Ep.7 Happy anniversary

“….” ผมค่อยลูบหัวเด็กน้อยตรงหน้าช้าๆ ...เพราะไม่รู้ว่าควรเริ่มปลอบเธอได้อย่างไรดี..

หลังจากที่เดินส่งแอรินเข้านอนที่บ้านหลังใหญ่ ผมก็เดินกลับมาที่บ้านส่วนตัวอีกครั้ง

และเดินแวะไปดูอาการของสายหมอก ..

บอกตามตรงว่า เคสของสายหมอกสามารถพบได้ทั่วไป..แต่ผมก็ไม่สามารถตอบได้ว่า สายหมอกจะรอด หรือไม่รอด

ด้วยตัวยาที่ใช้รักษาสายหมอก..คือ ยาตัวใหม่ล่าสุดที่มีประสิทธิภาพดี และราคาค่อนข้างสูง...ผมว่ามันต้องรอด

“ฉันทำไปหมดแล้วนะ...แกก็ต้องสู้เพื่อตัวเองเหมือนกันนะ ..สายหมอก” ผมเดินเข้าไปตรวจอาการของสายหมอก ม้าสีขาวสง่า ที่นอนมองหน้าผมนิ่งๆ

“มีคนรอแกอยู่นะ” ผมจดค่าความดัน และเปลี่ยนถุงน้ำเกลือของสายหมอก ค่อยดูมันอยู่ไม่ห่าง

ขณะที่ผมกำลังจะถอดเสื้อเพื่ออาบน้ำ ก็นึกถึงคราบน้ำตาที่ยังคงชื้นๆ อยู่บนเสื้อยืดสีขาวของผม

จะใครซะอีกนอกจาก ยัยเด็กต๊องขี้แยนั่น..

ผมได้แต่หวังว่ายาที่ให้ไปมันจะทำให้เจ้าสายหมอกมีอายุที่ยืนยาวขึ้น...และคืนนี้ผมก็เลือกที่จะนอนด้านล่างเพื่อจะได้มองเห็นสายหมอกตลอดเวลา...

ผมนอนเอามือก่ายขึ้นหน้าผาก....ข่มตาเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมจะหลับลงได้ง่ายๆ เลย..

ติ๊ง ..

เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น แจ้งเตือนอะไรบางอย่าง

__Happy Anniversary 7 Year___

Kinta & Nam

ผมนี่ไม่รู้วันไม่รู้เดือนเลยจริงๆ นะ...ลืมวันสำคัญแบบนี้ไปได้ยังไงกัน..

ผมกดเปิดดูแจ้งเตือนที่ขึ้นโชว์บนหน้าจอโทรศัพท์ ...แม้ว่าเราจะเลิกกันเกือบสองปี ..แต่ผมก็ยังคงเหมือนเดิม และยังคงนับวันรอให้น้ำกลับมาหา...

ผมกดเปิดดูภาพในไอจี ของผู้หญิงที่ผมฟอลโล่เพียงคนเดียว....

IG :Namnam

897 likes

พรีเซนโปรเจ็คผ่านแล้วนะ ดีใจจัง... วันดีๆ ที่น่าจดจำ...ขอบคุณ@jjtr ที่คอยอยู่ข้างๆ

View all 5 Commemts

jjtr: เก่งมากครับคนเก่งของผม

ployyada : พี่น้ำเรียนป.โทที่เมกายากมั้ย?

beerii : คิดถึงจังคนสวย...กลับมาไทยได้แล้ว

Namnam : @ployyada เรียนหนักมากเลยค่ะ แต่ยังไหวๆ @beerii คิดถึงบีเหมือนกัน สิ้นปีก็เรียบจบโทแล้ว เดี๋ยวเจอกันนะ

Namnam : @jjtr ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ แนะนำ และสนับสนุนสิ่งดีๆ ให้น้ำได้.....

