เคลียร์รัก - 03

"อืม หนมจ๋า" ฉันคว้ามือไปกอดเพื่อนสนิทที่นอนอยู่ข้างกัน

เมื่อคืนหลังจากที่ฉันแอบขึ้นมางีบต่อที่ชั้นสองห้องเก่าที่เจ๊เขมชอบให้มาค้างได้สักพัก ขนมเพื่อนรักฉันก็ตามขึ้นมา สภาพเธอหนักกว่าฉันหลายเท่าเพราะถูกเจ๊เขมหิ้วปีกมาโยนลงฟูกนอนบนเตียงข้างฉัน

และตอนนี้ฉันก็รู้สึกหนาวจึงคว้าขนมเข้ามากอด

"อืม" ฉันครางอย่างพอใจเมื่อได้ไออุ่นจากเพื่อนข้างกายจนเผลอเคลิ้มหลับไปอีกรอบ "หาว~" พอรู้สึกตัวอีกทีรู้สึกถึงแสงสว่างรำไรแยงเข้าม่านตาจนต้องลุกขึ้นนั่งขยี้ตาไปมาพร้อมหาวหวอดๆ

"อ้าว ไปไหนแล้ว" พอตาลืมเต็มที่มองหมอนข้างที่ฉันกอดรัดทั้งคืนกลับพบเพียงความว่างเปล่า

ติ๊ง! ก่อนที่จะได้ตะโกนเรียก เสียงข้อความแชทฉันก็ดังขึ้น

Khanom whaan : กลับเองได้ไหม หนมต้องรีบมามออะ

เป็นหมอนข้างที่หายไปของฉันนั่นเองที่ส่งข้อความกลับมา ฉันเลยพิมพ์กลับไปสั้นๆ 'ไม่ต้องห่วง สบายมาก' ก่อนจะบิดขี้เกียจเรียกพละกำลังให้กลับมาแล้วลุกขึ้นยืน

ตุ้บ!.. เสียงเหมือนอะไรสักอย่างหล่นลงพื้น พอฉันก้มลงหยิบขึ้นมาดูถึงกับคิ้วพันกันมุ่น "นาฬิกา!?"

เป็นนาฬิกายี่ห้อดังเรือนหนึ่งที่ราคาหลักแสน แถมมันยังเป็นนาฬิกาข้อมือสำหรับผู้ชายอีกต่างหาก

"ของเจ๊เขมเหรอ?" เมื่อคืนจำได้ว่าเจ๊เขมพาขนมมาส่งในห้อง หรือว่าแกจะทำนาฬิกาหล่น? แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ทำไมถึงมาหล่นอยู่บนตัวฉันกันล่ะ? แถมยังอยู่ด้านในผ้าห่มอีกต่างหาก

"เอาไปคืนเจ๊แกแล้วกัน" เลิกคิดมากเพราะมีแค่เจ๊เขมในความทรงจำฉันเท่านั้นแหละที่เข้ามาในห้องนี้เมื่อคืนนี้ คิดได้ดังนั้นเลยรีบสำรวจเสื้อผ้าตัวเองว่าเรียบร้อยดีไหมก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กขึ้นมาพาดบ่า

"อ้าว หายไปไหนอีกแล้ว?" จำได้ว่าเมื่อคืนวางผ้าพันคอไว้ข้างกระเป๋า แต่ทำไมตอนนี้มันเหลือแค่กระเป๋าใบเดียวแบบนี้

"สงสัยหนมจะเอาไปมั้ง" ก็คงจะใช่แหละ ถ้าไม่ใช่ขนมคงเป็นเจ๊เขม แต่เซ้นส์ฉันว่าเป็นเพื่อนฉันมากกว่าที่กล้าหยิบของฉันไปใช้แบบนี้

เมื่อตบตีกับความคิดตัวเองเสร็จเลยเดินลงมายังชั้นล่างของเมามายบาร์ ก่อนจะมองไปรอบๆ ร้านที่ไม่ค่อยมีลูกค้ามาใช้บริการ เพราะนี่มันแค่หกโมงเช้า

"ตื่นแล้วเหรอเรา" เสียงเฮียคอยน์ทักขึ้น

"ค่ะ เมื่อคืนต้องรบกวนอีกแล้ว" รู้สึกอายนิดๆ ที่เมื่อคืนเมาจนกลับบ้านไม่ได้ "ตามสบายเถอะ ยังไงก็ขาประจำร้านเมามาย"

