Unloved ใจลวงรัก

ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันคิดว่าการแต่งงานคือความสำเร็จสูงสุดในชีวิตของผู้หญิง การมีคนที่เรารักและรักเราใช้ชีวิตร่วมกันทุกวัน ทุกคืน มันคือความสุขแสนล้ำค่า

ยิ่งถ้าผู้ชายคนนั้นทั้งหล่อ ทั้งรวย ใคร ๆ คงพากันอิจฉา ชีวิตคู่ของฉันคงจะมีแต่คำว่า happy ในทุก ๆ วัน

แต่มาวันนี้...ฉันได้ทุกสิ่งทุกอย่างอย่างที่เคยใฝ่ฝัน...

ได้สามีที่ทั้งหล่อ ทั้งรวย รากฐานมั่นคง จนเป็นที่อิจฉาของบรรดาญาติมิตรและเพื่อนฝูง แต่ใครเลยจะรู้ ชีวิตคู่เบื้องหลังของเราสองคนไม่ได้มีแต่คำว่า happy อย่างที่คิดที่ฝันเอาไว้

ตุบ..ฉันวางกรอบรูปแต่งงานของเราสองคนไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ หยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องสวยหรูดูแพงขึ้นมาสไลด์หารายชื่อใครคนหนึ่ง

ตู้ด...เสียงสัญญาณดังไม่นานปลายสายก็กดรับเสียงทุ้ม

[ตัดสินใจได้แล้ว?] ฉันกำโทรศัพท์ในมือแน่นก่อนจะอ้าปากตอบ

"ค่ะ รบกวนเฮียช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ที" ฉันไหว้วานบุคคลที่เปรียบเสมือนพี่ชาย

[จะไม่เสียใจทีหลังใช่ไหม?]

เป็นคำถามที่ฟังเหมือนคนพูดกำลังปลอบประโลมฉัน แต่ไม่หรอก ในน้ำเสียงนั้นมีความสะใจถึงบุคคลที่สามที่ยังไม่รู้ชะตากรรมนี้

"ถ้าบอกว่าเสียใจ เฮียจะบอกให้หยุดหรือเปล่าล่ะ" ฉันแสร้งถามออกไปพร้อมเสียงหัวเราะสมเพชตัวเอง [อะไรที่ดีต่อตัวเธอ เฮียไม่เคยขัดใจ]

ฉันยิ้ม... แต่ใบหน้ากลับมีน้ำใส ๆ ไหลออกจากขอบตา

"ค่ะ" ฉันตอบกลับความหวังดีของคนที่เปรียบเสมือนพี่ชายเสียงฝืนยิ้มก่อนจะกดวางสาย ตอนนี้ก็แค่รอ...

รอของสำคัญส่งตรงมาถึงห้อง แล้วทุกอย่างที่บั่นทอนจิตใจฉันจะได้จบลง ความฝันในวัยเด็กที่แสนสวยงามก็จะจบลงไปด้วย

ติ๊งหน่อง~

เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นหลังจากที่ฉันวางสายไปราว ๆ หนึ่งชั่วโมง

ฉันหยิบกระเป๋าสะพายแบรนด์ดังสีพาสเทลแต่งประกายเพชรขึ้นพาดบ่า จัดแจงดูเสื้อผ้าหน้าผมตัวเองว่าเรียบร้อยดีจึงเปิดประตูห้องออกไป

"พร้อมนะ" ร่างสูงราวร้อยแปดสิบสองทักถามทันทีที่เจอหน้ากัน

"ค่ะ" ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้อง

"เฮียถือให้" มือหนาฉวยกระเป๋าเดินทางใบเขื่องที่ฉันถือติดมือมาด้วยไปเข็นให้อย่างสุภาพบุรุษ ก่อนที่พวกเราสองคนจะเดินไปเข้าลิฟต์เพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่งเพื่อจบความสัมพันธ์กับใครบางคน

ต๊อก ต๊อก ต๊อก

เสียงรองเท้าส้นสูงฉันกระทบพื้นดังก้องไนท์คลับแห่งหนึ่งที่กว้างขวาง ถึงแม้ตอนนี้จะยังอยู่ในช่วงบ่ายแต่ไนท์คลับแห่งนี้ยังคงเปิดอยู่

อาจจะเพราะเหล่าบรรดาเพื่อนของเจ้าของที่นี่เส้นใหญ่ ทำให้สถานบันเทิงใต้ดินแห่งนี้ยังเปิดให้บริการได้

