ตอนที่ 12 : คนขี้หึง

   "พี่ได้ยินมา...ตระกูลโออิมิยะเป็นผู้นำเทคโนโลยี หรือนายไปป่วนเขา"

          [ชิ...]

          ไม่ต้องมาชิเลย จะใช้ชีวิตอย่างสงบไม่มีสักครั้ง แต่ผมจะว่านายแบบนั้นก็ไม่ได้ เพราะตัวเองก็ไม่ต่างกัน ถ้าจะต่าง...ก็คงเพราะผมเข้ามาเพราะไม่รู้ แต่นายต้องรู้ชัวร์ๆ

          "เอาเป็นว่าพี่มีเหตุผลที่ต้องอยู่กับตระกูลสึซึมิยะ พี่ยังไปตอนนี้ไม่ได้"

          [ผมจะปล่อยไวรัสทำลายให้หมด]

          เฮ้ยๆ! ฟังก่อนสิ ขืนนายปล่อยไวรัส ผมไม่อยากคิดหรอกว่าจะเกิดความเสียหายร้ายแรงระดับไหน แต่เชื่อเถอะ...ตระกูลมาเฟียสี่สาขาต้องตามล่าเขาสุดขอบฟ้าแน่

          "ฟังพี่ก่อนนะ พี่อยู่ที่นี่ พี่ปลอดภัยดี พี่มีความสุข พี่ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก อย่าลืมสิ พี่เป็นถึงอดีตครูฝึกหน่วยรบเชียวนะ ใครจะยอมตายง่ายๆ กัน"

          ตึ๊ง ตึ๊ง!

          ภาพวีดีโอขนาดความยาวไม่ถึงหนึ่งนาทีฉายขึ้นมาบนจอ ผมเห็นตัวเองกำลังเตรียมอาวุธเพื่อตอบโต้กับศัตรู ข้างกันนั้นมีฮิโรชิอยู่ใกล้ๆ

          "นาย...ทำได้ไง"

          [ผมเป็นแฮ็กเกอร์ ต่อให้อยู่ใต้ดินเป็นร้อยเมตร ผมก็รู้ว่าโลกภายนอกโหดร้ายแค่ไหน นี่น่ะเหรอความสุข นี่น่ะเหรอที่ปลอดภัย]

          "นาย...พี่แค่..."

          [ออกมาจากที่นั่นภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่งั้นผมไม่จบเรื่องนี้ง่ายๆ แน่]

          สัญญาณการโทรถูกตัดขาด มือผมยังค้างนิ่งอยู่แบบนั้น นายต้องเอาจริงแน่ อารมณ์ดีเมื่อก่อนหน้านี้หายเกลี้ยง เขากำลังจะกลับไปเป็นคนเดิม ตอนที่สูญเสียพ่อแม่บุญธรรมครั้งนั้น เขาคลั่งแทบบ้า ถ้าไม่เพราะห่วงชีวิตผม นายคงเอาชีวิตไปแลกกับเดรัจฉานนั่นจนหมดสิ้น

          เอาไงดีวะ!

          "มีอะไรรึเปล่า"

          โทรศัพท์แทบหลุดจากมือ ผมกำมันแน่นพร้อมกับยืนบังหน้าจอโน๊ตบุ๊คไว้ ฮิโรชิเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แม้สีหน้าเขาจะปกติ แต่เขาต้องกำลังสงสัยบางอย่าง

          "แค่คุยกับน้อง"

          "คุณมีน้อง?"

          "ก็ไม่เชิง...แบบว่าเกิดเรื่องนิดหน่อยและอาจจะเป็นเรื่องใหญ่"

          การเปิดเผยตัวตนของนายเป็นเรื่องเสี่ยงและอันตรายอย่างมาก แต่ในเมื่อฮิโรชิเอ่ยปากจ้างผมให้เป็นครูสอนพิเศษ และยังมีพันธะเรื่องการดูแล เพราะฉะนั้น...ถ้าเพิ่มคนในครอบครัวอีกคนจะเป็นไรไป 

          อำนาจของตระกูลสึซึมิยะใช่จะเป็นรองใครที่ไหน

          "สรุป ใช่หรือไม่ใช่..."

          หากผมตัดสินใจพลาด นายอาจมีภัยเพราะผม และผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด

          "รุ่นน้องโทร.มา "

          "นี่เหรอเรื่องใหญ่"

          "ติดต่อคนในหน่วยงานราชการ คิดว่าดีนักเหรอ ถ้ามีคนดักฟังหรือเป็นแผนการล่อให้ผมติดกับ ไม่แน่ศัตรูอาจรู้ก็ได้ว่าผมอยู่ที่นี่"

          "..."

