บทที่8 ข่าวดี?

อีกสองอาทิตย์ก็ถึงวันงานคอนเสิร์ตแล้ว ฉันคิดว่าตั๋วที่มีคงเสียเปล่า ฉันไม่ได้ไปแน่ๆ เพราะตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ฉันก็ไม่ได้คุยกับคุณลุงอีกเลย เป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์มาแล้ว เขาไม่ติดต่อมา ฉันก็ไม่ติดต่อไป ไม่ได้ข่าวของเขา ไม่รู้ว่าเขาบินไปไหนอีกหรือเปล่า สิ่งเดียวที่รู้สึกอยู่ตอนนี้คือฉันคิดถึงเขา คิดถึงมาก...ใจหนึ่งก็อยากจะไปเจอหน้าเขา แต่อีกใจกลับรู้สึกเหนื่อยที่ต้องเป็นฝ่ายตามเขาอย่างเดียว

เสียงตึงตังดังทั่วบ้านไปหมด เมื่อฉันลงมาที่ชั้นล่าง วันนี้เป็นวันเสาร์ เป็นวันที่ฉันกลับมาค้างที่บ้าน คนงานกำลังยกโต๊ะกับเก้าอี้ไปจัดที่สวน พอเห็นแม่กำลังจัดดอกไม้อยู่ ฉันเลยเข้าไปกอดแม่...หอมแก้มหอมๆของแม่

“อื้อ...หอมแม่แบบนี้จะอ้อนอะไร?” แม่หันมาฉันพร้อมรอยยิ้ม

“เห็นหนูเป็นคนยังไงคะ? อยากกอดอยากหอมแม่ หนูต้องอยากได้อะไรด้วยเหรอ?”

“แล้วจะเอาอะไรล่ะ?” แต่แม่ก็ยังถาม

“ขอรถใหม่ค่ะ” ฉันเลยแกล้งซะเลย

“หืม? เพิ่งซื้อไปนะ...จะเอาใหม่อีกแล้วเหรอ?”

“ล้อเล่นค่ะ แม่นี่เชื่อคนง่ายจังเลยนะ ว่าแต่...จะจัดงานอะไรอีกแล้วคะ? คนงานเต็มบ้านไปหมด” แม่ฉันชอบจัดปาร์ตี้ จัดบ่อยมาก เดือนนึงอย่างน้องต้องมีสักครั้งสองครั้ง

“ปาร์ตี้ครบรอบแต่งงานของแม่กับพ่อน่ะ” แม่ยกยิ้ม

“หืม? ถึงวันครบรอบอีกแล้วเหรอ...จำได้เหมือนเพิ่งจัดไปเมื่อไม่กี่เดือนเอง”

“นั่นมันปาร์ตี้วันครบรอบที่พ่อบอกรักแม่น่ะ” พอได้ยินแบบนั้นฉันก็แอบกลอกตามองบนใส่แม่

“ไม่ต้องมากลอกตาใส่แม่เลยนะ ไปหยิบกรรไกรตัดกิ่งให้แม่หน่อย รู้สึกว่าแม่จะวางอยู่ที่โต๊ะในสวน”

“ค่ะ” ฉันรับคำแม่ ก่อนจะเดินออกมาที่สวนดอกไม้ ตรงไปที่โต๊ะ หยิบกรรไกรขึ้นมา ในตอนนั้นฉันก็เห็นใครมาบางคนเดินเข้ามาในสวน คนที่แต่ไหนแต่ไร เวลามีปาร์ตี้เขาจะเป็นแขกคนแรกเสมอ

“ไงคะ?” เขายกยิ้ม เอ่ยทักทายฉัน

“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้เขา แต่ไหนแต่ไร...ไม่เคยทำเลย ไม่เคยไหว้เขาเลย

“หืม? นึกยังไงหนูไหว้ลุงเนี่ย?” เหอะ! เนียนเก่งเป็นบ้าเลย ทำตัวเหมือนเป็นปกติ เหมือนว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้ทำฉันเสียใจ

“เป็นหลานก็ต้องไหว้ลุงสิคะ ไม่ไหว้สิแปลก ขอตัวนะคะ” ว่าแล้วฉันก็หันหลัง เตรียมจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่แล้ว...เขาก็เรียกฉันอีกครั้ง

“วีนัส”

“คะ?”