ผมนั่งอ่านคอมเม้นของน้ำอย่างติดตามทุกความเคลื่อนไหวของเธอตลอด เกือบ สองปีที่ผ่านมา..แต่บางคอมเม้นก็เลือกที่จะมองข้ามมันไป

หลังจากที่น้ำขอเลิกกับผม เธอก็เดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศทันที เธอต่อโทในด้านงานบริหาร เพื่อสืบทอดกิจการของครอบครัวและเธอเองก็เก่งเอามากๆ ด้วย

ผมค่อยถามไถ่...และห่วงใยเธอมาตลอด แต่เธอก็ไม่เคยคิดจะตอบกลับมาเลยสักครั้ง เหมือนตัดผมออกจากโลกของเธอไปแล้ว....เพียงเพราะ ผมไม่ได้สนใจด้านธุรกิจและเจาะลึกแบบที่น้ำชอบ..และคาดหวังเอาไว้

(Namny90) Active now

ผมก็ค่อยเลื่อนดูข้อความที่ผมส่งถึงน้ำ .....

Direct message Ig

29 July 2017

Akin_ : ไม่เลิกกันได้มั้ย?

4 Nov 2017

Akin_ : ไม่เลิกกันได้มั้ยน้ำ....

19 Nov 2017

Akin_ : คินไม่เข้าใจ..เราเลิกกันทำไม..

30 Nov 2017

Akin_: น้ำ

….

..

1 Dec 2017

Akin_: ที่ผ่านมา ห้าปี มันไม่มีความหมายเลยจริงๆ หรอ?

31 Dec 2017

Akin_: Happy New year na my only one...

28 Feb 2018

..

Yesterday 21:44

Akin_: เรียนหนักมั้ย? เหนื่อยรึเปล่า

….

..

Today

Akin : Happy Anniversary 7 Year

Akin : สองปีแล้วนะที่เราห่างกันแต่คินยังรักน้ำอยู่นะ

…….

..

..

Typing.. (กำลังพิม)

ผมยังคงมองค้างที่หน้าจออย่างใจจดใจจ่อ ...ว่าเธอกำลังจะตอบผมกลับมาแล้วใช่มั้ย?

..

.

แต่เราก็ไม่มีข้อความอะไรตอบกลับมา

ขึ้นแค่คำว่า อ่านแล้วเท่านั้น

ผมรู้อยู่แล้วว่าเธอคงไม่ตอบกลับมา...คนติดตามเธอคงเยอะจนไม่มีเวลาตอบข้อความของผม และสังคมเพื่อนของเธอก็กว้างขวางซึ่งต่างจากผมนะที่ติดตามแค่เธอเพียงคนเดียว

ผมกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ อย่างหมดหวัง และกดรีโมทเพื่อดับไฟในห้องนอน

...ติ๊ง... แสงไฟจากหน้าจอไอโฟนส่องแสงขึ้นอีกครั้ง

Namnam : เราเลิกกันไปแล้วนะคิน เลิกกันไปนานแล้วด้วย ..

เจ็บดีนะครับ.....วันดีๆ ที่น่าจดจำของผม

.....

..

ฟุ๊บ!!ผมเควี่ยงโทรศัพท์ทิ้งจนหน้าจอแตกละเอียด!!

Airlin Part

ถ้าถามว่านอนหลับมั้ย มันก็หลับนั่นแหละแต่ไม่สนิทเลยแทบจะทั้งคืน

“สาธุๆๆ ” ฉันยกมือพนมไว้ขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และพ่อ เพื่อขอให้สายหมอกอยู่กับฉันไปนานๆ

ฉันยังคงมีความหวังนะ...ว่าสายหมอกจะอยู่กับฉัน..มันจะไม่จากฉันไปไหนทั้งนั้น..

Morning.....

ฉันตื่นอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อจะเดินไปดูอาการของสายหมอกที่บ้านของพี่คิน

สายหมอกกกกก...ยืน??? ยืนแล้วงั้นหรอ

“มันยืนได้แล้ว ..ยืนแล้วอะ ” ฉันดีใจจนน้ำตาแทบไหล

ที่เห็นสายหมอกยืนขึ้นและกำลังกินอาหารเหลวบำรุงกำลังที่บีกันกำลังยืนป้อนให้

“ใช่..แล้ว มันเก่งมากๆ เลยนะ ” บีกันหันมาวางกระป๋องอาหารและยิ้มให้ฉัน

“เย้ๆๆ ขอบคุณนะบีกัน ขอบคุณๆๆ ” ฉันพุ่งเข้ากอดบีกันทันอย่างดีใจจนลืมตัว ..

