บทที่ 1 ช่วยเหลือ

แตะ!!...แตะ!!!...แตะ!!!!...แตะ!!!!!.....

     เสียงฝีเท้าของคนบางกลุ่มท่าทางการแต่งตัวเหมือนกับบอดี้การ์ดกำลังวิ่งอย่างร้อนรน  พร้อมเสียงที่หอบเป็นระยะๆ

     “รีบหาท่านชายให้เจอก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นเร็วเข้า!!!...แยกย้ายกันไปตามหาเร็วๆ เครื่องติดตามตัวเจ้าชายขึ้นอยู่แถวๆ นี้” หนึ่งในกลุ่มคนเหล่านั้นน้ำเสียงดุดันที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าของพวกเขาสั่งดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูค่อนข้างจะร้อนรนเป็นอย่างมาก  แต่ฟังดูน่ากรงขามและแฝงไปด้วยความเฉียบขาดในที

     “ครับ/ครับ…ท่านหัวหน้าองครักษ์…” เสียงตอบรับที่ฟังดูเหนื่อยหอบตอบกลับไปอย่างพร้อมเพรียง และต่างแยกย้ายกันไปคนละทางเพื่อที่จะเร่งตามหาเจ้านายของพวกเขาให้เจอโดยเร็ว  พลันได้ยินเสียงบางอย่างที่พวกเขามักคุ้นเคยเป็นอย่างดีดังขึ้น!?...

ปัง!?ปัง!?ปัง!?  ปัง!?...ปัง!?...ปัง!?...ปัง!?.........

     เสียปืนดังขึ้นรั่วๆ และต่อท้ายด้วยการยิงตามหลังไปทีละนัดสลับกัน  จากกลุ่มคนของอีกฝ่ายที่เป็นพวกไหนก็ไม่รู้แต่พวกมันกำลังตามล่าตัวท่านชายของพวกเขาอยู่เช่นกันดังขึ้น

 “ทางนี้เร็วเข้า…รีบตามเสียงปืนไป” เสียงของหนึ่งในกลุ่มบอดี้การ์ดที่วิ่งมาด้วยกันดังขึ้น

     "รีบตามไปช่วยท่านชายเร็วเข้า" ทุกคนที่แยกกลุ่มออกมาด้วยกันจึงรีบวิ่งอย่างสุดชีวิตไปทางเสียงปืนนั้นด้วยความหวาดหวั่นและตกใจในคราเดียวกัน  เพราะเกรงว่าจะมีอันตรายร้ายแรงเกิดขึ้นกับบุคคลผู้เป็นนายที่พวกเขาตามหาอยู่……

     ภายในร้านขายอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่งซึ่งปกติจะมีผู้คนมากหน้าหลายตาเดินพรุกพรานเข้าออกภายในร้านอย่างไม่ขาดสาย  แต่ทว่าตอนนี้กลับเงียบเหงาลงแล้วเพราะเป็นเวลาที่ร้านใกล้จะปิดแล้ว  เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักสดใสดูท่าทางอารมณ์ดีกำลังตั้งอกตั้งใจเก็บกวาดเช็ดถูร้านอย่างขมักเขม้น

     “เคย์!...เดี๋ยวเอาขยะไปทิ้งหลังร้านให้ลุงด้วยนะ  แล้วก็กลับบ้านไปได้แล้วเดี๋ยวย่าจะรอนานดึกขนาดนี้แล้ว  อย่าลืมเอาอาหารในถุงนี้กลับไปให้ย่าทานด้วยนะลุงใส่ถุงไปให้แล้ว”  เสียงของลุงเถ้าแก่เจ้าของร้านอาหารสั่งดังขึ้นอย่างเป็นกันเองและแฝงไปด้วยความเอ็นดูในทีต่อเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ยังตั้งอกตั้งใจถูพื้นร้านอยู่

     “ครับคุณลุง!!...”  เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อตอบรับอย่างร่าเริง

     “ไม่ต้องอยู่รอจนลุงปิดร้านหรอกนะ เดี๋ยวลุงปิดเอง ไปเถอะ”  เสียงของเถ้าแก่พูดขึ้นอีกครั้ง

