ลวงรัก ครั้งที่ 2

"Happy birthday to you Happy birthday to you Happy birthday to Aiyada Happy birthday to... you"

เสียงเพลงวันเกิดฉันดังขึ้นทันทีหลังจากที่พวกเราเลือกโต๊ะนั่งได้ราว ๆ ครึ่งชั่วโมง

"ตรีญ่า" ตาฉันเบิกโตเมื่อเห็นเจ้าของเค้กและเจ้าของเสียงร้องเพลงวันเกิด

"สุขสันต์วันเกิดจ้าหนูอัยญ์เพื่อนรัก" ตรีญ่ายื่นเค้กขนาดสองปอนด์ตกแต่งเป็นรูปใบหน้าฉันพร้อมตัวอักษร H.B.D สีแดง ล้อมรอบด้วยเทียนหลากสีที่ส่องสว่าง

"ขอบใจนะ" ฉันน้ำตาแทบร่วงเมื่อคนที่บอกว่าติดธุระสำคัญกลับมาเซอร์ไพรส์กันได้ "แผนเค้าเอง" รันรันแย้มยิ้มกว้างชี้นิ้วใส่ตัวเองท่าทางคิกขุ

"ร้ายนะเรา" ฉันแกล้งประชด ใบหน้ายังเปื้อนยิ้มอยู่เลย

"ขอพรสิจ้ะ" ตรีญ่าที่ยังถือเค้กไว้ในมือบอก

ฉันพยักหน้าก่อนจะพนมมือพร้อมหลับตาลงช้า ๆ

พรข้อแรกคงไม่พ้นขอให้คุณพ่อกับแม่นินสุขภาพแข็งแรงอยู่กับฉันนาน ๆ ส่วนพรข้อที่สองคงหนีไม่พ้นขอให้อัยญดาคนนี้ไม่เจ็บไม่ไข้ และพรข้อสุดท้าย..

ขอให้ฉันสมหวังกับผู้ชายคนนั้นที

ฟู่...ฉันเป่าเทียนที่ส่องสว่างจนมอดดับครบทุกแท่ง ก่อนจะมีเสียงปรบมือดังรอบ ๆ บริเวณที่พวกเราสี่คนนั่งอยู่

"ขอพรแล้ว เป่าเทียนแล้ว ที่เหลือเอามานี่ค่ะ" ฟิลลิ่งรีบแย่งเค้กในมือตรีญ่าไปถือไว้ ก่อนที่เธอจะแลบลิ้นเลียมุมปากท่าทางหวานหมู

"กินแบบนี้ไง ถึงได้หุ่นบิ๊กมาม่า" รันรันแขวะ

"หุ่นแบบนี้แต่ไม่นกผู้นะขอบอก" ฟิลลิ่งต่อปากต่อคำได้เจ็บช้ำน้ำใจเพื่อนอย่างรันรันมาก และที่เธอพูดล้วนเป็นความจริง แม้ฟิลลิ่งจะหุ่นอวบใหญ่แต่ใบหน้าเธอสวยหวานในฉบับคนอ้วน ทำให้มีหนุ่ม ๆ หลายคนที่รสนิยมอย่างว่าเข้ามาจีบเธอ

"จ้า ๆ แม่ฟิลลิ่งผู้มีผัวทั่วปฐพี" รันรันเองก็ไม่น้อยหน้า

สองคนนี้เป็นไม้เบื่อไม้เมากันน่ะ

"นี่จ้ะ ของขวัญวันเกิดหนูอัยญ์เพื่อนรัก" ตรีญ่าสะกิดฉันก่อนจะยื่นกล่องของขวัญสีขาวขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มาให้

"ไม่เห็นต้องลำบากเลย อัยญ์เกรงใจ"

"พูดแบบนี้ทุกปี"

จบเสียงพูดของตรีญ่า ทุกคนในโต๊ะต่างหัวเราะออกมายกใหญ่

ใช่ ถึงแม้จะจัดงานวันเกิดกี่ครั้ง กี่ปี ฉันก็มักจะพูดแต่ประโยคเดิม ๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีกอยู่แบบนี้

"เพราะฉันเดาได้ว่าหนูอัยญ์ต้องพูดแบบนี้ ปีนี้ก็อดของขวัญนะจ๊ะ" รันรันชูนิ้วชี้ไปมาพร้อมส่ายหัวประกอบคำพูด

"แค่ชวนอัยญ์มาเปิดหูเปิดตาก็นับเป็นของขวัญชิ้นสำคัญแล้วล่ะ" ฉันยิ้มให้เธออย่างซาบซึ้ง

"ส่วนฉันจะกินเค้กนี้ให้เอง พวกหล่อนจะได้ไม่อ้วน ถือว่าเป็นของขวัญสุดล้ำค่า เนอะ!" ฟิลลิ่งพูดทั้ง ๆ ที่ยังตักเค้กเข้าปาก ทำเอาพวกเราสามคนหัวเราะอย่างเอือม ๆ ในความเนียนนี้ของเธอ

"กรี๊ดดด!! สุดหล่อกล้ามบึกของน้องรันมาแล้ว" จู่ ๆ รันรันก็เขย่าไหล่ฉันพร้อมกรี๊ดออกมา "องค์สัตว์มี 'นอ' เข้าสิงอีกแล้วล่ะสิ" ฟิลลิ่งแขวะเข้าให้

