ตอนที่ 12.2 ห้องนอนอันร้อนระอุ

“พี่ไม่รู้ พี่แค่อยาก… แต่…”

แม้แต่เรียบเรียงประโยคให้คนฟังเข้าใจอติเทพก็ยังทำไม่ได้ ที่รักจึงยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมใบหน้าของชายหนุ่มรุ่นพี่

“พี่หมอตี้อยากทำอะไร?”

“พี่อยากโมโห พี่อยากโกรธ พี่อยากตีเลิฟที่คิดแบบนั้น แต่มันไม่เหมาะ พี่เป็นผู้ชายต้องทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ พี่ต้องอ่อนโยน เป็นพี่ที่ดีสิ”

“พี่หมอ!”

ที่รักเริ่มเข้าใจความขัดแย้งในตัวของอติเทพ ชายหนุ่มผู้ถูกเลี้ยงดูและพร่ำสอนให้เป็นคนเหนือคน เก็บทุกอารมณ์ในด้านมืด แล้วแสดงออกมาแต่สิ่งที่เหมาะที่ควร

อติเทพคงมีความสุขมากยามที่อยู่กับโชแปงในห้องแคบ ๆ เพราะเขาได้เป็นตัวของตัวเองเต็มที่ ตัวตนและความต้องการที่ซุกซ่อนอยู่ เขาคงไม่จำเป็นต้องปิดบังกับคนรักอย่างโชแปง

ที่รักเลื่อนแขนเรียวขึ้นไปโอบกอดรอบคอของอติเทพไว้ เอ่ยกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลหวานซึ้ง “พี่หมอตี้จะเป็นอะไร จะทำอะไรก็ได้เวลาที่อยู่กับเลิฟ โอเคไหมครับ”

อติเทพช้อนตาขึ้นสบกับหนุ่มรุ่นน้อง ถามอย่างไม่แน่ใจนัก “แล้วเลิฟจะโอเคเหรอ ถ้าพี่…”

ที่รักเข้าใจถึงความต้องการของอีกฝ่าย เขาจึงยิ้มหวาน ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปหา กดจูบลงบนริมฝีปากของอติเทพที่กำลังเผยอรอรับ

สัมผัสอ่อนโยนเริ่มทวีความเร่าร้อน เมื่อความต้องการที่ซุกซ่อนอยู่ภายในไม่จำเป็นต้องซ่อนไว้อีกต่อไปแล้ว หัวใจของอติเทพกำลังต้องการการปลุกปลอบ พอ ๆ กับร่างกายของเขาที่ต้องการการเติมเต็ม ความเร่าร้อนที่โหยหา เพราะยังไม่เต็มอิ่มจากเมื่อคืน ถูกปลุกปั่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะร่างเล็กที่กำลังเคลื่อนไหวตอบสนองเขาอย่างถึงใจ

แรงปรารถนาพาทั้งสองมาอยู่บนเตียง ต่างผละร่างออกมาเพื่อจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองเพียงเสี้ยวนาที แล้วกลับมาทาบทับกันอีกครั้ง อติเทพฝังจมูกลงสูดกลิ่นหอมตรงซอกคอ ก่อนจะระเรื่อยลงจนถึงเนินอก

ที่รักบีบไหล่ของอีกฝ่าย ยามปลายลิ้นฉ่ำตวัดรัวบนยอดอก ริมฝีปากถูกกัดจนช้ำเพราะเสียวกระสันไปทั้งร่าง ยิ่งยามที่อติเทพเทพเลื่อนตัวลงต่ำ ใบหน้าฝังอยู่บริเวณหน้าท้อง พร้อมกับมือทั้งสองข้างที่ช่วยกันสอดลงไปใต้สะโพกแล้วออกแรงบีบขยำ มันยิ่งกระตุ้นให้เกิดความต้องการ

หมอหนุ่มจับขาหนุ่มรุ่นน้องยกและแยกออกจากกัน แล้วลากไปวางไว้ตรงขอบเตียง เขาถอยลงไปคุกเข่าอยู่ที่พื้นเบื้องล่าง แล้วโน้มใบหน้าเข้าไปในหว่างขา ลิ้นอุ่นฉ่ำแฉะถูกกดเข้าไปในร่องสวาท จนที่รักหวีดร้องครวญคราง

มันเสียวซ่านราวกับถูกโยนขึ้นไปบนท้องฟ้า ยามอติเทพตวัดลิ้นมันยิ่งรู้สึกว่าถูกส่งขึ้นไปสูงขึ้น สูงขึ้น

ที่รักเกร็งปลายเท้าจนหงิกงอ สองแขนสอดเข้าไปใต้ขา ช่วยดึงแยกเปิดทางให้มากขึ้น เขาอยากให้รุ่นพี่ได้สัมผัสลึกล้ำเข้ามาอีก เข้ามาอีก

อติเทพเหลือบมองอาการดิ้นพล่านของที่รักอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นไปทาบทับ เขาไม่ลืมที่จะดันขาข้างหนึ่งของที่รักขึ้นมาจนชิดหน้าอกของเจ้าของมัน ริมฝีปากของที่รักถูกครอบครองอีกครั้งพร้อมกับลิ้นร้ายที่ย้ายมาโรมรันในช่องปาก เขาเริ่มเรียนรู้ความต้องการและความเร่าร้อนของอีกฝ่าย ที่รักจึงตอบสนองด้วยความร้อนแรงพอกัน

