ตอนที่5 [ผมฝันร้าย ฝันถึงผู้ชายคนนั้น]2/3

“ปากแบบนี้ไง ถึงได้โดนกระทืบ” ผมกระแทกก้นลงบนโซฟา ก่อนจะเปิดกล่องปฐมพยาบาลออกมา สงเคราะห์คนปากหมาเสียหน่อย ไม่อยากให้มานอนตายในเพนท์เฮาส์ของผม

ผมทำแผลให้อย่างเบามือ “โอ๊ย! เบาๆหน่อยสิครับเมีย!” แต่แทนไทกลับร้องโวย แถมยังเรียกผมแบบนั้น

“ถ้านายเรียกฉันว่าเมียอีกคำเดียว นายจะโดนหนักกว่าที่เป็นอยู่นี่แน่ เพราะฉันไม่ใช่นักเลงข้างถนนเหมือนพวกที่ทำร้ายนาย แต่ฉันมันลูกชายมาเฟีย ไม่เอาแค่เจ็บ แต่ถึงตายแน่” ผมขู่อย่างเหลืออด เพราะไอ้คิ้วบอยนี่มันพูดไม่รู้เรื่อง!

“รู้ครับว่าเฮียมีพ่อเป็นมาเฟีย”

“เฮีย ก็ห้ามเรียก!” ผมตะคอกเสียงดังอย่างมีอารมณ์ บอกแล้วไม่ฟังเดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย อย่าหาว่าสองไม่เตือน

แทนไทผุดลุกขึ้นนั่งทันทีราวกับว่าไม่ได้บาดเจ็บอะไรเลย ก่อนจะยึดข้อมือข้างที่ถือยาแก้ฟกช้ำของผม

“ไม่ให้เรียกเฮียก็จะเรียกเมีย เลือกเอา!”

“ไอ้แทนไท!”

“ไม่พูดคำหยาบสิครับเมีย”

“มึงหุบปากเลยนะ” ผมดึงมือกลับพร้อมกับยัดยาแก้อักเสบใส่ปากมัน “กินเข้าไป แล้วกลับบ้านไปซะ เดี๋ยวจะให้รถของโรงแรมไปส่ง แล้วก็อย่าไปกวนตีนใครอีกล่ะ คราวนี้ฉันไม่ทำแผลให้ แต่จะจองเมรุให้แทน”

แต่แทนไทกลับเอายาเม็ดนั้นวางไว้บนโต๊ะแทนที่จะกินเข้าไป “ผมไม่ชอบกินยา ขอเป็นเหล้าแทนได้ไหม?”

มันไม่ใช่คนดีจริงๆครับ มันจะกินเหล้าแทนยาแก้อักเสบ บ้าไปแล้ว…

“นะครับ ขอเหล้าแก้วนึง แล้วผมจะรีบกลับ”

ผมรีบไปรินวิสกี้ชั้นดีปี 1980 ลงในแก้วคริสตัล ก่อนจะเอามาจ่อให้ถึงปากของแทนไท เพราะจะได้รีบกลับๆไปเสียที

“ดื่มเป็นเพื่อนหน่อยสิครับ”

ผมฮึดฮัดอย่างรำคาญในความเรื่องมากของมัน แต่ก็รีบทำตามด้วยเหตุผลเดียวคืออยากให้แทนไทออกไปให้พ้นๆ

แต่ในอีกไม่กี่นาทีถัดมา ผมก็ค้นพบว่าคนอย่างแทนไทมันเชื่อไม่ได้!

“ขออีกแก้ว”

ผมกลอกตา ตั้งใจว่าจะรินให้เป็นแก้วสุดท้าย ถ้ามันยังหน้าด้านไม่ยอมกลับ ผมก็จะยกเพนท์เฮาส์ให้มัน แล้วผมจะไปนอนที่คอนโด

แต่หลังจากแก้วสุดท้ายนั่น ผมก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างในร่างกาย

ร้อน! ใช่ ผมร้อน ไม่ใช่เพราะแอร์ในห้องทำงานผิดปกติ แต่เพราะมันมีบางอย่างผิดปกติ

“นี่นาย!” ผมไม่ใช่คนโง่หรือใสๆเป็นวัยรุ่นแรกแย้ม ชายฉกรรจ์วัยสามสิบสองอย่างผมมีหรือครับที่จะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผม

แทนไทต้องแอบใส่ยาปลุกเซ็กส์ลงไปในแก้วเหล้าตอนผมเผลอแน่ๆ ผมถึงได้มีอาการแบบนี้

“ออกไป!” ผมตวาดลั่นเมื่อแทนไทเริ่มขยับเข้ามาใกล้ ทั้งๆที่ร่างกายกำลังทรมาน

“ให้ผมช่วยเถอะน่า”

“ถ้านายไม่ออกไป ฉันจะจับนายโยนลงไปจากชั้นสิบสองนี่ แล้วอย่าคิดว่าฉันไม่กล้า!”