     "เคย์นี่เป็นเด็กดีแถมยังขยันมากเลยนะค่ะคุณพ่อ" ไอโกะลูกสาวลุงเถ้าแก่เจ้าของร้านพูดเสริมขึ้นอย่างร่าเริง

     "นั้นสิ!!  ขยันกว่าคนชอบอู้แบบแกเป็นไหนๆ" ลุงเถ้าแก่พูดขึ้นอย่างยิ้มๆ ติดตลก

     "คุณพ่อละก็ อู้นิดอู้หน่อนเอง" ไอโกะขัดขึ้นพร้อมทำหน้ายู่ใส่ผู้เป็นพ่อ 

     เสียงหัวเราะดังขึ้นลั้นร้าน  ก่อนที่เคย์จะเดินเอาไม้ถูพื้นและผ้าเช็ดโตะไปซักเก็บและเอาขยะไปทิ้ง  เมื่อเอาขยะไปทิ้งแล้วเคย์เดินกลับเข้ามาเปลี่ยนชุดพนักงานเป็นชุดนักเรียน ม.ปลายภายในร้านตรงล็อคเกอร์เก็บของเสร็จแล้ว  เขาหยิบกระเป๋าและเดินไปหยิบถุงอาหารที่ลุงเถ้าแก่ได้ใส่อาหารที่ขายไม่หมดเตรียมไว้ให้เพื่อให้เคย์นำกลับไปทานที่บ้านเป็นค่าตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ จากลุงเถ้าแก่แถมอาหารที่เหลือก็ไม่ต้องทิ้งด้วยเพราะมันยังไม่เสีย

     “ผมกลับก่อนนะครับคุณลุงทาเคโนะ”  เสียงเคย์ดังขึ้นบอกกับเจ้าของร้าน

     “กลับดีๆ ล่ะ ระวังตัวด้วยนะกลางคืนมันอันตราย พรุ่งนี้ก็ฝากด้วยนะ”  เสียงเถ้าแก่ดังมาจากข้างในครัวของร้านอาหารแบบญี่ปุ่น

     “ครับลุงทาเคโนะ,พี่ไอโกะ”  เคย์ตอบกลับและโค้งให้ลุงเถ้าแก่และไอโกะก่อนเดินออกจากร้านไป

     ถนนกลางคืนแถวนี้พอไม่มีคนพรุกพร่านแล้วมันเปลี่ยวจริงๆ เลย  ร้านค้าใกล้เคียงส่วนใหญ่เก็บร้านปิดกันไปหมดแล้ว  มีเพียงไม่กี่ร้านเท่านั้นที่ยังพอมีแสงสว่างอยู่  สายลมเย็นๆ ยามค่ำคืนพัดผ่านมากระทบใบหน้าของเคย์  ถึงตอนนี้จะเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิแต่ในบรรยากาศเปลี่ยวๆ ของถนนยามค่ำคืนมีแค่ไฟส่องพอให้เห็นถนนหนทางเป็นระยะๆ แบบนี้ก็ทำให้คนที่ขี้กลัวผีแบบเคย์รู้สึกหนาวๆ ขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

     ‘บรึ๋ย!...รีบกลับให้ถึงบ้านเร็วๆ ดีกว่า ย่าคงจะรอแย่แล้ว’  เคย์คิดในใจ

     ถนนตรอกซอยแคบๆ มืดๆ กลับมีกลุ่มคนบางกลุ่มวิ่งตามใครบางคนมาท่าทางดุดันดูน่ากลัว

     "มันอยู่ทางนี้เร็วเข้า  ตามมันไป" หนึ่งคนในกลุ่มนั้นพูดขึ้น  พรางรัวปืนยิงใส่ตามหลังคนที่พวกเขากำลังวิ่งตามมา  ปัง! ปัง! ปัง!......

