(YAOI) Teacher of me. หักเหลี่ยมหัวใจคุณชายมาเฟีย

moodang_lovely

บท

ตั้งค่า

ตอนที่ 7 : ลองดูมั้ย

นอนเตียงเดียวกันก็ไม่แย่เท่าไหร่ เพราะเตียงที่นี่โคตรใหญ่เลย!

"ชอบมุมไหนตามสบายเลยนะ"

ฮิโรชิว่าพลางหยิบผ้าขนหนูออกจากตู้พาดบ่า เขาปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ดจนเผยให้เห็นกล้ามเนื้อด้านใน นี่ถ้าไม่เห็นกับตา ไม่เชื่อนะว่าเด็กอายุสิบเก้า

"มองขนาดนั้น กินผมด้วยเลยมั้ย"

ขอผ่าน...ผมไม่กินเด็ก ยิ่งเป็นเด็กผู้ชายแถมเป็นมาเฟีย ขออยู่ห่างๆ ไม่อยากข้องแวะโดยไม่จำเป็น

"ให้ฟรีก็ไม่เอา"

"ใครว่าฟรีล่ะ ค่าตัวผมแพงมากนะ ได้ยินจะตกใจ :)"

ราคาสูงก็ไม่เอา มีประโยชน์ก็ไม่เอา ดูแพงแค่ไหนก็ไม่เอา ผมชอบผู้หญิงอายุมากกว่า เป็นแม่บ้านแม่เรือน สุขุมเยือกเย็น ไม่ใช่เด็กมาเฟียแบบนี้แน่นอน

"เก็บไว้บูชาเองเถอะ จะอาบน้ำไม่ใช่เหรอ ยืนพูดมากอยู่ได้"

"อาบด้วยกันมั้ยครับ"

ฮิโรชิเดินเข้ามาใกล้ๆ จับปลายคางผมเชิดขึ้น

"..."

"ถ้าอาบด้วยกัน ไม่คิดค่าจ้าง แถมบริการให้อย่างดี :)"

ไม่ต้องการเฟ้ย!

ฮิโรชิหัวเราะคิกคักอยู่ในห้องอาบน้ำ คงขำมากสินะที่เห็นสีหน้าเบื่อโลกของผม มีความสุขบนความอับอายของคนอื่น

พอสังเกตรอบๆ ห้อง ของประดับมีไม่มาก จะเยอะก็แต่ตู้หนังสือ มีทุกมุมเลยก็ว่าได้ เป็นแบบนี้ไม่คิดเลยว่าจะชอบอ่านหนังสือ ไหนขอดูหน่อยเป็นหนังสือประเภทอะไร ไอ้เด็กมาเฟียนี่ถึงกล้ามีเป็นร้อยๆ เล่ม

ผมเอื้อมมือหยิบหนังสือจากชั้นบนมาเล่มหนึ่ง หน้าปกสวยหรูในนั้นเขียนว่า...

ว่าอะไรฟะ! ภาษาอะไรเนี่ย! อังกฤษก็ไม่เหมือน ญี่ปุ่นก็ไม่ใช่ ไม่สิ...มันไม่ใช่ภาษาอะไรทั้งนั้น แต่เป็นสัญลักษณ์บางอย่าง ผมเลยหยิบเล่มอื่นมาดูก็เป็นเหมือนกัน แล้วเล่มนู้นล่ะ เล่มนี้ล่ะ

"ทำอะไรครับ"

ผมหันขวับทันที เลยทำให้หนังสือในมือหล่นพื้น

"เปล่า...แค่อ่านหนังสือ"

"อ่านออก?"

ก็ไม่...อยากรู้เรื่องชาวบ้านเลยหาข้อแก้ตัวอื่นไปงั้นๆ ผมผิดตรงไหน ให้อยู่นี่ก็ต้องหยิบจับอย่างอื่นได้สิ

"แค่อยากรู้หนังสืออะไร"

"ผมไม่ได้ว่าสักหน่อย"

อ่า...แค่หนังสือเขาไม่จำเป็นต้องหวงนี่เนอะ เปลี่ยนเรื่องดีกว่า รู้สึกอายตัวเอง

"เอาล่ะ วันนี้เราจะเริ่มการเรียนการสอน สิ่งแรกเลยที่คุณต้องศึกษาคือ..."

ก็อกๆ

"เข้ามา..."

ลูกน้องของฮิโรชิเปิดประตูทำความเคารพ เขารีบเดินมาหาฮิโรชิพร้อมกับกระซิบกระซาบบางอย่าง ผมเห็นเพียงฮิโรชิพยักหน้า ก่อนลูกน้องของเขาจะกลับออกไป

"มีอะไรเหรอ"

"คุณครูครับ วันนี้เราไปหาประสบการณ์นอกห้องเรียนกันเถอะ"

รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ เหมือนจะมีบางอย่างไม่ดีเกิดขึ้น

"งั้นวันนี้งดสอน..."

"ถ้าไปด้วยกัน ผมจ่ายค่าแรงสามเท่า"

ยืนอยู่ทำไม รีบแต่งตัวสิ!

