Chapter - 01 / 1

ไม่รู้ว่าฉันเผลอหลับในห้องของกิเลนไปนานแค่ไหน ตอนนี้เริ่มสะลึมสะลือรู้สึกตัวเพราะจมูกได้กลิ่นหอมของอะไรสักอย่าง

"อืม" สองจิตสองใจมากตอนนี้ว่าจะตื่นหรือนอนต่อเพราะมันทั้งง่วง แต่ท้องก็ดันมาร้องหิวเพราะไอ้เจ้ากลิ่นหอม ๆ นี่อีก

สวบ!! สุดท้ายจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากที่นอนเพราะทนเสียงร้องเรียกของน้ำย่อยในกระเพาะไม่ไหว

แกร๊ก... แอ๊ดดด

ครั้นเปิดประตูออกมา กลิ่นหอม ๆ ของกระเทียมที่ถูกทอดหรือผัดในน้ำมัน ยิ่งลอยมาเตะจมูกเข้าไปใหญ่

"ทำอะไรอะ?" ขาเรียวยาวก้าวเดินตามกลิ่นหอมของอาหารจนมาถึงห้องครัว

พ่อบ้าน ไม่สิ ก็แค่ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งหัวสีเงินสวมเสื้อยืดแขนยาวแล้วถลกพันครึ่งแขน บนตัวมีผ้ากันเปื้อนสีกรมท่าไม่มีลายสวมทับอยู่ ในมือซ้ายถือกระทะส่วนมือขวาถือตะหลิวกำลังผัดอะไรสักอย่างด้วยความคล่องแคล่ว

"ไหนบอกจะนอน นี่ยังไม่ถึงสิบนาทีเลย"

ฉันเอียงคอมองกิเลนอย่างสงสัยที่บอกว่าฉันเข้าไปงีบในห้องเขาทันทีที่มาถึงแต่ยังไม่ถึงสิบนาที

"ก็ใครใช้ให้นายมาทำกับข้าวตอนฉันนอนล่ะ!" หงุดหงิดอีกแล้ว นอนก็นอนไม่เต็มอิ่ม แถมยังจะมาถูกประชดจากไอ้เพื่อนบ้านี่อีก เหมือนหน้าแตกอะ เคยเป็นป้ะ?

"เอ้า อุตส่าห์จะทำให้กินโดนบ่นอีก งั้นเดี๋ยวเอาไปฝากพี่แต้วข้างห้องก็ได้"

ดูปากเขาสิ แค่ประชดนิด ๆ หน่อย ๆ ถึงกับจะเอาอาหารที่น่ากินนั่นไปให้สาวข้างห้อง "เออ เอาไปเลย! กิ๊กนายย่อมสำคัญกว่าเพื่อนอย่างฉันสินะ"

งอนแบบไม่มีสาเหตุเลยแยมโรลเอ้ย!

"กิ๊ก?" กิเลนหันกลับมาพร้อมกระทะที่มีข้าวผัดกระเทียมส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอมาตักใส่จานทีละจาน

"ไม่ต้องมาสร้างภาพ ฉันไม่ปากโป้งไปบอกกิ๊กคนอื่น ๆ ในสต็อกนายหรอก"

กิเลนเป็นคนหล่อ เฟรนลี่ แถมเจ้าชู้โคตร ๆ ตั้งแต่ที่ฉันรู้จักหมอนี่มาเกือบจะห้าปี (โห.. นานเหมือนกันนะ) นั่นแหละ

ตั้งแต่รู้จักกิเลนและลัคกี้เพื่อนในกลุ่มเฮียราชันย์มาเกือบห้าปี ฉันก็เห็นหมอนี่เปลี่ยนสาวไม่ซ้ำหน้า เจ้าชู้โคตร ๆ แต่สับรางเก่งจนฉันนับถือ

ต่างจากลัคกี้ หมอนี่เจ้าชู้จริง เจ้าชู้แบบออกหน้าออกตาแบบไม่เกรงใจใคร

"เดี๋ยว ๆ นี่เธอเห็นเพื่อนคนนี้เป็นคนแบบไหนกัน" กิเลนตักข้าวผัดกระเทียมใส่จานสองจานเสร็จเรียบร้อยแล้วเอ่ยถามฉัน

ดูสิ หมอนี่ไม่ได้กะจะให้ฉันกินจริง ๆ ด้วย ตักสองจานแบบนี้ จานนึงต้องของเขา ส่วนอีกจานต้องเป็นของผู้หญิงข้างห้องที่ชื่อแต้วแน่ ๆ

