ตอนที่ 8 : วัตถุประหลาด

          ชูเซย์มีสีหน้านิ่งเฉยเหมือนคนไม่รู้สึกรู้สาอะไร นั่นเป็นสาเหตุทำให้เขาหันหลังให้นักวิจัยคนนั้น

          "น่าเบื่อ"

          คำพูดสั้นๆ ถูกเอ่ยออกมา ผมสังเกตเห็นสีหน้าของนักวิจัยคนนั้นดูเครียดขรึม แต่ไม่ได้มีอาการหวาดกลัวเหมือนตอนที่เห็นนายใหญ่ของตนเผยรอยยิ้ม

          นี่อาจจะเป็นนิสัยอีกด้านของเขาก็ได้

          "ไม่ใช่น่าเบื่อ แต่เป็นน่ารำคาญ"

          ผมว่าก่อนมองเขา...พอชูเซย์ได้ยินเขาเปลี่ยนจากความนิ่งเฉยเป็นรอยยิ้มสดใสทันที

          "อ่านความรู้สึกผมออกด้วย"

          "..."

          ใครๆ ก็รู้ว่าหมอนี่ขี้เกียจจะสนใจ

          "แต่ว่านะ...คุณอุตส่าห์มาถึงทั้งทีกลับต้องเจอเรื่องกวนใจ ช่างเรื่องพวกนั้นเถอะ...คุณดูนี่สิ ห้องนี้ผมทำขึ้นเพื่อคุณโดยเฉพาะเลยนะ"

          เขาว่าพลางชี้นิ้วไปทางนั้นที ปากก็พูดพร่ำไปเรื่อย คิดว่าผมไม่รู้งั้นสิ...ไม่ใช่ว่าเขาประมาทศัตรู แต่เจ้าพ่อมาเฟียคงเห็นเหตุการณ์เหล่านี้บ่อยจนพาลให้หงุดหงิด

          แค่ไม่หันไปมองก็หายอารมณ์เสียได้งั้นสิ

          "หันหลังให้ศัตรูจะดีเหรอ"

          "ก็แค่แมงหวี่แมงวัน ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก จริงด้วย...คุณมาบ้านผมตั้งนานยังไม่ได้กินอะไรเลย เดี๋ยวผมให้คนจัดอาหารเช้าให้ แล้วเรามานั่งกินข้าวด้วยกัน"

          "ไหนล่ะของเรียกน้ำย่อย"

          ความหมายนี้แปลไม่ยาก ไอ้มาเฟียสมองกลวงก็คิดได้

          "ผมยอมอยู่แล้ว อะไรที่คุณต้องการทำไมผมจะให้ไม่ได้"

______________________________________

          ผมและชูเซย์เดินเข้าห้องสังเกตการซึ่งอยู่ถัดไปจากห้องพักของผมไม่กี่สิบเมตร ในห้องมีจอฉายภาพติดกันเรียงยาว มีนักวิจัยประจำจุดทุกที่นั่ง แต่ละคนสีหน้านิ่งขรึม

          "สถานการณ์เป็นยังไง?"

          "เรียนท่านโออิ...ระยะห่างจากตรงนี้จนถึงวัตถุประหลาด คาดว่าอีกไม่ถึงแปดนาทีจะถึงนี่ครับ"

          ภาพจากจอแสดงผลวัตุประหลาดที่นักวิจัยคนนั้นพูดถึงอยู่ห่างจากตัวคฤหาสน์ราวๆ หกกิโลเมตร ความเร็วของมันน่ากลัวไม่เบาสำหรับการเคลื่อนไหวทางอากาศ

          "อันตรายแค่ไหน?"

          "กำลังตรวจสอบครับ"

          "วัตถุชนิดใด?"

          "โดรนรุ่นทดลอง การโจมตีอยู่ในระดับปานกลาง โครงสร้างทำจากพลาสติกชนิดพิเศษ น้ำหนักเบา เหมาะเป็นโดรนสอดแนม"

          ประโยคนั่นทำให้นักวิจัยทั้งหลายมองเป็นจุดเดียว และแทบไม่เชื่อตาตัวเองเมื่อคนพูดนั้นเป็นแค่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ในมือมีมือถือหนึ่งเครื่องและเจ้าตัวกำลังกดอย่างเมามันส์

          "แค่โดรนสอดแนม?"

          "แค่เหมาะ...ไม่ได้หมายความว่าโจมตีไม่ได้"

          "คุณรู้ได้ไง"

          ชูเซย์เลิกคิ้วถาม ผมนึกสายตาของเขาออกต่อให้ไม่หันไปมอง หมอนี่ต้องกำลังมีใบหน้าฉาบไปด้วยรอยยิ้ม เขาจะชอบใจทุกครั้งที่เห็นผมสอดมือเข้ามา

          "ก็ไม่ใช่เรื่องยาก...คนประกอบของเล่นเองทำไมจะทำไม่ได้"

          และสิ่งที่ผมคิดเผื่อไว้ก็เป็นจริง ชูเชย์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันไม่มีใครนับ และไม่มีใครคิดจะนับ นอกจากจะยิ้มอย่างคนเสียสติ การที่เขาถูกใจอะไรสักอย่างจะยิ่งดึงความสนใจไปหาเขาจนหมด

          และผมก็สัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวที่ลูกน้องเขามีให้...

