Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่6 ง้อ
รถของคุณลุงอินทรีย์วิ่งเข้ามาจอดที่หน้าคอนโดของฉัน เราไม่ได้พูดอะไรกันเลย ตลอดทางจากคอนโดของเขามาที่คอนโดของฉันมีแต่ความเงียบงัน เงียบจนฉันได้ยินความคิดของตัวเอง ความคิดที่ว่า...ต่อให้เขาปฏิเสธฉันยังไง ฉันก็ยังอยากจะรักเขาต่อไปอยู่ดี
“วีนัส” คุณลุงเอ่ยชื่อของฉัน เมื่อฉันกำลังจะลงจากรถ
“...”
“อย่าโกรธลุงเลยนะ ลุงไม่ชอบเลยเวลาที่หนูเอาแต่เงียบ”
“หนูก็ไม่ชอบเหมือนกันค่ะ เวลาที่เราเงียบใส่กัน แต่ตอนนี้หนูไม่มีอะไรจะพูดกับคุณลุง” ฉันทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก็ลงมาจากรถของเขาทันที
“วีนัส!” แล้วเสียงของคุณลุงก็ดังขึ้นมา เมื่อฉันเดินเข้ามาที่ล็อบบี้ของคอนโด
“อะไรอีกคะ?”
“...” พอฉันถาม เขากลับเงียบ
“คุณลุงมีอะไรอีกคะ?” ฉันเลยถามย้ำ
“ลุง...ขอยกเลิกสัญญาได้ไหม? สัญญาที่เคยให้เอาไว้กับหนู” เหอะ! คุณลุงนี่เซอร์ไพรซ์เก่งจริงๆเลยนะ
“สัญญาไว้แล้ว ยกเลิกได้ด้วยเหรอคะ? ทำไมคะ? พอหนูบอกว่ารัก...พอหนูจูบ คุณลุงก็อยากจะมีแฟนขึ้นมาทันทีเลยเหรอ?”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ลุงมีเหตุผลน่ะ”
“อยากมีเมียแล้วสินะคะ? เอาสิ...ยกเลิกไปเลยค่ะ สัญญาได้...ก็ยกเลิกได้ค่ะ เพราะหนูไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น หนูไม่ได้พิเศษมากไปกว่าใคร ทำตัวงี่เง่า...ไปเรียกร้องขอความรักจากคุณลุง ตลกว่ะ”
“วีนัส”
“พรุ่งนี้...หนูคงไปอยู่ด้วยไม่ได้ เพราะตอนนี้หนูเศร้าเกินกว่าที่จะมองหน้าคุณลุง ขอให้ทุกอย่างราบรื่น หนูจะไปไหว้ศพคุณตาพร้อมคนอื่นๆแล้วกันค่ะ” ฉันตัดบท พยายามกลั้นน้ำตาสุดฤทธิ์
“ลุงขอโทษ ขอโทษจริงๆ ยกเลิกสัญญาไม่ใช่ว่าจะไปรักใคร...แต่เพราะลุงต้องแต่งงานสร้างครอบครัว ลุงอยากทำให้แม่ของลุงสบายใจ นี่คือเหตุผล”
“บอกหนูทำไมคะ? ถึงหนูไม่ยอม...ถึงไม่ยกเลิกสัญญา ถึงจะโวยวายแล้วบอกว่าห้ามคุณลุงมีแฟน ห้ามไม่ให้คุณลุงแต่งงาน ทำแบบนั้นแล้วหนูจะได้สิ่งที่ต้องการเหรอ? ก็ไม่ได้นี่...เพราะงั้น...อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ แต่อย่าคิดว่าหนูจะเลิกรักคุณลุง”
“วีนัส...”
“หนูง่วงแล้วค่ะ ไปนะคะ”
ปัง!
ฉันทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ทันทีที่ประตูห้องปิดลง จะไปมีแฟนงั้นเหรอ? จะแต่งงานเพื่อให้แม่สบายใจงั้นเหรอ? เหตุผลยิ่งใหญ่เหลือเกิน เหอะ! สัญญาไม่เป็นสัญญา...สัญญาแล้วก็ยกเลิก! คิดเหรอว่าฉันจะยอมให้เขาได้แต่งงานง่ายๆ อย่าหวังเลย...! ฉันไม่มีทางให้เขาไปรักใครมากกว่าฉันแน่!
“ร้องไห้ทำไม?” ขณะนั้นสายฟ้าก็เดินเปลือยท่อนบน ท่อนล่างใส่แค่บ็อกเซอร์เข้ามาหยุดตรงหน้าฉัน
“คิดว่าร้องทำไมล่ะ?”
“ใครทำ? ไม่น่าพ้นลุงอิน” น้ำเสียงของสายฟ้าฟังดูหงุดหงิด
“มีเบียร์ไหม?” ฉันอยากเมา อยากเมาให้คืนนี้ได้หลับไปโดยที่ไม่ต้องคิดมาก
“ไม่ให้กิน วันนี้ฉันนะว่าเธอทำอะไรลุงอิน”
“ฟ้า! แกอย่ามาทำตัวเหมือนพ่อได้ไหมวะ?”
