ฝันสลาย 5/3

คืนนี้เป็นค่ำคืนที่บุรฉัตรนอนไม่หลับพลิกซ้ายพลิกขวาไปหลายรอบ ก็ยังนอนไม่ได้ เธอนอนกับบอสน้องชายคนเล็กที่หลับสนิทไปนานแล้ว

เมื่อนอนไม่หลับบุรฉัตรเลยเอาโทรศัพท์ที่เซฟรูปของติณห์เก็บไว้ออกมาดู ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ

ดูสายตาของเขาสิอ่อนโยนมีความละมุนแบบบอกไม่ถูก ผิวก็ขาวปากก็แดง ปากน่าจุ๊บมาก

โอ๊ยถ้าชาตินี้ได้จูบสักทีจะไม่ลืมเลย

บุรฉัตรเอาปากไปสัมผัสที่หน้าจอโทรศัพท์ ไม่ได้จูบของจริงได้จูบแต่รูปแบบนี้ก็เอาวะ

นี่อาการเหมือนเพ้อถึงศิลปินคนโปรดยังไงยังงั้น แต่นี่ไม่ใช่ศิลปิน เขาคือคนเป็นๆเป็นคนที่จับต้องได้มากกว่า

แต่จะว่าไป ถ้าหลงรักแจ๊คสันหวังคงไม่มีทางเป็นไปได้เพราะพูดกันคนละภาษา

แต่หลงรักคุณติณห์มีทางเป็นไปได้กว่าเยอะเลย อย่างน้อยก็พูดภาษาเดียวกัน

เห็นไหมเส้นทางความรักของเขาและแกมีทางเป็นไปได้อยู่บ้างนะบลู อย่าเพิ่งท้อไป

บุรฉัตรปลอบใจตัวเองแล้วข่มตานอน

บุรฉัตรรู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่บนเตียงกว้าง

ที่ไหน? เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!

เธอลุกขึ้นด้วยความตกใจ เกิดอะไรขึ้น!นอนอยู่ที่บ้านดีดี ทำไมมาโผล่ที่ตรงนี้ได้

อย่าบอกนะว่า...พ่อจับเธอมาขาย!

โธ่ พ่อนะพ่อทำไมทำกันได้ นี่ติดหนี้เจ้ามือหวยจนถึงขนาดเอาเธอมาขายเลยเหรอนี่

เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น บุรฉัตรหันไปมองด้วยท่าทีระวังตัว

เจ้ามือหวยที่เธอรู้จักเป็นชายแก่คราวลุงอ้วนพุงพลุ้ยศีรษะล้าน เธอจะไม่ยอมให้มันเข้ามาใกล้เธอเด็ดขาด

พรหมจรรย์ที่เก็บไว้อย่างดีมายี่สิบปี เธอจะไม่ยอมให้ผู้ชายที่เธอไม่ได้รักมากร้ำกราย ผู้ชายคนเดียวที่เธอจะมอบความบริสุทธิ์ให้คือคุณติณห์เท่านั้น

ประตูเปิดออกบุรฉัตรมองไปที่ประตู เมื่อเห็นคนที่ก้าวเข้ามาเธอต้องตกใจ นี่เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม

ติณห์ พิริยะกุลมาทำอะไรที่นี่!

“คุณติณห์!”

ติณห์ชะงักเหมือนจะสงสัยว่าทำไมเธอรู้จักชื่อของเขา เขามองมาที่เตียงอย่างพิจารณาแล้วก็ขมวดคิ้ว เหมือนจะกำลังสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร

เหมือนเขาจะกำลังคิดว่าหน้าคุ้นมากเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า”

ติณห์เอ่ยถามคนที่อยู่บนเตียง

“บลูไงคะบลูที่เป็นตัวแทนขายประกันสายงานของเจ๊พราวคนที่ได้รางวัลเต้นแอปเปิ้ลมะละกอกล้วยส้มแล้วได้บัตรบุฟเฟต์มาสองใบ เราชนกันที่หน้าห้องน้ำด้วยไงคะ คุณจำได้ไหม”

บุรฉัตรทวนความจำให้เขา ตอนนี้บัตรทานอาหารได้ถูกเปลี่ยนเป็นเงินหนึ่งพันห้าร้อยบาทเรียบร้อยแล้ว

“อ้อจำได้แล้ว แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่เด็กน้อย”

ติณห์ทรุดนั่งลงบนเตียงข้างๆเธอ เสื้อคลุมสีขาวที่เขาสวมอยู่แยกออกจากกันเล็กน้อย

บุรฉัตรชำเลืองมองต้นขาของเขา แล้วต้องรีบเมินสายตาหลบ ด้วยความเขินอาย กล้ามขาแน่นมาก!

“บลูก็ไม่ทราบค่ะ บลูนอนอยู่ที่ห้องดีดี พอรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ตรงนี้แล้ว”

เนี่ยก็ยังงอยู่เลย ว่ามาอยู่ที่ตรงนี้ได้ยังไง หรือเทพจะอุ้มสม

ติณห์ขยับเข้ามาใกล้เธออีกนิด ชายเสื้อคลุมเลิกขึ้นมากกว่าเดิม เขาเอื้อมมือมาปัดปอยผมด้านหน้าให้เธอ บุรฉัตรตัวแข็งทื่อ เมื่อเขายื่นมือมาใกล้

ไม่ได้กลัวแต่ลุ้น!

***