Unfriend สถานะเมีย

11.45 PM @LKR-Club

Happy birthday to you , happy birthday to you , happy birthday happy birthday , happy birth...day to URO.

แปะ แปะ แปะหลังจบเพลงอวยพรวันเกิดครบรอบยี่สิบแปดปีของ 'ยูโร' เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ฉัน ลูกหว้า ต่างก็พากันปรบมือพร้อมถือเค้กหน้าแยมส้มให้เพื่อนรักเป่า

"เฮ้! เดี๋ยวดิ นายต้องอธิษฐานก่อน" ฉันรีบดึงเค้กถอยร่นกลับมาเมื่อเจ้าของงานวันเกิดไม่ยอมทำตามขั้นตอน "โอเคครับ ๆ" ยูโรรีบหลับตาอธิษฐานทันที

"นายอธิษฐานว่าอะไรเหรอ" เมื่อเพื่อนรักลืมตาขึ้นฉันก็รีบถามอย่างอยากรู้

เพียะ!!

แรงตีที่ต้นแขนระดับเบสิกของลูกหว้าทำฉันสูดปากราวกับเจ็บปวดแสนสาหัส

"ใครให้ถามแบบนี้กันล่ะ เดี๋ยวคำอธิษฐานก็ไม่เป็นจริงหรอก"

นี่ก็จริงจัง ฉันแค่อยากแกล้งยูโรเล่นก็แค่นั้นเอง

"รู้แล้วค่าแม่ เอ้า เป่าสักทีสิเดี๋ยวเสียฤกษ์หมด"

เจ้าของวันเกิดส่ายหน้าให้ฉันเล็กน้อยเพราะเริ่มพาลหน่อย ๆ ที่ยังไม่ได้แตะแอลกอฮอล์สักหยดตั้งแต่มาเหยียบคลับ

"เย่ ๆ" เราสามคนปรบมือเมื่อเจ้าของวันเกิดทำครบทุกขั้นตอนแล้ว

"นี่จ้ะของขวัญวันเกิด" ฉันยื่นกล่องขนาดเท่าฝ่ามือที่มีนาฬิกาข้อมือสีดำแบรนด์ดังที่นักแสดงฮอลลีวูดชอบสวมกันให้ยูโร

"นาฬิกาอีกแล้ว" เพราะไม่ได้ห่อหุ้มอะไรคนรับไปเลยรู้โดยไม่ต้องเปิดกล่องออกยังไงล่ะ "ของฟรี จะเอาไม่เอา" ฉันแกล้งแหย่เล่น ๆ

"ของฟรีนี่คือนาฬิกาเรือนนี้ได้มาฟรี ๆ หรือเพราะให้เราฟรีล่ะ"

แหม รู้ทัน... "ก็ฟรีทั้งคู่มั้ยล่ะ" ฉันตอบแบบขอไปที

นาฬิกาที่ให้ไปถึงจะเป็นของฟรีที่มีคนให้ฉันมาแต่มันก็แลกมาจากหยาดเหงื่อการถ่ายแบบให้แบรนด์นั้นนะ แบบนี้ก็เรียกของฟรีให้เสียคุณค่าไม่ได้ จริงเปล่า?

"ส่วนนี่ ของหว้าจ้ะ" ลูกหว้ายื่นกล่องของขวัญสีฟรุ้งฟริ้งให้เจ้าของวันเกิด

"ปีที่แล้วกล่องของขวัญสีฟ้าเพราะวันเกิดเราตรงกับวันศุกร์พอดี" ยูโรแอบแซว

เราสามคนคบกันตั้งแต่เข้าปีหนึ่ง ทุก ๆ ปี ลูกหว้ามักจะให้ของขวัญเพื่อนด้วยสีกล่องของขวัญประจำวันเกิดที่ตรงกับปีนั้น ๆ ทำให้ยูโรอดที่จะแซวเธอไม่ได้