"แบบนี้แหละ!" กอดอกทำปากเบะอย่างงอน ๆ

"แยมโรล เลิกทำหน้าแบบนั้นแล้วหันมาพูดกันดี ๆ"

ชิ! ไม่ต้องมาทำเสียงเหมือนรู้สึกผิด ฉันไม่มีสิทธิ์งอนหรือโมโหนายอยู่แล้วนี่

ห้องนี้ก็ห้องนาย ข้าวในจานก็ของนาย แถมนายเป็นคนทำอีก จะแบ่งใครก็ไม่มีสิทธิ์ไปโกรธนายทั้งนั้นแหละ

"แยมโรล" กิเลนเรียกฉันด้วยเสียงค่อนข้างออกโทนต่ำเหมือนเอือมระอา

"ฉันกลับล่ะ" เซ็งอะ อุตส่าห์แบกสังขารตื่นมาเพื่อที่จะโดนฉีกหน้าเนี่ยนะ

ไม่น่ายอมขึ้นรถมากับเขาตั้งแต่แรกเลยจริง ๆ

"เดี๋ยว!"

หมับ!!

เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ฉันหันหลังเตรียมจะเดินไปเอาข้าวของในห้องเขาเพื่อกลับบ้าน มือหนาของกิเลนดันคว้าข้อมือไว้ได้ทัน "นี่เป็นอะไร?"

คิ้วดกดำขมวดมุ่น ฉันไม่ตอบแทบจะไม่แยแสมองหน้าหมอนี่ด้วยซ้ำไป

"ฉันว่านายเลิกสนใจเพื่อนคนนี้แล้วเอาข้าวไปนั่งกินกับสาวข้างห้องนายให้สบายใจดีกว่า ฉันเหนื่อย ฉันอยากกลับห้อง"

จริง ๆ อยากต่อท้ายว่า 'หิว' มากกว่า แต่ไม่อยากทำตัวเหมือนคนตะกละเที่ยวขอข้าวคนอื่นกินไปทั่วแบบนี้

"อ้อ นึกว่าเป็นอะไร ที่แท้ก็งอนที่ฉันบอกจะเอาข้าวไปให้พี่แต้วนี่เอง"

ไม่ต้องมาทำหน้าล้อเลียนฉันเลย

"ป้ะ งั้นเดี๋ยวพาไปรู้จักพี่แต้วกัน" กิเลนที่ยังจับข้อมือฉันอยู่พยายามดึงให้ฉันเดินตาม แต่โทษที แยมโรลคนนี้ไม่ใช่คนสอดรู้สอดเห็น ยิ่งคนไหนที่เป็นกิ๊กนาย ยิ่งไม่อยากเจอ ขี้เกียจเดือดร้อนทีหลังเวลารถไฟชนกันแล้วเอาฉันไปเอี่ยวขอความช่วยเหลือ

"ไม่! ฉันไม่อยากรู้จักพี่แต้วอะไรของนาย ปล่อยมือฉัน ฉัน จะ กลับ ห้อง!!"

เน้นอย่างชัดถ้อยชัดคำท้ายประโยค แต่ดูเหมือนกิเลนจะไม่สนใจคำพูดฉันสักนิด หมอนี่มองเข้ามานัยน์ตาฉันราวกับกำลังออกคำสั่งด้วยเวทน์มนต์อะไรสักอย่าง

"จะได้เลิกคิดเลอะเทอะไปเองสักที" ถึงกับอ้าปากพะงาบ ๆ ด่าเขาในใจ

เอะอะก็ว่าฉันอย่างนู้น อย่างนี้ หมอนี่เกิดมาเพื่อเป็นคู่กัดกับฉันจริง ๆ สินะ

สุดท้ายฉันก็ขืนแรงผู้ชายตัวโตอย่างกิเลนไม่ไหว เขาลากฉันมายืนอยู่หน้า

ห้อง ๆ หนึ่ง ที่อยู่ติดกับห้องเขา ถ้าให้เดาคงเป็นห้องผู้หญิงที่ชื่อแต้วแน่ ๆ

โห... นี่ห้องติดกันด้วย นายยังแอบกินกันได้ลงเชียว ถ้าขืนวันไหนเลิกกันจะไม่ถึงขั้นย้ายคอนโดฯ กันเลยหรือไง