“ผมรู้ว่าเฮียสองกล้า แต่จะมีปัญญาเหรอครับ” แทนไทหรี่ตามองผมราวกับเสือที่กำลังจะตะครุบเหยื่อ

“นายทำแบบนี้ทำไม? ต้องการอะไร?”

“ผมรู้ว่าช่วงนี้เฮียทำงานหนักไม่ค่อยได้ปลดปล่อย ผมก็อยากช่วยไง”

“ไม่ต้องเสือก!” เสือกมารู้ดีอีกว่าผมกำลังต้องการพอดี แต่ไม่ใช่มึงไง! “ออกไป”

ผมผลักไสอย่างรังเกียจในจังหวะที่แทนไทโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เพื่อจะจูบปากผม ใบหน้าหล่อนั้นชะงักลงพร้อมกับแววตาเจ็บปวดที่ฉายออกมาแวบหนึ่ง แต่ผมก็ทันจะได้เห็นมัน

“รังเกียจผมมากเหรอครับ?”

แทนไทถนัดเรื่องใช้ภาษากาย อาจเป็นเพราะมันเป็นนักแสดง ฝ่ามือหนาเลื่อนมาลูบไล้ต้นแขนของผมผ่านเสื้อคลุมขนหนูสีขาวที่ผมสวมออกมาจากห้องน้ำ และยังสวมมันอยู่ถึงตอนนี้

ผมไม่ได้รังเกียจร่างกายของแทนไท แต่ผมรังเกียจการกระทำแบบนั้นมากกว่า ฉวยโอกาส ลอบกัด แทงข้างหลัง!

แทงข้างหลัง? ว้อย! จะคิดถึงคำนี้ทำไมวะ? ให้ตายเหอะ!

“ถ้านายเข้ามาใกล้ฉันอีกนิดเดียว ฉันจะปลดนายออกจากการเป็นพรีเซ็นเตอร์ โครงการบ้านจัดสรรเฟสใหม่ที่กำลังจะเซ็นต์สัญญาก็อย่าหวังว่านายจะได้ แล้วไม่ใช่แค่งานนี้ แต่ทุกงานในวงการที่นายเคยให้สัมภาษณ์ว่ารักนักรักหนานั่น นายก็เตรียมโบกมือลาไปได้เลย” คราวนี้ผมไม่ได้ขู่ ผมพูดจริง ถ้าหากคืนนี้ผมพลาดพลั้งให้แทนไทอีกครั้ง ผมจัดการมันแน่

“โอ๊ะ! น่ากลัวจัง” ท่าทีที่ไม่ได้เกรงกลัวอย่างที่ปากพูด ทำให้ผมหมั่นไส้ ผลักอกแกร่งของแทนไทอย่างแรงจนเกือบหงายหลัง

“ฉันจะถือว่านายทำไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ถึงได้กล้าทำแบบนี้กับคนอย่างฉัน รีบออกไปจากห้องฉันซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”

ผมรู้ว่านาทีนี้ร่างกายของผมสู้แทนไทไม่ได้แน่ เพราะนอกจากผมจะตัวเล็กกว่าแล้ว อาการของผมตอนนี้ก็เกือบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ หากแทนไทใช้กำลังกับผม ผมคงไม่รอดแน่ๆ ผมจึงเอาตัวรอดด้วยการขู่อย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า

แน่นอนว่าแทนไทรู้ว่าผมเป็นใคร และถ้ามันไม่โง่จนเกินไปนักก็คงจะรู้ว่า ลีวาณิชย์ ไม่ใช่ตระกูลที่ใครจะมาทำอะไรกับทายาทลำดับที่สองอย่างผมได้ง่ายๆ หรือถ้าทำได้ ก็ใช่ว่าจะรอดตายไปได้ง่ายๆเช่นกัน

ผมบิดกายเร่าอย่างทรมาน สารที่ได้รับเข้าร่างกายคงแรงพอดู ยิ่งผสมกับวิสกี้รสร้อน ร่างกายของผมยิ่งร้อนรุ่มเป็นทวี และถ้าหากผมไม่ได้ปลดปล่อยภายในยี่สิบนาทีนี้ ผมว่าผมคงร่างแตกตายแน่ๆ

“ผมก็แค่อยากช่วย ผมหวังดีนะครับ” แทนไทโน้มใบหน้าหล่อเข้ามาใกล้อีกครั้ง และผมรู้ตัวดีว่านาทีนี้ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายผมก็เอาได้ทั้งนั้น แต่ต้องไม่ใช่แทนไท!

