Prologue 2

แล้วเธอก็จับลูกบิดประตู แต่ไซโตะแทรกร่างเข้าไปขวางประตูไว้ เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าคมคายของชายหนุ่มเสมองไปอีกทาง “ถ้าไม่มีที่ไป จะอยู่ที่นี่กับฉันก็ได้”

แล้วไซโตะนิ่งไปอีก ที่นี่มีแต่เขา และไม่เคยมีใครอื่น ความเงียบโอบล้อมเขาและเธอเอาไว้ ก่อนที่ไซโตะจะทำลายมันด้วยการสะพายกระเป๋า

“แล้วอย่าไปไหนล่ะ จนกว่าฉันจะกลับมา”

ประตูปิดลง

เย็นแล้ว ไซโตะเดินผ่านวิหารในสายฝนบางเบาอีกครั้งระหว่างทางกลับที่พัก

“กลับมานะ” เสียงร้องดังขึ้นจากในอาคารหนึ่งของวิหารเพื่อเรียกเด็กหญิงตัวน้อยที่วิ่งออกมาที่รั้ว “ฝนตก กลับมาเร็วจ้ะ”

แต่เด็กหญิงวิ่งมาถึงรั้วเหล็กที่คั่นระหว่างเธอและไซโตะแล้ว

“หนูชื่อยูกะ” เด็กน้อยยิ้มกว้าง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลสดใสดูเป็นประกายแม้แต่เวลาที่ฟ้าครึ้ม เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่ผูกเป็นหางม้าขยับขึ้นลงอย่างสดใสเมื่อเธอถามกลับ “พี่ล่ะ”

ไซโตะเพียงยิ้มจาง

“กลับเข้ามาเดี๋ยวนี้นะยูกะ”

แล้วเด็กน้อยก็วิ่งกลับไปตามเสียงเรียกของแม่

ไซโตะเดินผ่านห้าง ที่วินโดว์ดิสเพลย์มีชุดผู้หญิงสวยน่ารักหลายตัว แล้วเขาก็เดินเข้าไป

หญิงสาวมองถุงช้อปปิ้งที่เต็มไปด้วยชุดและของใช้จำเป็นสำหรับเธอเมื่อเขาวางมันลงบนเตียงในห้องพัก

“นี่...”

“สำหรับเธอ” เขาบอก “เธอน่าจะจัดการตัวเองให้สะอาดเรียบร้อยได้แล้ว”

แล้วหญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดใหม่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นตอนที่เขาถามหลังจากมองเธอนิ่งนาน “จะบอกได้รึยังว่าเธอชื่ออะไร”

เธอนิ่งไป แล้วอีกครู่หนึ่งก็เหม่อมองหน้าต่าง “อย่าใส่ใจเลย มันไม่สำคัญหรอก”

“ถ้าไม่บอกฉันเดาก็ได้ ไอดะ โอดะ...” ดูเหมือนเขาอาจจะไล่นามสกุลทั้งหมดในสมุดโทรศัพท์ออกมา

“นานะ” ในที่สุดเธอบอกออกไป ดวงตาสีดำที่เหม่อมองหน้าต่างลากมาจ้องมองเขา มันน่าแปลกที่เธอมีเส้นผมสีดำสนิทเหมือนกันกับเขา และดวงตาสีเดียวกับเขา... “ฉันชื่อนานะ”

“...”

“มันหมายถึงเลขเจ็ด วันที่เจ็ด วันที่พระเจ้าทรงหยุดพักยังไงล่ะ”

นานะบอกชื่อตัวเองกับเขาไปแล้ว เธอไม่ได้เจอผู้ชายที่หน้าตาน่ามองและใจดีแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ถึงเขาจะแนะนำตัวว่าชื่อไซโตะ แต่เขาก็ยังเป็นคนแปลกหน้า เขาถามเธอว่าเธอจะกินข้าวเย็นไหม แต่เธอบอกว่าไม่เป็นไร

“เธอไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้วนะ”

“อย่าห่วงเลย ไม่ต้องดูแลฉันอย่างดีหรอก” นานะบอก “นึกซะว่าฉันเป็นแค่เงาอะไรซักอย่างในห้องก็ได้”

“ทำไมพูดเหมือนตัวเองไม่มีค่าอะไรเลย” ไซโตะถามเสียงเรียบ “ทำไมทำเหมือนไม่มีอะไรสำคัญซักอย่าง”

“นั่นสินะ” เธอยิ้มเศร้า “บางทีฉันอาจจะแค่เกิดมาเพื่อมองไปนอกหน้าต่างก็ได้”

และที่นอกหน้าต่างนั้น...นานะมองไปอีกแล้ว ทำไมนะเธอถึงอยู่ไกลแสนไกลจากที่นั่นเหลือเกิน

“มีอะไรนอกหน้าต่าง” ไซโตะถาม

“อย่าใส่ใจมันเลย ไซโตะ”

ไฟห้องดับลงแล้ว คงเป็นเวลาใกล้เที่ยงคืนเห็นจะได้

นานะลุกขึ้นจากเตียง แสงไฟสีฟ้านอกหน้าต่างสาดเข้ามาพร้อมกับความคิดถึงที่มากจนอธิบายไม่ได้ แสงหม่นเหงาฉาบใบหน้างดงามราวรูปสลักของไซโตะเสี้ยวหนึ่งเมื่อเธอเดินไปนั่งลงที่ข้างร่างของเขา และเหม่อมองใบหน้าที่หล่อเหลาจนเกินไป

ดวงตาที่ปิดอยู่...ขนตาหนาเป็นแพงดงามจนผู้หญิงอิจฉา...และริมฝีปากบาง...

ลำคอของไซโตะสะท้อนแสงจากหน้าต่างเมื่อเธอโน้มใบหน้าลงไป

...ริมฝีปากของเธอเกือบสัมผัสลำคออุ่นนั้น …