     'ให้ตายสิ! แค่จะหนีพวกองครักษ์ออกมาเที่ยว นี่เขาต้องมาหนีหัวซุกหัวซุนหมดสภาพแบบนี้เลยเหรอ แถมยังถูกวางยากระตุ้นอารมณ์ทางเพศในแก้เหล้าอีก' ท่านชายหนุ่มคิดในใจ  พลางวิ่งหอบและหายใจถี่มากกว่าปกติ  ถ้าเขาไม่โดนยาบ้านั้นเข้าไปแค่วิ่งแค่นี้ไม่ก็คงไม่ทำให้เขาหอบและเหนื่อยขนาดนี้ได้หรอก

 ..........................................

     ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วโมง เจ้าชายราเฟลที่ตั้งใจแอบหนีพวกองครักษ์ประจำตัวของเขามาเที่ยวเล่นที่คลับแห่งหนึ่งในระหว่างพักผ่อน  กลางย่านการค้าและย่านร้านอาหารต่างๆ ในเกียวโตแถบชานเมือง เพื่อต้องการพักให้สบายอารมณ์  ราเฟลเดินเข้ามาในคลับด้วยท่วงท่าที่สง่างามและดูสูงส่งของเขา  ทำให้ดึงดูดและไปสะดุดตาของใครบางคนในที่นั่งชั้นสองของคลับเข้าให้  แต่ด้วยลักษณะนิสัยของเจ้าชายราเฟลที่มักจะมีคนมากมายมารุมล้อมและโดนจับจ้องอยู่ตลอดเวลานั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจสายตาของใครที่จับจ้องมองดูเขามากนัก  เขาเดินไปนั่งดื่มที่เคาเตอร์บาร์มุมหนึ่งของคลับ  บาเทนเดอร์แสดงท่าทางการชงเหล้าให้เขาดูก่อนจะเทเครื่องดื่มและส่งให้ราเฟลดื่ม

     ภายในผับที่ราเฟลเข้ามานั่งดื่มนั้นมีผู้คนมากหน้าหลายตา ทั้งวัยรุ่นที่มากับคู่ขา  วัยทำงานที่มาผ่อนคลายหลังเลิกงาน  และพวกมาเฟียร่วมถึงผู้มีอิทธิพลต่างๆ ก็มานั่งดื่มที่คลับแห่งนี้  เพราะอยู่แถบชาญเมืองจึงทำให้การตรวจตราสถานบันเทิงของที่นี่ไม่ค่อยเข้มงวดมากนัก..

     "คุณครับ  มีคนฝากเครื่องดื่มมาให้คุณจากชั้นสองครับ" บาร์เทนเดอร์ที่ทำหน้าที่ชงเหล้าให้กับลูกค้าต่างๆ ที่มาใช้บริการพูดขึ้นพลางทำมือผายไปทางชั้นสองของผับ  ผู้ชายที่แต่งตัวดูดีคนหนึ่งเดินลงมาจากชั้นสองพลางชูแก้ววอดก้าทักทายเขา

     เจ้าชายราเฟลจึงชู่แก้วเครื่องดื่มให้กับคนที่ฝากเครื่องดื่มมาให้เขาเพื่อเป็นการทักทายและตอบรับเขาก่อนจะดื่มมันลงไป....ไม่นานผู้ชายคนนั้นก็เดินลงมาจากชั้นสองของคลับ

     "สวัสดี!! ผมไซโจ" เขาแนะนำตัวเอง

     "คุณมาคนเดียวเหรอไม่มีเพื่อนมาด้วยเหรอครับ" ไซโจพูดขึ้นอีกคั้ง

     "ครับ...แค่มาผ่อนคละ........" ราเฟลพูดไปยังไม่ทันจบ  ก่อนที่เขาจะรู้สึกแปลกๆ เหมือนคนเมาใจองเขาสั่นและร่างกายของเขาก็ร้อนรุ่มขึ้นมา  ทั้งที่เมื่อกี้เขายังดีๆ อยู่เลย

