ตอนที่ 14 : อาวุธล็อกเป้า

          ดอกไม้สีขาวทั้งสองช่อถูกวางหน้าป้ายหลุมศพของสองสามีภรรยาคู่หนึ่ง ที่เคยดูแลและรักผมเหมือนลูกแท้ๆ ความอบอุ่นจากอ้อมกอดและความเอาใจใส่ยังอยู่ในความทรงจำของผมทุกครั้งที่หวนคิด เพราะมีพวกท่านและนาย ผมถึงมีครอบครัวเหมือนใครอื่น แม้ไม่สามารถตอบแทนพระคุณท่านตอนมีชีวิตอยู่ แต่ผมจะดูแลนาย น้องชายคนนี้ให้ดีที่สุดเท่าพี่ชายคนหนึ่งจะทำได้

          เหมือนกับที่นาย พยายามดูแลปกป้องพี่ชายคนนี้เช่นกัน

          "พวกเรากลับมาแล้วครับ พ่อ...แม่"

          น้ำเสียงคล้ายจะสั่นเครือแต่กลับจางหายแค่เวลาสั้นๆ นายหลับตาครู่หนึ่งก่อนลืมขึ้น เขาลุกขึ้นยืนยื่นมือมาให้ผม

          "ลองไปที่นั่นกันมั้ย"

          คงหมายถึงสถานที่ตรงนั้นสินะ...

          "เอาสิ..."

          รถยนต์ที่เรานั่งถูกควบคุมด้วยระบบคอมพิวเตอร์ โดยมี AI เป็นผู้สั่งการ ท้องถนนเบื้องหน้ายังคงมีรถสัญจรไปมามากมายเหมือนครั้งก่อนๆ ผ่านไปสักระยะ เริ่มออกนอกตัวเมือง ต้นไม้สองข้างทางรายล้อม รถที่สวนทางเบาบางลงจนนับคันได้

          "ทำไมพี่ถึงอยู่นั่น"

          คำถามไม่อาจเลี่ยงคำตอบออกมาในที่สุด ผมทำใจไว้นานว่าจะตอบนายยังไงให้เขาไม่หุนหัน และพยายามจะขวางผมไม่ให้กลับไป

          "เรื่องงานน่ะ"

          "งานอะไร"

          "ครูสอนพิเศษ"

          หน้าเปลี่ยนสีอย่างเห็นได้ชัด นายไม่พอใจคำตอบ ที่จริงแล้วครอบครัวของเราไม่เคยขัดสนเรื่องเงินทอง แต่จะให้คนใดคนหนึ่งหาเลี้ยงก็ทำใจลำบาก ในเมื่อโตกันหมด หน้าที่การงานอาชีพก็มี จะอยู่เฉยหายใจทิ้งก็ดูไม่เข้าท่า

          "พี่รับสอนมาเฟียด้วยเหรอ"

          "พี่ก็สอนทุกคนที่จ้างให้สอน"

          "แต่ก็เลือกด้วยสิ นั่นผู้นำสาขาตะวันออกนะ"

          นี่แหละที่ทำให้ผมข้องใจ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ดูนายจะตั้งแง่กับพวกผู้นำมาเฟียเป็นพิเศษ ยิ่งเอ่ยถึงชูเซย์ ผู้นำสาขาตะวันออกเฉียงเหนือ นายยิ่งทำท่าไม่พอใจ แล้วจะไม่ฟังอะไรสักอย่าง มันทำให้ผมสงสัย เกิดความหมางใจอะไรกัน

          ถ้าถามไป จะได้คำตอบหรือความตึงเครียดกลับมา

          "พี่รับเงินเขามาแล้ว แถมรับปากว่าจะกลับไปสอน ถ้าพี่ยกเลิกทั้งหมด มันดูไม่มีจรรยาบรรณเท่าไหร่"

          "พี่ก็รู้...จรรยาบรรณมันกินไม่ได้"

          ใช่...เพราะมันกินไม่ได้ผมถึงต้องลาออกจากอาชีพเดิม 

          "แต่เป็นลูกผู้ชาย พูดแล้วจะคืนคำไม่ได้"

          "..."

          "ไม่ต้องกังวลไปหรอก ไม่มีใครทำอะไรพี่ได้ทั้งนั้น คนคุ้มครองพี่เป็นถึงผู้นำสาขาตะวันออกเชียวนะ"

          ผมยิ้มให้นายอย่างจริงใจ ไม่ใช่เพื่อให้นายสบายใจ แต่เพื่อให้เขาเชื่อมั่นในตัวพี่ชายคนนี้ อันตรายแค่ไหนไม่เคยหวั่น ครั้งหนึ่งเคยเป็นชายชาติทหาร เสียตำแหน่ง เสียเกียรติ แต่จะไม่ยอมเสียใจกับสิ่งที่ทำ

          ตืด ตืด ตืด...

          ระบบหน้าจอในตัวเครื่องยนต์ปรากฏแสงสว่างวูบวาบเป็นสีแดง AI รูปร่างคล้ายการ์ตูนในอนิเมะปรากฏขึ้นบนหน้าจอ 

          [เข้าสู่เขตอันตราย มีวัตถุต้องสงสัยอยู่ห่างจากระยะทางข้างหน้า 700 เมตร...600 เมตร...500 เมตร]

          หมายความว่าไง วัตถุอันตรายที่ว่านั่น!

