Chapter - 00 / 4

"คิดได้ไง" ฉันถามกลับอย่างหาเรื่อง

"แค่จูบห่วย ๆ กับคนไม่เอาไหนอย่างนาย ฉันไม่หนีหน้าให้เสียศักดิ์ศรีหรอก"

"เหรอ? พูดน่ะพูดง่าย แต่ดูจากการกระทำเธอแล้วฉันว่าฉันคิดไม่ผิด"

หึย!!! โมโห ไม่เคยเกลียดขี้หน้าใครเท่าไอ้บ้ากิเลนมาก่อนบอกเลย

ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง ฉันรีบตรงไปขึ้นรถเฟอร์รารี่สีเหลืองแสบตาคันนั้นทันที

คนอย่างแยมโรลฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ ฉันไม่เคยเอาเรื่องเมื่อคืนมาใส่ใจ แต่ถ้าหมอนั่นคิดว่าที่ฉันไม่อยากให้เขาไปส่งเพราะฉันอายเรื่องนั้นล่ะก็...

ฉันก็พิสูจน์แล้วนี่ไงว่าจูบเมื่อคืนไม่สามารถทำอะไรแยมโรลคนนี้ได้สักนิดเดียว

ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน พอตื่นมาอีกทีรู้สึกถึงความมืดสลัว ๆ ครั้นขยี้ตาเพื่อปรับโฟกัสจึงรู้ว่านี่คือชั้นจอดรถที่ไหนสักที่

"เดี๋ยวนะ!?" กำลังจะเปิดลงจากรถเพราะคิดว่าเป็นคอนโดฯ ตัวเอง แต่พอมองบริเวณรอบ ๆ ชั้นจอดรถชั้นนี้แล้วรู้สึกว่ามันไม่ใช่

"นายพาฉันมาที่ไหนเนี่ย!" รีบหันไปแว้ด ๆ ใส่คนข้าง ๆ ที่นั่งใช้มือขวาวางพาดพวงมาลัยรถหันหน้ามองฉันกวน ๆ อยู่ก่อนแล้ว

"คอนโดฯ ไง"

ดูความกวนประสาทของหมอนี่แล้วกัน "กิล ฉันรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่คอนโดฯ ฉัน”

“ทั้ง สอง ที่" ฉันเน้นท้ายประโยคชัด ๆ อย่างหัวเสีย

นี่เหนื่อยนะ วันนี้ถ่ายแบบตั้งแต่เช้าจนบ่ายแก่ ๆ ข้าวก็กินไม่ค่อยลงเพราะยังแฮงค์อยู่ แถมยังต้องมาจิกกัดกับไอ้เพื่อนบ้าข้าง ๆ นี่อีก มันเหนื่อยมากบอกเลย

"ก็เธอบอกว่าที่ไหนก็ได้"

ถึงกับอ้าปากเหวอ ฉันพูดแบบนั้นจริง แต่ฉันหมายความว่า ให้เขาเลือกเอาคอนโดฯ ใดคอนโดฯ หนึ่งที่ฉันพักอยู่ "แล้วตกลงนายพาฉันมาที่ไหน"

สูดอากาศเข้าปอดลึก ๆ พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ปรี๊ดแตกไปมากกว่านี้แล้วถามเขา "ขึ้นไปเดี๋ยวก็รู้เอง"

แทนที่ถูกถามแล้วจะตอบ เสียมารยาทไม่พอ ยังเดินดุ่ม ๆ ตรงไปกดลิฟต์ที่อยู่ไม่กี่เมตรจากตรงที่เขาจอดรถไว้

มองเห็นสติ๊กเกอร์ตัวหนังสือขนาดใหญ่ติดอยู่ที่หน้าประตูลิฟต์

'V.I.P ONLY!!'

"นายพาฉันมาคอนโดฯ นายทำไม?"

