ตอนที่ 2 : ทางลวง

          รถสปอร์ตคันหรูขับปาดซ้ายขวาเพื่อเบี่ยงหลบการยิงของปืนเลเซอร์จากกล้องวงจรปิดนับร้อยตัว เส้นทางสลับซับซ้อนเต็มไปด้วยป่ารกชัฏ ผู้มาเยือนต้องใช้ความพยายามและอ่านทางคนสร้างเครื่องมือทุ่นแรงชนิดนี้ให้ออก เขาหักพวงมาลัยรถหลบเข้าหลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง แต่ถึงกระนั้นก็ยังมิวายถูกยิงไฟท้ายและกระจกเสียหายไปหลายส่วน 

          เจ้าของรถแสยะยิ้มเมื่อรถขับพ้นรัศมีมรณะ เล่นเอาเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นแทบเช็ดไม่ทัน ท่าทางจะทำให้เจ้าของปืนนั่นโมโหเข้าให้แล้ว

          "ขี้งอนจังนะ"

          เขายิ้มกับตัวเอง ไม่รู้เป็นอะไรมากช่วงนี้ ชอบเห็นหน้าเด็กดื้อลอยเข้ามาในหัวอยู่เรื่อย ยิ่งเห็นเจ้าตัวทำหน้างอ ยิ่งดูน่ารักยังไงไม่รู้ เสียงที่ชอบใช้ขู่มันหวานล้ำจนเกินห้ามใจ 

          ถึงกับต้องขับรถมาให้ยิงแสกหน้าถึงที่

          พอสังเกตดีๆ ต้นไม้ที่เขาหลบอยู่ใต้ร่มเงาอายุน่าจะสักเกือบร้อยปี ที่น่าทึ่งไม่ใช่ต้นไม้อายุยืน แต่เป็นหินก้อนขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางหนึ่งเมตร 

          เขาก้าวยาวๆ ไปยังหินก้อนนั้น จึงเห็นอุปกรณ์ขนาดจิ๋วติดอยู่ตรงซอกรอยร้าว หากไม่สังเกตให้ดีอาจคิดว่าเป็นเศษหินที่แตกออก 

          หรือว่าจุดนี้จะเป็นทางเข้า

          ซะที่ไหนล่ะ...

          ถ้าคนทั่วไปเห็นคงคิดว่าเป็นทางเชื่อมต่อไปยังฐานลับ แต่ความจริงแล้วมันเป็นตัวเบี่ยงเบนต่างหาก และเป็นตัวล่อให้คนเอาชีวิตมาทิ้ง อุปกรณ์เล็กจิ๋วก็คือระเบิดนิวเคลียร์ขนาดย่อม ทำลายล้างในรัศมีพื้นที่หนึ่งร้อยห้าสิบตารางเมตร(หรือราวๆ สิบสองเมตรโดยประมาณ) จึงทำให้ผู้แตะต้องระเบิดชนิดนี้ไม่มีโอกาสแม้แต่จะวิ่งหนีด้วยซ้ำ แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว 

          แต่ก็...น่ารัก 

          สรุปแล้วทางเข้าอยู่ตรงไหน

          เขายืนหัวเราะอยู่คนเดียวพลางส่ายหัว เรื่องนี้คงมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ เพราะถ้าให้เขาเดา เขาก็เดาไม่ออก ในระหว่างที่ขับรถหนีเอาเป็นเอาตาย เท่าที่เขาสังเกตเห็น...ต้นไม้ใหญ่กับก้อนหินนี่มีมากกว่าสิบจุด แล้วที่มองไม่เห็นจะมีเพิ่มอีกเท่าไหร่ 

          เนื้อที่กว่าสองร้อยไร่เป็นป่าทั้งหมด เป็นป่าเนินเขา แถมยังเป็นป่าที่อุดมไปด้วยสัตว์มีพิษ โดยเฉพาะตอนกลางคืน ที่แห่งนี้เป็นสิ่งต้องห้าม อย่าได้ล้ำเข้ามาหากยังรักตัวกลัวตาย ไม่ใช่เพราะถูกปืนเลเซอร์ยิงอย่างเดียว แต่คงถูกงูเงี้ยวเขี้ยวขอจัดการกลายเป็นศพไม่รู้ตัว

          คนเลือกทำเลแบบนี้ได้ก็คงจะมีแต่เด็กดื้อของเขาคนนี้เท่านั้น เด็กทั่วไปเขาทำกันที่ไหน

          เฮ้อ~ ยอดเยี่ยมอะไรอย่างนี้นะ

          การจะมีเด็กคนนี้เป็นของตัวเองมันยากยิ่งกว่าพัฒนาอาวุธชีวภาพซะอีก พ่อแม่เลี้ยงด้วยอะไรทำไมอายุแค่นี้ไหงเป็นเด็กเจ้าแผนการ

          เขาเมินอาวุธจิ๋วนั่น ของแบบนั้นอย่าแตะต้องจะดีกว่าถ้ายังอยากมีตาไว้มองหน้าเด็กขี้งอนนานๆ

          มือแกร่งล่วงมือถือออกจากกระเป๋าเสื้อสูทราคาแพง ต่อสายไปยังห้องแล็ปในคฤหาสน์โออิมิยะ

