ตอนที่ 3 : เข้าใจผิด

          'อี้หลิน...อย่าไปนะ อย่าทิ้งข้าไป'

          ใคร นั่นเสียงใคร?

          'ได้โปรดอย่าร้องไห้เพื่อข้า...'

          ใครพูด ใคร?

          'อี้หลิน...อย่าไป!'

          เสียงใคร?

          'รอข้านะ...ไป่เยว่'

          นั่นมัน...เสียงของผม

          เฮือก!

          พลันดวงตาทั้งสองข้างลืมขึ้นฉับพลัน ร่างของผมคล้ายถูกแรงดึงดูดของโลกถ่วงไว้จนเซไปด้านข้างเล็กน้อย ยังดีที่มือยึดผ้าไหมชั้นดีเอาไว้ทัน

          เจ้าของชุดผ้าไหมเพียงก้มหน้าลงมาเผยรอยยิ้มสดใสส่งให้ เสียงกระซิบเบาๆ คล้ายจงใจหยอกเย้า นั่นทำให้สติของผมกลับคืนมา

          "อี้หลิน...ถึงแล้วนะ"

          ห๊ะ? ถึงอะไร?

          สายตาของผมมองตามอีกฝ่ายลงด้านล่าง ดวงตาเบิกกว้างตกตะลึงกับสถานที่ซึ่งปรากฏอยู่เบื้องหน้า 

          สถานที่แห่งนี้เป็นหุบเขาเว้าลงคล้ายก้นเหวกินพื้นที่หลายหมื่นไร่ ความลึกจากพื้นดินปกติคงราวๆ กว่าพันฟุต(หรือประมาณสามร้อยกว่ากิโลเมตร) มองจากที่ไกลๆ ทะลุผ่านกลุ่มเมฆหมอกจะเห็นเป็นถ้ำขนาดใหญ่มหึมาซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยไม้เลื้อยเครือหนา 

          ทางเข้าปากถ้ำมีสระมรกตอยู่ด้านหน้า เมื่อผิวน้ำกระทบกับดวงอาทิตย์จะเกิดแสงระยิบระยับเรืองรอง ดอกบัวหลากสีปริ่มน้ำบ้างเหนือน้ำบ้าง ผมสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ชนิดหนึ่งซึ่งลอยมากับสายลม

          มันไม่ใช่กลิ่นของดอกบัวแต่ว่าเป็น...

          "ดอกกล้วยไม้"

          จู่ๆ คำพูดนั้นก็หลุดออกจากปาก ผมหันไปมองราชามารซึ่งเขาเองก็มองผมอยู่ก่อนแล้ว สายตาของเขาจ้องที่ผมอย่างกับคนตกอยู่ในห้วงภวังค์ 

          "ใช่ ดอกกล้วยไม้ ดอกไม้ที่เจ้าชอบ"

          ดอกไม้ที่ผมชอบ...ดอกไม้ของผม?

          ราชามารพาผมลอยมาหยุดหน้าปากถ้ำ จึงได้เห็นว่ามีดอกกล้วยไม้ถูกปลูกติดกับหินของผนังถ้ำเป็นจำนวนมาก มันออกดอกเป็นช่อพวงส่งกลิ่นหอมยั่วยวลใจ

          แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าผมชอบดอกกล้วยไม้ ผมไม่เคยบอกใครสักคนแม้กระทั่งเพื่อนทหารที่สู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่ด้วยกัน แต่ราชามารกลับรู้ว่าผมชอบอะไร แม้แต่ชื่อผมเขาก็รู้จัก

          "ดอกกล้วยไม้เหล่านั้นเจ้าปลูกเอง?"

          ผมหันไปถามเจ้าตัว ผนังถ้ำทั้งสูงทั้งชันไม่มีทางที่คนธรรมดาจะปลูกได้ คงมีแต่ผู้ฝึกยุทธ์เท่านั้น

          "ไม่ใช่ข้าแต่เป็นเจ้า"

          นิ้วเรียวแข็งแกร่งชี้มาที่ผม บ่งบอกว่าผมเป็นคนปลูก ผมไม่เคยมาที่นี่ แล้วผมมาปลูกดอกกล้วยไม้พวกนี้ได้ยังไง

          "เจ้าจำผิดแล้ว"

          "มิผิด...เป็นเจ้า"

          "..."

          "เดิมทีดอกกล้วยไม้สวรรค์เป็นดอกไม้วิเศษ เรียกอีกอย่างหนึ่งคือ 'ดอกไม้แห่งชีวิต' ความเอาใจใส่และการดูแลขึ้นอยู่กับเจ้าของ เจ้าของมีความสุขมันก็มีความสุข เจ้าของทุกข์มันก็ทุกข์ หากเจ้าของตายมันก็ตาย แต่เพราะเจ้ามีลมหายใจ...มันจึงอยู่เช่นกัน"

          เขาพูดอย่างกับผมเป็นคนปลูกดอกไม้เหล่านี้จริงๆ สีหน้าจริงจัง สายตาจริงจัง เขาเชื่อสนิทใจว่าเป็นผม

          "แต่ข้าไม่..."

          "เหตุผลที่เจ้าปลูกไม่ใช่เพราะเจ้าชอบ แต่เป็นเพราะข้า"

          ถามว่างงมั้ย...งงมาก อะไรคือดอกไม้เหล่านี้เป็นดอกไม้ที่ผมชอบ แต่ที่ผมปลูกมันไม่ใช่เพราะความชอบของตัวเอง แต่เป็นเพราะราชามาร...เพื่ออะไร?

