ตอนที่ 9 ชายหนุ่มผู้อยู่ในห้วงแห่งความทุกข์

“แฮงค์ใช่ไหมเนี่ย?”

ปลายฝันถามเพื่อนรักอย่างเป็นห่วง เพราะสภาพของอีกฝ่ายเหมือนไม่ได้นอนมาทั้งคืน

ที่รักรีบจัดทรงผมให้เข้าที่ แล้วใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างตบแก้มของตัวเองเพื่อเรียกพลัง

“เปล่าแฮงค์ แค่ไม่ได้นอนน่ะ” เขาตอบกลับปลายฝัน ก่อนจะกัดปากตัวเอง พลางคิดว่าไม่น่าหลุดปากเลย เพราะเพื่อนสาวเอียงคอถามอย่างจับผิดในทันที

“ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่ได้นอน?”

“เอ่อ… ก็” ที่รักอึกอัก ก่อนจะโพล่งออกมา “ก็ข้างห้องน่ะสิ”

“อ๋อ…” ปลายฝันพยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะที่รักเคยเล่าให้ฟังอยู่บ่อย ๆ จะเรียกว่าทุกวันก็ได้ว่าพี่ชายข้างห้องชอบเสียงดังเวลามีอะไรกับแฟน แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าที่รักก็ไม่เคยเป็นหนักขนาดนี้

“เลิฟว่าจะหาที่พักใหม่ ย้ายมาใกล้ ๆ โรงพยาบาล ปลายพอจะรู้จักที่ไหนไหม?”

“อืม…” ปลายฝันทำท่าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก็เสนอขึ้นมา “เดี๋ยวจะลองถามเฮียสองดู”

“แหม… คิดถึงพวกตระกูลลีก่อนเลยนะ อะไร ๆ ก็เฮียหนึ่ง เฮียสอง เฮียสาม” ที่รักได้ทีจึงรีบแซว

“ไม่ได้พูดถึงเฮียสามสักหน่อย”

“เลิฟก็ไม่ได้เฉพาะเจาะจงนี่ มีตั้งสามเฮีย แต่ปลายโฟกัสเฮียสามเองตางหาก” ที่รักดักคอเพื่อนสาวยิ้ม ๆ ใบหน้าซีดเซียวเพราะอดนอนเริ่มสดชื่นขึ้นเพราะได้ดื่มกาแฟไปหนึ่งแก้ว

“พูดมาก เดี๋ยวก็ไม่ช่วยหาเลยหนิ” เมื่อถูกจับผิดปลายฝันก็เริ่มพาล แต่พอเหลือบเห็นว่าที่รักถือกาแฟอีกแก้วก็รีบถาม “แล้วนั่น ดื่มสองแก้วเลยเหรอ?”

ที่รักมองตามสายตาของเพื่อน ก่อนจะยิ้มแหะ ๆ “ก็มันง่วงน่ะ”

“เอาเถอะ ๆ ดื่มเยอะ ๆ ระวังใจสั่นก็แล้วกัน ปกติปลายเห็นเลิฟดื่มแค่วันละแก้วเอง”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า”

ปลายฝันเหลือบมองนาฬิกา เมื่อเห็นว่าใกล้จะหมดเวลาพัก ก็บอกลาเพื่อน แล้วบอกว่าหลังเลิกงานจะพาไปดูห้องพัก รับรองว่าขั้นเทพจัดการให้ได้อย่างแน่นอน

ที่รักยิ้มให้เพื่อนสาว ก่อนจะหลุบมองกาแฟร้อนหอมกรุ่นในมือ แล้วก็ถือเดินไปทางห้องตรวจโรคทั่วไป

“กาแฟครับพี่หมอตี้”

ที่รักยื่นแก้วกาแฟไปตรงหน้าหมอหนุ่มรุ่นพี่ แต่อติเทพก็ยังไม่รู้ตัว สายตาของเขาเหมือนมองอยู่บนจอคอมพิวเตอร์เพื่ออ่านประวัติการรักษาคนไข้ แต่ไม่รู้ว่าใจนั้นลอยไปถึงไหนต่อไหน

“คุณหมอครับ”

ที่รักเรียกอีกครั้ง เสียงดังกว่าคราวแรก อติเทพถึงได้สะดุ้ง แล้วชำเลืองมองแก้วกาแฟในมือรุ่นน้อง

“ให้พี่เหรอคะ?” อติเทพถามกลับ เพราะไม่ได้ยินสิ่งที่ที่รักบอกในตอนแรกว่ามีกาแฟมาฝากเขา

“ครับ”

