ตอนที่ 3 : เฉียดฉิว

          ผมถูกส่งตัวกลับบ้านโดยลูกน้องของฮิโรชิ ไม่กลับมาสองวันทำไมบ้านมันรกผิดหูผิดตา 

          ช่างเถอะ...วันนี้เหนื่อย 

          ผมเก็บข้าวของเข้าที่ เก็บกวาดเศษซากอะไรต่อมิอะไรนิดหน่อยจึงอาบน้ำเข้านอน บ้านนี้ไม่มีอะไรให้ปล้นหรอก เงินทองผมฝากธนาคารดูแลหมด อยู่ตัวคนเดียวผมไม่เคยประมาทเรื่องโจรขึ้นบ้าน แค่คิดว่าฝีมือพวกนี้มาจากศัตรูของฮิโรชิเท่านั้นเอง

          ตืด ตืด...

          คนจะนอนยังมีสายเข้าอีก ผมมองนาฬิกาติดผนังบ่งบอกเวลาเกือบสามทุ่ม ดึกสำหรับผมนะ พรุ่งนี้ต้องสอนพิเศษอีก ไหนจะต้องเตรียมแบบทดสอบก่อนสอนให้กับไอ้เด็กมาเฟีย เหนื่อยๆ แต่บ่นไปก็ไม่มีใครได้ยิน

          ติ๊ด!

          "พะพายพูดครับ"

          [ผมเพิ่งรู้ว่าคุณชื่อพะพาย ชื่อเพราะจัง แปลว่าอะไรเหรอ]

          ไม่น่านึกถึงเลย ตายยากจริงๆ

          "คุณมีอะไร ดึกดื่นป่านนี้มันรบกวนชาวบ้าน"

          [ผมเปล่ารบกวนชาวบ้าน ผมรบกวนคุณคนเดียว]

          ก็นั่นล่ะชาวบ้านที่ว่า จะกวนกันใช่มั้ย แล้วเบอร์เนี่ยได้มายังไง สืบประวัติมาสิท่า ทำเป็นไม่รู้จักชื่อ พวกมาเฟียทำอะไรไม่เคยเกรงใจคนอื่นเลย

          "มีอะไรรีบๆ พูดมา ผมง่วง...จะนอน"

          [ผมเหมาทุกชั่วโมงการสอนของคุณ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป คุณต้องเป็นคุณครูของผมคนเดียว]

          เดี๋ยวๆ ไม่มีเงื่อนไขนี้นะ เราไม่เคยตกลงเรื่องเหมาชั่วโมงเรียนหรือเรื่องที่ผมจะต้องมีเขาเป็นลูกศิษย์คนเดียว

          "มันกระทบกับงานสอนของผม ในแต่ละวันผมสอนพิเศษนักเรียนหลายคน คุณทำแบบนี้เท่ากับแย่งโอกาสหาความรู้ของคนอื่น"

          [ยากอะไร...ให้พวกนั้นหาครูสอนใหม่]

          แล้วทำไมตัวเองไม่ทำเล่า! นิสัยเด็กๆ เลยนี่หว่า เอาแต่ใจเพราะเป็นนายน้อยมาเฟียสินะ 

          "ผมไม่ได้ตกลงเรื่องนี้กับคุณ และคุณก็ทำตัวไม่เหมาะสม เป็นถึงผู้นำหัดใจกว้างหน่อยสิ"

          [ไม่อ่ะ มันไม่ใช่สไตล์ผม]

          เกี่ยวมั้ย! ใครอยากรู้วิถีการใช้ชีวิตประจำวันของไอ้เด็กนี่ สงสัยคงต้องจัดอบรมหลักสูตรก่อนเข้าเรียนเป็นการยกใหญ่

          "ผมไม่สนสไตล์คุณหรอกนะ แค่กลับมาต้องเก็บกวาดเศษซากบ้านตัวเองก็จะตายแล้ว พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน วันนี้ผมเหนื่อยมาก"

          [เมื่อกี้ว่าไงนะ...]

          "พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน"

          [ก่อนหน้านั้น...]

          "เหนื่อยจะตายแล้ว"

          [ก่อนหน้านั้นอีก...]

          เอ๊ะ! ไอ้เด็กนี่จะเล่นไปถึงไหน เหนื่อยนะเว้ย! จะนอนเนี่ยจะนอน! พูดไม่รู้ฟังจริงๆ

          "ถ้าจะก่อกวนไว้วันหลัง ผมง่วงมาก"

          [ตอบผมมา ก่อนหน้านี้พูดอะไร]

          เออๆๆ ยอมแล้ว จะบอกเดี๋ยวนี้แหละ

          "ฟังดีๆ ผมจะพูดครั้งเดียว ผมไม่สนสไตล์คุณหรอกนะ แค่กลับมาต้องเก็บกวาดเศษซากบ้านตัวเองก็จะตายแล้ว พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน วันนี้ผมเหนื่อยมาก"

          ผมพูดชัดถ้อยชัดคำ ไม่รู้มีปัญหาอะไรกับคำพูดนักหนา เอาล่ะ ไหนๆ ก็บอกแล้ว จะได้นอนสักที

          [เดี๋ยวผมไปหา...]