          "งั้นเหรอ...ถ้างั้นก็ใช่มั้ง"

          ราชามารยิ้มจนตาหยีกับคำตอบที่ได้รับ ผมรู้สึกถึงบรรยากาศแสนอบอุ่น จนไม่กล้าทำลายความเชื่อของเขา 

          ใบหน้าของคนๆ นี้แตกต่างกับใบหน้าในจินตนาการที่ผมสร้างขึ้นหรือใบหน้าที่ผมเห็นจากในฝัน ความต่างไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอก แต่เป็นการแสดงออกของความรู้สึก

          คนที่เห็นตรงนี้เขากำลังมีความสุข ไม่ได้ทุกข์อย่างคนในฝัน

          "ไป่เยว่..."

          นี่จะใช่ชื่อของเขามั้ย?

          "หืม...ในที่สุดก็ยอมเรียกชื่อข้าจนได้"

          เขาชื่อ 'ไป่เยว่' จริงๆ หรือนี่! งั้นที่ผมหูแว่วบ่อยๆ ก็คือเสียงเขา 

          เขาเป็นคนเรียกผม? เอ่อ แล้วเรียกทำไม...

          "เจ้าคือ ไป่เยว่ เป็นราชามารปกครองภพมาร?"

          "ถูกต้อง และตัวข้ามีภรรยานามว่า 'เฉินอี้หลิน'"

          บังเอิญชื่อเหมือนกันสินะ...

          "ภรรยาของเจ้าคงหน้าตาละม้ายคล้ายข้า จึงทำให้เจ้าสับสนว่าเป็นข้า เช่นนั่นก็พาข้าไปส่งด้านนอกเถิด ข้าไม่ขอรั้งอยู่นี่นาน"

          ยิ่งอยู่จะยิ่งสร้างความร้าวฉานให้คนอื่น เกิดภรรยาตัวจริงของราชามารมาเห็นคนที่รูปร่างหน้าตาคล้ายตัวเอง แถมราชามารยังทึกทักว่าผมมีความสัมพันธ์กับเขา...แบบนั้นไม่ดีแน่ 

          "เจ้าจะไปที่อื่นไม่ได้ ข้าไม่ให้เจ้าไป"

          เฮ้ยๆ เรื่องใหญ่นะเว้ย! ถ้าเมียนายโพล่มาจะอธิบายว่าไง เพื่อนเหรอ? เพื่อนที่ไหนโอบเอวกันวะ! สามีเป็นถึงราชามาร ภรรยาก็คงจะเป็นนางปีศาจแมงมุมหรือไม่ก็จิ้งจอก ความหึงหวงไม่เข้าใครออกใคร โดนหมายหัวคราวนี้ใครจะช่วย วรยุทธ์มีที่ไหน ตายอย่างเดียวเลยนะเว้ย!

          "สหาย...ข้ารู้ว่าเจ้าคงกำลังเบลอ เรียกไงดี...คำว่า 'เบลอ' คงไม่เข้าใจ เอาเป็นว่าเจ้ากำลังพร่ำเพ้อถึงคนรัก คงไม่เจอกันมานานจึงเกิดความคิดถึงอย่างแรงกล้า"

          "ใช่ ข้าคิดถึงเจ้า"

          ไม่ใช่ฉันเว้ย! เมียนายต่างหากที่นายคิดถึง!

          "เจ้าจึงเกิดภาพหลอน ภาพหลอนอะไรวะ? ไม่ๆ เจ้าจึงเข้าใจผิดคิดว่าข้าเป็นภรรยาของเจ้า แต่ก็ขอบคุณมากที่ช่วยข้าไว้ ไม่เช่นนั้นคนชุดขาวกลุ่มใหญ่นั่นคงไม่ปล่อยให้ข้ารอดเป็นแน่"

          ราชามารส่ายหัวไปมาไม่ยอมรับคำพูดของผม แต่ทั้งหมดคือความจริง...จะปล่อยให้เขาหลอกตัวเองไม่ได้

          "อี้หลิน เจ้ากำลังทำตัวหมางเมินใส่ข้า หาว่าข้าเข้าใจผิดคิดว่าเจ้าเป็นผู้อื่น"

          ก็เข้าใจผิดจริงๆ นี่หว่า...

          ราชามารทำหน้าเศร้าโศกจนผมเองยังนึกสงสาร แต่ผมไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ 

          "ข้าไม่ใช่ภรรยาของเจ้า"

          "ผิดแล้วอี้หลิน...เจ้าเป็นภรรยาของข้า ข้ามิได้เลอะเลือน เจ้าเป็นคนรักของข้าจริงๆ"

          ทำไมราชามารถึงพูดยากอย่างนี้วะ! ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่จะยัดเยียดอะไรนักหนา!

          เดี๋ยวก่อน...เหมือนผมลืมอะไรสำคัญไป ลืมอะไรวะ? จริงด้วย! ผมลืมสนิทเลย หรือผมจะมาเข้าร่างของภรรยาราชามาร คนชุดขาวพวกนั้นเลยตามล่าผม!

          ซวยเถอะ! เข้าร่างใครไม่เข้ามาเข้าร่างนี้!

          ก่อนที่ผมจะเป็นบ้าไปก่อน ฝ่ามือของอีกฝ่ายกลับคว้าเข้าที่เอว เขารั้งร่างของผมโอบรัดไว้แน่นจนแทบอัดก๊อปปี้รวมกับเขา

          "อี้หลินของข้า เจ้าคือของข้า เจ้าเป็นของข้า!"

          บรรลัยเหอะ!