บทที่7 คำปฏิเสธ...ซ้ำๆซากๆ

“อะไรของเขาวะ? วันก่อนร้องไห้จะเป็นจะตาย วันนี้ยิ้มจนแก้มจะฉีกอยู่แล้ว” สายฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก ขณะที่เขาออกมาสูบบุหรี่กับพัตเตอร์อยู่ที่ด้านหน้าวัด

“มึงพูดถึงใคร ใครร้องไห้?” พัตเตอร์เอ่ยถาม ขณะนั้นก็มองตามสายตาของสายฟ้าแล้วก็ได้เห็นวีนัสที่ยืนยิ้มและพูดคุยอยู่กับอินทรีย์

“ช่างแม่งเหอะ”

“วีนัสเหรอ? ที่บอกว่าร้องไห้จะเป็นจะตายนี่มึงหมายถึงวีนัสพี่สาวมึงอ่ะนะ?” พัตเตอร์ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างวีนัสจะร้องไห้

“กูบอกว่าช่างแม่งไง”

“แล้วสรุปยังไง? วีนัสกับลุงอิน...สองคนนั้นอะไรยังไงกัน?” ทว่าพัตเตอร์ก็ยังไม่ยอมหยุดถาม

“ไอ้เชี่ยพัต! ไม่เสือกสักเรื่องได้ไหม?”

“คุณนิ่มเล่าให้กูฟังแล้ว วีนัสรักลุงอิน...แบบชู้สาว” พอได้ยินแบบนั้นสายฟ้าก็ถอนหายใจออกมา

“มึงที่เสือกพอกันเลยนะ ทั้งพี่ทั้งน้อง”

“ไม่อยากให้เสือกก็เล่ามาสิวะ”

“สัด! ก็เป็นอย่างที่มึงเข้าใจนั่นแหละ วีรักลุงอิน แต่เหมือนว่าลุงจะไม่เล่นด้วย อาทิตย์ก่อนคงทะเลาะกัน...วีร้องไห้กลับมาที่คอนโด ก็แค่นั้น”

“ลุงอินเล่นด้วยก็บ้าแล้ว เขาเป็นเพื่อนของพ่อแม่เรา ถ้าเกิดอยู่ๆไปคบกับวีนัส ผู้ใหญ่คงมองหน้ากันไม่ติดแน่ๆ” เพียงแค่มองสถานการณ์อยู่มุมนอก พัตเตอร์ก็พอจะมองออก

“แต่มึงก็รู้นิสัยพี่สาวกู มีอะไรบ้างที่วีอยากได้แล้วไม่ได้?”

“มันก็ต้องมีสักอย่างแหละ ของแบบนี้...ไม่เจ็บก็ไม่โต”

“แต่พอกูเห็นวีร้องไห้แบบนั้น บอกตรงๆ กูแม่งรับไม่ได้ว่ะ ลึกๆก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แต่พอเห็นวีเสียใจ กูก็อยากให้วีได้สมหวัง” สายฟ้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกังวล

“สมหวังกับใคร? กับลุงอินอ่ะนะ?” พัตเตอร์เลิกคิ้วถาม

“ทำไม? มึงคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้เหรอ?”

“ไม่ใช่ แต่...กูได้ยินพ่อกับแม่กูคุยกัน ว่าลุงอิน...กำลังหาเมีย ตอนนี้ชีวิตลุงอินมีโจทย์ที่แม่เขาตั้งไว้ให้ คือต้องแต่งงานสร้างครอบครัว ไม่งั้น...แม่เขาจะหาเมียให้ลุงอิน”

“แล้ววีอ่ะ?” สายฟ้านิ่วหน้าถามอย่างขัดใจ

“ไอ้ห่า ถามจริง...มึงคิดว่าลุงอินจะเอาวีทำเมียเหรอวะ? หลานที่เห็นมาตั้งแต่เกิดอ่ะนะ?”

“คุยอะไรกัน? ขอบุหรี่พ่อมวนนึงสิ” ในตอนนั้นอยู่ๆฟีนิกซ์ก็โผล่มา

“พ่อเลิกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?” สายฟ้าขมวดคิ้วถามผู้เป็นพ่อ

“พ่อเลิกเพราะตอนนั้นลูกยังเด็ก ตอนนี้โตจนตัวเท่าควายแล้วนี่ แถมยังสูบมันอีกต่างหาก”

“นี่ครับลุงฟีนิกซ์” พัตเตอร์ยื่นบุหรี่ให้ฟีนิกซ์ เขารับมันไปจุดสูบ ก่อนจะมองหน้าสองหนุ่มอย่างมีเลศนัย

“อะไรพ่อ?” สายฟ้าเอ่ยถาม

“คุยอะไรกันอยู่ ได้ยินชื่อพี่วี...ทำไม? พัตเตอร์ชอบลูกสาวลุงเหรอ?” ฟีนิกซ์แกล้งถาม