     "คะ.....คุ.........ณ........." ภาพตัดก่อนที่ราเฟลจะสลบไป

     "คุณครับคุณเป็นอะไรรึเปล่า" ไซโจพูดพลางเขย่าร่างของราเฟลเล็กน้อยพร้อมส่งสายตาไปยังชั้นสองของคลับและพยักคอให้กับลูกน้องเพื่อเป็นสัญญาณให้มาพาเหยื่อของเขาไปขึ้นรถยังทางด้านหลังของคลับเผื่อหลบสายตาผู้คน

     ภายในรถราเฟลค่อยๆ ลืมตาพล่ามัวขึ้นอย่างช้าๆ พร้อมกับเสื้อที่โดนปลดกระดุมออกเผยให้เห็นแผงอกแกร่งดูกำยำของราเฟล  มือหนึ่งพรางเลื่อนลงไปถอดขอกางเกงของราเฟลพร้อมมีเสียงพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี

     "ไง พี่ชายฟื้นแล้วเหรอ (^^)" ไซโจพูดขึ้นพลางอมยิ้มและมองราเฟลด้วยดวงตาเป็นมันวาวเยิ้ม

     "แกจะทำอะไร...ปลอยฉันเดี๋ยวนี้นะ" ราเฟลพูดขึ้นด้วยเสียงที่ดังและออกคำสั่งในน้ำเสียงนั้นไปในตัว  พลางพยายามยันขัวขึ้นและผืนอดทนกับร่างกายที่ผิดปกติไปของตัวเอง

     "โธ่!! ไม่เอาน่าพี่ชาย มาสนุกกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะทำให้นายรู้ถึงความสุขสุดยอดของผู้ชายเองรับรองนายจะต้องถูกใจมันและชอบมากจนไม่อยากให้ฉันหยุดแน่นอน" เขาพูดขึ้น  ก่อนที่จะโน้มตัวลงมาซุกไซที่ลำคอสากของราเฟลอย่างอารมณ์ดีเหมือนกับได้ของเล่นชิ้นงามใหม่ล่าสุดมาไว้ในครอบครอง

     "หึ" ราเฟลอุทานในลำคอก่อนที่เขาจะแสยะยิ้มและรวบรวมแรงทั้งหมดเท่าที่เขาจะรวบรวมได้และใช้หมัดลุ้นๆ ต่อยลงไปที่ท้องของอีกฝ่าย  พร้อมใช้มืออีกข้างบีบลงไปที่คอของไซโจแล้วใช้เท้าถีบจนเขากระเด็นหลุดออกไปนอกประตูรถ

     "โอ๊ย!! แก!!  กล้าดีมาถีบฉันงั้นเหรอ" ไซโจพูดขึ้นด้วยความโกรธที่ปะทุขึ้น

     "(_*_)" ราเฟลไม่ได้พูดอะไรออกมา มีเพียงใบหน้าของเขาที่มีสีแดงก่ำและเส้นเอ็นก็ปูดขึ้นมา  ใช่แล้วราเฟลกำลังโกรธจัดด้วยความเดือดดาน 'ทำไมเจ้าชายอย่างเขาต้องมาเจออะไรพรรณนี้ด้วย'

     เมื่อลูกน้องของไซโจเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับลูกพี่ของตัวเอง  ก็รีบวิ่งเข้าไปพยุงไซโจให้ลุกขึ้นทันที

     "ไปลากตัวมันออกมาให้ฉันเดี๋ยวนี้" ไซโจสั่งด้วยเสียงเกรี้ยวกราดและอารมณ์โกรธที่พรุ่งพล่าน

     ลูกน้องของไซโจ 2-3 คนจึงเดินเข้าไปที่รถและก้มตัวลงไปเพื่อที่จะจับตัวราเฟลออกมา  จากรถ  จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้นราเฟลใช้เท้าถีบไปที่ลูกน้องของไซโจก่อนที่จะลงมาจากรถและปล่อยหมัดลงซ้ำไปอีกที  สายตาที่เหลือบไปเห็นที่เอวของพวกนั้นมีปืนและมีดอยู่  ก่อนที่ราเฟลจะโดนเข้ารุมอีกครั้งพร้อมกันทั้งหมด  เขาอาศัยความเร็วของตัวเองเข้าไปดึงมีดจากลูกน้องของไซโจคนหนึ่งก่อนจะฟันไปที่แขนและขาของคนทั้งหมดที่เข้ามารุมเขา  ก่อนที่จะปามีดไปปักที่ขาของไซโจ