ที่รักฉีกยิ้มหวาน เอียงคอมองหน้าหมอหนุ่มรุ่นพี่ด้วยท่าทางน่ารักอย่างที่ชอบทำ หวังว่ามันจะทำให้อีกฝ่ายยิ้มตามได้บ้าง แต่ใบหน้าหมองนั้นกลับทำเพียงพยักหน้ารับแล้วกล่าวคำขอบคุณ

พยาบาลผลักประตูเข้ามาถามว่าจะให้ส่งคนไข้รายต่อไปเข้ามาเลยไหมหรือคุณหมอจะพักก่อน อติเทพพยักหน้าว่าให้เรียกเข้ามาเลย

ที่รักจึงถอยไปยืนอยู่มุมหนึ่ง ทอดสายตามองการทำงานของหมอรุ่นพี่ พี่พยาบาลชำเลืองมองมาทางที่รักตอนที่อติเทพบอกให้คนไข้ทานของทอดของมันให้มากทั้ง ๆ ที่เป็นความดัน

“เอ่อ… คุณหมอหมายถึงให้ลดการทานของทอดของมันลงมา แล้วพยายามออกกำลังกายให้มากขึ้นน่ะครับ”

ที่รักรีบเข้าไปอธิบายให้คนไข้เข้าใจ ก่อนจะสะกิดให้อติเทพเขียนใบจ่ายยา หลังจากนั้นพยาบาลก็รีบจัดการต่อตามขั้นตอน

ที่รักถือวิสาสะจัดการลางานให้อติเทพรวมทั้งตัวเอง ก่อนจะโทรถามปลายฝันว่าขั้นเทพหาห้องพักให้ได้หรือยัง ปลายฝันบ่นกลับมาว่าที่รักใจร้อนเหลือเกิน แต่ก็ว่าทางนั้นจัดการให้เรียบร้อยแล้วพร้อมเข้าอยู่

พอปลายฝันส่งที่อยู่ให้ ที่รักก็พาอติเทพไปที่นั่นทันที

“พี่หมอตี้พักอยู่ที่นี่สักพักนะครับ ยังไม่ต้องไปทำงาน ยังไม่ต้องกลับบ้าน”

อติเทพทำตามที่ที่รักสั่งราวกับเป็นหุ่นยนต์ เขาล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง คว้าหมอนข้างมากอด แล้วหลับตาลง

ที่รักเดาว่ารุ่นพี่คงกำลังคิดถึงโชแปง เขาได้แต่มองอย่างสงสาร ก่อนจะตัดสินใจกลับไปคุยกับพี่ชายข้างห้อง

“พี่โชให้โอกาสพี่ตี้อีกครั้งได้ไหมครับ”

ที่รักขอร้องโชแปง หลังจากนั่งรอให้อีกฝ่ายกลับมาจากทำงานอย่างร้อนรน โชแปงพ่นลมออกมา ก่อนจะยืนยันคำเดิม

“พี่ตัดสินใจแล้วเลิฟ กลับมาคบกันสักวันก็ต้องเลิกกันอยู่ดี”

“แต่พี่ตี้รักพี่โชมากเลยนะครับ แล้วเขาจะอยู่ต่อไปยังไง”

โชแปงมีสีหน้าหนักใจ แต่ก็ไม่ยอมใจอ่อน “ถ้าเลิฟเป็นห่วงตี้มาก ก็ฝากดูแลด้วยก็แล้วกัน” แล้วโชแปงก็ลากกระเป๋าออกไปจากห้อง “พี่จะย้ายไปอยู่กับฌอน เดือนหน้าก็จะเดินทางไปสวิตแล้ว เราคงไม่ได้เจอกันอีก โชคดีนะเลิฟ”

ที่รักได้แต่มองตามหลังพี่ข้างห้องที่กำลังเดินจากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยความเข้าใจ แต่ก็อดกังวลไม่ได้ว่านับจากนี้อติเทพจะเป็นอย่างไร เขารู้สึกเป็นห่วงชายหนุ่มเหลือเกิน

ที่รักกลับเข้าไปในคอนโดมิเนียมที่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลแห่งนั้นอีกครั้งพร้อมกับอาหารและของใช้จำเป็น เมื่อกลับไปถึงก็พบว่าอติเทพตื่นขึ้นมาแล้ว

“ตื่นแล้วเหรอครับ?” เขาทักทายรุ่นพี่ด้วยท่าทีสดใส นำอาหารไปจัดใส่จาน พลางก็ชวนคุย “พี่หมอตี้ชอบห้องนี้ไหมครับ เลิฟว่าจะย้ายมาอยู่ที่นี่ มันใกล้โรงพยาบาลดี แล้วก็เดินทางไปไหนมาไหนค่อนข้างสะดวก”