“เห้ย! ไม่ใช่นะฮะลุง! ผมไม่เคยคิด...” พัตเตอร์รีบส่ายหน้ารัว

“ไม่ใช่แบบที่พ่อคิดหรอก” สายฟ้าว่า

“ถ้าชอบพ่อก็ไม่ว่าอะไรหรอก เจอกันมาตั้งแต่เด็กๆ เห็นกันอยู่ทุกวัน ชอบกันก็ไม่แปลก” ฟีนิกซ์ยังคงยิ้ม จ้องมองพัตเตอร์ไม่วางตา

“ลุงครับ! ไม่ใช่จริงๆครับ วีนัส...ไม่เข้าข่ายผู้หญิงในสเป็คผมเลยสักนิด” พัตเตอร์ยังคงปฏิเสธ

“น่าเสียดายนะ ถ้าชอบกันก็คงดี” ฟีนิกซ์ทำหน้าเสียดาย

“พ่อโอเคเหรอถ้าวีจะมีแฟน?” ขณะนั้นสายฟ้าก็อดจะสงสัยขึ้นมาไม่ได้

“ทำไมต้องไม่โอเค ขอแค่...ผู้ชายคนนั้นไม่เหี้ยก็พอแล้ว ไม่ต้องดีเลิศเลอหรอก แค่อย่าทำลูกพ่อเสียใจก็พอ คนเป็นพ่อแม่น่ะ...จะต้องการอะไรมากไปกว่าเห็นลูกมีความสุขวะ?”

“งั้นก็แปลว่าวีจะรักจะคบใครก็ได้ งั้นเหรอครับ?” เป็นพัตเตอร์ที่เอ่ยถามขึ้น ก่อนที่จะหันไปสบตากับสายฟ้า

“ทำไม? ตอนนี้พี่วีคบใครอยู่เหรอ?”

“เปล่าครับ วียังไม่ได้คบใครหรอก” สายฟ้าว่า

“แกลูกล่ะ? คบใครจริงจังหรือเปล่า? หรือว่าเจ้าชู้ไปเรื่อย?” คราวนี้ฟีนิกซ์พุ่งเป้ามาที่สายฟ้า

“ตอนวัยรุ่นพ่อเป็นยังไง ผมก็เป็นแบบนั้นแหละ” สายฟ้าเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนที่ฟีนิกซ์จะแสยะยิ้มออกมา ส่งมือไปบีบบ่าของลูกชาย

“งั้นก็ขอให้โชคดี”

?????

“ทำไมหนูมองลุงแบบนั้นคะ?” คุณลุงอินทรีย์เอ่ยถาม ขณะที่เขากำลังขับรถแล้วจับได้ว่าฉันแอบมองเขาอย่างไม่วางตาอยู่เงียบ

เวลานี้คุณลุงกำลังขับรถพาฉันไปกินมื้อเย็น ก่อนจะตบท้ายด้วยหนังรอบดึก ตั้งแต่ที่งานศพจบลง ฉันไม่ปล่อยให้คุณลุงอินทรีย์ได้อยู่คนเดียว ฉันคอยโทรหาเขาเสมอ ชวนเขาออกไปเที่ยว คอยอยู่เป็นเพื่อนเขา อย่างวันนี้ก็เป็นนัดของฉัน ฉันทำราวกับว่าเรากำลังจะไปออกเดตกัน ฉันตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น

“หนูกำลังใช้ความคิดค่ะ” ฉันเอ่ยตอบ ยังคงจ้องมองเขาอยู่เหมือนเดิม

“คิดอะไร?”

“คิดว่า...หนูใจง่ายเกินไปหรือเปล่า ที่ยอมคืนดีกับคุณลุงง่ายๆ แค่เพราะตั๋วคอนเสิร์ตแค่ใบเดียว ทั้งๆที่คุณลุงทำหนูเสียใจ แถมยังยกเลิกสัญญาที่เราสัญญากันมาตั้งหลายปี”

“...”

“เงียบอีกตามเคย...เดาอะไรไม่เคยผิดจริงๆเลยนะ”

“แล้วหนูอยากให้ลุงตอบอะไรล่ะ?”

“หนูอยากให้คุณลุงทำตามใจหนูสักครั้ง...ได้ไหมคะ? คืนนี้...ทำตามใจหนูสักครั้งได้หรือเปล่า?”

“หนูอยากทำอะไร?”

“ไปเดตกันนะคะ กินข้าวเสร็จ หนูหนังเสร็จ เราไปเดตกัน...ไปดื่มด้วยกัน หนูยังไม่เคยดื่มกับคุณลุงเลย”

“วีนัส” เวลานั้นอินทรีย์ก็เผยความไม่สบายใจออกมา

“จะปฏิเสธอีกแล้วเหรอคะ?” เหอะ...ในขณะที่ฉันโคตรจะง่าย คุณลุงก็ทำตัวโคตรยากเลยเหมือนกัน

“ค่ะ” เขาเอ่ยออกมาตามตรง ตรงเสมอ...แม้รู้ว่าจะทำฉันเสียใจ

“ทำไมคะ? กลัวคนอื่นเห็นเหรอ? หรือกลัวว่าพ่อแม่หนูจะว่า? กลัวอะไรคะ? มีเหตุผลอะไรอีก?”

