ตอนที่ 1 : จู่โจม

          บึ้ม!

          สัญญาณเตือนภัยดังทั่วคฤหาสน์โออิมิยะ นักวิจัยต่างวุ่นวายกับการควบคุมการถูกเจาะระบบจากภายนอก เสียงฝีเท้าต่างเร่งรีบวิ่งเข้าประจำจุด ทุกคนหมกมุ่นกับหน้าจอจดจ่อเตรียมรับการป้องกันฉุกเฉิน 

          เปรี้ยะๆ! 

          คอมพิวเตอร์กว่าสามสิบเครื่องรัดวงจรจนเกิดประกายไฟ สะเกล็ดเหล่านั้นแตกกระจายจนคนที่นั่งประจำหน้าจอทั้งหลายพากันสะดุ้งแตกตื่น ความโกลาหลในห้องวิจัยเกิดขึ้นจนห้ามไม่อยู่

          "หลบไป" 

          เสียงหนึ่งดังขึ้นดุจเพชรฆาต เจ้าของเสียงเข้ามานั่งหน้าคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งซึ่งถูกทำลายไปเพียงแค่สายเชื่อมต่อ เขาดึงสายที่ได้รับความเสียหายทิ้งพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบสายใหม่ซึ่งถูกส่งให้โดยชายชุดดำ เขาต่อสายทุกอย่างเรียบร้อยก่อนป้อนข้อมูลรหัสคำสั่งบางอย่าง ภายในเวลาไม่ถึงสามสิบวินาทีข้อมูลตัวเลขทั้งหลายวิ่งพล่านบนหน้าจอ เพียงกดเอ็นเทอร์...เครื่องทำการรีบูทและกลับคืนสู่หน้าจอหลัก

          ไฟทุกดวงในคฤหาสน์ คอมพิวเตอร์ที่เสียหายเพียงเล็กน้อย รวมทั้งแบตเตอรี่เครื่องปั่นไฟสำรองกลับมาใช้งานได้ตามปกติ

          เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  

          ทุกคนในที่นั้นต่างไม่มีใครกล้าเอ่ยปากเล็ดลอดเสียงออกมา การทำให้ผู้นำสาขาตะวันออกเฉียงเหนือต้องลงมือด้วยตัวเองแสดงว่าคนที่โจมตีเข้ามาย่อมเป็นผู้มีฝีมือทัดเทียม

          และนั่นยิ่งแสดงให้เห็นว่าศักยภาพของพวกเขาด้อยแค่ไหน แล้วอย่างนี้ผู้นำสูงสุดท่านนี้จะเก็บพวกเขาไว้ใช้งานอีกเหรอ

          แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือผู้จู่โจมคงไม่มีทางรอดเงื้อมือมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้ได้แน่ ขอแค่เขาออกคำสั่ง ไม่ว่าเจ้าตัวจะอยู่มุมไหนของโลก ผู้มีอำนาจตรงหน้าต้องจับเขามาขย้ำจนแหลกคามือ

          แต่แล้วบรรยากาศตึงเครียดกลับหายสนิท เมื่อรอยยิ้มน้อยๆ จากผู้นำปรากฏบนใบหน้า ดวงตาเรียวยาวฉายแววพึงพอใจและดูเหมือนจะยินดีกับอะไรที่พวกเขาเองก็ไม่อาจเข้าถึง

          "ร้ายกาจไม่เบาเลยนะ...พะนาย"

          ตืด ตืด...

          สายตาผู้นำแก๊งมองมือถือของนักวิจัยคนหนึ่ง เขาเอื้อมมือไปคว้ามันมาจากมือของเจ้าของเครื่อง เพราะรู้ดีว่าคนปลายสายต้องการคุยกับตน

          [ถ้ายังกวนประสาทไม่เลิก ต่อไปจะไม่ใช่แค่นี้!]

          น้ำเสียงขู่ฟ่ออย่างกับลูกแมวน้อยวัยซุกซนลอดผ่านเครื่องมือสื่อสาร ผู้นำสาขาตะวันออกเฉียงเหนือถึงกับยิ้มมุมปาก เพราะเสียงนั่นฟังกี่ทีก็หวานหู จนอยากจะมุดเข้าจอไปดูว่ามีเครื่องแปลงเสียงติดไว้หรือเปล่า

          "ไม่เป็นไร ผมยังมีคอมฯ ให้คุณพังอีกเยอะ"

          เสียงหัวเราะอารมณ์ดีของผู้นำมาเฟียทำเอาคนฟังใกล้ๆ ขนลุกซู่ เจ้านายของเขาท่าจะเป็นเอามาก จู่ๆ ก็จะเอาคอมพิวเตอร์ราคาเหยียบแสนไปพังเล่น

          สงสัยเหลือเกินว่าคนที่นายใหญ่เหนือหัวเรียกว่า 'พะนาย' เป็นใคร ถึงสามารถทำให้มาเฟียที่โหดร้ายกับคนอื่นแต่กลับยิ้มสดใสแถมน้ำเสียงอ่อนลงได้

          ความคิดที่ว่าไม่รอดเงื้อมือท่าจะเกิดขึ้นจริง แต่คงไม่ใช่อย่างเข้าใจ

_____________________________________

          ปึก!

          "ไอ้โรคจิต!"

          มือถือเครื่องใหม่ถูกปาทิ้งติดผนัง แผงวงจรกระจายจนไม่น่าเก็บมาซ่อม แต่ควรซื้อเครื่องใหม่

          [ทำลายข้าวของ นิสัยไม่ดี]

          เสียง AI จากหน้าจอโน๊ตบุ๊คดังขึ้น สายตาจิกกัดหันควับทันที

          "ลูก้า อยู่เงียบๆ ก็ไม่มีใครว่าไม่มีลิ้น"

          [ผมเป็นแค่ปัญญาประดิษฐ์ เสียงที่ได้ยินเกิดจากการแปลงข้อมูลตัวเลขของระบบ...]

