ตอนที่ 8 : การเดินทาง

          ผมจับสไนเปอร์ถือไว้ในมือ พร้อมกับหันเล็งผ่านลำกล้องส่องทางไกลไปยังรถสองคันข้างหน้า คิดว่าอีกไม่ถึงนาที รถพวกนั้นคงมาถึงจุดที่เราอยู่

          สอง...สาม...ห้า...เก้า...

          เก้าคนสินะ แถมอาวุธครบมือ คราวนี้คงกะเอาตาย จะเหตุผลไหนก็ช่างที่คนพวกนั้นตามล่าผม ครั้งนี้พ่อขอเอาคืนหน่อยเหอะ เล่นสนุกกันมากพอแล้ว

          "ไม่ใช่ว่าคุณครูพะพายกลัวคนเยอะๆ เหรอ"

          "นั่นเพราะถูกประชิดตัวเกินไปต่างหากเล่า!"

          ปึก!

          เสียงกระสุนผ่านลำกล้องเก็บเสียงเล็งเป้าไปยังยางรถคันข้างหน้าสุด รถคันนั้นเสียการทรงตัวจนเซไถลชนกับขอบคันถนน ส่วนรถคันหลังมุ่งตรงมาด้านหน้าด้วยความเร็วที่มากขึ้น พร้อมกับเปิดกระจกข้างยกปืนเล็งใส่

          ปัง ปัง!

          ผมกลิ้งตัวหลบขณะที่ฮิโรชิหมอบลงกับพื้น เขาเงยหน้าขึ้นมาทำเหมือนจะวิ่งเข้ามาหา แต่พอเห็นผมมองรถข้างหน้าด้วยกล้องส่องทางไกลของสไนเปอร์อีกครั้ง เขาถึงกับหยุดชะงักแล้วหลบด้านข้างของตัวรถแทน

          "ไม่เป็นไรใช่มั้ย!"

          "ไม่ต้องห่วง...ระดับนี้แล้ว ถ้าโดนยิงง่ายๆ ผมคงไม่เหมาะเป็นครูของคุณ"

          ปึก!

          ผมปล่อยกระสุนนัดที่สองออกไป รถคันนั้นเสียการควบคุมแล่นผ่านรถของฮิโรชิอย่างสะเปะสะปะชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ตกข้างทาง

          ผมหันไปพยักหน้าให้ฮิโรชิเป็นการส่งสัญญาณเตรียมขึ้นรถ ก่อนวางสไนเปอร์ไว้ที่เดิมแล้วหยิบปืนสั้นขึ้นมาเช็กกระสุน

          รถของฮิโรชิแล่นด้วยความเร็วโดยเจ้าของรถเป็นคนขับ จุดหมายปลายทางคือ คฤหาสน์ตระกูลโออิมิยะ หัวหน้าแก๊งมาเฟียสาขาตะวันออกเฉียงเหนือ

          "ทำไมถึงไปที่นั่น แทนที่จะกลับบ้าน"

          ผมหันไปถามฮิโรชิ เขาหักพวงมาลัยเข้าเขตทางขึ้นเขา อากาศที่นี่ค่อนข้างหนาวเย็น แถมเริ่มบ่ายมากแล้ว

          "ผมต้องไปรายงานตัว"

          คนอย่างผู้นำสาขาตะวันออกเนี่ยนะ ทำอย่างกับเข้าฝึกแบบทดสอบไปได้ เข้าโรงเรียนก็ว่าอย่าง แต่นี่ไปถิ่นมาเฟียอื่น เอองง...

          "คงไม่เกี่ยวกับผมใช่มั้ย"

          "ไม่ทันแล้วครับคุณครู ไม่อยากเกี่ยวก็ต้องเกี่ยว ยอมรับชะตาตัวเองเถอะครับ"

_______________________________________

          ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี...

          ฮิโรชิจอดรถไว้หน้าทางเข้าคฤหาสน์ตระกูลโออิมิยะ ทันทีที่เปิดประตูลงไป อากาศหนาวเย็นบวกกับความเงียบของคฤหาสน์ชวนวังเวงยังไงไม่รู้ แถมกว่าจะมาถึงต้องผ่านภูเขามาหลายลูก แม้เขตแดนสาขาตะวันออกจะมีป่าไม้และภูเขาคล้ายกับที่นี่ก็จริง แต่ที่นั่นอยู่ใกล้ตัวเมืองมากกว่า ผู้คนสัญจรไปมา แถมเจริญสุดๆ แต่ที่นี่อย่างกับอยู่ในหุบเขา สันโดด เหมือนถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ขนาดคนเฝ้าหน้าประตูยังมีแค่สองคน

          ช่างไม่รู้จักระวังเอาซะเลย

          "เชิญท่านสึซึด้านในครับ"

          ชายชุดดำหน้าประตูเอ่ยทักพร้อมกับก้มหัวผายมือเชื้อเชิญให้เข้าด้านใน

          "ทำไมคนเมื่อกี้ถึงเรียกคุณว่า 'สึซึ' แทนที่จะเรียกฮิโรชิ"

          "คุณอาจไม่เคยได้ยิน เขตการปกครองถูกแบ่งเป็น 4 สาขาหลัก ตระกูลมาเฟียของผู้นำทั้งสี่จะมีคำว่า 'มิยะ' ต่อท้ายเสมอ และลูกน้องไม่ว่าสาขาไหนจะเรียกผู้นำทั้งสี่สาขาด้วยคำนำหน้า"

          "..."