“ทำแบบนั้น มันจะยิ่งทำให้หนูตัดใจจากลุงไม่ได้ค่ะ ถ้าเราไปเดตกัน...มันอาจจะมีโอกาสให้หนูรู้สึกกับลุงมากขึ้น แล้วลุงไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น”

“หนูไม่เคยบอกนี่ ว่าจะตัดใจจากคุณลุง” แล้วพอฉันตอบออกไปแบบนั้น คุณลุงอินทรีย์ก็จอดรถลงที่ข้างทางในทันที ทั้งๆที่ข้างหน้านั้น...อีกไม่ไกลก็ถึงห้างอยู่แล้ว

“วีนัส หนูกำลังทำให้ลุงลำบากใจ รู้ตัวหรือเปล่า? มันอาจจะยาก...แต่ลุงอยากให้หนูตัดใจจากลุงซะ เพราะไม่ว่าจะยังไง เรื่องของเรามันก็เป็นไปไม่ได้”

“แล้วคุณลุงมาอ่อยหนูทำไมคะ?” ในตอนนั้น น้ำเสียงของฉันก็สั่นไปหมด ข้างในใจมันบีบรัดจนเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณลุงมาทำให้หนูรักทำไม? มาดีกับหนูทำไม? ถ้าอยากให้หนูตัดใจ...ทีหลังก็ไม่ต้องมาเข้าใกล้ ไม่ต้องมาพูดดี ไม่ต้องมาง้อ! ไม่ต้องมาทำเหมือนว่ารักหนู...ทั้งๆที่จริงแล้วคุณลุงไม่รัก!” น้ำตาฉันไหลออกมาอีกครั้ง

“ลุงรักค่ะ แต่บอกแล้วไงว่ารักแบบลุงคนหนึ่งที่รักหลานสาว แล้วหนูจะไม่ให้ลุงทำดีกับหนูได้ยังไง...ในเมื่อหนูเป็นหลานคนโปรดของลุง”

“พอสักที! เลิกอ่อยหนูด้วยคำพูดแบบนั้นสักที! คุณลุงก็รู้นี่ว่าคนที่ได้ฟังรู้สึกยังไง! ต่อไป...ไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีกแล้วนะคะ! ไม่ต้องโทรหา ไม่ต้องมาทำดีด้วย...ไม่ต้องมาทำเหมือนว่ารัก ถ้าอยากให้หนูตัดใจจากคุณลุงนัก! คุณลุง...ก็เลิกมาทำให้หนูยิ่งรักมากขึ้นสักที!” จบเห่...! อุตส่าห์คิดว่าวันนี้จะเป็นวันที่ดีอยู่แล้วเชียว อุตส่าห์คิดว่าตัวเองจะมีโอกาสอยู่แล้ว...

“วีนัส...เราเป็นแค่ลุงกับหลาน แค่นี้พอได้ไหมคะ?” คุณลุงอินทรีย์มองหน้าฉันด้วยสายตาเสียใจ เออ! ฉันรู้ว่าเขาเสียใจ แต่ฉันก็เสียใจเหมือนกัน!

“ไม่ค่ะ หนูไม่อยากเป็นแค่หลาน...ถ้าไม่ได้เป็นคนรัก เราก็ไม่ต้องมาเป็นอะไรกันทั้งนั้น คุณลุงมีหลานอีกตั้งเยอะนี่คะ มีสายฟ้า มีพัตเตอร์แล้วก็นุ่มนิ่ม เอาเวลาไปทุ่มเทกับพวกเขาเถอะ ต่อไป...ไม่ต้องมายุ่งกับหนูอีก!” ฉันทิ้งท้ายไว้แบบนั้น ก่อนจะลงจากรถของเขา...แต่แล้วคุณลุงก็คว้าข้อมือของฉันเอาไว้

“วีนัส!”

“อย่ารั้งนะคะ อย่าตามมาด้วย แล้วก็ไม่ต้องง้อ...คุณลุงก็รู้นี่...ว่าแค่คุณลุงทำดีนิดเดียวหนูก็ใจอ่อนแล้ว อยากให้หนูรักคุณลุงมากขึ้นเหรอคะ? คำตอบก็คือไม่...ใช่ไหมล่ะ? เพราะงั้น...ไม่ต้องทำอะไรอีกแล้วนะคะ ขอร้องล่ะ” แล้วฉันก็สะบัดมือออกจากเขา ลงจากรถแล้วมุ่งหน้าเดินออกไปทั้งน้ำตา ฉันไม่ได้หันไปมองเขา...จะตัดใจจากเขาไหมน่ะเหรอ? ไม่รู้หรอก...ไม่รู้จริงๆว่าจะตัดใจจากเขาต้องทำยังไง แล้วก็ไม่รู้ด้วย...ว่าทำแล้วจะสำเร็จหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ ฉันจะไม่ทำตัวเป็นคนโง่ขอความรักต่อหน้าเขาอีกแล้ว...