______________________________________

อย่าเข้าใจผิดคิดว่าผมเห็นแก่เงินนะ แค่คนเรามีสิ่งจำเป็นต้องใช้ ผมอยู่ตัวคนเดียว การสร้างฐานะให้มั่นคงจะทำให้ชีวิตวัยแก่ชราไม่อดอยาก

ว่าแต่...เราจะไปไหนกัน

ฮิโรชิรีบพาผมเดินมาที่รถจากนั้นก็สตาร์ทเครื่องออกไปอย่างรวดเร็ว

"ไปไหน"

"คาดเข็มขัดให้แน่นก็พอครับ"

ผมทำตามที่เขาว่า ฮิโรชิเร่งคันเร่งมากขึ้นกว่าเดิม จนผมชักรู้สึกเหมือนจะเหาะได้

"นี่คุณ หนีใครอยู่รึเปล่า"

"ก็ประมาณนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนรับรอง ผมไม่ทำแบบนี้หรอก"

งงนะเว้ย! รู้สึกกำลังจะได้หนีสู้ฟัดยังไงไม่รู้ ตั้งแต่ผมรับบทเป็นครูสอนพิเศษไอ้เด็กมาเฟียนี่ ผมไม่เคยได้สอนอะไรเลยนอกจาก...

"ฮิโรชิ มีคนตามมา"

ผมสังเกตได้จากกระจกด้านข้างฝั่งที่นั่งของตัวเอง มีรถสองคันกำลังไล่ตามเรามาติดๆ

"ให้ตายสิ เร็วอะไรอย่างนี้วะ"

ฮิโรชิเริ่มทำสีหน้าเคร่งขรึม เขาหักพวงมาลัยรถเลี้ยวไปทางเลี่ยงตัวเมือง เราสองคนกำลังมุ่งหน้าเข้าเขตทะเลทางใต้

"เรากำลังหนีจริงๆ ใช่มั้ย"

"ใช่...สำหรับวันนี้"

หมายความว่าไง หรือมีคนตามมาเอาชีวิตผมอีก

"พวกนั้นตามผมมา?"

"..."

อย่าเงียบสิเฟ้ย! จริงจังนะเนี่ย! ผมมาเป็นครูสอนพิเศษ ไม่สำคัญขนาดมีคนหมายหัวหรอก ต้องมีเหตุผลบ้างสิ เหตุของการตามล่า

"ฮิโรชิ บอกผมเดี๋ยวนี้ เกิดอะไรขึ้น!"

"คุณเป็นครูสอนพิเศษของผม รู้แค่นั้นก็พอ"

มันพอซะที่ไหน เคยมั้ยเป็นครูให้เขาแล้วผมได้สอน มีแต่วิ่งหลบกระสุน แถมวันนี้ดูท่าจะหนักกว่าที่ผ่านมา ไอ้รถสองคันที่ตามหลัง มันยังไม่หยุดไล่ต้อนเลยเหอะ

"จะทำอะไรกันแน่"

"ไม่ต้องกลัวหรอก"

"ฮิโรชิ!"

ผมเผลอตะคอกใส่เขา เกิดความเงียบระหว่างเราสองคน ชวนอึดอัดเข้าไปใหญ่ ผมไม่อยากขึ้นเสียงหรอก แต่ไอ้เด็กนี่ตัดสินตามอำเภอใจ ทั้งที่ตอนนี้เรื่องทุกอย่างมันเกี่ยวข้องกับผมโดยตรง

"จะปิดบังอะไรนักหนา ผมเป็นครูของคุณนะ หรือคุณจะไม่เชื่อความสามารถของครูที่ตัวเองเลือก"

เอี๊ยด!

รถถูกเบรคกระทันหัน ดีที่ผมคาดเข็มขัดไว้แน่น ไม่งั้นหัวทิ่มข้างหน้าคอหักตาย ทำอะไรไม่ปรึกษาคืองานของไอ้เด็กเอาแต่ใจอย่างเขาสินะ

"คุณเป็นครูของผม ถูกต้องมั้ย"

"เออ! ย้ำทุกเวลาทำไมจะไม่รู้ อีกนิดเดียวจะซึมเข้าเส้นเลือดแล้วเหอะ"

"มาลองกัน..."

ลองอะไรอีก เข้าเรื่องหน่อยเหอะ ผมไม่เคยได้ทำหน้าที่ครูสอนพิเศษแม้แต่ครั้งเดียว

"อะไร"

"ฝีมือ...เป็นครูสอนพิเศษให้หัวหน้ามาเฟียสาขาตะวันออก ถ้าไม่เก่งจริงก็คงเป็นไม่ได้"

ฮิโรชิลงจากรถ ผมเลยรีบตามไป เขาเปิดกระโปรงด้านหลัง เผยให้เห็นคลังอาวุธขนาดย่อม

ใครอนุญาตให้ไอ้เด็กอายุสิบเก้าพกปืนในที่สาธารณะ

แต่ก็อย่างว่า...มาเฟียนี่เนอะ