“ยังโกรธลุงอยู่เหรอคะ? เรามานั่งคุยกันสักเดี๋ยวได้ไหม?”

“ไม่ได้โกรธค่ะ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย หนูเฉยๆ แล้วก็คิดว่า...เราไม่มีอะไรให้คุยกันแล้วล่ะ”

“แบบนั้นแปลว่าโกรธค่ะ ถ้าไม่โกรธ...หนูต้องยิ้ม ไม่ทำหน้าบึ้งตึง ต้องเข้ามากอดลุง...คุยกับลุงเหมือนเดิม เหมือนที่ทำเมื่อก่อน”

“หนูไม่อยากยิ้มค่ะ แล้วก็ไม่อยากกอดด้วย เพราะตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ไม่มีอะไรเหมือนเมื่อก่อนแล้วค่ะ อีกอย่าง...เมื่อก่อนตอนหนูกอด คุณลุงไม่ชอบไม่ใช่เหรอคะ?”

“ลุงไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้เลยวีนัส”

“คุณลุงเลือกเองนี่คะ ตอนนี้หนูกำลังตัดใจค่ะ เพราะงั้น...ช่วยอยู่ห่างๆหนูด้วยนะคะ” อืม...ฉันโกหกน่ะ ที่จริง...การตัดใจคืออะไร ฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ

“เอ้า! อิน...มาแล้วเหรอ?” ในตอนนั้นพ่อฉันก็โผล่มา ฉันจึงใช้เวลาที่คุณลุงอินหันไปสนใจพ่อ เดินกลับเข้ามาในบ้านทันที

เวลาสามทุ่ม ปาร์ตี้ได้เริ่มขึ้นมาพักใหญ่แล้ว ผู้ใหญ่มารวมตัวกัน นั่งคุยกันอย่างเฮฮาอยู่ที่โต๊ะใหญ่ ในขณะที่ฉัน สายฟ้า พัตเตอร์ นุ่มนิ่มและเมโกะ นั่งกันอยู่อีกโต๊ะ

“ผู้ใหญ่เริ่มเมากันแล้ว” เมโกะเอ่ยขึ้น

“คุยกันเสียงดังสัด! ไม่รู้ตลกอะไรกันนักหนา...ดังสุดคือน้าพิงค์” สายฟ้าเสริม

“คนที่เงียบที่สุดคือคุณลุงอินทรีย์ เขาดูเครียดยังไงก็ไม่รู้” นุ่มนิ่มมองหน้าฉัน เหมือนจะบอกอะไรเป็นนัยน์ แต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจ

“กูเห็นลุงอินหันมามองมึงตลอดเลย ทะเลาะกันเหรอวะ?” ขณะนั้นเมโกะก็เข้ามากระซิบที่ข้างหูฉัน

“กระซิบทำไม? เขาได้ยินกันทั้งโต๊ะ” พัตเตอร์เอ่ยขึ้น

“ชิ!” แล้วเมโกะก็ถลึงตาใส่พัตเตอร์

“คุณลุงอินทรีย์หันมามองคุณวีอีกแล้ว” ทันทีที่นุ่มนิ่มบอกแบบนั้น ฉันก็หันไปมองที่คุณลุง แล้วก็จริง...เขากำลังมองมาที่ฉัน เราสบตากันอยู่เพียงครู่ ฉันก็หันกลับมา

“ทะเลาะอะไรกันอีก?” สายฟ้าถามเสียงแข็ง

“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องของฉันกับเขา...จบแล้ว ไม่สิ...ต้องบอกว่ามันไม่เคยเริ่มขึ้นด้วยซ้ำ เพราะงั้น...สบายใจกันเถอะ” ฉันมองสายฟ้านิ่ง ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะ อยากจะแอบออกไปจากงานอย่างเงียบๆ รู้สึกอึดอัดเป็นบ้าเลย

“วีนัส! จะไปไหนลูก?! มาหาพ่อหน่อย...!” แล้วเสียงพ่อฉันก็ดังขึ้น ฉันเลยต้องเดินเข้าไปที่โต๊ะของผู้ใหญ่

“มีอะไรคะพ่อ?”