พวกเราสามคนมองตามสายตาปิ๊ง ๆ ที่รันรันกำลังโฟกัสจึงเจอเข้ากับสามชายหนึ่งหญิง หนึ่งในนั้นคือคนที่รันรันคลั่งเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร รู้แค่ว่าเป็นผู้ชายร่างสูงราวร้อยแปดสิบ ผมสีดำขลับตัดกับสีผิวที่ขาวสะอาดตา ใบหน้าคมเข้ม ท่าทางมาดนิ่ง ดูสุขุมที่สุดในกลุ่ม

เพื่อนอีกคนที่อยู่ในกลุ่มรูปร่างสูงโปร่งไม่แพ้กัน ต่างกันตรงที่คนนี้ดูก็รู้ว่าต้องเจ้าชู้ตัวพ่อเพราะท่าทางตาเล็กตาน้อยเวลามองสาวสวยมันฟ้องชัดเจน ส่วนผู้ชายคนสุดท้ายเป็นคนที่ฉันเห็นหน้าคาดตาทุกวัน รูปร่างสูงโปร่งร้อยแปดสิบสองเซนติเมตร ผมสีเทาเข้มจนเกือบดำ ใบหน้าคม คิ้วโก่งดกดำ สันจมูกโด่งรั้นรับใบหน้า ท่าทางนิ่งขรึม ไม่สนโลก ผู้ชายที่ฉันเคยบอกว่าแอบมองที่หน้าต่างทุกวัน

และผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม เธอทั้งสวย หุ่นดี ดีกรีนางแบบภาพเซ็กซี่ชื่อดังที่ใคร ๆ ต่างคุ้นหน้าคาดตา ฉันปลื้มพี่เขามากแถมยังเป็นเอฟซีอีกต่างหาก

"นี่ ๆ เก็บอาการหน่อย โต๊ะอื่นมองเขม่นแล้ว" ตรีญ่าเรียกสติพวกเราให้กลับมาสนใจรอบข้าง

"ใครจะมองก็มองไปสิ ถ้าอยากมีเรื่องก็แค่ลุกมา" รันรันใจห้าวเกินไปแล้ว ฉันล่ะกลัวผู้หญิงโต๊ะนั้นลุกมาหาเรื่องจริง ๆ "ชะนีไหวเหรอ เจ็ดสี่นะคะ" ฟิลลิ่งถาม

"แกคนเดียวกลิ้งทับก็ตายหมู่แล้ว"

เพียะ!!

"โอ้ย!!"

"ปากเสีย แบบนี้น่ายุให้พวกนั้นดักตบ" ฟิลลิ่งตีต้นแขนรันรันทันทีที่เธอพูดจาสบประมาท แบบนี้ทุกทีสองคนนี้

"เออตรี ไหนบอกว่าวันนี้ไม่ว่างไง" ฉันเลิกสนใจคู่กัดตรงหน้า หันมาถามตรีญ่าที่นั่งข้าง ๆ ฉันแทน

"แผนของรันน่ะสิ แต่จริง ๆ วันนี้ตรีก็ต้องบินเป็นเพื่อนคุณแม่นั่นแหละ แต่พอท่านจำได้ว่าวันนี้วันเกิดหนูอัยญ์ แม่เลยบินไปคนเดียว"

ฉันพยักหน้าเข้าใจ "เหมือนอัยญ์สร้างปัญหาเลยอะ" ฉันเป็นคนชอบคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้แหละ

"บ้า! ไม่มีใครคิดแบบนั้นหรอก พอ ๆ เลิกคิดมาก มาดื่มฉลองกันดีกว่า" ตรีญ่ายื่นแก้วค็อกเทลสีฟ้าสดใสมาให้ ฉันรับมันก่อนที่รันรันและฟิลลิ่งจะชูแก้วขึ้นตาม

"สุขสันต์วันเกิดหนูอัยญ์อีกครั้ง ใครไม่หมดแก้ว หมาค่ะ" ฟิลลิ่งเป็นคนนำทีมพูด ก่อนที่พวกเราสี่คนจะกระดกน้ำสีอำพันนั้นลงคอจนหมดแก้ว

ไม่รู้ตอนนี้เวลาเดินไปนานแค่ไหน รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันหนักหัวมาก เหมือนจะมองอะไรก็โคลงเคลงไปหมด

"ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ" พยายามพูดให้เป็นประโยคมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ "เคๆ ไปด้วยป้ะ!?" รันรันถาม สภาพเธอน่าจะหนักกว่าฉันอีกนะ ตาแทบจะลืมไม่ขึ้น หน้านี่แดงปลั่งเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

"ไม่เป็นไร อัยญ์ไหว" ฉันทำท่าโอเคก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนนิ่ง ๆ ประมาณสิบวินาทีค่อยก้าวขาเดิน หมับ..

"ไหวแน่นะอัยญ์" ตรีญ่าที่ไม่ค่อยดื่มเท่าไหร่จับมือฉันไว้พร้อมถาม

"ไหว ๆ ตรีดูสองคนนั้นเถอะ" ฉันพยักหน้าให้เพื่อนรักตั้งแต่สมัยมัธยมก่อนจะแกะมือเธอออกแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