เส้นทางใหม่ 3/2

“ไม่อ่ะ ไม่ใช่สเปก”

“เอ้าอีนี่แล้วสเปกมึงเป็นแบบไหนล่ะ”

บุรฉัตรยักไหล่

“ไม่รู้สิ ไม่เคยตั้ง”

แนทตี้ขยับเข้ามาใกล้เพื่อนมากขึ้น แบบคนที่อยากจะพูดเรื่องสำคัญ

“บลู มึงรู้ไหมเจ้าของบริษัทพิริยะประกันชีวิตหล่อมาก... มึงเอ้ย กูอยากให้มึงได้เห็น คนอะไรโคตรดูดีเลย ดูหล่อแบบผู้ดี รอยยิ้มเป็นมิตรอบอุ่นจริงใจ และที่สำคัญรวยมาก”

แนทตี้ทำท่าเพ้อฝัน ตาลอย ที่บุรฉัตรได้ยินเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง เรื่องเจ้าของพิริยะหน้าตาดีมาก ไม่รู้มันจะเพ้อไปอีกนานแค่ไหน

“แล้วไงวะ มึงอยากให้กูจับเขามาทำผัวหรือไงที่พูด มาเนี่ย”

บุรฉัตรถามเพื่อนอย่างหมั่นไส้เห็นชื่นชมแบบนี้มาหลายรอบแล้ว หล่อแล้วไง หล่อไปก็คงไม่มีโอกาสได้กิน

“โอ๊ยมึง มันก็น่าจับอยู่นะงานดีมาก ดูเป็นผู้ชายเนี๊ยบๆดี“

บุรฉัตรอดหัวเราะออกมาไม่ได้

“ตื่นได้แล้วอีแนทตี้ มึงนี่มันเพ้อฝันจริงๆผู้ชายหล่อรวยเนี๊ยบแบบเขาจะมาสนใจอะไรคนแบบเรา โอ๊ย คิดหาทางทำมาหากินยังจะมีทางเป็นไปได้มากกว่า ”

บุรฉัตรส่ายหัวให้กับความเพ้อฝันของอีแนทตี้ เธอว่าพ่อเธออยากถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งจะเพ้อฝันแล้ว การจับคนรวยระดับนั้นมาเป็นผัวดูเพ้อฝันมากกว่าอีก

“โอ๊ยมึง เอาไว้มึงเจอคุณติณห์เสียก่อนเถอะ ระวังจะน้ำเดินนะอีบลู กูเนี่ยน้ำเดินมาหลายรอบแล้วผู้ชายอะไรไม่รู้ พูดเพราะสุภาพ ดูผู้ดี๊ผู้ดี ผู้ดีเสียจนกูอยากจะรู้ขึ้นมาเสียอย่างนั้นว่าตอนเอ็กซ์เอ็กซ์เอ็กซ์จะสุภาพขนาดไหน เวลาครางแต่ละที อาจจะ ซี้ดครับอ่าส์ครับ อื้อครับ อะไรแบบนี้ไหม”

แนทตี้ปิดปากหัวเราะได้อย่างน่าถีบ

“เอ็กซ์ เอ็กซ์ เอ็กซ์หมายถึงตอนอึ๊บอึ๊บอึ๊บ ใช่ไหมวะ”

แนทตี้ปรายตามองค้อนเพื่อนสาวอย่างมีจริตจะก้าน

“แหมเป็นสาวเป็นนางพูดคำว่าอึ๊บได้เต็มปากเต็มคำเลยนะยะ ขนาดคนสวยๆแบบกูยังไม่กล้าพูดเลย”

แนทตี้เบ้ปากมองหน้าเพื่อนที่ไม่สนไม่แคร์โลก ว่าจะใช้คำพูดที่ขัดกับหน้าตายังไงบ้าง อีบลูนี่มันหน้าหวานกร้านโลกของจริง

“โอ๊ยเรื่องแบบนี้ธรรมดาจะตายมึง จะกระแดะอะไรนักหนา เรื่องอึ๊บกันปี้กันเรื่องธรรมดาจะตาย เอามันตรงๆนี่แหละชัดเจนดี”