          "เงียบ"

          [...]

          "ไม่งั้นพักงานยาว"

          [ทำการชัดดาวน์ตัวเองอัตโนมัติ]

          ถึงจะเป็นแค่ชุดข้อมูลที่ถูกสร้างขึ้น แต่ลูก้ากลับรับรู้ความไม่พอใจของผู้สร้างตนขึ้นมา เพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหายของเครื่องมือ เขาควรหลบไปสักพัก

          เมื่อลูก้าจัดการกับตัวเอง ผมจึงเริ่มสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ

          แต่มันไม่ได้ผล!

          ทำไมไอ้บ้านั่นจะต้องตามหลอกหลอนชีวิตผมนัก เป็นบ้าเหรอ หรือสมองพัง อ้อ! ประสาทสินะ ชีวิตวันๆ คงว่างจัดจนต้องเอาเวลามายุ่งเรื่องคนอื่น

          ตืด ตืด...

          เสียงมือถืออีกเครื่องที่ผมใช้ประจำดังขึ้น หน้าจอปรากฏชื่อปลายสาย พี่พาย...พี่ชายคนเดียวของผม

          "ครับพี่...วันนี้ว่างแล้วเหรอถึงโทร.มา"

          [อารมณ์ไม่ดีสินะ ใครทำให้นายโมโหอีกล่ะ]

          จะมีใครนอกจากไอ้มาเฟียสติไม่เต็มนั่น ครั้งที่แล้วก็ถูกเขาล็อกตัวไว้ กว่าจะหนีมาได้ทำเอาสิ้นเปลืองพลังงานสำรอง แถมเกือบถูกแกะรอยได้อีก แต่ก็สมกับเป็นมาเฟียผู้นำเทคโนโลยี ถ้าฝีมือกระจอกพ่อจะด่ามากกว่านี้ 

          "ก็แค่หงุดหงิดนิดหน่อย แล้วพี่ล่ะคิดไงถึงโทร.มา"

          [นาย พี่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย แต่พี่ไม่สะดวกคุยทางมือถือ]

          อย่าบอกนะว่าแอบโทร.มาโดยไม่บอกให้ผู้นำสาขาตะวันออกรู้ เดี๋ยวก็ถูกจับกินยาวหรอก พี่ผมนี่ก็ดื้ออย่าบอกใคร

          "ได้ สถานที่ผมจะนัดเองว่าที่ไหน อีกห้านาทีผมจะส่งข้อมูลให้ จากนั้นค่อยเปิดดู"

          [โอเค]

          ผมกดวางสาย เตรียมหาข้อมูลสถานที่นัดเจอเพื่อส่งให้พี่พาย แต่จู่ๆ ลูก้าก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับสัญญาณแจ้งเตือนนอกฐาน

          [มีความเคลื่อนไหวในระยะสามสิบกิโลเมตร กำลังมุ่งหน้ามาจากทิศตะวันออก อีกสิบนาทีจะถึงที่นี่]

          "มากี่คน"

          [คนเดียว]

          คนเดียว? หลงมา? ไม่น่าใช่ พื้นที่กว่าสองร้อยไร่ผมกว้านซื้อไว้หมด แล้วสร้างฐานลับไว้ใต้ดิน ไม่มีทางจะมีคนหลงเข้ามา แต่ที่แน่ๆ ลูก้าดันจับสัญญาณช้าไปสามจุดศูนย์เจ็ดวิ ซึ่งควรจะรู้ตัวเร็วกว่านี้

          งั้นก็ไม่ต้องเดาว่าคนที่มาเป็นใคร

          นิ้วทั้งสิบกดแป้นพิมพ์รัว กล้องวงจรปิดกว่าร้อยตัวเบนไปยังเป้าหมายเคลื่อนที่ หน้าจอปรากฏรถสปอร์ตเปิดประทุนสีดำ คนขับโบกมือให้กล้องพร้อมฉีกยิ้ม นั่นยิ่งทำให้อารมณ์ที่บูดอยู่แล้วเน่าเสียมากกว่าเดิม

          "ปืนเลเซอร์พร้อมทำงาน!"

          [วัตถุอันตราย ไม่เหมาะแก่ผู้มาเยือน]

          อะไรคือผู้มาเยือน ไอ้มาเฟียนั่นเป็นศัตรูต่างหาก!

          ผมกดแป้นพิมพ์แรงๆ จุดสีแดงหลายร้อยจุดจากกล้องวงจรปิดเล็งไปยังรถที่กำลังเครื่องที่ด้วยความเร็ว

          "จะอะไรก็ช่าง ฉันจะระเบิดรถไอ้บ้านี่ทิ้ง!"

          ตืด ตืด...

          ใครโทร.มาตอนนี้วะ ไม่ว่าง ไม่รับโว้ย!

          [ขณะนี้เจ้าของเครื่องไม่ว่างรับสาย กรุณาทิ้งข้อความไว้หลังเสียงสัญญาณ ติ๊ด!]

          [ไงครับเบบี๋ ปืนเลเซอร์นี้จะช่วยประดิษฐ์ให้ผมสักเครื่องได้มั้ย]

          ไปตายซะ!

____________________________________

พะพาย จากเรื่อง (YAOI) Teacher of me. หักเหลี่ยมหัวใจคุณชายมาเฟีย (เรื่องนี้อัพให้อ่านแล้วนะจ๊ะ)