"ทำไมอะ น่ารักดีออก" ลูกหว้าอมยิ้มมองกล่องของขวัญของตัวเองในมือเพื่อน

"ของหว้าค่อยไปแกะที่ห้อง มาๆ หิวแล้ว" ฉันรีบดึงทั้งสองคนออกมาจากการย้อนรำลึกถึงอดีตที่ผ่านมา ตอนนี้กระเพาะเริ่มประท้วงแล้ว เพราะพอถ่ายแบบเสร็จฉันก็ตรงดิ่งมางานวันเกิดเพื่อนรักที่จัดขึ้นที่ 'แอลเคอร์คลับ' คลับของเพื่อนในกลุ่มญาติสนิทฉันอีกที

"เอ้า! ชนแก้ว" ผ่านมาเกือบชั่วโมงได้ ฉันเริ่มจะรู้สึกมึนหัวแต่ก็ไม่ยอมวางแก้วของตัวเองสักที แถมยังไล่บี้คนอื่น ๆ ให้กระดกเหล้าตามอีกต่างหาก

"พอได้แล้วแยม พรุ่งนี้มีงานถ่ายแบบแต่เช้าไม่ใช่เหรอ" ลูกหว้าแย่งแก้วในมือฉันไปวางไว้อีกทาง

"หึย! อย่าขัดใจดิ!" นาน ๆ ทีฉันจะได้เมาเหมือนกับคนอื่นเขาบ้าง เพราะภาพลักษณ์การเป็นนางแบบดังมันทำให้ฉันเมาหัวราน้ำทุกวันไม่ได้ไง

"เราว่าฟังหว้าพูดก็ดีเหมือนกัน" นายก็ขัดใจฉันอีกคนเหรอไอ้บ้ายูโร

หมับ...กล้าขัดใจแม่ต้องเจอไม้นี้!!

"ยูใจร้าย ยูไม่รักแยมแล้วใช่ป้ะถึงไม่เข้าข้างเค้าอ่า" ถึงจะเมาแต่ก็พอมีสติอยู่บ้าง ฉันเหลือบตามองยูโรที่ตอนนี้เหมือนสตั้นไปชั่วขณะ ใบหน้าเขาแดงจนเกือบจะเหมือนลูกมะเขือเทศ "เล่นแบบนี้ทุกที"

รอยยิ้มมุมปากยกขึ้นอย่างชอบใจไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี ยูโรก็ไม่เคยชนะลูกอ้อนของแยมโรลคนนี้ได้ อิอิ

"นายเนี่ยนะ" ฉันเห็นนะลูกหว้า เธอกำลังจะว่าเพื่อนรักฉันว่าอ่อนข้อให้ฉันอีกแล้วใช่ไหม งั้นเดี๋ยวเจอดี หมับ...

"อื้อ ทำไรน่ะ" ไม่มีอะไรมากก็แค่หนีจากเพื่อนผู้ชาย มาซบอกตูม ๆ ของเพื่อนผู้หญิงอีกคน ก่อนจะเอื้อมมือไปขโมยบีบเต้างามเพื่อนรักเล่นเบา ๆ สองที

"เตงงอนเค้าเหรอที่เค้ารักยูโรมากกว่า" เสียงฉันเริ่มจะยานคางอันนี้รู้ตัวเลย

"แยม ทำอะไร คนมองแล้ว" ลูกหว้าพยายามหยุดฉันที่กกกอดเธอจนแนบแน่นป่านนี้คนอื่นคงคิดว่าฉันกับลูกหว้ากินกันเองแล้วมั้ง "ก็อ้อนไง อ้อนให้หายงอน"

จุ๊บ!! มีแอบขโมยหอมแก้มเพื่อนรักคนนี้ด้วย คนอะไร แก้มห๊อมหอมมมม

"แยม!!" ฉันหัวเราะคิก ๆ ที่เห็นลูกหว้าเขินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึง ก่อนที่จะเริ่มรู้สึกวิ้ง ๆ ที่หัว เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่กลางอก ลามไล้ขึ้นมาจนจะจุกที่คอ

"ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ" สงสัยเล่นเยอะไป ไอ้อาหารและน้ำเมาเลยอยากจะกลับออกมาทางเดิม "ไหวเหรอ หว้าไปเป็นเพื่อน"

"..." ฉันรีบโบกมือห้าม

สิ่งหนึ่งที่ฉันไม่ชอบคือการให้คนอื่นเห็นตัวเองเมาแล้วอ้วกแบบหมดสภาพ และลูกหว้าจะต้องไม่เห็นฉันในสภาพนั้นของวันนี้ "แน่ใจนะ"

รู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง แต่แยมโรลคนนี้อายมากเวลาให้คนอื่นเห็นตัวเองหมดสภาพ

"ไหวอยู่แล้ว" ฉันทำมือโอเคให้เพื่อนในโต๊ะ ก่อนจะเดินลากสังขารไปเข้าห้องน้ำที่อยู่เกือบจะด้านหลังคลับทันที

ตุ้บ!!

"เฮ้ย! เดินยังไงวะ"

"อุบ อึก แหวะ.."

"เชี่ย!!"

อืม.. โล่งท้องแล้วแฮะ ว่าแต่ ทำไมฉันเดินถึงห้องน้ำเร็วจัง จำได้ว่าเพิ่งเลี้ยวซ้ายแล้วกำลังจะเลี้ยวซ้ายอีกทีดันถึงห้องน้ำเสียก่อนเลยรีบปลดปล่อยออกมา

"ทำอะไรของเธอวะ แม่ง ทั้งเหม็น ทั้งเลอะ!"

อา... เสียงใครแสบหูชะมัด

พยายามหรี่ตามองก็มองไม่ชัดเพราะว่าตรงทางเดินนี้มันมืด

"อืมมม หอมจัง" จู่ ๆ จมูกก็ได้กลิ่นอะไรบางอย่างโชยออกมาจากคนตรงหน้าจนต้องเอาใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ใกล้อีก ใกล้...จนจมูกสัมผัสเนื้อผิวนุ่มลื่นที่น่าจะเป็นซอกคอ กลิ่นตรงนี้หอมมาก หอมคล้ายโรลออนที่ใครบางคนใช้

ใครบางคนที่ฉันรู้สึกคุ้นกลิ่นเมื่อนานมาแล้ว ใครบางคนที่อยู่ในความทรงจำฉันแต่นึกไม่ออก

"อ่า ยัยบ้า จะข่มขืนฉันหรือไง" ทำไมเสียงเซ็กซี่จัง

หมับ... ตุ้บ

"อ๊ะ" จู่ ๆ รู้สึกเหมือนร่างกายลอยหวือจนสลับตำแหน่งกับอีกคนที่ฉันกำลังแทะเล็มเขาอยู่ "จะ 'เอา' แบบนี้ใช่มั้ย?" เขากำลังถามฉันอยู่หรือเปล่านะ

"อื้อ" ไม่รู้เพราะฤทธิ์เหล้าหรือผีหื่นเข้าสิง มือบางถึงกับเอื้อมไปเกาะเกี่ยวท้ายทอยคนตรงหน้าไว้ ก่อนจะทำในสิ่งที่ไม่คาดคิดคือการประกบริมฝีปากตัวเองนาบกับริมฝีปากของใครอีกคน

"อืม" ฉันได้ยินเสียงคำรามอย่างพึงพอใจดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่ถูกฉันสัมผัส ความร้อนในโพรงปากจากการถูกอีกฝ่ายไล่ต้อนทำให้สติฉันเริ่มแตกกระเจิง

จากเป็นผู้รุกในคราวแรกแปรเปลี่ยนเป็นถูกไล่ต้อนจนแข้งขาเริ่มอ่อนแรง ไม่อาจทานทนต่อฤทธิ์จูบแสนดูดดื่มนั้นจนต้องกอดรั้งรอบคอนั้นไว้แน่นกว่าเดิม

"แยม อยู่ไหนน่ะ? เดินเร็วจังเลย อุ๊ย! ขอโทษค่ะ"

เหมือนจะได้ยินเสียงใครสักคน เพื่อนฉัน?

