บทที่ 2 ค่ำคืนที่ยาวนาน

'นะ...นี่มันเรื่องอะไรกัน..แล้วคนคนนี้เป็นใครทำไมถึงมีคนไล่ตามมาแบบนี้...แล้ว...........' เคย์ไม่กล้าที่จะคิดต่อ ก่อนจะก้มลงมองชายแปลกหน้าในความมืดที่สลบอยู่ภายในอ้อมแขนของเคย์ ผ่านไปพักใหญ่เคย์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมแต่ก็หายตกใจกลัวไปได้เล็กน้อย เคย์ลุกขึ้นเก็บถุงใส่อาหารที่ได้มาจากร้านอาหารที่เขาทำงานอยู่ขึ้นมาและบ่นออกมา

"แล้วจะทำยังไงละทีนี้อาหารที่จะให้คุณย่ากินพรุ่งนี้เสียด้วย....เฮ้อ...." เคย์ถอนหายใจพร้อมมองลงไปยังร่างที่บัดนี้เคย์ทิ้งให้เขานอนอยู่บนพื้นอย่างสำรวจ ก่อนจะมองไล่ระดับจากหัวลงไป และสายตามาหยุดชะงักอยู่ที่สะเอวของชายคนนี้ ก่อนจะตัดสินใจแบกชายแปลกหน้าคนนี้กลับไปยังบ้านของตนเพื่อที่ทำแผลให้กับเขา

ท่ามกลางความมืดของถนนหนทาง เคย์พยายามแบกชายแปลกหน้าเดินลัดเลาะมาตามตรอกซอยอย่างระแวดระวัง เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตุจากกลุ่มคนน่ากลัวที่เพิ่งจะผ่านไปก่อนหน้านี้ ไม่นานก็ถึงมายังหน้าบ้านของตนเอง เคย์เปิดประตูก่อนจะพูดขึ้นว่า

"ผมกลับมาแล้วครับ" ไม่มีเสียงบอบรับดับตอบกลับมา 'สงสัยคุณย่าจะหลับแล้ว' เคย์คิดในใจ ก่อนจะค่อยๆ ปิดประตูลงและ เดินขึ้นไปยังห้องของตัวเองด้วยเสียงที่เบาที่สุดเพราะกลัวว่าคุณย่าของตนจะตื่นขึ้นมา

ภายในห้องเคย์ค่อยๆ วางชายแปลกหน้าคนนั้นลงบนที่นอนของตัวเอง ก่อนจะยืดตัวบิดไปมา

ภายใต้แสงไฟที่สว่างภายในห้องเคย์มองพินิจเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วนเพราะตอนที่แบกเขากลับมานั้นค่อนข้างมือดทำให้เห็นเขาไม่ชัดเจนเท่าไหร่ ชายคนนี้มีรูปร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามแต่ทำว่าดูดีและสง่า เหมือนนายแบบยังไงยังงั้น ผิวขาว ลำคอยาวได้รูป ใบหน้าของเขานั้นมีหนวดเคราเล็กๆ น้อยๆ รับกับรูปหน้าที่หล่อเหลาของเขา รูปตาที่กำลังปิดสนิทนั้นเฉียวตรงเหมือนกับตาของเหยี่ยวทะเลทรายนักล่าที่น่าเกรงขาม ดูดุดันและน่ากลัวแม้ว่าตาของเขานั้นจะยังปิดสนิดอยู่ ส่วนผมของเขาตัดสั้นและหยักโศกเล็กน้อยรับกับใบหน้าหล่อๆ ของชายตรงหน้า 'ให้ตายสิ!! บนโลกใบนี้ยังมีคนที่หล่อสมบูรณ์แบบขนาดนี้อยู่อีกเหรอเนี่ย' เคย์คิด ใบหน้าของเคย์แดงเรือขึ้นน้อยๆ เมื่อพินิจอย่างเผลอไผลไปครู่หนึ่ง