“เออ..” บีกันอ้ำอึ้งๆ

“จริงๆ กันเพิ่งมาถึงเองนะ...คนที่รักษาสายหมอกเกือบทั้งคืนคือ..คุณคินตาต่างหาก ” บีกันพูดไปยิ้มเขินๆ

ฉันหันไปกระโดดกอดคอม้าสุดที่รักทันที มันก็กอดตอบอย่างแสนรู้

ฉันจูบสายหมอกนับครั้งไม่ถ้วนและก็ลูบหัวลูบพุงและ แผ่นหลังอย่างดีใจ

“หมอกของพี่เก่งที่สุดเลยนะ ” ฉันยิ้มทั้งน้ำตา..และกอดมันอีกที

“แล้วพี่คินไปไหนอะ ” ฉันพยายามมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เจอพี่คินตา..เจอแต่เข็มฉีดยา พวกถุงน้ำเกลือเก่า และก็...พวกกระป๋องเบียร์??

“เพิ่งขึ้นห้องไปเมื่อกี้นี้เอง....ดูเหนื่อยๆ และก็ น่าจะดื่มหนักอยู่นะ” บีกันมองลงต่ำไปที่พื้น ก็เห็นพวกกระป๋องเบียร์ ระเกะระกะเต็มไปหมด

“เขาไม่หลับไม่นอนทั้งคืน...ยกตัวม้าขึ้นมาฉีดยา เปลี่ยนถุงน้ำเกลือ ทำทุกอย่างอยู่คนเดียว...ถ้ากันไม่เดินมาหาตอนเช้านี่นะคุณคินเนี้ยแหละที่จะตาย ก่อนสายหมอก ” บีกันตอบไปเกาหัวไป

ฉันก็เงียบฟังบีกันอย่างคิดตาม

“หมอกนะสบายดีแล้ว แต่.. พี่คินจะเป็นไงบ้างเนี้ย ”

ฉันลูบหัวสายหมอกหนึ่งที ก่อนจะเดินสะพายกระเป๋าหนังสือเพื่อจะเดินเข้าไปในบ้าน

หมับ..บีกันจับที่หลังกระเป๋าเอาไว้ซะก่อน

“เธอจะไปไหนอะ แอริน? ” บีกันถามอย่างสงสัย

“ก็ไปดูพี่คินไง” ฉันหันไปตอบ

“ห๊ะ?? แต่กันว่า.... ” บีกันทำท่าเหมือนไม่เห็นด้วยที่ฉันจะเข้าไปหาพี่คินในห้อง

“พี่คินดูแลสายหมอกมาทั้งคืน...ฉันควรจะไปทำอะไรเพื่อขอบคุณพี่คินบ้าง ” ฉันพูดอย่างแน่วแน่

“แต่คุณคินดูเมาๆ อยู่เลยนะ..ตอนฉันมาเขายังไม่พูดด้วยเลยสักคำ..” บีกันพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง

….

..

“เอาน่าๆ นายพาสายหมอกไปเดินสูดอากาศเถอะน่า..ฉันแค่จะเข้าครัวทำข้าวต้มให้พี่คินก่อน และจะรีบไปสอบแล้ว ” ฉันดูนาฬิกาที่โชว์ว่าเหลือเวลาแค่ หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น

“….” บีกันทำท่าคิดอยู่นาน..

“งั้นก็ได้...” บีกันพยักหน้าเบาๆ

“ตอนเย็นพี่จะมาหานะ สายหมอกคนเก่ง ” ฉันตีตูดมันไปเบาๆ

“ฝากด้วยนะ บีกัน ” ฉันยิ้มๆ ให้บีกันก่อนจะเดินไปเข้าบ้าน

“เออ....แอริน ” อยู่ๆ บีกันก็ตะโกนขึ้น

“ตั้งใจสอบด้วยนะ....ยังไงเธอก็ทำได้..ฉันเป็นกำลังใจให้” บีกันชูสองนิ้วให้ฉัน ก่อนจะเดินพาสายหมอกออกไป