          "หยุดการทำงานของปืนเลเซอร์จากกล้องวงจรปิดแถบเนินเขาป่าทึบ"

          [ครับ]

          เสียงแกร็กๆ ของนิ้วรัวบนแป้นพิมพ์ดังเข้ามาในสายเป็นระยะ จนเวลาล่วงเลยกว่าหนึ่งนาทีถึงได้รับคำตอบจากปลายสาย

          [ขอโทษครับท่านโออิ ทางเราไม่สามารถหยุดการทำงานของปืนเลเซอร์ได้ครับ ทำได้เพียงหยุดการเครื่อนไหวของกล้องวงจรสามวินาที หลังจากนั้นกล้องวงจรจะกลับมาทำงานตามปกติ และจะหยุดทำงานอีกครั้งเมื่อผ่านไปสิบนาที]

          หยุดแค่สามวิ และกว่าจะหยุดอีกทีก็ต้องรออีกสิบนาที ฮ่าๆๆ เก่งจริงๆ นี่สิ...ค่อยสมกับเป็นลูกแมวน้อยขี้งอน

          "หยุดได้สิแปลก ช่างเถอะ ฉันมีงานใหม่ให้ทำ"

          [เชิญท่านโออิสั่งได้เลยครับ]

          "เตรียมห้องพักน่ารักไว้ให้หน่อย เอาแบบกว้างๆ นะ เดี๋ยวจะมีแขกมาเยือน"

          หลังวางสายจากนายใหญ่แห่งตระกูลโออิมิยะ นักวิจัยคนนั้นถึงกับหน้าซีดเผือด เพราะการที่ท่านโออิผู้นี้พูดอย่างอารมณ์ดีเป็นสิ่งน่ากลัวยิ่งกว่าเจ้าตัวถือปืนยิงกราดซะอีก คิดแล้วขนยังลุกไม่หาย แต่ถ้าเขาไม่รีบทำอะไรสักอย่าง เงาหัวเขาอาจจะหายแทน 

          เขาเบนสายตาไปยังเพื่อนร่วมงาน ไม่ใช่...ต้องเรียกว่าเพื่อนร่วมชะตากรรมต่างหาก ห้องพักน่ารักที่ผู้นำท่านนั้นกล่าวถึงต้องเป็นห้องที่เพรียบพร้อมไปด้วยอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ เครื่องมือทันสมัย และที่ขาดไม่ได้เลยคือคอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งสั่งเข้ามาวันนี้

          รีบจัดการให้เสร็จก่อนที่ท่านโออิจะกลับมาดีกว่า

_____________________________________

          หลังจากปล่อยให้ปืนเลเซอร์ไล่กระหน่ำยิง ถึงนึกได้ว่านี่มันนานมากแล้วยังไม่ได้ส่งที่อยู่ให้พี่พาย ผมรีบหาข้อมูลสถานที่เพื่อนัดเจอ 

          เวลาเหมาะหน่อยก็อีกสองวัน 

          เมื่อส่งข้อความเสร็จ คำตอบที่รอกลับมาทันที พี่พายตอบตกลง...สรุปก็ตามนี้ ที่เหลือก็แค่เก็บกวาดซากหักพังด้านนอกฐาน 

          วันนี้จะหยุดไว้ก่อน ถ้าไอ้บ้านั่นยังกล้าล้ำเส้นอีก เดี๋ยวพ่อจะจัดหนักจนร้องไม่ออก

          "ลูก้า ตรวจสอบภายนอก"

          ลูก้าทำการตรวจเช็คบริเวณนอกฐาน ก่อนโพล่กลับมาบนหน้าจอ

          [ไม่พบสิ่งผิดปกติ เป้าหมายยังมีชีวิต]

          ใครอยากรู้ว่าไอ้มาเฟียนั่นอยู่หรือตาย!

          นิ้วทั้งสิบพิมพ์รัวบนแป้น หน้าจอคอมพิวเตอร์กว่ายี่สิบเครื่องฉายภาพอาณาเขตพื้นที่ทั้งหมดกว่าสองร้อยไร่ ในนั้นจะเห็นว่าผู้นำสาขาตะวันออกเฉียงเหนือศัตรูตัวฉกาจกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับมือถือ

          เห็นแล้วหมั่นไส้!

          "เหลือกี่ชั่วโมง"

          [ราวๆ สามชั่วโมง หรืออยู่ที่เวลาสิบหกนาฬิกา...สามสิบสี่นาที...ยี่สิบเอ็ดวินาที]

          อีกไม่กี่ชั่วโมงก็มืดแล้ว ดูซิ...หมอนี่จะทำยังไง จะรอดจนกว่าจะออกจากป่านี้ได้มั้ย

          "หยุดการทำงานของปืนเลเซอร์ ฉายภาพไปยังเป้าหมาย อย่าให้คลาดสายตา"

_____________________________________

พะพาย จากเรื่อง (YAOI) Teacher of me. หักเหลี่ยมหัวใจคุณชายมาเฟีย (เรื่องนี้อัพให้อ่านแล้วนะจ๊ะ)