'ไม่ได้สิ!!..ต้องรีบห้ามเลือดและทำแผลให้กับเขาก่อน' เคย์ดึงสติของตัวเองที่มองเขาอย่างเคลิบเคลิมกลับมา เคย์จึงรีบลงไปหยิบอุปกรณ์และกล่องปฐมพยาบาลจากชั้นล่างขึ้นมาเพื่อจะทำแผลให้กับเขา

เคย์ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเขาออกทีละเม็ดๆ อย่างช้าๆ และระมัดระวัง เพราะกลัวว่าเขาจะเจ็บและตื่นมา เมื่อปลดกระดุมเสร็จแล้วเด็กหนุ่มค่อยๆ ดึงเสื้อออกมาข้างลำตัวของเขา เผยให้เห็นแผงอกกว้าง บึกบึน แข็งแกร่งของเขา เคย์หน้าแดงเมื่อมองดูแผงอกและใบหน้าของเขาใจของเด็กหนุ่มเต้นแรงขึ้นมากกว่าปกติ เคย์ค่อยๆ เลื่อนสายตาตัวเองลงมาเรื่อยๆ และมาหยุดอยู่ที่แผลตรงเอวของเขา ซึ่งเลือดยังไหลออกมาถึงจะน้อยกว่าก่อนหน้านี้

น้ำยาล้างแผล แอลกอร์ฮอร์ เบตาดีนรวมถึงยาห้ามเลือดต่างๆ ถูกบรรจงลงที่แผลอย่างแผ่วเบา เคย์พยายามทำแผลให้เขาอย่างเบามือที่สุด เพื่อให้ให้อีกฝ่ายรู้สึกตัวและเจ็บมากหากเขาจะตื่นขึ้นมาตอนที่เคย์ยังทำแผลอยู่ เมื่อเลือดหยุดแล้วเคย์จึงใช้ผ้าก็อตมาปิดบาดแผลของเขาไว้ ก่อนจะเก็บอุปกรณ์กลับเข้ากล่องและเอาลงกลับมาไว้ยังชั้นล่าง ก่อนจะเหลือบมองไปเห็นร่างที่นอนอยู่นั้นเริ่มขยับแล้ว

'....................'

เคย์เดินมาใกล้ๆ เตียงแล้วให้มือเล็กๆ ของตัวเอง เคย์สังเกตุเห็นว่าบนใบหน้าหล่อๆ ของเขาแดงระเรือไปถึงใบหู มีเหงือผุดขึ้นมาเยอะมาก แต่กระนั้นก็ยังดูดี ก่อนที่จะเขย่าเขาเล็กน้อยเป็นเชิงเรียกก่อนจะส่งเสียงออกมา

"คุณตื่นแล้วเหรอครับ เป็นอะไรมากมั้ย หิวน้ำรึเปล่าเดี๋ยวผมไปเอามาให้นะ" สิ้นเสียงของเคย์ จู่ๆ เขาก็กระชากข้อมือของเคย์เข้าไปหาและกดลงบนที่นอน มือทั้งสองข้างถูกกำรวมกันไว้เหนือหัว ไม่มีเสียงตอบรับจากคำพูดของเคย์

"_____________"

"คุณจะทำอะไรน่ะ" เคย์ร้องออกมาด้วยความตกใจ และพยายามสุดตัวเพื่อให้หลุดจากการกระทำนี้

"_____________" เงียบ......

"คุณใจเย็นๆ นะ ผมไม่ใช่คนที่ทำร้ายคุณนะ คุณดูดีๆ สิ"

"_________________" เงียบเช่นเคยไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เคย์พยายามดิ้นไปดิ้นมาแต่ก็ไม่เป็นผล

"นี่คุณ!!!......." เคย์ร้องอุทาน เมื่อเขาก้มตัวลงมาและเขาหน้าของเขามาซุกไซซอกคองของเคย์ ก่อนเสียงจะเงียบไป

'..................'