“อ่อ.. โอเค ” ฉันก็พยักหน้าตอบอย่างร่าเริง

ฉันเดินเข้ามาในบ้านพักส่วนตัวของพี่คินตา...มันเย็นสบาย แต่เงียบสงัด

ทุกอย่างเรียบหรู ดูดีเวอร์ๆ

ฉันไม่มีเวลาเดินดูอะไรมาก เพราะต้องรีบทำข้าวต้ม

“ถือว่าเป็นสิ่งเล็กๆ เพื่อแสดงความขอบคุณของแอรินนะคะ ” ฉันตั้งใจทำข้าวต้มสุดฝีมือ ก่อนจะตักใส่ถ้วยและวางในถาดอย่างเรียบร้อย

“ฉันควรจะเอาไปเสิร์ฟให้ถึงที่นอนมั้ย...ถ้าพี่คินหิวจะได้ลุกมากินได้เลย เพื่อเขาจะแฮงค์ๆ ” ฉันเอาแก้วน้ำวางลงบนถาด ก่อนจะเดินถือไปยังห้องนอนเพียงห้องเดียว ของบ้านพักตากอากาศชั้นเดียวของพี่คิน

ก๊อกๆๆ ฉันเคาะประตูเบาๆ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบอะไรกลับมาเลย

“ขออนุญาตเสิร์ฟข้าวต้มนะคะ..” ฉันพูดขึ้นหน้าประตู เชิงขออนุญาต ก่อนจะย่องๆ เข้ามาในห้องนอนของพี่คิน และวางถาดข้าวต้มลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง

ฉันก็ต้องเดินเก็บกระป๋องเบียร์ที่บี๋แบนไปทั่วห้อง

กลัวว่าพี่คินจะลงเตียงเดินเหยียบหัวฟาดพื้นเอาซะก่อน

“นี่ขึ้นมากินต่อบนห้องอีกหรอเนี้ย..” ฉันบ่นเบาๆ ก่อนจะหยิบมันไปทิ้งลงถังขยะทั้งหมด

ฉันหยิบกระดาษโน้ตลายน่ารักและปากกาเมจิกจากกระเป๋าเป้ เพื่อเขียนโน้ตแผ่นเล็ก แปะไว้ให้พี่คินตา

“ขอบคุณที่ดูแลสายหมอกนะคะ ..รักพี่คินที่สุดเลย.. ” ฉันแปะไว้ที่ข้างแก้วน้ำ

ก่อนจะหันไปมองพี่คินที่นอนหลับอยู่บนเตียงและห่มผ้าหนาๆ ... มือของพี่คินกำโทรศัพท์ที่หน้าจอแตกละเอียดเอาไว้แน่น

“พี่คินกำลังเครียดเรื่องอะไรหรอคะ? ” ฉันถามผู้ชายสุดหล่อตรงหน้าทั้งที่เขาไม่ได้สติด้วยซ้ำ

“ว่าแต่...พี่คินไม่ได้ฉีดยาผิดให้สายหมอกใช่ปะ? ” >” ฉันได้กลิ่นเบียร์แรงมากๆ จากตัวของพี่คิน แต่ก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อมองหน้าพี่คินใกล้ๆ

“หล่อกว่าพระเอกในละครที่ดูกับคุณป้าอีกนะเนี้ย ” ต่อมหื่นผู้ชายของแอรินกำเริบอีกแล้วโว้ย..

รีบไปก่อนดีกว่า..แฮะ..

“หนูไปสอบก่อนนะคะ ......ขอกำลังใจหน่อยสิ ” ฉันยืนหน้าไปพูดใกล้ เพราะคิดว่าพี่คินคงหลับสนิทแล้วแน่ๆ

ก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋า เพื่อเตรียมออกไปยืนรอรถโรงเรียน เพราะถ้าไปสาย รถโรงเรียนก็เทได้เหมือนกันนะ

.....

..

หมับ!!!ข้อมือเล็กของฉันก็โดนกระชากจนล้มลงทับตัวของพี่คินที่นอนอยู่บนเตียง

ฟุ๊บบ..

“ไม่ให้ไป!! ” เสียงของพี่คินพูดขึ้นรดต้นคอของฉัน ทั้งที่ตาของเขายังคงปิดสนิท