ตอนที่ 5 : ความงดงาม

          "ว่าไง...สนมั้ย?"

          คำถามเร่งรัดจากอีกฝ่ายคล้ายกำลังบีบให้ผมต้องเลือก

          บีบเหรอ...เดี๋ยวนะ ผมเปล่าเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เขาต่างหากที่เสนอแนวทางสิ้นคิดขึ้นมา

          "ตำแหน่งผู้นำสาขาตะวันออกเฉียงเหนือ...หนึ่งในมาเฟียสี่สาขาหลัก?"

          "ถูกต้อง และไม่ใช่แค่ตำแหน่งผู้นำเท่านั้น แต่อำนาจและการควบคุมทุกอย่างจะตกอยู่ในมือคุณ"

          "..."

          "ชอบไม่ใช่เหรอ ระบบสั่งการด้วยสมอง...ของคุณ"

          เข้าท่านี่หว่า เข้าใจๆ เข้าใจว่าไอ้มาเฟียนี่เตรียมตัวมาดีแค่ไหน

          ชูเซย์ยืนกอดอกยิ้มร่า การรอคอยอย่างใจเย็นนั่น ดูก็รู้เขาพยายามใช้ทุกอย่างที่ผมชอบเพื่อให้ผมเป็นไปตามที่เขาต้องการ

          'ระบบสั่งการด้วยสมอง' คิดว่าผมเป็นใคร...เด็กติดเกมส์ชอบอุดอู้อยู่ในห้อง? ใช่...ไอ้เรื่องอุดอู้น่ะถูกต้อง ถึงแม้จะอยู่ในฐานแต่ข้อมูลข่าวสารอัดแน่นเสมอ โลกภายนอกเป็นยังไง โสมมแค่ไหนทำไมจะไม่รู้

          รู้จักคนอย่างพะนายน้อยไป คิดจะเอาของแค่นี้มาเป็นเหยื่อ

          ง่ายไปมั้ง...

          "ไม่เสียดาย?"

          "ทำไมจะต้องเสียดาย มากกว่านี้ยังได้เลย"

          ดูท่าชูเซย์คนนี้คงจะแอบเจาะฐานระบบของกองทัพ และสืบข้อมูลผมมาได้เป็นบางส่วน 

          ก็แค่บางส่วน...

          ระบบรักษาความปลอดภัยของที่นั่นมันหละหลวมเน่าเฟะมานานแล้ว

          "น่าสนใจ...ว่าแต่มันสูงส่งนักเหรอถึงเอามาเดิมพัน"

          คนตรงหน้าเลิกคิ้วขึ้น แสงไฟสลัวยิ่งขับเน้นสายตาลุ่มลึก รอยหยักยิ้มมุมปากยกสูง เขาเอามือปิดหน้าก่อนแหงนขึ้นพร้อมระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

          "ฮ่าๆๆ อะไรกัน ในสายตาแฮ็กเกอร์คนหนึ่งตำแหน่งนี้ถึงกับไร้ค่าเลยเหรอ ฮ่าๆๆ น่าสนุกดี"

          แน่นอน...มันสนุกอยู่แล้ว สนุกและตื่นเต้นไม่เบา โออิมิยะ ชูเซย์...หัวหน้าแก๊งมาเฟียมีของพ่วงท้ายเป็นถึงผู้นำเทคโนโลยี มีวิวัฒนาการด้านอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ทันสมัยล้ำหน้ากว่าบริษัทในธุรกิจแบบเดียวกัน โปรแกรมระบบรักษาความปลอดภัยของบรรดามาเฟียสี่สาขาหลัก เขาคนนี้เป็นผู้ควบคุมดูแลทั้งหมด 

          กล้าเอาของชั้นดีมาล่อแบบนี้ไม่สนไงไหว แต่จะขุดหลุมทั้งทีก็ขุดให้มันลึกหน่อย ขุดตื้นไประวังสะดุดหลุมตาย

          ตายแบบศพไม่สวย...