          ใจผมคิดดีไม่ได้เลย หรือศัตรูคู่แค้นจะรู้ว่าผมกับนายเดินทางกลับไทย แต่จะเร็วไปมั้ยทั้งที่เราก็มากระทันหัน ผมเองยังแทบตั้งตัวไม่ติดด้วยซ้ำ

          "อันตรายแค่ไหน"

          นายตอบกลับพร้อมกับเปิดโน๊ตบุ๊คแสดงให้เห็นภาพซูมจากดาวเทียมมายังโลก และโฟกัสเข้ากับรถที่เรานั่งอยู่

          [ระดับความเสียหายจะส่งผลให้รถเกิดการยุบตัว ทำให้ระบบภายในไม่สามารถควบคุมได้ ร้ายแรงต่อชีวิตผู้โดยสาร]

          "ลูก้า กลับรถ"

          สิ้นคำสั่ง เข็มขัดนิรภัยถูกคาดเป็นรูปกากบาท รถถูกหมุนตัวปัดท้ายจนเกิดเสียงดังสนั่น ออกแรงพุ่งตัวไปข้างหน้าด้วยความเร็วเกินขีดจำกัด

          "บอกได้มั้ย ตรงนั้นมีอะไร"

          ผมจิ้มนิ้วลงบนจอไปยังจุดที่คาดว่าจะมีวัตถุอันตรายซ่อนอยู่ จุดเล็กๆ วงกลมนั่นกำลังปล่อยคลื่นบางอย่างเป็นวงกว้าง

          [โปรดป้อนคำสั่งของผู้อื่น]

          ภาพหน้าจอฉายกรอบสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดกว้าง คล้ายกับจะให้กรอกอะไรลงไป นายรัวนิ้วบนแป้นพิมพ์ก่อนกดเอ็นเตอร์แรงๆ

          "รับคำสั่ง ลูก้า คนๆ นี้คือพะพาย พี่ชายของฉัน ปฏิบัติและทำตามคำสั่งทุกอย่างเปรียบเสมือนเป็นตัวฉัน"

          [รับทราบ โค้ดเนม รหัส 0009 พะพาย เจ้านายคนที่สอง ถูกยืนยัน]

          หน้าจอเบื้องหน้าวิ่งไปด้วยตัวเลขก่อนปรากฏภาพตัวการ์ตูนผู้ชายเหมือนในอนิเมะของญี่ปุ่นอีกครั้ง

          "ตอบคำถามฉันได้ยัง"

          ผมถามอีกรอบ 

          [สวัสดี ผมลูก้า AI 001 ขออภัยหากล่าช้าการตอบคำถาม วัตถุอันตรายเป็นเครื่องตรวจจับคลื่นความถี่ที่ควบคุมด้วยเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์]

          "เป็นแบบไหน"

          [แทรกแซงการทำงานจนเสียการควบคุม ส่งผลให้ระบบทำลายตัวเอง]

          "ถ้าการควบคุมด้วยระบบคอมพิวเตอร์เป็นปัญหา เราขับเองก็ได้"

          "ไม่ได้หรอก หรือต่อให้เปลี่ยนเป็นคนขับ แต่ความจริงที่ว่ารถคันนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อใช้งานโดยคอมพิวเตอร์ก็ไม่สามารถเปลี่ยนได้"

          นายอธิบายต่อ นิ้วมือจิ้มรัวๆ กับโน๊ตบุ๊คจนดูแทบไม่ทัน เขากำลังเจาะระบบบางอย่าง ความนิ่งของสายตาบวกกับความเร็วการกดน่าทึ่งทุกครั้งแม้ผมจะเห็นบ่อยก็ตามที

          "งั้นก็หมายความว่านี่เป็นแผนที่ถูกวางไว้"

          "คิดว่าใช่..."

          พอคิดดูดีๆ ฝ่ายตรงข้ามเหมือนจงใจสร้างกับดักนี่เพื่อใช้งานกับเราโดยเฉพาะ พวกนั้นต้องรู้ความเคลื่อนไหวและความสามารถของนายเป็นอย่างดี ถึงจงใจใช้อาวุธล็อกเป้ามุ่งตรงเพียงอย่างเดียว

          วิธีฆ่าคนให้เหมือนอุบัติเหตุ ไม่สามารถตามดมกลิ่นที่มาหรือต้นตอของอีกฝ่าย ยากจะหาคนทำผิดมาลงโทษ เป็นวิธีสังหารคนโดยไร้หลักฐาน

          "คนๆ นั้นต้องไม่ธรรมดา"

          "หึ..."

          "..."

          คำสบถในลำคอเหมือนรู้ว่าใครเป็นคนทำ นายรัวนิ้วบนแป้นพิมพ์เร็วขึ้น ไม่นาน เกิดเสียงระเบิดสนั่นจากด้านหลังห่างไกลกว่าสามกิโลเมตร 

          "จะใครก็ตาม ผมจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกเลยคอยดู"

_____________________________________

พะนาย จากเรื่อง...(YAOI) Virus infection.ฝ่าวิกฤตร้ายนายใหญ่มาเฟีย

ปล.เป็นคู่ของชูเซย์กับพะนาย กำลังเขียนอยู่นะจ๊ะ ;)