“หวังดีเหรอ?” ผมผลักใบหน้าหล่อนั้นออกจากต้นคอ “อย่ามาใช้คำว่าหวังดีกับฉัน เพราะมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่นายกำลังทำ รีบออกไปซะ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”

ผมรีบพาตัวเองออกมาจากโซฟาตัวนั้น ก่อนจะต่อสายหาอชิทันที

“ส่งเด็กมาให้ฉันภายในสิบห้านาที!” ผมกดตัดสายโดยไม่รอฟังเสียงอุทานของอชิ ผมรู้ว่ามันยาก พอๆกับที่รู้ว่ามือขวาคนสนิทอย่างอชิสามารถทำได้

แต่ทันทีที่ผมโยนโทรศัพท์มือถือลงไปไว้ที่เดิม แทนไทก็ตามมาประชิดทางด้านหลัง ก่อนจะดันผมจนไปติดกับกำแพง

“ให้ผมช่วยเถอะนะครับ นะ” เสียงกระเส่าที่ดังอยู่หลังใบหูกับก้านนิ้วแข็งแรงที่สอดเข้ามาตรงซอกนิ้วมือข้างหนึ่งทำให้ผมเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้ ท่อนเอ็นแข็งบวมปูดที่กำลังกระแทกกับผนังห้องเพราะแรงกระแทกจากคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง นั่นก็ยิ่งทำให้ผมแทบจะแตกซ่าน

“ปล่อย!” ผมกัดฟันกรอด พยายามเก็บกดความต้องการ ผมจะไม่มีทางหลงไปกับสัมผัสเร่าร้อนของแทนไทเด็ดขาด

แต่ร่างสูงที่อยู่ด้านหลังก็ไม่ได้นำพากับการต่อต้านของผม จมูกโด่งฝังลงบนซอกคอ ก่อนจะถูไถอย่างเร่าร้อน มืออุ่นข้างหนึ่งยึดมือของผมไว้กับผนังห้อง

“อื้อ” ผมกดใบหน้ากับผนัง ในจังหวะที่แทนไทล้วงมืออีกข้างเข้ามาในสาบเสื้อคลุม ก่อนจะกอบกุมท่อนเอ็นที่กำลังบวมเปล่งของผม มือร้อนข้างนั้นลูบคลำหนักหน่วง แต่ผมก็ยื้อข้อมือนั้นไว้ไม่ให้คุกคามผมมากไปกว่านั้น

ก่อนที่ผมจะหลงไปกับสัมผัสร้อนแรง ผมใช้แรงเฮือกสุดท้ายสะบัดร่างแทนไทจนกระเด็นออกไปไกล ก่อนจะหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้า

“ก่อนหน้านี้ฉันแค่ไม่ชอบขี้หน้า แต่ฉันไม่ได้เกลียดหรือว่ารังเกียจอะไรนาย แต่ถ้านายไม่หยุด และทำให้ฉันหมดความอดทน นายจะเป็นคนแรกบนโลกนี้ที่ฉันเกลียด!”

ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมคิดว่าแทนไทจะอ่อนไหวกับความรู้สึกของผม แต่ผมแน่ใจว่าใช่ทันทีที่ผมพูดประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมเห็นความเจ็บปวดในแววตาของแทนไทเมื่อได้ยินคำว่าเกลียดจากปากของผม และผมแน่ใจว่าเขาจะหยุดการกระทำลงได้เพราะคำๆนั้น

แทนไทกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ พร้อมกับสายตาตัดพ้อและอาการพยักใบหน้าช้าๆ

“ผมเข้าใจแล้ว”

ร่างสูงหมุนตัวหันหลังให้ผม ก่อนจะสาวเท้าออกไปอย่างตัดใจ

ผมพ่นลมออกมาอย่างโล่งใจ แต่ร่างกายก็เริ่มทรมานขึ้นเรื่อยๆ ผมรีบตรงไปเข้าห้องน้ำ ก่อนที่อชิจะส่งคนมาให้ ผมคงต้องช่วยตัวเองก่อน