1

Silent Night

นานะมองลำคอของไซโตะที่สะท้อนแสงหม่นจากหน้าต่าง...ร่างนั้นที่หล่อเหลาจนกลายเป็นความงดงามกำลังหลับใหล...

...ได้กลิ่นกายของไซโตะ เธอเคลื่อนใบหน้าใกล้เข้าไป…

แต่แล้วเธอชะงัก ข่มตาหลับ ก่อนจะผละจากเขาและลุกกลับไปที่เตียง

ในความมืดและเงียบหลังจากเธอเดินกลับไป ไซโตะลืมตาขึ้น

เมื่อครู่นานะมาที่นี่ เขารู้

เพียงเมื่อครู่...เธออยู่ใกล้ๆ เขานี่เอง

ไซโตะไปเรียนแล้ว คนที่ดูราวกับเจ้าชายพูดน้อยคนนี้ขยันเรียนจังเลยนะ ในแฟ้มบนโต๊ะของเขานานะเห็นใบประกาศนียบัตรหลายใบซ้อนกันอยู่ นักเรียนดีเด่นสมัยมัธยมปลาย คณิตศาสตร์โอลิมปิกเหรียญทอง แล้วก็เอกสารที่มีเขาเซ็นต์ชื่อในฐานะประธานนักศึกษา เขาเป็นคนดีทีเดียว

นานะเหม่อมองหน้าต่างด้วยความเคยชินอีกครั้ง และเพิ่งเห็นว่าเสื้อของไซโตะแขวนตากแดดอยู่ที่ระเบียง เธอเก็บเสื้อของเขาเข้ามา เสื้อที่อุ่นไอแดดระเหยกลิ่นไอของเขา เธอเก็บมันเข้าตู้ หลังจากนั้นก็เปิดตู้อีกฝั่งที่เขาแบ่งให้เธอไว้ หยิบชุดสวยที่เขาซื้อให้ออกมาสวม

แล้วนานะก็เดินออกจากห้องไป

นานะมาถึงดาดฟ้าแห่งหนึ่งตรงใจกลางเมือง ละอองฝนพรำลงมา

“คิดถึงฉันเหรอ นานะ”

เธอกลั้นหายใจ หันตามเสียงเรียกเพื่อเผชิญหน้ากับชายร่างสูงเจ้าของใบหน้าที่ดูราวกับเทวทูตงดงาม เขามีเส้นผมสีดำสนิทที่กลืนเป็นหนึ่งกับความมืด และดวงตางดงามลี้ลับราวกับอำพันที่ทอแสงหม่นในยามเที่ยงคืน

“เธอมาถูกเวลาเสมอนะ ฉันกำลังคิดถึงเธอเหมือนกัน”

แล้วมืองดงามก็คว้าหมับและล็อคข้อมือสองข้างของนานะ ก่อนจะดันร่างเธอจนหลังแนบกับกำแพง เสียงฟ้าร้องครืน

“ชู่วว...” เขาปรามเมื่อเธอขัดขืน ริมฝีปากบางของเขาชิดสนิทกับริมฝีปากของเธอ นานะเกร็งไปทั้งร่างตอนที่มือของเขาคลายออกแล้ว เพื่อที่จะเคลื่อนมือหนึ่งมาทาบกับลำคอของเธอ ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะโน้มตามลงมาพร้อมกับคมเขี้ยวและความเจ็บแปลบอันล้ำลึก

“...มิคามิ” เสียงของนานะหายไปในสายฝนหนักหน่วง

ครืน...น...

“อื้อ”

ไซโตะทิ้งกระเป๋ากับพื้นเมื่อกลับมาเห็นห้องว่างเปล่า นานะไม่อยู่แล้ว มีแต่อาหารชุดหนึ่งที่เธอเตรียมไว้ให้เขา

ปัง ! เขาวิ่งสุดฝีเท้าออกตามหาเธอ

“นานะ !”

แต่ใกล้เที่ยงคืนไซโตะก็ต้องกลับมาที่ห้องคนเดียว เขาหาเธอไม่เจอ ร่างสูงทรุดตัวลงที่โต๊ะเมื่อเสียงเคาะประตูแผ่วๆ ดังขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น !?” เขารับร่างบางเปียกโชกที่ทรุดลงในอ้อมกอดของเขา

“ไม่มีอะไรมากหรอก อย่าใส่ใจเลย” อีกนานกว่านานะจะตอบได้ เธอเดินโซเซไปที่ผนังและพิงตัวลงอย่างเหนื่อยล้า

“แต่...”

“ไซโตะ” ทว่าเธอเรียกเขาไว้ก่อน “ขอบใจนะ”

แล้วเธอหลับตาลง ทรุดร่างลงกับพื้น

“อย่าถาม อย่าห่วงใยฉันไปมากกว่านี้เลย”