          "เป็นไง...ใหญ่พอมั้ย"

          "ผมไม่กลัว"

          "ผมก็ไม่กลัวเหมือนกัน"

          กลายเป็นอารมณ์โทสะไปซะได้ ก็ถูกจ้องมองจับผิดใช่ว่าไม่เคยเจอ แต่เพราะเคยเจอเลยรู้สึกไม่ชอบ จากไม่ชอบกลายเป็นระแคะระคาย จากระแคะระคายกลายเป็นความระแวง ผมไม่อยากย้ำ เพราะเรื่องโสโครกพวกนั้นทำให้ผมต้องลาออก!

          "โกรธผมเหรอ"

          ลมหายใจพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ปิดบัง ฮิโรชิเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าผม สายตาจับจ้องไปยังโน๊ตบุ๊คด้านหลัง 

          "ถ้าไม่ไว้ใจกัน จะตรวจสอบดูก็ได้"

          ผมขยับตัวออก ปรากฏเป็นข้อความแชทที่ผมกับนายคุยกัน เขาหรี่ตามองก่อนพับหน้าจอลง สงสัยงานนี้คนถูกโกรธคงเป็นผมแทน

          "ผมไม่อนุญาตให้คุณครูพะพายทำตัวสนิทสนมกับคนอื่น"

          "..."

          "เพราะผมเป็นคนขี้หึง"

          หึง? หึงไรวะ? ไวเท่าความคิดร่างกายหันกลับอัตโนมัติ เปิดหน้าจอขึ้นดูทันที

          [คิดถึงจัง...]

          [ลืมความสุขเมื่อตอนนั้นของเราแล้วเหรอ]

          และ...

          [แล้วเจอกันครับ]

          สองมือกุมขมับพร้อมกับนวดคลึง นายทำอะไรเนี่ย! ดูหน้าไอ้เด็กมาเฟียนี่สิ หึงอย่างที่ว่าเลย แล้วจะหึงทำไม หึงเพื่ออะไร ไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย

          "ก็แค่หยอกล้อตามประสาเพื่อนร่วมงาน"

          "บ่อยมั้ย"

          คาดคั้นเพื่อ...เป็นพี่น้องกันจะคิดถึงกัน นึกถึงความสุขตอนกินข้าวด้วยกัน ร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ มันไม่มีอะไรสึกหรอหรอก

          "ก็มากกว่าคุณละกัน พอแล้ว เลิกคุยเรื่องนี้ ผมเตรียมแผนการสอนไว้ เวลาที่เหมาะสมก็คือตอน..."

          หมับ!

          ฝ่ามือใหญ่ดันศีรษะให้เข้าหา ก่อนประกบริมฝีปากของตนลงมา ฮิโรชิใช้มืออีกข้างรัดเอวผมไว้แน่น แม้พยายามดิ้นจนสุดกำลัง แต่แรงไอ้เด็กนี่ก็ไม่ได้ถดถอย

          "อื้อ!"

          หายใจไม่ออก!

          "ฮ้า รสชาติของคุณครูพะพายเป็นแบบนี้นี่เอง"

          ผลั๊วะ!

          เมื่อได้รับอิสระ กำปั้นหนักๆ ถูกซัดเข้าหาใบหน้ากวนประสาทนั่นจนเซไปข้างหลังเล็กน้อย ฮิโรชิยกหลังมือเช็ดเลือดตรงมุมปาก เขาช้อนสายตามองผม

          "เคยบอกแล้วไง ผมมาเป็นครู ไม่ได้มาเป็นโสเภณี!"

          "ผม..."

          "ถ้าอยากนักก็ไปหาที่อื่น เอาล่ะ...พักแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้เราจะเริ่มเรียน หลังจากนี้อีกสามเดือน เราจะมีแต่คำว่าเรียน เรียน เรียน แล้วก็..."

          พรึ่บ!

          "ผมขอโทษ..."

          "..."

          "...ขอโทษนะ"

          วงแขนแข็งแรงของฮิโรชิรัดตรึงผมไว้ อ้อมกอดอบอุ่นและอ่อนโยนช่างต่างจากการใช้กำลังก่อนหน้านี้ มันดูเว้าวอน ขอร้อง มากกว่าบีบบังคับ

          "อืม..."

          แล้วทำไมผมต้องใจอ่อน ทำไมถึงไม่ดิ้น ทำไมต้องยอมให้เขากอดอยู่เรื่อย ทั้งที่เขาก็ใช้กำลังทำให้ผมสยบ ผมให้อภัยเขาง่ายไปรึเปล่า

          "ต่อไป...ถ้าจะทำผมจะขออนุญาตก่อนดีมั้ย :)"

          ไม่ดีเว้ย!

_____________________________________

พะนาย จากเรื่อง...(YAOI) Virus infection.ฝ่าวิกฤตร้ายนายใหญ่มาเฟีย

ปล.เป็นคู่ของชูเซย์กับพะนาย กำลังเขียนอยู่นะจ๊ะ ;)