"เอ๊ะ! นั่นแยมนี่" อา ชัดเลย นั้นเสียงยัยลูกหว้านี่นา เธอตามฉันมาจนได้

"ค...คุณ คุณทำอะไรเพื่อนฉันคะ"

จู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนร่างกายถูกดึงรั้งอย่างแรงจนหลุดออกจากอ้อมกอดของอีกคน

หมับ...ตุ้บ!!

เมื่อไม่มีร่างหนานั้นประคองอยู่ฉันที่ถูกลูกหว้าดึงไปประชิดตัวเลยล้มพับกับพื้น

"เดี๋ยว!" ตาที่ปรือมองเห็นเหมือนเงาลาง ๆ เคลื่อนไหวไกลออกห่างจึงรีบรั้งไว้

"จูบฉันแล้วจะทิ้งกันไปแบบนี้เหรอวะ?"

ฉันเป็นประเภทเมาแล้วเก๋า ชอบพาลและอาละวาดไปทั่ว

"เธออ่อยฉันก่อน"

น้ำเสียงเรียบนิ่งฟังดูเย็นชาเอ่ยออกมาจนคนฟังอย่างฉันเจ็บจี๊ด

ผู้ชายคนนั้นที่ฉันพยายามมองหน้าเขาเท่าไหร่ก็มองไม่ชัดเพราะความมืดมันบดบัง แล้วรู้อะไรไหม? พอหมอนั่นพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็เดินจากไปโดยไม่แคร์อะไรฉันที่นั่งพับเพียบอยู่กับพื้น

"ไอ้เฮงซวย" ฉันสบถคำหยาบคายออกมาเบา ๆ ด้วยความคับแค้นใจ

ฉัน 'แยมโรล' นางแบบดัง หุ่นเอ็กซ์ เซ็กระเบิด ผู้หญิงที่ผู้ชายทั้งโลกอยากเข้าใกล้ อยากจับตรวจภายใน แต่ถูกไอ้ผู้ชายที่ไหนไม่รู้ขโมยจูบแล้วเดินทิ้งไปอย่างไม่แคร์

"หว้า! เจอแยมยัง เฮ้ย! ทำไมไปนั่งกันอยู่ตรงนั้นล่ะ?"

"ยู นายมาพอดีเลย ช่วยพยุงแยมลุกขึ้นที หว้าคนเดียวไม่ไหว"

"ทำไมแยมไปนั่งอยู่กับพื้นแบบนั้นล่ะ”

“แล้วนั่นทำไมถึงทำหน้าเหมือนโมโหใครมา"

"อย่าเพิ่งถามเลย รีบพาแยมกลับคอนโดฯ กันก่อนดีกว่า"

"แล้วเฮียราชย์ล่ะ"

"ไม่ต้องไปห่วงรายนั้นหรอกนี่คลับเพื่อนเฮียเขานะ ไว้ขึ้นรถแล้วเดี๋ยวหว้าโทรบอกเฮียราชันย์เอง"

"เค ๆ อึบ! ค่อย ๆ ลุกนะ ทำไมถึงเมามายขนาดนี้กันนะ"

ฉันได้ยินบทสนทนาของเพื่อนสนิททั้งสองคนแต่เหมือนถูกสต๊าฟไว้ตั้งแต่ที่

ไอ้บ้านั่นมันหาว่าฉันอ่อยเขาแล้วก็เดินจากไป

"ฝากไว้ก่อนเถอะ" พึมพำออกมาเบา ๆ อีกครั้งตอนที่ยูโรหิ้วปีกฉันออกมาจากแอลเคอร์คลับ

ถึงจะเห็นหน้าหมอนั่นไม่ชัด แต่ฉันจำกลิ่นนั้นได้ดีกลิ่นที่หากได้สัมผัสอีกครั้งฉันต้องอัดหมอนั่นถูกตัวแน่ ๆ

ฝากไว้ก่อนเถอะ

ถ้าเจอกันอีกที แยมโรลคนนี้จะแก้แค้นให้เข็ดเลย!!