ตอนที่ 4 : ครั้งสุดท้าย

          บ้านไม่มีกลับรึไงวะ!

          ฮิโรชินอนเบียดผมบนเตียงแถมเอาขาพาดเอวผมอีก ทำอะไรไม่เคยเกรงใจจริงๆ บ้านช่องออกใหญ่โตแทนที่จะนอนบ้านตัวเอง ชอบสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น(อย่างผม)ประจำ ตั้งแต่เจอไอ้เด็กมาเฟียนี่หาความสงบไม่ได้เลย วันนี้ก็ด้วย...

           สักวันผมจะถูกลอบฆ่ามั้ยเนี่ย

          "ยังไม่นอนอีกเหรอ"

          อยากจะบอกว่านอนไม่ได้ต่างหาก อึดอัดจะตายอยู่แล้ว

          "กลับบ้านตัวเองไปเลย"

          "ไหนคุณอนุญาตให้ผมนอนด้วยแล้วไง"

          มันก็ใช่ แต่บางครั้งก็จำเป็นต้องพูดไปตามมารยาท ไม่เหมือนบางคน มารยาทไม่มี แถมสมบัติผู้ดีของการเป็นคุณชายก็ไม่เหลือ

          "ถามตรงๆ มาเพื่ออะไร"

          เขาลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ ผมเองก็ด้วย เราสองคนนั่งจ้องกันแบบนั้นภายใต้แสงไฟสลัวข้างหัวเตียง รู้สึกบรรยากาศแปลกๆ ชอบกล

          "โรแมนติกเนอะ"

          อย่าเปลี่ยนเรื่องสิเว้ย! โรแมนติกอะไร ฉันไม่มีอารมณ์กับเด็กอย่างนายหรอก

          "เข้าเรื่องดีกว่า คุณมาทำไม คงไม่คิดว่าที่บ้านผมรกเป็นเพราะฝีมือศัตรูของคุณหรอกนะ"

          ถึงเหตุการณ์จะดูเหมือนใช่ก็เถอะ แต่ถ้าเขาบอกว่าแค่แวะมาชมความเป็นอยู่ของครูสอนพิเศษแบบผม...ผมก็เชื่อ

          "ก็...ไม่มีอะไร"

          เขาล้มตัวนอนก่อนดึงผ้าห่มคลุมโปง เฮ้อ นึกว่าจะบอกว่ามีศัตรูตามฆ่าผมซะอีก อย่างนี้ค่อยโล่งใจหน่อย

          "ตามนั้น"

          ผมดึงผ้าห่มอีกผืนปูลงข้างเตียง สละให้เลย ดีกว่าเบียดกันทั้งคืน ถึงจะตัวโตกว่า แต่ยังไงเขาก็เป็นเด็กอยู่ดี 

          ผู้ใหญ่อย่างผมใจกว้างเสมอ

          อืม...อุ่นจัง

          ผมค่อยๆ เปิดเปลือกตา แสงสว่างส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาทำให้เห็นภาพในห้องชัดเจน

          "ตื่นแล้วเหรอครับคุณครู"

          "นายเองก็ เฮ้ย!"

          ทำไมผมมาซบอกไอ้เด็กมาเฟียนี่ได้!

          ผมลุกพรวดขึ้นแต่กลับต้องล้มตัวลงนอนอีกรอบเมื่อผ้าห่มที่ใช้ห่มทั้งคืนขืนไว้ แถมยังซบลงอกไอ้เด็กนี่ตามเดิม

          "ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก อกผมอุ่นล่ะสิ"

          เพราะเขานั่นแหละ ใช้ผ้าห่มพันตัวเองและตัวผมไว้ ดิ้นยังไงก็ไม่หลุดเลยเหอะ

          "จะอยู่อย่างนี้อีกนานมั้ย ผมอึดอัด"

          "ก็คุณขอให้ผมกอดคุณเอง จะโทษกันไม่ได้นะ"