"สวัสดีครับคุณอัยญดา" เสียงพนักงานประจำไนท์คลับคนหนึ่งค้อมหัวทักทายฉันท่าทางสุภาพ "เจ้านายนายล่ะ" ฉันเอ่ยถามอย่างไม่รีรอ

"เอ่อ เฮีย..." หึ! ฉันเค้นหัวเราะในใจ

อึกอักแบบนี้คงไม่พ้นกำลังคั่วอยู่กับผู้หญิงสักคนที่ห้องทำงานเขา

"ไปทำงานเถอะ" ฉันสั่งพนักงานคนนั้นเสียงเข้ม

ภายนอกฉันจะทำตัวแข็งแกร่ง ดูน่าเกรงขาม แต่ใครจะรู้ว่าจริง ๆ แล้ว อัยญดาที่ทุกคนเห็นนั้นอ่อนแอกว่าสิ่งที่แสดงออกหลายเท่า

ฟู่~ เมื่อมาถึงหน้าห้อง ๆ หนึ่ง ฉันยืนทำใจอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปอย่างไม่ต้องให้สัญญาณใด ๆ

"อ๊ะ อื้อ เบา ๆ สิ อ้ะ คะ" เสียงครวญครางของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

นี่ถ้าเป็นครั้งแรกที่เจอฉันคงเป็นลมล้มพับไปแล้ว แต่เพราะเห็นมันจนชินเลยทำให้ฉันใจกล้าหน้าด้านที่จะเดินเข้าไปดู 'หนังสด' ที่ซ่อนอยู่หลังชั้นหนังสือขนาดใหญ่

"อืม" เสียงครางรับที่ฉันคุ้นชินดังขึ้น

ฉันไม่ประวิงเวลาเมื่อแน่ใจแล้วว่าคนที่ตั้งใจมาหาอยู่ในห้องนี้จริง ๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ฉันยืนพิงชั้นหนังสือหันข้างให้กับเตียงนอนขนาดห้าฟุตที่บนเตียงกำลังมีร่างสองร่างกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างเร่าร้อน

"ว๊าย!! แกเป็นใครน่ะ"

เสียงผู้หญิงปากแดงเปลือยกายท่อนบนแต่ยังมีกระโปรงคลุมท่อนล่างนั่งคร่อมบนตัวผู้ชายร่างหนามีรอยสักตรงอกด้านซ้ายหันมาแว้ดเสียงใส่ฉัน

"ขอโทษที ฉันไม่ได้มีธุระกับเธอ" ฉันเมินผู้หญิงคนนั้นก่อนจะใจแข็งเดินเข้าไปหาคนที่นอนอยู่ใต้ร่างเธอแทน

ตุ้บ!!

ฉันวางกระดาษแผ่นหนึ่งไว้บนอกแกร่งผู้ชายที่มีนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ตอนนี้ใบหน้าเขากำลังสงสัยในการปรากฏตัวของฉัน "อะไร?" เขาถาม

ถาม...ทั้ง ๆ ที่ยังมีผู้หญิงหน้าด้านคร่อมร่างเขาไว้ท่าเดิม

หึ! น่ารังเกียจ น่าขยะแขยงทั้งผู้หญิงและผู้ชาย

"ช่วยเซ็นใบหย่าให้อัยญ์ด้วยค่ะ" ฉันไม่รอให้เสียเวลา เอ่ยปากบอกความต้องการออกไป "ใบหย่า?" คิ้วหนาเลิกขึ้นถามเสียงงุนงง

"ค่ะ" ฉันจ้องตาคู่คมนั้นไม่กะพริบ

"แล้วเฮียลัคจะไป 'เอา' กับผู้หญิงสักกี่คนก็แล้วแต่เฮียเลย" น้ำเสียงฉันเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด วันนี้ฉันกำลังจะจบความสัมพันธ์ทุกอย่าง ความสัมพันธ์ที่มันเริ่มขึ้นตั้งแต่หกเดือนที่แล้ว

หกเดือน... ที่ผู้หญิงชื่อ อัยญดา จิตตานิกร ต้องอยู่ให้คนอื่นนินทาว่าเป็น

'ผู้หญิงหน้าโง่'

หกเดือน... ที่ฉันหลอกตัวเองมาตลอดว่าสักวันผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่า 'สามี' คนนี้จะกลับเนื้อกลับตัว

หกเดือน... ที่ฉันต้องนอนร้องไห้ทุกวันทุกคืนและเป็นได้เพียงที่ระบายความใคร่ภายใต้หน้าที่ที่เรียกว่า 'ภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมาย'

หกเดือนที่ว่า มันเริ่มมาจากวันนั้น...