ตอนที่ 6 : เปลี่ยนตัวเอง

          ผมติดต่อหาผู้ปกครองของนักเรียนทุกคนขอยกเลิกการสอน และจ่ายค่าเสียเวลาให้ ทั้งนี้ที่ทำเพราะความปลอดภัยของตัวพวกเขาเอง ผมไม่อยากให้คนไม่เกี่ยวข้องต้องมาเดือดร้อนไปด้วย 

          ตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจ มือปืนพวกนั้นทำไมถึงจ้องจะเอาชีวิตผม ทั้งที่ผมไม่ได้มีส่วนได้เสียกับผลประโยชน์จากใครด้วยซ้ำ แทนที่เป้าหมายจะเป็นฮิโรชิซึ่งเป็นผู้นำแก๊งสาขาตะวันออก กลับเล็งครูสอนพิเศษแบบผม

          แล้วจะให้ผมเข้าใจว่าไง 

          "ฮิโรชิ คุณช่วยอธิบายสถานการณ์ตอนนี้ให้ฟังหน่อย ผมจะได้รับมือถูก ไม่ใช่เอะอะก็ถูกลอบยิง เอะอะก็ถูกลอบฆ่า"

          "คุณถูกลอบฆ่า...เมื่อไหร่ ตอนไหน"

          เอ่อ...ดันเผลอพลั้งปากพูด ดูจากสีหน้าฮิโรชิแล้ว ถ้าเขารู้ว่าเมื่อคืนวานผมเกือบถูกมีดปริศนาเฉือนคอ เขาต้องทำอะไรเหนือความคาดหมายแน่ แถไปก่อนละกัน

          "ก็...นี่ไง เพิ่งผ่านเหตุการณ์สดๆ ร้อนๆ เกือบถูกลอบฆ่า แถมเกือบโดนยิง"

          ยิ้มสู้ไปเลย เขาไม่รู้หรอก เด็กยังไงก็หลอกง่ายอยู่แล้ว

          "คิดว่าผมไม่มีสมอง"

          พูดจาหยาบคาย แค่คิดว่าเด็กอย่างนายรู้ไม่ทันเท่านั้น

          "จะเอาความจริงมั้ยล่ะ ถ้าผมพูดจะสบายใจว่างั้น"

          "พูดมาก่อน..."

          เห๊อะ! พูดก็พูดสิ ถ้ารู้ก็ไม่จำเป็นต้องปิด เดี๋ยวจะบอกให้หมดในเวลาสั้นๆ เอง

          "ก็เมื่อคืนวานตอนลูกน้องคุณมาส่งผมที่บ้าน ผมก็เห็นข้าวของกระจัดกระจาย จากนั้นก็คุยโทรศัพท์กับคุณ วางสายเสร็จได้ยินเสียงเคาะประตูก็คิดว่าเป็นคุณเลยเปิดออกไป ที่ไหนได้...เกือบถูกมีดปาดคอ"

          "จะเก็บข้าวของหรือจะซื้อใหม่...เลือกเอา"

          ห๋า? หมายความว่าไง จะย้ายบ้านเหรอ ไม่ไปอ่ะ...กว่าจะมีบ้านกับเขาในต่างแดนคิดว่าง่ายนักเหรอ

          "ผมไม่ทำอะไรทั้งนั้น ส่วนคุณ...กลับไปได้แล้ว พรุ่งนี้ผมจะเริ่มการเรียนการสอน สถานที่เรียนคือ..."

          "บ้านผม"

          "ใช่ บ้านคุณ เอ้ย! ไม่ใช่! ผมมีห้องเรียนนอกสถานที่ ไม่ต้องไปถึงบ้านคุณหรอก"

          "บ้านผมน่ะถูกแล้ว ตื่นมาเจอหน้าก็สอนได้เลย เอาล่ะ ข้าวของซื้อใหม่สินะ งั้นก็กลับบ้านกัน"

          ใครจะไปกับนายฟะ!

______________________________________

          ลาก่อน อิสรภาพของฉัน!

          ผมถูกพาตัวมาคฤหาสน์ตระกูลสึซึมิยะอีกครั้ง และครั้งนี้ก็เป็นเหมือนครั้งแรก มาแบบไม่เต็มใจ เอาลูกน้องเข้าจู่โจม เอาอาวุธมาขู่ มาเฟียเป็นแบบนี้กันทุกคนใช่มั้ย อะไรไม่ได้ดั่งใจก็ใช้กำลังบังคับลูกเดียว

          "ผมก็ตกลงจะสอนแล้วนี่ คุณจะพาผมมาที่บ้านคุณอีกทำไม"

          ไม่ให้อารมณ์เสียไม่ได้หรอก สถานภาพตอนนี้คือเลิกสอนนักเรียนคนอื่น แล้วเลือกสอนไอ้เด็กมาเฟียนี่คนเดียว เงินค่าจ้างสูงลิ่ว กินทั้งชาติ สร้างบ้านอีกสิบหลังก็เหลือเก็บ แต่ต้องเสี่ยงกับคมหอกคมกระสุนทุกวัน ถ้าจะทำประกันก็ไม่มีใครได้รับ เพราะชีวิตอยู่ตัวคนเดียว

          "สอนที่นี่สะดวกดี มีทุกอย่าง อยากได้อะไรก็บอก แค่ไม่ต้องออกไปเสี่ยงตายก็พอ"

          เสี่ยงตายเพราะเขานั่นแหละ ผมก็เป็นครูธรรมดาอยู่ดีๆ ยกย่องให้เป็นครูสอนพิเศษหัวหน้าผู้นำมาเฟียสาขาตะวันออก ถึงได้ถูกตามฆ่าอยู่นี่ไง มีเงินมากมาย ยังไม่รู้จะทันได้ใช้รึเปล่า กลัวต้องขึ้นสวรรค์ไปคุยกับเหล่านางฟ้าบนนั้นแทน