“เออ เออ เอาไว้มึงเจอคุณติณห์ก่อนเถอะ ระวังจะน้ำเดินเหมือนกู มึงเอ้ยถ้ากูมีกีนะ กูจะไปอ่อยคุณติณห์มาเป็นผัวให้รู้แล้วรู้แรดไป”

บุรฉัตรอดหัวเราะให้กับท่าทางของเพื่อนไม่ได้

“เออ เอาไว้กูเจอแล้วน้ำเดินเหมือนมึงก่อนนะ เดี๋ยวกูจะจัดการอ่อยแทนเอง”

อีนี่เวอร์ตลอด เจอผู้ชายเป็นไม่ได้ เจอใครมันก็หล่อทั้งนั้นแหละ

“เออ พรุ่งนี้มึงได้เจอคุณติณห์แน่นอน แต่งหน้าสวยๆล่ะมึง เผื่ออยากจะอ่อยเขาขึ้นมาจะได้อ่อยให้ติด รับรองว่าคนนี้ของจริง”

อยากจะเห็นจริงๆ ว่าจะหล่อแค่ไหน คุณติณห์คนดีของอีแนทตี้เนี่ย ถ้าน้ำไม่เดินนะมึง จะไม่ให้เครดิตอะไรอีแนทตี้อีกเลย

บุรฉัตรไม่ต้องรอนานเพราะวันต่อมาเธอก็ต้องมาอบรมตัวแทนประกันชีวิตที่โรงแรมไดมอนด์แบงคอก

บุรฉัตรในกางเกงผ้าสีดำทรงสุภาพเสื้อแดงตัวที่แนทตี้เอามาให้เมื่อวานถูกซักเรียบร้อยหอมกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มยี่ห้อดาวน์นั้นที่เคลมว่าหอมติดทนนานด้วยหัวน้ำหอมจากฝรั่งเศส

เสื้อพอดีตัวชนิดที่รัดนมอย่างชัดเจน รู้สึกอึดอัดเหมือนกันที่ต้องมาใส่อะไรรัดๆแบบนี้

“เจ๊พราวสวัสดีค่ะ”

บุรฉัตรยกมือไหว้รุ่นพี่ที่โรงเรียนที่เป็นรุ่นพี่เธออยู่หลายปี

จริงๆรุ่นไม่ทันกันหรอก แต่เคยเจอกันเพราะเจ๊พราวเคยมามอบทุนการศึกษาที่โรงเรียนทุกปี

เจ๊พราวเอาดีทางการเป็นตัวแทนประกันชีวิตของบริษัทพิริยะมาหลายปี จนตอนนี้มีสำนักงานประกันชีวิตเป็นของตนเอง

และอีแนทตี้กับเธอเองก็สมัครเป็นตัวแทนของสำนักงานของเจ๊พราวนี่แหละ

“สวัสดีจ๊ะบลู สวยสดใสเลยนะวันนี้”

บุรฉัตรนี่หน้าตาผิวพรรณดีจนไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นลูกชาวบ้าน

“อีแนทตี้น่ะสิคะเจ๊ มันบังคับให้บลูสวยที่สุดในวันนี้”

บุรฉัตรกระซิบกระซาบกับเจ๊พราวด้วยท่าทางสนุกสนาน

นั่งรถเมล์มาตั้งไกลผมเผ้าเสียทรง พอมาถึงโรงแรม อีแนทตี้มันก็จับมานั่งแล้วทำหน้าทำผมให้ใหม่แถมยังแต่งหน้าให้เสียสวยเลย

“แหม เจ๊วันนี้คุณติณห์มาไม่ใช่เหรอ ก็เลยแต่งให้มันสวยๆหน่อย เจ๊บอกอีบลูมันหน่อยสิว่าซีอีโอของบริษัทเรา หล่อเนี๊ยบดูดีแค่ไหน”

รอเจอก่อนเถอะแล้วจะรู้ว่าหล่อจนน้ำเดิน ไม่ได้เวอร์เลย

****