Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 5 : เลือกคุณ
"อยากได้มากก็เอาวิญญาณไปก่อนแล้วกัน ส่วนร่างนั้น เดี๋ยวผมตามไป"
ผมยืนจ้องตาฮิโรชิ เขาเองก็ไม่หลบตาเช่นกัน ดูสิจะทำไง บังคับกันมาก เดี๋ยวเลิกสอนเลยนี่
"งั้นขอรับวิญญาณไปเลยแล้วกัน"
พูดเล่นเหอะ ใครจะให้กันล่ะ เดี๋ยว...ตรงนี้ก็มีแค่ผมกับฮิโรชิสองคน ส่วนนักเรียนที่เหลือก็นั่งประจำที่กันหมด
"นายพูดเหรอ"
เขาส่ายหัวเหมือนกำลังปฏิเสธว่าไม่ได้พูด อ่าว ถ้าไม่ใช่เขาแล้วใครล่ะ
"ลาก่อน คุณครู..."
สิ้นเสียงนั่น ปลายกระบอกปืนเล็งมาทางผม ฮิโรชิรีบจับผมก้มหมอบกับพื้นฉับพลัน
ปัง!
กรี๊ด!
ความวุ่นวายเกิดขึ้นทันตา ต่างคนต่างวิ่งหนีเอาตัวรอด จนไม่รู้ว่าศัตรูมาจากจุดไหน วันนี้มันวันซวยอะไรอีก เพิ่งกลับมาสอนก็เกิดเรื่อง กะจะไม่ให้ทำมาหากินกันเลยใช่มั้ย!
ผมเงยหน้ามองความวุ่นวาย ก่อนจะมีวัตถุบางอย่างลอยมา
เพล้ง!
อ่าวเฮ้ย! ขวดมาจากไหนวะ! แค่กระสุนก็พอแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน ผมเปล่ามีเรื่องกับใคร เปล่าสร้างศัตรูที่ไหน จะเกิดอะไรก็ให้มันมีที่มาที่ไปหน่อยเว้ย!
"พวกนั้นเป็นใคร"
"มือปืน"
มือปืน? มาทำไม ผมรับสอนแค่นักเรียน ไม่รับสอนพวกอาชญากร ผมไม่มีทางส่งเสริมความรู้เพิ่มทักษะการฆ่าคนให้กับใครหรอก
ว่าแต่มาเฟียเนี่ย ถือเป็นนักเรียนหรืออาชญากร
"ทำไมมือปืนมาอยู่ที่นี่ มาฆ่าคุณเหรอ"
"ฆ่าคุณต่างหาก"
เอ๋! แล้วทำไมเป็นผมล่ะ! ผมเกี่ยวอะไร แค่เป็นครูสอนพิเศษทั่วไปเองนะ จะมีก็แค่ตอบรับการสอนให้ไอ้เด็กมาเฟียนี่เท่านั้น มาฆ่าผู้นำสาขาตะวันออกยังมีเหตุผลกว่าเลย
"อธิบายมา"
"คุณครูครับ ถ้าให้ผมร่ายยาวจนจบ มีหวังตายกันหมด อย่ามัวแต่พูด ไป!"
ความคิดผมแตกกระจายทันที เมื่อฮิโรชิคว้ามือผมเตรียมวิ่ง สุดท้ายก็ต้องหมอบลงกับพื้นอยู่ดี แค่ผมลุกขึ้น ศัตรูก็พร้อมเหนี่ยวไก แถมมีนักเรียนโดนลูกหลงด้วย ไม่มีความปรานีกันเลย!
"ทุกคนอย่าวิ่ง นั่งลงกับพื้น ได้ยินมั้ย! นั่งลง!"
ผมพยายามตะโกนบอก พอลุกขึ้นก็ถูกยิงสวนใส่ ขอเวลานอกสักแป๊บก็ไม่ได้!
"ไม่มีใครฟังหรอก"
"พวกเขาคงไม่ได้ยิน ทุกคน! อย่าวิ่ง!"
"พูดไปก็เปล่าประโยชน์!"
ผมพยายามตะโกน ไม่มีใครฟังเสียงผมสักคน พลันสายตาหันไปเจอนักเรียนหญิงคนหนึ่ง เธอหันซ้ายแลขวาไปไหนไม่ถูก กลัวจนยืนแข็งทื่อ นาทีนั้น ผมเห็นหนึ่งในนักเรียนใหม่กำลังเล็งปืนมาทางผมแต่มีเธอเป็นทางผ่านกระสุน
"ระวัง!"
