ตอนที่ 10 : การโจมตีทางอากาศ

          "ปล่อย!"

          แรงดิ้นมากเท่าไหร่แรงกอดยิ่งเพิ่มมากขึ้น เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดปนความแค้นของลูกแมวน้อยทำเอาหัวใจของผมแทบสลาย คาดว่าสองสามีภรรยาในคลิปนั่นคงจะเป็นพ่อกับแม่ของพะนาย 

          หลังจากที่ผมสืบข้อมูลมาบางส่วน พบว่าพ่อแม่ของเขาถูกลอบสังหาร ตัวเขาและพี่ชายรอดตายอย่างหวุดหวิด และเหตุการณ์ตอนนั้นได้สร้างรอยกรีดลึกเป็นแผลใหญ่ให้กับคนตัวเล็กตรงหน้า

          "พะนาย ตั้งสติก่อน..."

          "บอกให้ปล่อยไงวะ!"

          เรี่ยวแรงลูกแมวน้อยกลับเพิ่มมากตามอารมณ์ ผมกอดรั้งร่างของเขาด้วยกำลังทั้งหมดที่มี แต่ขาของเขาก็ยังถีบยันอากาศไม่หยุดจนชนเข้ากับขอบโต๊ะซึ่งมีเศษกระจกจากจอคอมพิวเตอร์ติดอยู่

          "พะนาย คุณบาดเจ็บแล้วนะ!"

          "ปล่อย! ฉันจะไปฆ่าไอ้ระยำนั่น! แกต้องตายด้วยน้ำมือฉัน! ฉันจะทำให้แกยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็น!"

          เสียงตลาดดังลั่นทั่วห้อง นักวิจัยหลายคนรีบเข้ามาเคลื่อนย้ายข้าวของที่อยู่ใกล้ตัวลูกแมวน้อยออกห่างเพราะกลัวเขาจะฟาดโดนอีกรอบ

          "พะนายฟังผม...คุณต้องใจเย็นๆ"

          หลังจากพะนายสามารถเข้าถึงฐานข้อมูลสำคัญของตระกูลโออิมิยะได้แล้วนั้น การปลดล็อคระบบการทำงานด้วยเสียงจะกลายเป็นส่วนหนึ่งในการใช้งานของเขา หากเขายังควบคุมอารมณ์ไม่ได้ คราวนี้คงไม่ใช่แค่คอมพิวเตอร์พังหรือระบบพัง แต่คฤหาสน์อาจถูกทำลายไปด้วย

          ผมไม่ได้เสียดายคอมพิวเตอร์หรือคฤหาสน์หลังนี้ แม้แต่ชีวิตคนอื่นผมยังไม่แคร์ คนเดียวที่ผมห่วงและหวงแหนคือเขาคนเดียว...คนเดียวเท่านั้น

          ตืด! ตืด! ตืด!

          "ท่านโออิ...มีการเตือนภัยขั้นที่หนึ่งแล้วครับ!"

          หายนะกำลังมา แถมลูกแมวน้อยยังควบคุมอารมณ์ไม่ได้อีก หากห้ามเขาไม่ได้ก็ต้องปกป้องให้ถึงที่สุด!

          "โดรนตัวนั้นถึงไหนแล้ว"

          "ไม่เกินสามสิบวินาทีจะถึง...ทะ ท่านโออิ เกิดเรื่องแล้วครับ มันไม่ได้มีเครื่องเดียว!"

          อะไรนะ!

          ผมหันมองหน้าจอทันที เดิมทีมีแค่โดรนรุ่นพัฒนาแค่หนึ่งเครื่อง แต่ตอนนี้มัน...

          "เป็นไปได้ยังไง"

          โดรนสอดแนมคงไม่มาเป็นฝูง งั้นก็มีแค่อย่างเดียว 'อาวุธสังหารทางอากาศ'

          "ท่านโออิ ทางเราตรวจพบว่ามีมากกว่าสี่สิบเครื่องครับ!"

          แย่แน่ถ้าเป็นแบบนี้ ศัตรูคงไม่แค่จะทำลายคฤหาสน์แต่หวังจะเอาชีวิตเขา

          ผมหันไปมองลูกแมวน้อย เขาหยุดดิ้นแต่เนื้อตัวกลับสั่นเทิ่ม

          "เกลียด...เกลียด เกลียดพวกมัน! ฉันเกลียดพวกมัน!"

          น้ำตามากมายจากคนตัวเล็กหยดแล้วหยดเล่าไหลลงอาบใบหน้า ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำด้วยความแค้น 

          "พะนาย..."

          "ลูก้า! ทำการโจมตี!"

