Chapter - 00 / 2

"นายอย่ามาเล่นลิ้น ฉันรู้ว่านายรู้ดี"

ปลายสายเงียบไป แต่หูฉันดี ฉันได้ยินเสียง 'หึ' ดังลอดผ่านปลายสายออกมาเบา ๆ คงสะใจมากสินะที่ทำให้แยมโรลคนนี้เดือดได้

[โทร.มาแค่นี้ใช่ไหม ฉันจะนอน]

นึกแล้วแหละว่าหมอนี่ต้องกวนประสาทไม่ยอมทำตามที่ฉันบอกแน่ ๆ

"ห้ามวาง!!" ฉันตะคอกเสียงลงไปอย่าหมดความอดทน

[เป็นแม่?] แม่ไม่ได้เป็นโว้ย!!

"นายจะลบโพสต์นั้นดี ๆ หรือจะให้ฉันแฉคืนที่นายโกงที่สนามเฮียราชย์"

หึ! มุมปากฉันยกสูงเมื่อความลับของกิเลนถูกฉันล่วงรู้เข้าแล้ว

[โกงอะไร คนอย่างกิเลนไม่เคยเล่นลูกไม้]

ฉันทำปากเบี้ยวทันทีที่ได้ยินคำพูดทุเรศ ๆ นั้น

นอกจากเขาจะเปิดคลับแล้ว เวลาว่างกิเลนมักจะลงแข่งรถที่สนามเฮียราชันย์ลูกพี่ลูกน้องฉันแก้เบื่อ แต่โชคดันดีที่เขามีความสามารถด้านนี้เลยทำให้กลายเป็นคนดังระดับสามของสนามแห่งนั้น

"วันที่ 17 รอบคัดเลือกตัว”

“มีใครบางคนจ้างเด็กในสังกัดสลับตัวกับตัวเองไปแข่งแทน"

[เธอ!!]"

“หึ จำได้แล้วเหรอ ทีนี้มายื่นหมูยื่นแมวกันดีกว่า นายไปลบโพสต์นั้นทิ้ง ฉันก็จะลบเมมโมรี่เรื่องนี้ออกจากสมอง"

เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับเจ้าแม่ผู้หยั่งรู้อย่างแยมโรล จริง ๆ เรื่องที่ฉันแบล็คเมล์กิเลนไปเมื่อกี้รู้มาจากเฮียราชย์อีกทีน่ะ

[ไม่แฟร์ มีที่ไหนลบเมมโมรี่ในสมอง ฉันไม่ใช่เด็กสองขวบ]

เออ นายไม่ใช่เด็กสองขวบจริง ๆ นั่นแหละ เพราะไม่งั้นนายคงทำตามที่ฉันบอกไปแล้ว "นี่กิล!!" ฉันเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้วนะ

เวลาอารมณ์ไม่ดีทีไรจะชอบเรียกเขาด้วยชื่อสั้น ๆ แบบนี้

[ครับผม] ยังจะมากวนประสาท

"ฉันแค่ขอร้องให้นายลบโพสต์นั้นออกมันยากตรงไหน"

[ก็... ไม่ยาก]

"งั้นก็ลบสิ"

[ไม่อะ นั่นมันหน้าเฟซฯ ฉัน ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน]

"..." ถึงกับพูดไม่ออก ยืนกำมือแน่นอย่างนิ่ง ๆ

[เธอจะเดือดร้อนอะไรนักหนาแยมโรล ในเมื่อฉันไม่ได้ติดชื่อเธอลงบนสเตตัสฉันสักหน่อย] โอเค ฉันรู้ว่าหมอนี่กำลังด่าว่าฉันร้อนตัว

เขาพูดถูกที่ไม่มีใครรู้ว่าคนที่เขาโพสต์ลงหมายถึงฉัน

แต่แล้วไง? คนอื่นไม่รู้แต่ฉันรู้ และมันก็จี๊ดทุกครั้งที่หวนนึกถึงเรื่องคืนนั้น

[ถ้าไม่มีอะไรแล้วของีบต่อสักสิบห้านาทีเดี๋ยวไปรับ]

"รับ? นายจะไปรับใคร?"

[ก็เธอไง]

"ใครใช้?"