“มานั่งนี่ลูก...มาฟังเรื่องของคุณลุงอินทรีย์...ลุงเขามีข่าวดีจะบอกเรา” พ่อดึงแขนฉันให้เข้าไปนั่งที่เก้าอี้ซึ่งว่างอยู่ จังหวะนั้นฉันก็มองหน้าคุณลุงที่ยังคงมองหน้าฉันอยู่

“ทำไมต้องพาหลานมาฟัง? ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอก” เสียงของคุณลุงเอ่ยขึ้น

“นี่หลานคนโปรดมึงไง เร็วๆรีบพูดมา...มีข่าวดีอะไร?” คุณลุงองศาว่า

“กู...” คุณลุงอินทรีย์หลุบตามองต่ำ ในตอนนั้น...หัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้นมา ฉันยังคงกำมือของพ่อ...ที่ยังกุมมือฉันอยู่

“กูจะวางมือจากการแข่งรถแล้วกลับมาใช้ชีวิตที่เมืองไทย...” สิ้นเสียงของคุณลุง เพื่อนๆพ่อแม่ก็แสดงความยินดี แล้วฉันก็อดจะยิ้มไม่ได้ มันเป็นข่าวดีจริงๆที่คุณลุงจะไม่ต้องไปไหนไกลๆอีกแล้ว

“เห้ย! ดี...งั้นมึงก็มีเวลาหาเมียแล้วสิ” คุณอาแพททริคถามต่อ

“อืม ตอนนี้กำลังคุยอยู่กับคนนึง...” ทว่าข่าวดีที่สอง...มันกลับเป็นข่าวร้ายของฉันล่ะ

“เชี่ย! จริงป่ะ?! ข่าวดีสองต่อว่ะ ไอ้อินจะมีเมียกับเขาสักที!”

“วีนัส?” ตอนนั้นพ่อก็หันมามองหน้าฉัน ฉันจึงได้สติขึ้นมา...ก้มมองมือที่บีบมือพ่อจนแดง เห็นแบบนั้นก็รีบปล่อย

“ขะ...ขอโทษค่ะพ่อ”

“ไม่สบายหรือเปล่าลูก สีหน้าไม่ดีเลย” แม่ที่เห็นท่าทีของฉันถามขึ้นมา

“ปะ...เปล่าค่ะ สบายดีค่ะ สบายมากเลย...ได้ยินแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อยนะคะ ดีใจด้วยจริงๆที่คุณลุงอินมีแฟนสักที...ยินดีมากๆเลยค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะ” แล้วฉันก็ออกมาจากตรงนั้น เดินเข้าบ้านไปคว้ากุญแจรถ...แล้วก็ออกมาที่โรงรถ

พยายามจะกลั้นน้ำตาและความเสียใจเอาไว้ แต่มันก็ทำไม่ไหว...สุดท้ายฉันทำได้เพียงทรุดตัวลงนั่งที่พื้น ปล่อยน้ำตาออกมา...

“ฮึก! ฮือๆๆๆ”

“อยากกอดไหม?” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา พอเงยหน้าฉันก็ได้เห็นว่าเป็นสายฟ้า

“ฮือๆๆๆ ฟ้า! คุณลุง...” ฉันโผเข้ากอดน้องชายแน่นแล้วพรั่งพรูน้ำตาออกมา

“ไม่ต้องพูด...ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ตัดใจซะวี...คุณลุงไม่ใช่ของเธอหรอก เพราะถ้าจะใช่...มันใช่ไปนานแล้วล่ะ”

“ฮือๆๆๆๆ แต่ฉันรักเขา”

“รักได้ก็เลิกรักได้”

“ฮึก! ไม่อยากเลิกเลย...ฮือๆๆ ไม่อยากตัดใจเลย...”

“แล้วจะเสียใจแบบนี้ไปเรื่อยๆหรือไง?”

“ฮือๆๆๆ ไม่รู้...ไม่รู้เลยฟ้า...ไม่รู้จริงๆ”