ฝันสลาย 5/4

บุรฉัตรเหลือบสายตาขึ้นมองใบหน้าของเขา คุณติณห์ในเวอร์ชั่นที่ไม่ใส่แว่น ดูดีมาก โครงสร้างหน้าเหมือนเทพเจ้าปั้น นี่ไปทำวีเชฟมาใช่ไหม หน้าถึงได้เรียวขนาดนี้

ผิวแก้มขาวเนียนใสเหมือนคนไปอัดวิตามินที่ผิวมา แม๊กซ์โดส ตาเรียวเล็กของเขาดูดีและตี๋มาก

นี่เพิ่งรู้ว่าคนอย่างอีบลูแพ้ความตี๋ นี่ถ้าเธอมีลูกกับเขาลูกของเธอกับเขาคงหน้าตาดีมากแน่ๆ

เธอมองไปที่ริมฝีปาก ซึ่งเป็นอวัยวะที่ดึงดูดที่สุดบนใบหน้า ริมฝีปากของเขา เซ็กซี่น่าจูบมากๆ

บุรฉัตรต้องกัดปากของตัวเองไว้เพราะต้องระงับความรู้สึกที่กำลังพ่ายแพ้ต่อความเย้ายวนที่กำลังก่อตัวขึ้นเงียบๆในใจ

ไม่ได้นะบลู แกจะอยากจูบผู้ชายแบบนี้ไม่ได้ มันไม่งาม ผู้หญิงดีดีเขาไม่ทำกันหรอก บุรฉัตรเตือนตัวเอง

“อย่ากัดปากตัวเอง เดี๋ยวปากสวยๆของเธอจะช้ำหมด”

ติณห์เอื้อมมือมาสัมผัสที่ริมฝีปากของเธอ แค่สัมผัสเพียงเล็กน้อยก็ทำให้บุรฉัตรขนลุกซู่ไปหมด

“เธอคงเป็นเด็กที่เถ้าแก่เส็งส่งมาสินะ”

เถ้าแก่เส็ง! งั้นเหรอ อย่าบอกนะว่า...พ่อติดหนี้ค่าหวยเถ้าแก่เส็งจริงๆ แล้วเอาเธอมาใช้หนี้

แล้วเถ้าแก่ก็เอาเธอมาให้ติณห์อีกทอดนึง

ใช่สินะ เจ๊พราวเคยบอกว่า คุณติณห์ชอบเลี้ยงเด็ก

“คุณจะทำอะไรบลูคะ”

ติณห์ดึงเธอเข้ามาใกล้จนเธอได้กลิ่นน้ำหอมที่ทำให้เกิดอาการวูบวาบ มีมวลบางอย่างเกิดขึ้นในช่องท้องที่อธิบายไม่ถูก

หรือนี่จะเรียกว่าความเสียว

โอ้ว นาทีนี้อยากจะให้เขาทำอะไรสักอย่าง แต่สำนึกบางอย่างบอกเธอว่า ผู้หญิงที่ดีไม่ควรดูสมยอมง่ายๆ แม้ตอนนี้ทั้งร่างกายและจิตใจมันพร้อมจะยกให้เขาทั้งหมดแล้วก็เถอะ

“เด็กน้อยไม่ต้องกลัว”

ติณห์เอื้อมมือมาจับที่ท้ายทอยของเธอแล้วดันเข้าหาตัว

บุรฉัตรมองใบหน้าหล่อเหลาที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ในจังหวะสโลว์โมชั่น ปากชมพูน่าจูบกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้เธอทีละนิด ทีละนิด

เธอจะได้จูบเขาแล้ว!

แต่เดี๋ยวก่อน! ไม่นะ ที่ถูกต้องคือเธอควรต้องขัดขืน สิ จะยอมง่ายๆได้ยังไงเดี๋ยวเขาว่าเธอใจง่าย เมื่อคิดได้ดังนั้น

บุรฉัตรเลยดันอกเขาไว้ไม่ให้เขาเข้ามาใกล้

“คุณติณห์คะอย่าค่ะ คุณติณห์ไม่ควรทำแบบนี้”

บุรฉัตรดิ้นรนและเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากอุ่นที่แนบลงมา พอเธอเบี่ยงหลบปากของเขาเลยพลาดเป้ามาสัมผัสที่ข้างแก้มของเธอแทน

“แก้มเธอหอมมากเด็กน้อย หันหน้ามาให้ฉันดูสิ ฉันอยากจะชิมปากของเธอว่ามันจะหวานเหมือนอย่างที่คิดไหม”

ติณห์เชยคางเธอขึ้น บุรฉัตรมองสบตาเขา ทำยังไงดีเธออยากให้เขาจูบ แต่เขาจะหาว่าเธอใจง่ายไหม

“คุณติณห์คะอย่าค่ะ อย่าทำอะไรบลูเลยนะคะ”

เธอต้องขัดขืน ขัดขืนพอเป็นพิธีก่อนแล้วค่อยสมยอม บุรฉัตรยกมือขึ้นมาดันอกเข้าไว้

แต่ขัดขืนแค่นี้คงพอสมควรแล้วถ้าขัดขืนมากไป เดี๋ยวจะพลาดโอกาสจูบกับเขา

บุรฉัตรหลับตาลงอย่างคนที่ยอมจำนน

มือน้อยๆค่อยๆลดอาการต่อต้านลงจากผลักดันก็เปลี่ยนมาจับเสื้อคลุมของเขาแทน

เธอเผยอปากรอ รอให้คนที่เธอมีใจมาเอาจูบแรกจากเธอไปเสียที เธอยินดีมอบให้เขาอย่างไม่เสียดายเลยสักนิด

บุรฉัตรกลั้นหายใจรอรับสัมผัสจากเขาแต่เธอกลับรู้สึกถึงความอึดอัดบริเวณหน้าอกเหมือนโดนอะไรหนักๆทับ

คุณติณห์ทำอะไรกับหน้าอกของเธอ เดี๋ยวนะเหมือนจะหายใจไม่ออก บางสิ่งที่หนักมากทับที่หน้าอกแล้วเลื่อนมาที่ต้นคอของเธอ

ไหนว่าจะจูบไงทำไมเขาถึงจะบีบคอเธอ

หรือคุณติณห์ จะเป็นซาดิสม์!!

***