          "ก็ได้ ถ้าจะให้อยู่ที่นี่บอกเหตุผลมา ผมไม่เชื่อหรอกนะ แค่เป็นครูสอนพิเศษให้ผู้นำสาขาตะวันออกจะต้องถูกลอบฆ่า สู้ดีไม่ฆ่าผู้นำแก๊งเองจะได้ประโยชน์มากกว่า แต่กลับเล็งผมแทน"

           "คุณก็เห็น เกี่ยวข้องกับมาเฟียต้องเสี่ยงตายเป็นธรรมดา"

          ไม่อ่ะ ไม่ธรรมดาสักนิด ถ้าเป็นครูสอนพิเศษต้องถูกลอบฆ่า งั้นครูประจำชั้น ครูประจำวิชา ผู้อำนวยการ รองผู้อำนวยการ ไม่ถูกสังหารหมดแล้วเหรอ

          "ฟังไม่ขึ้น"

          "..."

          "ถ้าคุณไม่บอกความจริง ผมกลับ และผมก็จะเลิกเป็นครูสอนพิเศษให้กับคุณ"

          "แต่คุณจะถูกตามล่า"

          "เรื่องของผม ชีวิตผม จะอยู่จะตายผมเลือกเอง รู้ตัวมั้ย คุณเป็นคนไว้ใจไม่ได้ เพราะงั้น...อย่าหวังความเชื่อใจจากผม"

          แว่บนึง ผมเห็นแววตาอ่อนแสงจนเกือบหมองจากเขา ก่อนจะสบตากับผมพร้อมความมั่นใจเต็มเปี่ยม

          "ใช่ ผมมันไว้ใจไม่ได้ ถึงต้องมีคนชี้ทางให้ ทำไมไม่เปลี่ยนผมล่ะ จะปล่อยให้เด็กอย่างผมมีอนาคตมืดบอดต่อไปเหรอ"

          "..."

          "สอนผมสิ สอนผมทุกอย่างที่คุณมี ให้ผมเรียนรู้ ให้ผมเข้าใจคนอื่น มาดูกัน ผมจะเปลี่ยนตัวเองได้แค่ไหน"

          ให้เปลี่ยนนิสัยมาเฟียเนี่ยนะ ของง่ายเหรอ คิดว่าแค่พูดก็เปลี่ยนได้งั้นสิ บางทีไอ้เด็กมาเฟียนี่อาจกำลังแสดงละครตบตาอยู่ก็ได้ 

          หรือจะลองดู แต่ไม่น่าเกินความสามารถของผม ถือซะว่าสร้างอนาคตของชาติ ถึงอนาคตที่ว่าจะเป็นมาเฟียก็เถอะ

          "ก็ได้ แต่ผมมีเงื่อนไข หนึ่ง...คุณห้ามกักบริเวณผม ไม่ว่าผมจะไปที่ไหนสามารถไปได้ทุกที่ที่ต้องการ และสอง...คุณห้ามสั่งคนตามประกบ เพราะผมมีพื้นที่ส่วนตัว"

          "ตกลง"

          ง่ายขนาดนั้นเชียว ให้ตามคำขอขนาดนี้ ไม่กลัวผมเอาตัวเองวิ่งรับลูกตะกั่วเรอะ

          "ก็ดี...เป็นอันว่าตกลง..."

          "แต่ผมมีข้อแม้"

          นั่นไง ว่าแล้วต้องไม่ง่ายอย่างที่คิด

          "อะไร"

          "คุณต้องนอนเตียงเดียวกับผม"

          ตลกใช่เปล่า แบบนี้ก็เป็นข้อแม้ได้เหรอ แค่นอนด้วยกันวันนั้นก็อึดอัดจะตายแล้วเหอะ แถมผมนอนละเมอกอดเขาอีก

          "บ้านออกใหญ่โต ทำไมต้อง..."

          "ตกลงตามนี้นะครับคุณครู :)"

          ไอ้เด็กนี่พูดเองคนเดียวหมดเลย อำนาจการตัดสินใจของผมมันน้อยนิดขนาดที่เด็กยังมองข้ามวุฒิภาวะกันเลย

          "บ้านคุณนี่...อยากให้นอนตรงไหนก็สิทธิ์ของคุณ"

          "อย่างอนสิครับ คุณน่าจะดีใจนะ รู้มั้ย...คุณเป็นคนพิเศษคนแรกเลยที่ถูกทำแบบนี้"

          อ๋อ...ผมควรภาคภูมิใจกับการต้อนรับอันแสนวิเศษจากผู้นำสาขาตะวันออกงั้นสิ ขอบคุณครับ เป็นเกียรติและเป็นพระคุณอย่างสูง

          "ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเอาคนเอาอาวุธมาขู่ ผมไม่มีทางมายืนอยู่นี่แน่"

          "ก็รู้ว่าคุณต้องยอม"

          เขายิ้มอย่างได้ใจ ทีใครทีมันละกัน ทีผมเมื่อไหร่จะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอก

          "ดีแต่ใช้กำลัง เก่งนักหนิ แน่จริงก็ตัวต่อตัวสิ"

          "ตัวต่อตัวก็ได้ แต่ในห้องผมนะ"

          รอยยิ้มกรุ่มกริ่มนั่น เล่นเอาขนลุกซู่เลย

          "ทำไมต้องในห้อง"

          "ผมเก่งเวลาอยู่บนเตียง :)"

          ฉันจะกลับบ้าน!