ร่องรักพร้อมพรั่งที่กำลังเบียดเข้าหาหน้าท้องของเขาทำอติเทพต้องกลืนน้ำลาย แก่นกายแข็งชี้พร้อมที่จะสอดใส่

“เลิฟ”

อติเทพครางเรียกชื่อคนใต้ร่างเป็นสัญญาณว่าเขากำลังจะหมดความอดทน ที่รักยิ้มหวานให้แล้วยกสองขาอ้าออกจากกัน หมอหนุ่มจึงไม่รอช้า เขาตั้งตัวตรงขึ้นมา ใช้มือข้างหนึ่งจับโคนแท่ง แล้วจ่อปลายมันเข้าไปในปากทาง

เมื่อท่อนลำอยู่ในตำแหน่งพร้อมเคลื่อนตัวฝังเข้าไปด้านใน อติเทพก็เลื่อนมือทั้งสองข้างมาดันต้นขาเรียวไว้ แล้วเกร็งลำตัวท่อนล่างสอดใส่เข้าไป

เสียงหวีดร้องของที่รักดังอย่างไม่เกรงใจข้างห้อง สิ่งที่เคยประกาศเอาไว้ว่าจะร้องให้ดัง เขาได้ทำแล้วในคืนนี้ แรงกระแทกจากร่างใหญ่กว่าส่งผลให้พนักหัวเตียงกระแทกเข้ากับผนังห้องดัง ปัก ปัก ปัก กรอบรูปบนโต๊ะล้มคว่ำหน้าลงมา โคมไฟตรงนั้นสั่นไหวจนแสงไฟสว่างวูบวาบไปตามการเคลื่อนไหว แต่ทั้งสองก็ไม่ได้ลดความเร่าร้อนลงมาแม้แต่น้อย

อติเทพจับยึดข้อเท้าของที่รักกางออกไปคนละทิศ ออกแรงกดฝังท่อนเอ็นขยับเข้าออกรุนแรงอย่างที่ใจอยากทำ เขาไม่จำเป็นต้องรักษาภาพผู้ชายอบอุ่นอ่อนโยนอีกต่อไปแล้ว

เหงื่อไคลของทั้งคู่ไหลย้อย หมอนผ้าห่มกระจัดกระจาย ผ้าปูที่นอนหลุดออกมาจากมุมแล้วม้วนตัวอยู่มุมหนึ่งของเตียง แต่สองร่างก็ยังคงประสานปรับเปลี่ยนท่วงท่าทั้งเบสิกจนไปถึงขั้นพิสดาร

แต่น่าแปลกที่ทั้งสองรู้สึกชอบมันเหลือเกิน…

หลังสงครามสงบก็พบศพสองหมอนอนกอดกันอยู่บนที่นอน หมอนที่กลิ้งอยู่บนพื้นถูกอติเทพเก็บกลับขึ้นมาวางไว้ใต้ศีรษะ ก่อนจะดึงที่รักเข้ามานอนทับอยู่บนตัว

พวกเขาไม่ได้คุยอะไรกัน ไม่ต้องทำความเข้าใจในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นมีเพียงฝ่ามืออุ่น ๆ ของอติเทพที่ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังบอบบางเปลือยเปล่า กับนิ้วเรียว ๆ ของที่รักที่กำลังเกลี่ยเล่นอยู่บนแผงอกของหมอหนุ่มรุ่นพี่

กลายเป็นว่าระหว่างทั้งสองไม่จำเป็นต้องมีคำพูด อติเทพรับรู้ถึงเชฟโซนของตัวเอง ยามที่เขาอยู่กับที่รัก เขาจะเป็นอะไรก็ได้

ในขณะที่นักศึกษาแพทย์หนุ่มรุ่นน้องก็ขอเพียงได้อยู่ใกล้ ๆ อยู่ในอ้อมกอดของคนที่ตนพอใจ เรื่องอื่น ๆ ค่อยว่ากัน ขอเพียงอติเทพยิ้มได้ เขาก็พอใจแล้ว

ที่รักออกมาส่งอติเทพที่หน้าห้อง เพราะอีกฝ่ายขอกลับไปค้างที่บ้าน ตอนแรกที่รักแอบน้อยใจ แต่พออีกฝ่ายบอกว่าจะไปเอาเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นไปไว้ที่ห้องใหม่ใกล้กับโรงพยาบาล จะห้องไหนล่ะก็ห้องของที่รักนั่นไง เด็กหนุ่มจึงยิ้มหวาน ยอมให้รุ่นพี่กลับแต่โดยดี

แต่ทว่าอีกไม่กี่นาทีถัดมา เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง ที่รักยกยิ้มพลางก็คิดถึงซีนในหนัง ที่พระเอกตัดใจจากไปไม่ได้ ต้องกลับมาจูบลากันอีกครั้ง ที่รักจึงยิ้มหวานพร้อมกับกระชากบานประตูเปิดออกมา

แต่!... นี่มันละครน้ำเน่าหลังข่าวชัด ๆ

เมื่อคนที่ยืนจังก้าอยู่หน้าห้อง ไม่ใช่อติเทพ แต่เป็นปลายฝันที่กำลังจ้องมองเขาอย่างเอาเรื่อง!

“เล่ามาเดี๋ยวนี้!”