เฮียคอยน์ยิ้มให้ ก่อนจะขอตัวไปดูความเรียบร้อยหลังร้าน

"อ๊ะ! เฮียคอยน์!" ฉันตะโกนเรียกไล่หลังเพราะเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าต้องคืนนาฬิกานี้ให้เจ๊เขม "ว่าไงเรา" เฮียคอยน์หยุดเดิน เอี้ยวตัวกลับมาถาม

"เจ๊เขมอยู่ไหนคะ" ฉันถามพร้อมมองไปรอบๆ ร้านเท่าที่สายตาจะสอดส่ายเจอ "อ้อ ไอ้เข้มลากลับบ้านน่ะ จะมาอีกทีก็นู้นเลยเช้าพรุ่งนี้"

เฮียคอยน์บอก ฉันพยักหน้าเข้าใจก่อนที่เสียงทุ้มมาดแมนจะถามอีกคำถาม "มีอะไรหรือเปล่า"

ฉันลองชั่งใจก่อนจะยื่นนาฬิกาสีเงินเรือนหรูให้เฮียคอยน์ก่อนเอ่ยบอก "รักฝากนาฬิกาไว้ให้เจ๊เขมหน่อยนะคะ สงสัยเมื่อคืนลืมไว้ที่ห้อง"

ฉันยิ้มพร้อมค้อมหัวไหว้วานเฮียแก

"หืม ไอ้เข้มมันใส่นาฬิการาคาแพงขนาดนี้เลยเหรอ เอ... หรือว่าของก๊อป" เฮียคอยน์พูดทีเล่นทีจริง ส่วนฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกัน

ดูจากสัญลักษณ์แบรนด์ที่อยู่ใต้ตัวเรือนนาฬิกาแล้วฉันว่าของแท้แน่นอน แต่สมัยนี้งานก๊อปเกรดเอเอเอ ก็มีถมไปนี่นะ

"เฮียก็ว่าไป เจ๊แกอาจจะเก็บเงินเดือนหรือทริปที่เฮียคอยน์ให้ไปซื้อก็ได้นะคะ" ฉันแซวกลับ

พูดไปงั้นแหละ ไม่รู้หรอกว่าเจ๊เขมทำงานกับเฮียคอยน์มากี่ปีและได้เงินเดือนเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็ไม่อยากดูถูกคนอื่นว่าไม่มีปัญญาซื้อของแท้มาใส่น่ะ

"ชาตินี้มันคงซื้อได้หรอก นี่คงเป็นของก๊อป ไม่ก็ของบรรดาลูกค้าที่มาติดพันมัน" เฮียคอยน์ยังปักใจเชื่อแบบนั้น ฉันก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพราะเป็นคนนอกที่ไม่ได้สนิทชนิดรู้กำพืดเจ๊เขมเท่านายจ้างอย่างเฮียคอยน์

"งั้นรักฝากเฮียคืนให้เจ๊เขมหน่อยนะคะ ถ้าเป็นของแฟนเจ๊แกให้มาแล้วทำหายคงเสียใจแย่" ฉันไหว้วานคนตรงหน้าอีกครั้ง

"ได้ๆ ไว้มันกลับมาจะคืนให้แล้วกัน" ฉันยิ้มพร้อมก้มหัวขอบคุณ

"แล้วนี่กลับยังไง"

"คงนั่งแท็กซี่กลับค่ะ" ฉันตอบ

"งั้นก็กลับดีๆ ล่ะ ว่างๆ ก็แวะมาใช้บริการอีกนะ" เฮียคอยน์ยิ้มให้ก่อนจะเดินหายเข้าไปหลังร้านตามที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก

ในเมื่อไม่มีคนชวนคุยแล้วฉันเลยเดินออกมาจากร้านเมามาย ตรงมายังริมถนนใหญ่เพื่อรอรถแท็กซี่กลับบ้าน ป่านนี้แม่ฉันคงเตรียมบ่นจนหูชาแน่ๆ ที่ฉันหนีออกมาเที่ยวแล้วไม่กลับบ้านกลับช่องแบบนี้

เอ...หรือบางที ป่านนี้แม่อาจจะยังไม่กลับมาจากบ้านคุณหญิงมาลีคนนั้น