          [ระบบสั่งการอาวุธทำงาน]

          หน้าจอคอมพิวเตอร์ตัดภาพเป็นตัวเลขหนึ่งกับศูนย์วิ่งพล่าน สักพักภาพตัดมาที่กล้องวงจรปิดซึ่งติดอยู่หน้าประตูทางเข้า มันฉายภาพกล้องวงจรติดปืนกลที่ถูกติดตั้งรอบคฤหาสน์โออิมิยะให้หันไปยังโดรนเป้าหมายทั้งหมด

          "กระจอก กระจอก ไอ้พวกกระจอก ไปตายซะ! ตายกันให้หมด!"

          พะนายผลักผมออกทีเผลอ เขาประคองขาที่บาดเจ็บไปยังคอมพิวเตอร์ที่ผมใช้อยู่ นิ้วเรียวเล็กกดรัวจนผมเองยังมองไม่ทัน เสียงเอ็นเทอร์แรงๆ ทำให้ปืนกลเหล่านั้นยิงโจมตีโดรนทุกเครื่อง

          "เปิดการใช้งานระบบรักษาความปลอดภัย กางตาข่ายป้องกันแบบพิเศษ!"

          สิ้นเสียงของผม เป็นจังหวะกับที่เศษซากของโดรนปลิวว่อนกลางอากาศและเข้าปะทะกับแอเรียของระบบ เศษซากพวกนั้นถูกดีดออกไม่ให้เข้าใกล้ตัวคฤหาสน์

          "พวกแกจะต้องชดใช้ให้พ่อแม่ฉัน!"

          เสียงระเบิดอย่างกับเสียงพรุดังกลางอากาศ แสงสีส้มของแรงระเบิดผสมกับแสงแดดยามสายย้อมท้องฟ้าข้างนอกให้กลายเป็นสีแดง

          แต่นั่นคงไม่หนำใจพอ ลูกแมวน้อยของผมยังป้อนข้อมูลบางอย่างทำเป็นคลิปวีดีโอ กล้องหน้าจอซูมมาใกล้ เขาโชว์นิ้วกลางใส่แล้วส่งไฟล์ตัวนั้นไปที่ไหนสักแห่ง

          "ฉันขอสาบาน ฉันจะเอาเลือดของพวกแกเซ่นไหว้หลุมศพพ่อแม่ฉัน"

          นิ้วมือเรียวเล็กหยุดการทำงาน โดรนทุกตัวที่มุ่งมาใกล้คฤหาสน์ถูกทำลายจนกลายเป็นซากทั้งหมด ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความสงบ

          ลูกแมวน้อยทรุดตัวลงกับพื้น ผมรีบเข้าไปประคองเขา แผลจากการถูกเศษกระจกบาดบวมช้ำ เลือดเปียกชุ่มกับกางเกง แผลนั่นคงเจ็บน่าดู แต่คงเทียบไม่ได้กับบาดแผลในใจ

          "เจ็บมากมั้ย?"

          "อย่ายุ่ง!"

          พะนายปัดมือผมออกในขณะกำลังเอื้อมมือไปที่แผล เขาไม่ยอมให้ผมแตะ ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ แถมยังปล่อยให้ตัวเองเจ็บตัว

          "พะนาย ผมอยากให้คุณรู้...ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อคุณ ผมจะทำเพื่อคุณ ใครทำคุณเจ็บผมจะเอาคืนให้สาสมกับที่มันทำร้ายคุณ ทำลายครอบครัวคุณ"

          "..."

          "แต่ตอนนี้เลือดคุณออกเยอะมาก ให้ผมดูแผลก่อนนะ"

          "จะสนใจทำไมมันไม่ใช่ขาของคุณ"

          "ถ้าเป็นขาของผมผมคงไม่แคร์ แต่นี่ไม่ใช่ พะนาย...ให้ผมดูแผลหน่อยนะ หลังจากทำแผลเสร็จคุณจะไล่ผมยังไงก็ได้"

          "..."

          "นะครับ"

          ผมค่อยๆ เอื้อมมือเข้าไปอีกครั้ง คราวนี้ลูกแมวน้อยกลับอยู่นิ่งๆ ไม่ขัดขืนและไม่ขับไล่เหมือนตอนแรก

          "ผมรู้สึกปวด...ที่แผล"

          น้ำเสียงแผ่วเบาจากคนตัวเล็กทำเอาหัวใจของผมเต้นแรง เขาหมายความว่าผมสามารถเข้าถึงตัวเขามากขึ้นกว่านี้ได้อีก...ใช่มั้ย?

          ให้ตายสิ...เขากำลังทำให้ผมคลั่ง 

          "เตรียมห้องพยาบาล ย้ายคอมพิวเตอร์และอุปกรณ์ทุกอย่างไปไว้ที่นั่นทั้งหมด"