          ตู๊ดๆๆ

          อ๋อ...โทรศัพท์เป็นกระเทย ไม่ใช่เฟ้ย! เมื่อกี้ว่าอะไรนะ มาหาเหรอ มาทำไม ดึกแล้ว บ้าเปล่าวะ!

          ช่างเถอะ...คงพูดเล่นตามประสาเด็กผู้มีอำนาจในมือ อยากทำไรก็เชิญ ถ้ามาจริงเดี๋ยวทำกับข้าวให้กินเดี๋ยวนั้นเลย

          นอน...จบนะ

          ก็อก แก็ก...

          เสียงไรหว่า หรือไอ้เด็กมาเฟียนี่จะมาจริง ในตู้เย็นมีแต่ไข่กับมาม่านะ ไม่ได้หุงข้าวไว้หรอก ประเด็นมันอยู่ตรงนั้นมั้ย ผมเดินมาเปิดสวิตซ์ไฟใกล้ประตู แหงนหน้ามองนาฬิกาเรือนเดิม นี่มันห้าทุ่ม...ไอ้เด็กมาเฟียยังจะมาอีก

          แอ๊ด~ 

          "จะเข้าก็เข้ามา มีแต่ไข่กับมาม่าเท่านั้น..."

          ฟิ้ว!

          ปลายมีดแหลมเฉียดคอหอยผมแค่นิดเดียว ทำเอาตาสว่างเลยเหอะ ผมรีบคว้าประตูปิดลงอย่างเร็ว ขอถอยตั้งหลักก่อน เมื่อกี้มันอะไร มีคนจะทำร้ายผมใช่มั้ย

          ตึ๊งๆๆๆ!

          เสียงทุบประตูด้านนอกดังจนรู้สึกได้ว่าอีกไม่กี่นาทีคงพัง  ทำเอานึกถึงหนังสยองขวัญที่เคยดู ระทึกไม่ต่างกัน

          "คุณครู! อยู่รึเปล่า! จะล็อกอะไรนักหนาวะ! เปิดยากชิบ!"

          เสียงฮิโรชินี่หว่า ไอ้เด็กนี่ไปอยู่ตรงนั้นได้ไง!

          ผมรีบเปิดประตูออกไป เห็นฮิโรชิทำท่าง้างขาเตรียมทีบประตูเข้ามา ช้ากว่านี้ได้ซื้อประตูใหม่

          "ทำอะไรของคุณ จะพังประตูบ้านผมรึไง"

          "คุณนั่นล่ะ ผมเรียกตั้งนานไม่ตอบ นึกว่ากลายเป็นศพแล้ว"

          ปากเหรอนั่น อย่างผมไม่ตายง่ายหรอก เมื่อกี้เจอปลายมีดยังรอดเลย

          "ใครจะไปคิดว่าเป็นคุณ"

          "เมื่อกี้มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า"

          เปลี่ยนเรื่องเฉย สนแต่ตัวเองจริงๆ

          "ก็...เปล่า"

          ไม่ได้อยากปิดเป็นความลับอะไรหรอก แค่ขี้เกียจมานั่งอธิบายเหตุการณ์ย้อนหลัง เพราะผมก็ไม่ได้เป็นอะไร แค่เกือบโดนเชือดเท่านั้น

          "แน่นะ..."

          "แน่..."

          "กลับล่ะ"

          อ่าว...ง่ายๆ แค่เนี่ย เออ...แบบนี้ก็ได้เหรอ เมื่อกี้เห็นทำท่าเหมือนจะมีใครตาย(ที่บ้านผม) พอตอนนี้ไปเฉย เหอๆ จบเร็วดี

          "ตามสบาย ผมก็จะนอนเหมือนกัน"

          "งั้นผมอยู่"

          เดี๋ยว...ไอ้อาการเปลี่ยนใจง่ายนี่ก็อีก มีใครเคยบอกมั้ยว่าหมอนี่อารมณ์แปรปรวน คิดจะทำก็ทำ ไม่ทำก็ไม่ทำ รึจะไม่ทำก็ทำ 

          "ตามใจ แต่ห้องผมมีเตียงเดียว"

          "ยากตรงไหน นอนกับคุณก็จบ"

          แต่ผมไม่จบเว้ย!