     "โอ๊ย!!" ไซโจร้องขึ้น  ราเฟลไม่รอช้าอาศัยจังหวะนี้รีบรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายที่มีรีบวิ่งหนีไป

     "แกกล้าทำร้ายฉันงั้นเหรอ!!  ไปหักแขนหักขาแล้วลากตัวมันมาให้ฉัน" ไซโจตวาดสั่งลูกน้องที่อยู่ใกล้ๆ แถวนั้นด้วยความโกรธเดือดดาล

แตะ! แตะ! แตะ! ปัง! ปัง! ปัง !

     เสียงฝีเท้าและเสียงปืนดังไล่ตามหลังราเฟลมา  เขาวิ่งอย่างสุดแรงเท่าที่มีในตอนนี้เพื่อหลบหนีจากคนพวกนั้น  ถึงเขาจะถูกฝึกร่างกายมาอย่างดี  แต่เมื่อโดนยากระตุ้นอารมณ์ทางเพศเข้าไปเขาก็ไม่มีแรงพอที่จะต่อกรกับคนจำนวนมากขนาดนั้น  ราเฟลวิ่งลัดเลาะถนนตามตรอกซอยมาหลบอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะกดเครื่องส่งสัญญาณให้องครักษ์และบอดี้การ์ดของเขารับรู้ตำแหน่งของตนเอง

 "มันอยู่ทางนี้"  ปัง! เสียงคนพูดดังขึ้นพร้อมกับเสียงปืนที่ยิงมาทางราเฟล

     'บ้าจริง' เขาต้องรีบไปจากตรงนี้  พลันสายตาของราเฟลก็เหลือบไปมองเห็นหนุ่มน้อยคนหนึ่งกำลังเดินมาในซอยอีกมุ่มหนึ่งใกล้ๆ กับกองขยะที่กองเกลื่อนกราดอยู่แถวนั้น  เขาจึงตรงดิ่งเข้าไปและกระชากมือของเด็กหนุ่มคนนั้นลากเข้าไปในมุมมืดของถนนอีกมุมหนึ่งถัดจากเส้นทางที่เด็กคนนั้นกำลังจะเดินผ่านไป....

     ในขณะที่เคย์เดินผ่านซอยลัดเลาะไปตามถนนแคบๆ เพื่อกลับบ้านนั้นพลันได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้น.....'ปัง!' เขาตกใจกลัว  'เสียงอะไรน่ะเสียงปืนงั้นเหรอ' เคย์คิดในใจ  เคย์ตั้งท่าจะวิ่งหนีแต่กลับมีมือหนึ่งโผล่มาจับข้อมือของเคย์ถูกกระชากอย่างแรงและลากไปในมุมมืดของถนน  ถุงอาหารในมือของเคย์หล่น  กระจัดกระจายไปกับพื้น  ก่อนที่เคย์จะตะโกนขอความช่วยเหลือนั้น  ก็โดนชายแปลกหน้าประกบปากเข้าให้เสียแล้ว  ทำให้เคย์กลัวเป็นอย่างมาก  ก่อนที่ราเฟลจะถอนริมฝีปากของตัวเองออกและพูดขึ้นด้วยภาษาอังกฤษ

     "Help me please.(ได้โปรดช่วยฉันที)"เขาเอ่ยขอร้องเด็กหนุ่มตรงหน้า  แต่แล้วราเฟลก็ยังประกบปากของเคย์ลงอีกครั้งอย่างรุนแรงหนักหน่วงและดูดดื่ม