หลังจากวิ่งตามกิเลนมาขึ้นลิฟต์ที่เขากดรอไว้เสร็จเลยเอ่ยถามเสียงขุ่น

ที่รู้ว่านี่คือคอนโดฯ ของกิเลนเพราะข้อความที่ติดอยู่หน้าลิฟต์

'สำหรับวีไอพีเท่านั้น' ถ้าหมอนี่ไม่ได้เช่าห้องอยู่ที่นี่คงใช้งานลิฟต์ตัวนี้ไม่ได้แน่ๆ

อ้อ สงสัยเหรอว่าเป็นเพื่อนกันทำไมจะไม่รู้ว่านี่คือคอนโดฯ เขาตั้งแต่แรก?

เพราะกิเลนชอบย้ายที่อยู่บ่อย ๆ ก่อนหน้าเขาอยู่นู้น... แถวดอนเมือง

แต่ไม่รู้ว่าย้ายมาอยู่ตรงนี้นานหรือยังเพราะฉันไม่ค่อยได้ขึ้นคอนโดฯ ใครบ่อย ๆ ยกเว้นคอนโดฯ เฮียราชย์ญาติตัวเอง

"สบายใจได้ ฉันไม่พาเธอมาต่อจากเมื่อคืนแน่นอน"

ดูปากหมอนี่เอาแล้วกันว่าเขาสมควรที่จะให้ฉันปรี๊ดแตกใส่หรือเปล่า

เพียะ!!

ไม่พูดแล้ว ขี้เกียจเปลืองน้ำลาย มือน้อย ๆ นี่แหละ ฟาดลงต้นแขนกำยำเขาซะเลย แต่เหมือนแรงฉันจะไม่สะทกสะท้านอะไรร่างกายหมอนี่เลยแฮะ

ดูดิ! มาทำเมินฉันอีก

"นี่นายพักบนหอคอยหรือไงเมื่อไหร่จะถึง"

หลังจากสงบศึกกันแล้ว ฉันก็ยืนมองตัวเลขที่เพิ่มขึ้น ๆ จนทนรอไม่ไหวเพราะไม่ถึงสักที เหนื่อยก็เหนื่อย ง่วงก็ง่วง แถมรู้สึกเหมือนจะวูบให้ได้ สงสัยจะหิวข้าว

ทำไมต้องพาฉันมาทรมานขนาดนี้นะไอ้เพื่อนบ้า! พาลแม่งเลย...

ถ้าไปส่งฉันที่คอนโดฯ ฉัน ป่านนี้ได้นอนพักเอาแรงไปหลายงีบแล้วเถอะ

ติ๊ง!!

ในที่สุดเสียงลิฟต์ก็เปิดจนได้ ฉันเงยหน้ามองตัวเลขสีแดงที่อยู่บนหัว ปรากฏว่านี่คือชั้น 35 จากห้าสิบชั้น

"ทำไมนายไม่พักชั้นบนสุดไปเลย" เหนื่อยไงเลยของพาลสักหน่อย

"อืม น่าคิดนะ บนสุดน่าจะวิวดี" รีบหันกลับไปกรอกตามองบนใส่กิเลนทันที

"ประชดเถอะ!" เผื่อสมองหมอนี่จะช้าจริงเลยบอกให้รู้ตัวไปตรง ๆ ซะเลย

"อ้าว นึกว่าแนะนำ" รอยยิ้มกวนประสาทผุดขึ้นเล็กน้อย

ฟู่... พอเถอะแยมโรล แกไม่สมควรที่จะคุยกับไอ้คุณเพื่อนกิเลนคนนี้ต่อไป

ถึงห้องเขาเมื่อไหร่ สิ่งที่ฉันจะทำอันดับแรกคือเข้าห้องนอนหมอนี่แล้วลงกลอนอย่างดีเพื่องีบสักงีบแล้วค่อยเฉดหัวเขาทิ้งแล้วกลับคอนโดฯ ตัวเอง