เคลียร์รัก - 04

@บ้านพิมพ์พิมุกต์

เพียะ!!

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าด้านซ้ายฉันเต็มแรงหลังจากก้าวเข้ามาในประตูบ้านได้ไม่ถึงสามก้าว "แม่" เสียงฉันแผ่วเบาเคลือบแคลงไปด้วยความสงสัยที่จู่ๆ ก็ถูกแม่แท้ๆ ตบหน้า

"แกจะถามฉันใช่ไหม ว่าฉันตบแกทำไม" แม่ขึ้นเสียงพร้อมแววตาแข็งกร้าว "รัก..." ฉันรู้ดีว่าฉันทำผิดที่เมื่อคืนโกหกท่านเพื่อไม่ไปงานวันเกิดอะไรนั่น แต่ตัวเองดันหนีเที่ยวจนเมาแล้วกลับบ้านไม่ได้

"หุบปากไปเลย แกนี่มันลูกพ่อไม่มีผิด" แววตาแม่เวลาเอ่ยถึงพ่อช่างดูเหยียดหยามและเคียดแค้น "แม่อย่าว่าพ่อเลย รักไม่ดีเอง"

"ฉันบอกให้แกหุบปาก!" แม่สวนกลับมาทันทีที่ฉันพยายามปกป้องพ่อ

"..." ฉันเงียบตามคำสั่งพร้อมก้มหน้ามองพื้นปล่อยให้น้ำใสๆ ไหลหยดลงมา "ยัยรัก! นี่แก..." จู่ๆ เสียงแม่ก็เปลี่ยนไป

น้ำเสียงท่านเหมือนกับตกใจอะไรนักหนาจนฉันต้องเงยหน้าขึ้นมองท่าน "แม่!" ฉันเรียกท่านก่อนจะรีบเข้าไปพยุงร่างสมส่วนวัยกลางคนที่ทำท่าเหมือนทรงตัวไม่อยู่

ผลัก!

แรงประมาณหนึ่งของคนที่ทำท่าจะล้มสะบัดฉันออกราวกับรังเกียจที่แตะต้องร่างกายท่าน

"แกมันลูกไม่รักดี เดี๋ยวนี้นอกจากจะกินเหล้าแกยังคั่วผู้ชายอีกเหรอ!" แม่ขึ้นเสียงใส่เป็นรอบที่สอง แต่ครั้งนี้ท่านดูโกรธมากจนตาแดงก่ำ

"รักไม่เคยยุ่งกับเรื่องผู้ชาย" ฉันเถียง

"ไม่เคยยุ่งกับผู้ชาย เหอะ!" ปลายประโยคแม่สบถหัวเราะเยาะฉัน ก่อนจะทำในสิ่งที่ฉันไม่คาดคิด

หมับ..

"โอ้ย!" แม่กระชากต้นแขนฉันจนเล็บทั้งห้าจิกเข้าไปในเนื้อ ก่อนจะลากฉันขึ้นมาชั้นสอง เปิดประตูห้องนอนที่อยู่ด้านในสุดของชั้นนี้แล้วผลักฉันไปตรงโต๊ะเครื่องแป้ง "ดูสภาพแกก่อนค่อยมาแก้ตัวกับฉัน!"

ฮึก... ฉันได้แต่กลั้นความเจ็บปวดและเสียงร้องไห้ไว้ในลำคอ ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้ามองกระจกเงาตรงหน้า

"อ๊ะ! ไม่จริง ไม่ใช่อย่างที่แม่เข้าใจ รักไม่เค...ย"

เพียะ! เป็นอีกครั้งที่ฉันถูกแม่แท้ๆ ตบหน้า

"หลักฐานขนาดนี้แกยังจะแก้ตัวน้ำขุ่นๆ อีกเหรอ ยัยรัก!" ฉันได้ยินเสียงขบฟันจากแม่ที่ดังลอดออกมา

เหม่อมองดูร่องรอยตรงลำคอที่เป็นรอยช้ำจ้ำๆ สีแดงติดคล้ำ ใช่ มันคือรอยดูด แต่มาจากใครล่ะ? เมื่อคืนฉันนอนกับขนมทั้งคืน หรือว่า...

"เมื่อคืนรักไปเที่ยวกับขนม" ฉันเล่าเรื่องเมื่อคืนด้วยเสียงสะอื้นไห้

"แล้วไง? แกจะบอกว่ารอยนั้น พวกแกทำมันหรือไง?" แม่ประชดกลับ

และนั่นคือสิ่งที่ฉันจะพูด แต่ดูจากท่าทางที่ยิ้มเยาะนั่นแล้วแม่คงไม่เชื่อ ฉันเลยเงียบ

"เอะอะอะไรกันแต่เช้าคุณสุขศรี" เสียงยานคางติดงัวเงียดังขึ้นพร้อมร่างสูงลงพุงหน่อยๆ จะเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา

"ตื่นแล้วเหรอคะ เพราะแกเลยยัยรักทำให้ฉันต้องเสียงดังรบกวนการนอนของคุณโอภา" แม่เสียงหวานใส่คนมาใหม่ แต่กลับด่าทอฉันอย่างเกรี้ยวกราดในประโยคถัดมา

หึ! ทำไมฉันต้องกลับมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ ฉันไม่อยากเกลียดอยากโกรธแม่ แต่บางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจ คนที่เบ่งฉันออกมาเองแท้ๆ ทำไมถึงไม่เหลือเยื่อใยใดๆ ให้ฉันที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเลย

"อ้าว แล้วนั่นหน้าหนูรักไปโดนอะไรมา" เสียงพ่อเลี้ยงจอมเสแสร้งดังขึ้น พร้อมกับมือสากๆ ที่ยื่นออกมาหวังจะแตะลงบนใบหน้าฉัน

เพี๊ยะ!! ด้วยสัญชาตญาณการป้องกันตัวที่คุ้นเคยทำให้ฉันปัดมือสากนั้นออกอย่างแรง

"ยัยรัก!" แม่ตวาดฉันพร้อมใบหน้าขุ่นเขียวด้วยความโมโห

"อยู่ในห้องนี้สามวัน ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น ถ้าแกไม่สำนึกผิดสิ่งที่ก่อ ฉันก็จะขังแกต่ออีกไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลยคอยดู!"

บทลงโทษที่เหมือนเคยเห็นในนิทานและละครทั่วไปผุดขึ้นมาในหัว

ต่างกันแค่ตรงที่ พวกละครและนิทานที่ว่า คนที่ลงโทษนางเอกคือแม่เลี้ยงใจร้ายไม่ใช่แม่แท้ๆ แบบนี้

ปัง! เสียงประตูหน้าห้องดังขึ้น ไม่นานก็มีเสียงเหมือนเหล็กหรือของแข็งๆ กระทบกันดังกุกกักอยู่หน้าห้อง เพียงเท่านี้ฉันก็รู้ทันทีว่าอิสระของฉันได้หมดลงไปแล้ว

สามวันหลังจากนี้ฉันจะถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ถึงจะมีโทรศัพท์มือถือแต่ตัวฉันไร้ซึ่งอิสระจะไปมีประโยชน์อะไร จะมีที่ไหนให้ฉันพักพิงบ้างนะ ที่ที่ตรงนั้นต้องการคนชื่อแสนรักจริงๆ