จัดอาหารใส่จานจนเสร็จ แล้วนำมาวางไว้บนโต๊ะที่อติเทพนั่งอยู่ หมอหนุ่มรุ่นพี่ก็ยังไม่ตอบอะไรสักคำ ที่รักจึงคะยั้นคะยอให้กินอะไรเสียบ้าง

“บะหมี่ร้านนี้อร่อยมาก มันเรียกว่าบะหมี่จับกัง พี่หมอตี้รู้จักไหมครับ?” ที่รักยังพยายามชวนคุย “เลิฟว่าอร่อยกว่าบะหมี่เกี๊ยวร้านป้าข้างมอเราอีกนะครับ”

ที่รักเอาตะเกียบหมุนบะหมี่จนมันพันเป็นก้อน ก่อนจะยื่นไปป้อนให้ถึงปากของอติเทพ

ชายหนุ่มหลุบตาลงมอง ก่อนจะยอมเปิดปากเป็นครั้งแรก แต่เขาไม่ได้เปิดมันเพื่อจะรับบะหมี่เข้าไป แต่ทว่าเขากำลังเล่าเรื่องราวในความทรงจำ

“วันนั้นพี่อ่านหนังสือเตรียมสอบแล้วรู้สึกเครียดมากก็เลยอยากผ่อนคลายบ้าง พี่ไปดูหนังรอบดึกคนเดียว ที่นั่งทั้งแถวมีแค่พี่กับโชที่นั่งห่างออกไปสักสามสี่เก้าอี้ได้มั้ง ดูหนังไปได้ครึ่งเรื่องเขาก็ขยับมานั่งข้าง ๆ บอกว่ากลัวผี ทั้ง ๆ ที่เรากำลังดูหนังตลก” อติเทพยกยิ้มยามพูดถึงความหลัง “หลังจากนั้นพี่ก็ได้พบกับโชบ่อยจนน่าแปลกใจ พี่มารู้ทีหลังว่ามันเป็นความตั้งใจของโช เขาน่ารักมาก เราเจอกันอีกหลายครั้ง หลังจากนั้นก็ตกลงคบกัน เราเรียนคนละที่ พี่เรียนหนักมาก ในขณะที่โชชิลมาก เขามีเวลาเที่ยวแต่พี่ไม่มี เขาสอบได้คะแนนเท่าไรก็ได้ ในขณะที่พี่ต้องทำคะแนนให้ดีที่สุด พี่ไม่รู้ว่าเขาบอกใครหรือเปล่าว่าเราเป็นแฟนกัน แต่พี่ไม่กล้าแม้แต่จะบอกกับตัวเอง พี่คิดแค่ว่าตลอดเวลาเราก็มีความสุขดี ชีวิตพี่มีแค่คุณพ่อคุณแม่ งาน แล้วก็โชเท่านั้น พี่พยายามจัดสรรทุกอย่างให้มันเหมาะสม แต่พี่ไม่เคยใส่ใจเลยว่าโชต้องการอะไร ไม่เคยรู้เลยว่าเขาต้องการมากกว่านั้น”’

อติเทพพรั่งพรูออกมาอย่างรู้สึกผิด ชายหนุ่มอ่อนแอในแบบที่ที่รักไม่เคยได้เห็นมาก่อน ทำเอารุ่นน้องอย่างเขาทำตัวไม่ถูก ที่รักจึงดึงอติเทพเข้ามากอดปลอบ

เมื่อได้รับไออุ่นหมอหนุ่มก็ยิ่งอ่อนแอลง เขากอดร่างของที่รักไว้แน่นราวกับนั่นเป็นหลักยึดเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิต ไม่มีโชแปงอีกแล้ว เขาไม่มีคนรักอีกแล้ว

ที่รักปล่อยให้อติเทพได้ปลดเปลื้องอารมณ์ที่กำลังจมดิ่ง อุทิศไหล่เล็ก ๆ ให้เป็นที่พักพิง คอยกุมมือสลับกับออกแรงบีบเพื่อส่งกำลังใจ

ค่ำคืนโหดร้ายผ่านไปอย่างเชื่องช้า ดูเหมือนว่าอติเทพจะยอมรับในการตัดสินใจของโชแปงแล้ว เพียงแต่เขายังไม่สามารถพาตัวเองขึ้นมาจากความทุกข์ระทม และที่รักหวังเหลือเกินว่าเวลาจะช่วยเยียวยาให้ชายรุ่นพี่กลับมาเป็นพี่หมอตี้คนเดิมในเร็ววัน