          "ชื่อผม...สึซึมิยะ คาเรน...อากิมิยะ เออร์เกรน...ยูคิมิยะ และคนสุดท้ายผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้คือชูเซย์...โออิมิยะ"

          โห๋...มาเฟียแบ่งเขตการปกครองแบบนี้นี่เอง เห็นเขาเรียกผู้นำสาขาอื่นด้วยชื่อห้วนๆ แต่ผมว่าฮิโรชิอายุน้อยสุดในบรรดาผู้นำนะ

          "นิสัยแต่ละคนเป็นยังไงเหรอ"

          "พอเจอก็รู้เอง"

          ประตูถูกเปิดออกกว้าง ไฟในตัวคฤหาสน์ค่อยๆ ส่องสว่างทีละดวงไล่ทอดเป็นทางยาว เหนือความคาดหมายและจินตนาการไว้ไกลลิบ ที่สำคัญ...ตัดความคิดก่อนหน้านี้ทิ้งได้เลย

          ผมขอถอนคำพูดที่ว่าคฤหาสน์แห่งนี้อยู่ไกลความเจริญ!

          "ล้ำมาก!"

          ผมอ้าปากค้างไปสามวิก่อนกวาดสายตามองรอบๆ ยิ่งกว่าในหนังฝรั่งที่ดูเมื่อสัปดาห์ที่แล้วซะอีก

          "ใช่มั้ยล่ะ ตระกูลโออิมิยะเป็นผู้นำเทคโนโลยีและการสื่อสาร เขาสามารถควบคุมอุตสาหกรรมและเครื่องไม้เครื่องมือให้ทันสมัยล้ำหน้ากว่าใครๆ"

          เหอะๆ อะไรจะยิ่งใหญ่ปานนั้น ถ้าไม่บอกว่าเป็นคฤหาสน์ ผมนึกว่ากำลังหลงเข้ามาในโลกอนาคต จากที่เห็น มีประตูที่ต้องสแกนลายนิ้วมือพร้อมกับใส่รหัสผ่าน มีจอฉายภาพขนาดเล็กสแกนรูปร่างหน้าตา แถมมีกล้องวงจรปิดทุกมุม ไม่แปลกใจเลยทำไมทางเข้าถึงมีคนเฝ้าแค่สองคน

          "แล้วที่บอกต้องมารายงานตัว...ตรงไหน"

          "ทางนี้..."

          "..."

          ผมเดินตามฮิโรชิ เขาพาผมเดินผ่านห้องต่างๆ ที่ติดกระจกนิรภัย ลักษณะเป็นกระจกใส เห็นคนจำนวนหนึ่งสวมชุดกาวน์กำลังวุ่นวายกับการทำงาน ไม่ใช่การทดลองอะไรเทือกนั้น แต่เหมือนจะใช้คอมพิวเตอร์เป็นเครื่องมือซะส่วนใหญ่

          "ห้องนี้แหละ..."

          ฮิโรชิสแกนลายนิ้วมือ ประตูข้างหน้าค่อยๆ เลื่อนออก เผยให้เห็นคนนั่งอยู่ข้างในในห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าเล็กๆ นั่น แต่ละคนดูมีอำนาจและน่าเกรงขาม คงจะเป็นอีกสามผู้นำของสี่สาขาหลัก

          "ในที่สุดก็มา..."

          "แต่ช้านะกว่าจะถึง..."

          "คงไม่ตายง่ายๆ ก่อนกำหนดหรอกใช่มั้ย"

          ก่อนกำหนด? ได้รู้ความจริงจากนี่ก็คราวนี้

          "พวกคุณคงเป็นผู้นำอีกสามคนสินะ"

          คำถามนั่นทำเอาทุกคนเงียบกริบ ผมก็ไม่ได้ถามอะไรยากสักหน่อย ทำไมดูตะลึงยังไงชอบกล

          "ผมขอแนะนำให้รู้จัก คุณพะพายเป็น..."

          ยังไม่ทันที่ฮิโรชิจะแนะนำตัวเสร็จ ผมเดินมายืนตรงหน้าผู้นำอีกสามคนก่อนคลี่ยิ้มเหมือนความจริงแค่เอื้อมกำลังกระจ่าง

          "...เป็นครูสอนพิเศษ และเป็นครูฝึกหน่วยรบกองกำลังดินแดนทางใต้ของไทย"

          สนุกแน่ๆ งานนี้