว้ให้อยู่ตัวคนเดียว…ย่าจึงไม่กล้าพาหลานไปอยู่…ย่าจึงเช้าบ้านหลังนี้เพื่ออยู่กับหลาน…ตอนนี้ย่าก็แก่มากขึ้นทุกวัน…ย่าไม่อยากเห็นหลานต้องมาทำงานหนักทุกวัน…เรียนไปด้วยทำงานเสียค่าบ้านไปด้วยเหมือนตอนนี้…อย่างน้อยก็มีบ้านให้หลานอยู่” คนเป็นย่าพูดอย่างยืดยาวเป็นเชิงบอกให้หลานชายของตัวเองรับรู้

     “ไม่เป็นไร่หรอกครับคุณย่า  ผมอยู่ที่แบบไหนก็ไก้ขอแค่มีคุณย่าอยู่กับผมก็พอ” เคย์บอกพร้อมทั้งกอดเอวย่าของเขาไว้

     หญิงชราลูบหัวหลานชายอีกครั้งพร้อมทั้งกอดตอบ  อ้อมแขนของเธอถึงจะดูไม่มีแรงแต่ก็อบอุ่นมากจริงๆ สำหรับเด็กที่ไม่มีพ่อแม่แล้วแบบเคย์

     “ผมออกไปข้างนอกก่อนนะครับย่าจะออกไปซุปเปอร์มาร์ทแล้วจะพ้นไปทำงานเลย  คุณย่าเข้านอนเลยนะครับไม่ต้องมานั่งคอยผมเหมือนทุกวัน  คืนนี้ผมน่าจะกลับดึกอีกครับ  หลังงานเลิกแล้วคุณลุงเถ้าแก่และพนักงานที่ร้านเขาจะเลี้ยงส่งแล้วก็ฉลองจบการศึกษาให้ผมครับ”  เคย์บอกย่าพร้อมยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองอย่างเขิลอายในที

     “จ๊ะ….กลับบ้านดึกๆ หลานระวังตัวด้วยนะลูก…ย่ามีแค่หลานคนเดียว” หญิงชราพูดบอกก่อนจะเอามือหยิบชามข้าวต้มที่กินหมดแล้วตรงหน้าหลานชายไปเก็บล้างทำความสะอาด

     “ผมขึ้นขึ้นไปเอากระเป๋าข้างบนก่อนนะครับคุณย่า” เคย์บอก

     ย่าของเคย์แค่หันมายิ่มให้กับหลานชายของตนแล้วก็หันหน้าไปขมักเขม้นล้างจานต่อ

     เคย์เดินขึ้นมาบนห้องก่อนจะหยิบกระเป๋าเคย์ได้ทำการเปลี่ยนเสื้อผ้ามาใส่เสื้อแขนยาวคอเสื้อสูงและกางเกงขายาวแบบที่วัยรุ่นญี่ป่นเขาใส่กันตามเทรนก่อนสวมแจ็กเก็ตกันหนาวทับอีกที  ถึงตอนนี้ที่ญี่ปุ่นจะเป็นฤดูร้อนแต่ตอนกลางคืนก็ยังหนาวอยู่เล็กน้อยโดยเฉพาะคนขี้หนาวแบบเขา  เคย์เป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาดีแถมยังน่ารักเป็นทุนอยู่แล้วจะใส่อะไรก็ดูน่ารักและดูดีไปหมด  ถึงเคย์จะไม่ใช่เด็กที่ตามแฟชั่นเท่าไหร่  แต่เขาก็คิดว่ามันดีกว่าที่จะใส่เสื้อแขนสั้นคอปกและกางเกงขาสั้น  ที่อาจจะทำให้เห็นรอยอะไรแปลกๆ ปนตัวเขา  ก่อนออกจากห้องไปเหมือนมีอะไรดนใจให้เคย์หยิบสร้อยที่มีแหวนสลักชื่อห้อยไว้แทนจี้ไปด้วย  เคย์หยิบมันมายัดใส่ลงไปข้างเสื่อแจ็คเก็ตที่ใส่ทับเสื้อแขนยาวตัวในไว้  ก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วสะพายเดินลงไปข้างล่าง

     “ไปก่อนนะครับคุณย่า” เคย์กล่าวบอกย่าก่อนเปิดประตูและออกจากบ้านไป

     “ไปดีมาดีนะจ๊ะหลาน” ย่าของเคย์กล่าวตอบด้วยรอยยิ่มอบอุ่นบนใหบหย้าย่นๆ ของเธอก่อนที่ประตูจะปิดลง