ปัง!
เสียงฮิโรชิดังพร้อมกับเสียงปืน ผมกระโจนผลักนักเรียนคนนั้นล้มลงกับพื้นหญ้า เธอเอาแต่ร้องไห้ตัวสั่นอย่างเดียว จนผมต้องกอดปลอบเธอไว้
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว"
"เธอไม่เป็นไรหรอก แต่คุณนั่นแหละจะเป็น มานี่!"
ฮิโรชิเข้ามากระชากผมออกจากตัวนักเรียนหญิงคนนั้นเดินออกมา ก่อนล้วงปืนที่เหน็บอยู่ชายเสื้อด้านหลังยิงใส่ศัตรู
"ทำบ้าอะไรห๊ะ! ไม่เห็นเหรอเธอกำลังขวัญเสีย!"
"เธอแค่ขวัญเสีย แต่คุณจะตายก่อนเธอซะอีก หัดดูบ้างว่ามันเล็งใคร!"
ทำไมไอ้เด็กนี่พูดจาเสียมารยาทขนาดนี้ อยากให้ผมสอนพิเศษมากใช่มั้ย อย่างแรกเลยต้องสอนการใช้คำพูดซะก่อน
"ผมไม่ตายง่ายๆ หรอก คิดว่าผมจะรอให้กระสุนเจาะผ่านกระโหลกก่อนรึไง!"
ผมสลัดมือออกจากฮิโรชิวิ่งกลับไปหานักเรียนหญิงคนนั้น แต่ต้องหยุดเท้าทันใด เมื่อศัตรูตรงหน้าจ่อปืนไปที่ศีรษะนักเรียนหญิงคนนั้นแล้ว
"ครูคะ ช่วยหนูด้วย"
เธอส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากผม ตัวเธอสั่นเทาด้วยความกลัว แถมถูกอีกฝ่ายกระชากผมขึ้นจนเงยหน้าตามแรงดึง
"ใจเย็นก่อน เธอคนนั้นไม่เกี่ยว แกต้องการชีวิตฉันใช่มั้ย ได้ มาเอาสิ แต่ต้องปล่อยเธอไป"
"พูดอะไรของคุณ!"
"หุบปากก่อนได้มั้ย!"
ผมตะคอกฮิโรชิกลับ เขานิ่งไปเลย แต่ผมไม่มีเวลาไปสนใจเด็กเอาแต่ได้อย่างเขาหรอก ตอนนี้ที่ต้องทำคือช่วยนักเรียนหญิงคนนั้นก่อน
"คุกเข่า นั่งลง"
ผมค่อยๆ ทำตามอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย แต่ทุกอย่างกลับหยุดลง เพราะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น
ปัง!
กระสุนปริศนาเจาะเข้ากระโหลกศีรษะของศัตรู เลือดสาดกระเด็นใส่นักเรียนหญิง เธอกรีดร้องด้วยความตกใจก่อนสลบไป
"เรียบร้อยแล้วครับ"
ชายชุดดำคนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานพร้อมกับโค้งคำนับให้แล้วออกไป หมายความว่ารอบๆ นี้มีคนของฮิโรชิเฝ้าระวังอยู่งั้นเหรอ แล้วทำไมไม่ออกมาแต่แรก รอให้มีคนบาดเจ็บทำไม!
ผมลุกขึ้นจะเดินไปหานักเรียนคนนั้น แต่ฮิโรชิกลับดึงผมเข้าหาตัวก่อนใช้มืออีกข้างรั้งเอวไว้ เขาจับปลายคางผมเชิดขึ้นให้เผชิญหน้ากับเขา สายตานั่นดูเย็นชา มีออร่าของจิตสังหาร เพียงเสี้ยวนาทีก่อนแปรเปลี่ยนกลับเป็นปกติ
"อย่าคุกเข่าให้ใครอีก ไม่ว่าใครจะสั่งก็ตาม"
"คิดว่าผมอยากทำรึไง ถ้าไม่ใช่เพราะช่วยคน"
ผมปัดมือเขาออก แต่ยังคงถูกกอดไว้ ฮิโรชิถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนสบตากับผม
"เพราะแบบนี้ไง ผมถึงเลือกคุณ"
เกี่ยวยังไงกับการเป็นครูสอนพิเศษวะเนี่ย!
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