          ขอตอนไหนวะ รึว่าจะละเมอ ที่จริงแล้วผมเป็นคนขี้หนาว ที่มีผ้าห่มสองผืนก็เพราะแบบนี้...จะโทษใครล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้เด็กนี่ 

          "ผมผิดเองแหละ คุณก็ลุกสิ เดี๋ยวสาย...วันนี้ผมมีสอน"

          "สอนตอนนี้เลยก็ได้"

          ให้สอนไงวะ ติดกันอย่างกับปาท่องโก๋ เอานมกับกาแฟมาเสิร์ฟอร่อยเลย

          "ออกไปได้แล้ว"

          "ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว"

          เขาบ่นพึมพำค่อยๆ ลุกขึ้น แต่...

          จุ๊บ!

          อึ้งเลยสิ อึ้งไปสามสิบวิ ไม่...นานเกิ๊น! ไอ้เด็กมาเฟียนี่ใช้ทีเผลอจุ๊บหน้าผากผม รอยยิ้มน่าหมั่นไส้นั่นผมจะเอาคืนในสักวัน ต้องเอาคืนแน่!

          "คุณ!"

          "ไม่ลุกสักที ผมปล้ำนะ :)"

_______________________________________

          วันนี้ผมนัดสอนพิเศษนอกสถานที่ เพราะจำนวนนักเรียนที่ลงวิชาเรียนเดียวกันมีจำนวนมาก และผมไม่สะดวกจะให้มาเรียนที่บ้านตัวเอง บ้านคือสถานที่ที่สงบไว้สำหรับพักผ่อน แม้ตอนนี้จะไม่เป็นแบบนั้นเพราะไอ้เด็กมาเฟียนี่ก็ตาม

          "นักเรียนใหม่วันนี้มีกี่คนบ้าง ยกมือหน่อยครับ"

          หนึ่ง สอง สาม...ห้า หก เจ็ด...

          เยอะเหมือนกันแหะ...ถ้าจำไม่ผิดผมรับแค่สี่คนไม่ใช่เหรอ คงสับสนไปเอง เพราะผมก็รับสอนหลายคน

          "เอาล่ะ ที่วันนี้ผมต้องสอนนอกห้องเนื่องจากจำนวนนักเรียนมีมากกว่าทุกครั้ง สวนสาธารณะที่นี่กว้าง และมีโต๊ะสำหรับนั่งเพียงพอ ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้า เพื่อไม่ให้เสียเวลา เราจะเริ่มเรียนวิชาเสริมสร้างปฏิสัมพันธ์กันในเวลานี้"

          "คุณครูครับ ผมมีคำถาม"

          ฮิโรชิยกมือก่อนลุกออกจากโต๊ะมาหาผม

          "มีอะไร"

          "ผมต้องทำยังไงหากอยากเรียนวิชาเพศสัมพันธ์กับคุณครู"

          ไอ้เด็กนี่!

          "ช่วยตั้งใจเรียนหน่อยได้มั้ย"

          ผมพยายามกระซิบเสียงให้เบาที่สุด ให้ตายสิ เจอศัตรูเขายังรับมือง่ายกว่าซะอีก

          "ผมนี่โคตรตั้งใจเรียนสุดๆ ช่วยไม่ได้ ผมขอคุณแล้ว แต่คุณก็ยังจะสอนรวม"

          นี่กะให้อับอายขายขี้หน้าคนอื่นไปทั่วเลยใช่มั้ยห๊ะ! ทำไมหมอนี่เอาแต่ใจขนาดนี้!

          "ไม่อยากเรียนก็กลับไปรอที่บ้าน สอนเสร็จเดี๋ยวผมตามไป"

          "ที่ผมอยู่นี่เพราะจะให้คุณสอนรวมครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย จบการสอนเมื่อไหร่ คุณเป็นของผมคนเดียว"

          เอาวิญญาณไปก่อนดีมั้ย!