[ไม่มี แต่ฉันรู้ว่าวันนี้เธอติดรถเจ๊เอมี่ไปทำงาน และตอนนี้เธอก็กำลังเจอเรื่องลำบากเพราะผู้จัดการส่วนตัวเธอหายไป]

เห้ย! หมอนี่รู้ได้ไงอะ ถึงว่า ลูกหว้าบอกว่าเจ๊เอมี่ออกมาคุยโทรศัพท์นานแล้วแต่ไม่ยักกลับเข้าไปในสตูดิโอสักที ที่แท้เจ๊แกก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วนี่เอง

[รออยู่นั่นแหละ ขออาบน้ำแปบ]

"เดี๋ยว!..." ยังไม่ทันจะได้แย้งอะไร ไอ้บ้ากิเลนก็ตัดสายทิ้งไป

ฉันยังค้างคาใจเรื่องเจ๊เอมี่ที่หมอนั่นบอกเลยรีบกดโทร.หาเธอทันที

"เจ๊อยู่ไหน?" ทันทีที่อีกคนรับสายฉันรีบถามทันที

[เจ๊ออกมาคุยงานด่วน] งานด่วนอะไรของเจ๊เนี่ย!

"งานอะไรจะด่วนขนาดนั้นคะ" อยากรู้ใจจะขาดแล้ว

ผู้จัดการส่วนตัวที่ไหนหนีนางแบบในสังกัดไปแบบไม่บอกกล่าวอะไร

[คนนี้หล่อโดนใจไหมคะเจ๊ / ชู่ววว]

ไม่ทันแล้วเจ๊เอ๊ย!! ฉันได้ยินเต็ม ๆ เลยว่าตอนนี้งานด่วนที่ว่าคืออะไร

"เจ๊มี่!!" ฉันเรียกเจ๊แกจนสุดเสียง

[อูยยยย เจ้าแม่แยมโรลองค์ลงแล้ว] ยังมีหน้ามาพูดเล่นอีกนะ

"แยมให้เวลาเจ๊กลับมารับที่สตูฯ ภายในสิบนาที" ฉันเสียงขุ่น

นี่ยังตะวันแยงตาอยู่เลย อะไรจะอดอยากปากแห้งขนาดทิ้งฉัน ทิ้งงาน วิ่งไปหาผู้ชายขนาดนั้น ปกติก็เห็นควงไม่ซ้ำหน้าอยู่ทุกเวลาที่ว่างงาน

[น้องแยมขราาาา]

"ไม่ต้องมาลากเสียงออดอ้อนเลย แยมโกรธจริง ๆ นะคะ" ขู่สักหน่อย

เมื่อกี้ไอ้หมาบ้ากิเลนบอกจะมารับฉันในสิบห้านาทีสินะ เพราะฉะนั้นฉันต้องให้เจ๊เอมี่มาถึงก่อนหมอนั่นให้ได้ แล้วถามว่าถ้าไม่อยากเจอกิเลนทำไมฉันไม่ให้ลูกหว้าไปส่งหรือไม่ก็กลับแท็กซี่ เพราะฉันอยากลงโทษผู้จัดการส่วนตัวที่โดดงานยังไงล่ะ

[แต่เจ๊อยู่ดอนเมือง จะไปหาคุณน้องที่อยู่กลางกรุงทันในสิบนาทีได้ยังไงคะ]

เสียงเจ๊เอมี่เหมือนเครียดหนักที่เจอฉันเอาจริง

"ดอนเมือง? นี่เจ๊ไปหาเหยื่อแถวนั้นได้ยังไง"

[แฮร่ ๆ พอดีมีผู้หวังดีไม่ประสงค์ให้เอ่ยนามหาให้จ้า]

ดูทำเสียงเข้า เหมือนชื่นชมไอ้คนที่เจ๊แกพูดถึงมากมายก่ายกอง

"ไอ้บ้ากิเลน" ไม่ต้องเอ่ยชื่อฉันก็รู้ว่าเป็นใคร ในเมื่อหมอนั่นเพิ่งแบไต๋ออกมาหมดแล้วเมื่อกี้ [อุ๊ย! เจ๊เปล่าบอกนะคะคุณน้อง]

ชัวร์เลยแบบนี้ เจ้าแผนการนักใช่ไหมกิเลน

นายจะกวนประสาทฉันไปถึงไหนกันนะไอ้เพื่อนบ้า!!