1 ในวันที่ไร้ที่ไป

“สวัสดีค่ะ”

แอลลี่ทักเจ้าของบ้านที่เดินออกมาเปิดประตูให้ เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำเผยให้เห็นรอยสักที่แขน ผมยังชื้นอยู่เหมือนเพิ่งจะอาบน้ำมาเพราะเธอได้กลิ่นสดชื่นของสบู่ แอลลี่พยายามเพิกเฉยต่อชายหนุ่มมาดเท่ห์ตรงหน้า แต่ดูเหมือนว่าหัวใจที่กำลังเต้นผิดจังหวะของเธอจะไม่ยอมทำตาม

“สวัสดีแอล เป็นไงบ้างฮึ”

เจ้าบ้านอ้าแขนออกเพื่อต้อนรับเธอ แอลลี่ก้าวเท้าไปด้านหน้า แล้วเขาก็สวมกอด เป็นการกอดที่ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งเป็นพิเศษ แต่เธออยากได้สัมผัสจากอ้อมกอดเขา ตอนนี้เธอต้องการกำลังใจเป็นอย่างมาก

วงแขนแกร่ง และกลิ่นกายชายหนุ่มที่โอบล้อมเหมือนเป็นเครื่องปลอบโยนได้เป็นย่างดี ดังนั้นเธอจึงยังไม่คิดผละออก ไม่รู้ว่าเขาจะสังเกตหรือไม่ว่าเธอจงใจอ้อยอิ่ง

“ขอบคุณที่ให้ฉันมาหานะคะทั้งที่ตอนนี้ก็ดึกแล้ว”

เธอยิ้มให้ชายหนุ่มบอกหลังจากที่ผละจากวงแขนแกร่งแล้วก้าวถอยหลังออกมา

“เข้ามาข้างในก่อน ข้างนอกหนาวมาก” ฮิวโก้เชื้อเชิญเด็กสาวเข้าบ้านพลางสำรวจเธอไปด้วย

หน้าหนาวในนิวยอร์กหนาวจริงอย่างที่เขาว่า เธอคิดถึงแสงแดดอบอุ่นที่ประเทศไทย บ้านเกิดเมืองนอนของแม่ ที่เธอเคยไปเที่ยวครั้งหนึ่งตอนเกรดเจ็ด ไม่คิดว่าหลังจากนั้นก็ไม่ได้กลับไปอีกเลย แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญ เธอยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินตามร่างสูงเข้าไปในบ้าน

กลิ่นหอมของอาหารจาง ๆ ลอยมาจากทางห้องครัวเตือนให้แอลลี่นึกได้ว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลยหลังจากมื้อเช้า เธอยืนเก้กังทำตัวไม่ถูกอยู่กลางห้องนั่งเล่นเลยทำเป็นมองดูรอบบ้าน

“นั่งก่อนสิแอล” เจ้าบ้านที่นั่งลงก่อนเอ่ยชวน

“ขอบคุณค่ะ”

แอลลี่นั่งลงตามคำเชิญบนโซฟารูปตัวแอล เพิ่งสังเกตเห็นใบหน้าชายหนุ่มชัด ๆ ว่ามีรอยคล้ำใต้ตาดูไม่ค่อยสดชื่นเท่าไรนัก เขาส่งยิ้มแบบล้า ๆ ให้ ขยับนั่งในท่าผ่อนคลาย เหยียดขาออกเล็กน้อยทำให้หัวเข่าเขามาชนขาเธอ

“คุณมีเรื่องอะไรรึเปล่า”

เธออดไม่ได้ที่จะถามเพราะล่าสุดที่ได้คุยกันคือเขาทะเลาะกับสเตลล่าอีกแล้ว แต่เขาก็ยังเป็นเขา ไม่เคยยอมเล่ารายละเอียด เพียงแค่อยากระบาย ซึ่งเธอก็พร้อมรับฟังเสมออย่างที่เขาคอยให้กำลังใจเธอตลอดมา

“ก็ไม่เชิง แต่ว่าตอนนี้มันไม่สำคัญหรอก บอกฉันมาซิว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอแอล”

เขาทุ่มความสนใจทั้งหมดไปให้เธอ ถามด้วยเสียงนุ่มปนความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด

แอลลี่ถอนหายใจออกยาว พยายามประคับประคองอารมณ์ที่กำลังอ่อนไหวของตัวเองเพื่อที่จะไม่ร้องไห้ ผู้ชายตรงหน้ารู้จักและเข้าใจเธอ เขาเป็นห่วงเธอถึงขนาดชวนให้มาบ้านยามที่เธอไม่มีที่ไป ทั้งยังพร้อมนั่งรับฟังปัญหาของเธอที่จะสร้างความรำคาญให้เขา ซึ่งไอเดนไม่เคยแคร์และใส่ใจเธอแบบนี้มาก่อนทั้งที่ขึ้นชื่อว่าอยู่กินกันเป็นสามีภรรยา แต่เธอจะนึกถึงผู้ชายแสนเลวคนนั้นทำไมในเมื่อเธอตัดสินใจเลิกกับเขาแล้ว

“ขอโทษที่มารบกวนคุณ แต่ฉันไม่มีที่ไปจริง ๆ ฉันไม่สามารถไปที่บ้านเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวได้ และคุณก็รู้ว่าทำไม ฉันไปหาแม่ไม่ได้ด้วยเหมือนกันเพราะไม่อยากให้ท่านเป็นห่วงไปมากกว่านี้”

เจ้าของบ้านหนุ่มพยักหน้ารับรู้ มองเด็กสาวตรงหน้า สภาพเธอผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เธอดูเปราะบางพร้อมที่จะแหลกสลายได้ทุกเมื่อ แต่เขารู้ว่าจิตใจเธอเข้มแข็งเพียงไร เขาขบกรามแน่นเพื่อระงับอารมณ์บางอย่าง