          "เอามาเล่นเกมง่ายๆ ไม่คิดว่าประเมินค่าสูงไป? เป็นถึงผู้นำกลับเอาของประเภทนี้มาต่อรอง"

          เสียงหัวเราะเงียบลงพลอยทำให้ทุกสรรพสิ่งรอบตัวเงียบตามไปด้วย สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านคล้ายจงใจสร้างบรรยากาศให้ตื่นกลัว

          "แล้วอะไรที่คุณอยากได้ ตำแหน่งไม่เอา ผู้นำไม่ต้องการ หรือแท้จริงสิ่งที่คาดหวังคือหัวใจของผม"

          รอยยิ้มสุขุมลุ่มลึกปะทะแสงไฟดูเปล่งประกายขึ้นมา ชายคนนี้เอาแต่พูดนู่นนี่สุดท้ายก็วกกลับมาที่ตัวเอง

          "อยากยกให้มากใช่มั้ยตำแหน่งผู้นำอันทรงเกียรตินั่น"

          "ขอแค่คุณเอ่ยปาก ทำไมผมจะให้ไม่ได้"

          สายตาระยับนั่นดูอันตรายและแฝงไปด้วยแผนการ 

          ชูเซย์นะชูเซย์...เขาช่างกล้าเอาชีวิตตัวเองหยอกล้อคนอื่นซะจริง ในเมื่ออยากเสนอเดี๋ยวพ่อจะสนองให้ตามคำขอ 

          "ว่ามา...กติกาเป็นยังไง"

          คนตรงหน้าก้าวเข้ามาเรื่อยๆ สองขาหยุดอยู่ไม่ห่าง เขาก้มหน้าลงจงใจยั่วโทสะเล็กๆ ให้ปะทุ

          "ง่ายมาก แค่คุณไม่หวั่นไหวกับผมถือว่าชนะ"

____________________________________

          รถคันสีดำซึ่งถูกดัดแปลงและควบคุมด้วยระบบคอมพิวเตอร์ทั้งหมดด้วยการนำทางของ AI จอดลงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ พิกัดสิ้นสุดตรงเนินเขาทางตอนเหนือ 

          อาณาเขตแถบนี้ห้อมล้อมด้วยป่า แต่ดูไม่อันตรายเท่ากับพื้นที่กว่าสองร้อยไร่ ทำเลไม่ต่างกับจุดที่ตั้งฐานทัพเท่าไหร่ ต่างกันก็แค่บนดินกับใต้ดิน 

          เมื่อเปิดประตูลงมา ร่างกายปะทะเข้ากับความเย็นยะเยือกบวกกับสายลมในตอนเช้า เวลาหายใจจะมีควันกลุ่มเล็กลอยขึ้นอากาศ 

          แสงแห่งรุ่งอรุณวันใหม่กำลังโพล่ขึ้นสาดส่องผ่านผาลึก บรรยากาศรอบข้างเปลี่ยนทันตา พืชไม้นานาพันธุ์ปรากฏความสวยงาม น้ำค้างยามเช้าสะท้อนแสงระยิบระยับ ช่างเป็นภาพหาดูได้ยาก

          เป็นอีกสิ่งมหัศจรรย์ที่ธรรมชาติสร้างขึ้น...

          สูทสีน้ำเงินเข้มถูกถอดออกห่มให้กับคนข้างตัวที่เอาแต่ยืนมองคฤหาสน์หลังใหญ่ ความนิ่งเฉยนั่นยิ่งทำให้เจ้าพ่อมาเฟียที่ผ่านโลกมายี่สิบปีปลายๆ ถึงกับอดมองไม่ได้

          แทบไม่อยากละสายตาจากเด็กน้อยตรงหน้า คนอะไรน่ามองไปซะหมด ทั้งตัวเล็ก ใบหน้าเล็ก แถมนิสัยดื้อไม่ฟังใครยิ่งมีเสน่ห์น่าดึงดูด

          บางทีก็สงสัยตัวเองทำไมเป็นเอามาก หาเหตุผลอะไรมาแย้งไม่ฟัง ไม่ใช่ไม่พยายามยับยั้งชั่งใจ แต่มันหยุดไม่ได้จริงๆ

          แล้วถ้าหยุดไม่ได้จะฝืนทำไม..ว่ามั้ย?

          "ไม่ได้หนาวขนาดนั้น"

          อาการมองตาขวางของลูกแมวน้อยมันทำให้หัวใจเต้นตึกตักอย่างห้ามไม่อยู่

          ทำไมน่าฟัดขนาดนี้

          "เอาน่า อย่าปฏิเสธเลย หรือถ้าอึดอัดจะด่าจะว่าผมสักยกก็ได้ แต่ห่มไว้หน่อยนะ"

          มือเล็กๆ สอดเข้าเสื้อสูทที่ถูกส่งให้ ทำเอาหัวใจของมาเฟียคนนี้พองโตหนักกว่าเดิม

          สาบานกับตัวเอง...จะทำทุกวิถีทางให้เด็กตรงหน้าใจอ่อนให้ได้!