เสียงของเด็กหนุ่มถูกกลบด้วยริมฝีปากร้อนเรียวหนาของเขาเสียแล้ว ริมฝีปากบางของเด็กหนุ่มถูกระดมจูบอย่างร้อนแรง ดวงตาของเด็กน้อยหรี่นิ่งลงก่อนจะหลับตา พวงแก้มเริ่มแดงขึ้น เสียงหอบหายใจเริ่มที่จะไม่เป็นจังหวะ ความว่างเปล่าเข้ามาในหัวสมอง เด็กหนุ่มได้แต่ขัดขืนแค่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงเสียแล้ว

ราเฟลถอนริมฝีปากออกให้เด็กหนุ่มในอ้อมแขนให้หายใจสะดวกขึ้นก่อนจะบรรจบริมฝีปากลงไปอีกครั้งอย่างคนหิวกระหาย ดูดกระชาก บดขยี่ริมฝีปากและฟันปะทะกันก่อนที่ลิ้นสากจะเล็ดลอดเข้าไปควานหาความหวานของอีกฝ่าย ลิ้นสากกระวัดกระเหวี่ยงเกี่ยวรัดลิ้นของเด็กน้อยจนร่างน้อยๆ ของเคย์อ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงขัดขืนลง ริมฝีปากของคนทั้งคู่อ้อยอิ่งอยู่เนิ่นนานก่อนที่เขาจะปล่อยมือของเด็กหนุ่มออกจากการเกาะกุมของเขาเอง ก่อนที่ราเฟลจะขยับริมฝีปากไปข้างหูและสัมผัสเส้นผมนุ่มสลวยที่ข้างหูของเคย์ด้วยมือของเขา ทำให้เกิดความร้อนขึ้นจากช่องท้องส่วนล่างของเคย์ขึ้น มันเป็นไฟที่ควบคุมไม่ได้

"อื้อ......" เสียงร้องอู้อี้ในลำคอของเคย์ดังขึ้น

ก่อนที่มือของราเฟลจะเลือนลงมาดึงเสื้อของเคย์ออกและซุกไซซอกคอลงมา ลิ้นลากลงหยุดอยู่ยังที่กลางอกของเด็กหนุ่ม มือข้างหนึ่งของเขาโอบกอดประคองร่างเล็กไว้ ส่วนมืออีกข้างก็หยอกล้อกับยอดอกของเด็กหนุ่มที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างมันมือ ลิ้นที่ดูดรัดปลายยอดข้างหนึ่งอย่างเคลิบเคลิม ท่าทางขัดขืนของเด็กหนุ่มนั้นกระตุ้นอารมณ์ของราเฟลมากยิ่งขึ้นจากอารมณ์ที่พรุ่งพร่านอยู่แล้วจากยาปลุกเซ็กส์ที่เข้าได้ดื่มเข้าไปก่อนหน้านี้ มันทำให้เขาเดือดพล่านขึ้นกว่าเดิมอีกร้อยเท่าพันทวี

เด็กหนุ่มไร้เรี่ยวแรงต่อต้านใดๆ แล้วในตอนนี้ ในหัวและร่างกายของเคย์เหมือนขาดออกซิเจนทำได้เพียงนอนอยู่นิ้งๆ ภายใต้วงแขนหนากำยำของอีกฝ่าย ฟังเสียงหัวใจของเขาและตัวเองที่เต้นรัวแรงราวกับกลอง เสียงลมหายใจของทั้งคู่ที่หายใจเร็วขึ้นมาก สติสัมปชัญญะที่ค่อยๆ หายไป เด็กหนุ่มทำได้เพียงปล่อยเลยตามเลย ปล่อยให้ตัวที่อ่อนปวกเปียกและร่างกายที่ไม่ฟังคำสั่งของเขาอีกแล้วเป็นไปตามความต้องการของอีกฝ่าย