     มือสากลูบไลไปมาก่อนจะฉีกเสื้อนักเรียนของเคย์ออกจนกระดุมหลุดกระเด็นกระดอนออกไปคนละทิศคนละทาง  เผยให้เห็นร่างบางขาวเนียนน่าหลงใหล  แต่ราเฟลนั้นก็ไม่สนใจ  ยังคงจูบและจูบอยู่แบบนั้น  เคย์กัดปากของเขาจนเลือดกรบแต่เขาก็ยังไม่ถอนริมฝีปากออกไปจนเคย์เริ่มหายใจถี่ขึ้นผสานกับลมหายใจของเขาทำให้รู้สึกอ่อนระทวย  ภายใต้ร่างใหญ่กำยำนั้นร่างเล็กกำลังสั่นไม่เป็นสำอยู่อย่างนั้น  จนกระทั้งมีเสียงคนกลุ่มหนึ่งวิ่งมาทางด้านหลังของพวกเขาพลางพูดขึ้น

     "มันอยู่นั้น" พวกมันรีบตรงมาที่ที่เคย์และราเฟลอยู่

     "ไม่ใช่นี่" น้ำเสียงจือความหงุดหงิดพูดขึ้นอีกครั้ง  พลางมองมายังพวกเขาสองคนที่กำลังจูบกันอย่างดุเดือนเสื้อผ้าของอีกคนก็หลุดรุ่ยและโดนฉีกขาดไปหมดแล้ว

     "พวกแกจะมาทำอะไรกันตรงนี้  ถ้าอยากนักก็ไปทำกันที่อื่น" ก่อนที่คนกลุ่มนั้นจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินผ่านไป และหนึ่งคนในกลุ่มนั้นก็เดินย้อนกลับมาถามพวกเขาสองคน  ราเฟลถอนริมฝีปากออกแต่ก็ยังก้มหน้าอ้อยอิ่งอยู่บนหน้าของเคย์  พลางชีมือไปข้างหน้าเพื่อให้อีกฝ่ายจากไปให้เร็วที่สุด  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและมองไปยังเด็กหนุ่มในอ้อมแขนพร้อมกล่าวเป็นภาษาอัวกฤษอีกครั้ง

     "I'm sorry baby.(ขอโทษนะเด็กน้อย)" ราเฟลกล่าว  ก่อนที่จะผลักเคย์ออกไป

     "ไปซะ!!" ราเฟลพูดขึ้นก่อนที่จะซุดตัวลงนั่ง

     "เอ่อ เดี๋ยวสิ นี่คุณ"เคย์ตกใจ 'เลือด ตอนนี้แหละต้องหนีไป' เคย์คิด  แต่แล้วเคย์ก็ตัดสินใจหันกลับมา

     "คุณบาดเจ็บเหรอ  ขอผมดูหน่อยสิ" เคย์พูดขึ้นเบาๆ

     '....................' ไม่มีเสียงตอบจากคำถามนั้น

      "ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน นายไปได้แล้ว" ราเฟลพูดสวนขึ้น

 แคว้ก...แคว้ก...เสียงเคย์ฉีกเสื้อตัวเองออก

     "นาย!!!...จะทำอะไรน่ะ" ราเฟลอุทานขึ้น

     "อย่าขยับสิ!!!  ยังไงคุณก็ฉีกเสื้อของผมขาดอยู่แล้ว"  เคย์บอกพร้อมกล่าวต่อ

     "อีกนิดก็จะถึงบ้านของผมแล้วอยู่ตรงนั้นน่ะ  ถ้ายังไงก็ไปทำแผลที่บ้านผมก่อนก็ได้" หนุ่มน้อยพูดขึ้นท่ามกลางความมืดสลัวๆ ของแสงนีออนตามท้องถนนในซอย

     "นายรู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา" ราเฟลถามกลับ

     "รู้สิครับ(^_^)" เคย์ตอบ

 "แต่ผมจะปล่อยคุณไว้อย่างนี้ไม่ได้หรอกนะ"  ราเฟลตกตะลึงกับคำพูดของหนุ่มน้อยตรงน้าก่อนที่เขาจะหมดสติไปเพราะความเจ็บปวดและร้อนรุ่มจากภายในของร่างกาย

     เคย์รีบรับชายแปลกหน้าคนนั้นไว้ทั้งที่ตัวเองนั้นก็ยังตกใจหน้าตาตื่นกับเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นมานี้อยู่มากเช่นกัน