          "งั้นไม่ลองประกอบ 'ของเล่น' ดูสักหน่อยล่ะ"

          คำพูดเชิญชวนหรืออาจเรียกได้อีกอย่างคือ 'ท้าทาย' นั่นกำลังจะนำมาใช้กับผม หากต้องการให้ใครสักคนทำอะไรบางอย่าง ค่าตอบแทนมันสูงมากจนตีเป็นมูลค่าไม่ได้ 

          แต่คนอย่างเจ้าพ่อมาเฟียสาขาตะวันออกเฉียงเหนือคงจะคาดการณ์ถึงผลกำไรไว้ซะมากกว่า

          "ไม่ต้องถึงขั้นนั้น ลูก้า...ทำงาน"

          จอภาพทั้งหมดดับลงเปลี่ยนเป็นตัวเลขหนึ่งกับศูนย์วิ่งตรงจนลายตา 

          นักวิจัยทั้งหลายต่างมองหน้ากันไปมา เหตุการณ์แบบนี้คล้ายกับเหตุการณ์ก่อนหน้า...คอมพิวเตอร์หลายสิบเครื่องถูกระเบิดทิ้งพังเสียหาย จนบางเครื่องไม่สามารถนำกลับมาใช้ได้ 

          แต่ไฟฟ้าในห้องยังทำงานตามปกติ นั่นหมายความว่าคอมพิวเตอร์ไม่ได้ถูกโจมตี พอคิดได้แบบนั้นพวกเขาพากันพรูลมหายใจ แต่ก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเป็นฝีมือของเด็กที่นายใหญ่พวกเขาพาเข้ามา

          "เอาจริงแล้วสิ"

          เสียงกระซิบของชูเซย์อยู่ไม่ห่างจากใบหูจนผมต้องหันไปถลึงตาใส่

          "พูดเรื่องตลกอะไร"

          "พูดเรื่องจริง"

          ไอ้มาเฟียนี่!

          "ลูก้า!"

          [ปลั๊กอิน...กำลังทำการดาวน์โหลดข้อมูลในอีก สาม...สอง...หนึ่ง ทำการแทรกแซงระบบเสร็จเรียบร้อย แต่ยังไม่มีการเข้าถึงฐานข้อมูลสำคัญ]

          เสียงนั้นดังทั่วคฤหาสน์ ภาพตัวการ์ตูนเด็กผู้ชายปรากฏขึ้นหน้าจอคอมพิวเตอร์ทุกเครื่องก่อนภาพจะตัดมาเป็นโดรนรุ่นทดลองที่กำลังมุ่งหน้าเข้าเขตพื้นที่การปกครองของตระกูลโออิมิยะ

          นักวิจัยคนหนึ่งลุกออกจากเก้าอี้ ผมจึงเข้าไปนั่งตำแหน่งนั้นแทน นิ้วมือทั้งสิบจิ้มรัวบนแป้นพิมพ์จนคนมองแทบไม่ทัน

          "ทำการอัพเดตไฟล์ใหม่"

          [โปรดป้อนรหัสผ่าน]

          กล่องข้อความพร้อมเสียงอัตโนมัติปรากฏบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ผมกำลังใช้งาน นี่คงเป็นระบบการป้องกันการเข้าถึงข้อมูลสำคัญ

          "คิดจะเข้าฐานข้อมูลลับของตระกูลโออิมิยะมันคงไม่ง่ายมั้ง อืม...ว่าแต่แฮ็กเกอร์ตรงหน้าคนนี้จะทำได้มั้ยนะ"

          เสียงล้อเลียนของไอ้มาเฟียนี่ฟังกี่ทีก็หมั่นไส้ เขาไม่ใช่แค่ท้าทาย แต่ต้องการให้ผมแสดงฝีมือออกมาอย่างเต็มประสิทธิภาพ

          ระบบรักษาความปลอดภัยขั้นสูงนี้ไอ้บ้าสมองกลวงต้องเป็นคนเขียนเองแน่นอน 

          การป้อนรหัสก็ใส่ได้เพียงครั้งเดียว หากป้อนผิดลูก้าจะถูกดีดออกจากระบบและไม่สามารถกลับเข้ามาได้อีก

          ผมกดแป้นพิมพ์แรงๆ ตามระดับอารมณ์ ไอ้มาเฟียนี่อยากจะพูดอะไร อยากวัดความสามารถหรือสติปัญญา!

          [Virus infection]

          [รหัสถูกต้อง]

          เมื่อได้รับการยืนยันจากกล่องข้อความ ทำเอานักวิจัยที่มองดูเหตุการณ์ต่างๆ เข่าแทบทรุด พวกเขามีประสบการณ์มากกว่าสิบปีแต่ยังไม่เคยเจอเด็กอายุน้อยที่ทำได้ขนาดนี้

          ชูเชย์ยกยิ้มขึ้น สีหน้าพึงพอใจกับผลงานที่ได้รับ แต่ก็ต้องชะงักค้างเมื่อเจอน้ำเสียงขุ่นเคืองไม่พอใจ

          "อย่าคิดว่าเป็นตระกูลโออิมิยะแล้วจะล่มสลายไม่ได้ จำไว้...อย่าพูดจาไม่คิดแบบนี้อีก!"