“ก็เพราะพ่อใจดีกับเธอจนเสียนิสัยไง ฉันเลยต้องทำตัวเป็นพ่อแทน ถามจริง...เป็นบ้าอะไรถึงไปจูบแก้มเขาแบบนั้น?”
“เพราะฉันรักเขาไง!”
“วีนัส!!!” สายฟ้าตวาดดังขึ้นมา
“ฮึก! แม้แต่นายก็คิดว่ามันไม่เหมาะเหรอ? ทำไม...? ความรักต้องมีกฎเกณฑ์ด้วยเหรอฟ้า? เราเลือกได้เหรอว่าจะต้องรักคนที่อายุเท่ากันเท่านั้น เลือกได้เหรอว่าห้ามไปรักเพื่อนของพ่อแม่?”
“เลือกไม่ได้ แต่หักห้ามใจได้”
“ไม่อยากทำไง! อยากจะรักอย่างเดียวอ่ะ! เข้าใจไหม?! พอได้รักแล้วก็ยิ่งรักมากขึ้นนายเข้าใจหรือเปล่า?! ฮือๆ ฉันรักเขา! รักเขามาก! ที่เสียใจก็เพราะว่าเขา...ฮือๆ เขาไม่รัก!”
“มานี่มา” แล้วสายฟ้าก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอด
“ฮึก! ฟ้า...จะทำยังไงดี ฉันรักคุณลุงจนเหมือนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!”
“ถ้ารักแล้วมีความสุขก็อยากให้รัก แต่ถ้ารักแล้วเป็นทุกข์ก็ไม่อยากให้รักเลย...ไม่ชอบเลยเวลาที่เห็นเธอร้องไห้ ถ้าไม่ติดว่าเขาเป็นลุงอินทรีย์ ฉันคงออกไปซัดหน้าเขาแล้ว”
“ฮึก! อย่าทำเขานะ...อย่าทำเขานะฟ้า”
“ไม่ทำหรอก ทำเขาก็เหมือนทำเธอ...ใช่ไหมล่ะ?”
“ฮือๆ อย่าบอกพ่อแม่ด้วย...นะฟ้า เก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหม?”
“อืม หยุดร้องไห้ซะ เธอโคตรขี้เหร่เลยเวลาร้องไห้”
“ไอ้น้องบ้า!”
“เอาเบียร์ไหม?” สายฟ้าคลายกอดจากฉันมาเอ่ยถาม
“ให้กินได้แล้วเหรอ?”
“อืม...แค่กระป๋องเดียวนะ”
“กระป๋องเดียวก็ยังดี”
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
วันนี้เป็นวันเผาศพของคุณตา ฉันมาที่วัดพร้อมกับพ่อและแม่ แล้วก็สายฟ้า ภายในงานมีแต่ผู้ใหญ่และนายตำรวจชั้นสูง ฉันแอบมองคุณลุงอินทรีย์ในสูทสีดำที่ยืนส่งแขกอยู่ด้านหน้า หลังจากที่พิธีเผาศพจบลง ใบหน้าของคุณลุงดูเศร้าหมอง แม้ว่าเขาจะไม่ได้ร้องไห้ แต่ฉันรู้ว่าเขากำลังเศร้ามากแค่ไหน
“วีนัส...หนูเข้าไปอยู่กับคุณลุงสิ เวลาแบบนี้...คุณลุงต้องการหนูนะลูก” แม่เอ่ยขึ้น
“ทำไมคะ? ทำไมต้องเป็นหนู...เป็นสายฟ้าหรือพัตเตอร์ไม่ได้เหรอ? เป็นแม่เองก็ยังได้เลย”
“ทำไมพูดแบบนั้น หนูเป็นคนโปรดของคุณลุง หนูเป็นคนเดียวที่ทำให้คุณลุงเขายิ้มได้”
“หนูเหรอคะ? แม่เข้าใจผิดแล้วล่ะ”
“เป็นอะไรไป...โกรธอะไรคุณลุงหรือเปล่า?” ในตอนนั้นพ่อก็ยื่นหน้ามาถามฉัน
“เปล่าค่ะ งั้นหนูจะไปค่ะ” แล้วฉันก็ลุกจากเก้าอี้ จากนั้นก็เดินเข้าไปหาคุณลุงอินทรีย์
“ไงคะ? หายโกรธลุงหรือยัง?” คุณลุงหันมายิ้มบางๆให้ฉัน
“ยิ้มทำไมคะ?” ฉันเลยถามเพราะอดสงสัยไม่ได้จริงๆ ว่ามีแค่ฉันจริงๆเหรอที่ทำให้คุณลุงยิ้มได้
“ไม่ยิ้มก็ได้ค่ะ ถ้าหนูไม่อยากให้ลุงยิ้ม” ในตอนนั้นรอยยิ้มของคุณลุงอินทรีย์ก็หายไป
“ยิ้มเถอะค่ะ ยิ้มน่ะดีแล้ว”
“รอบนี้โกรธลุงนานจังเลยนะ เป็นอาทิตย์แล้ว” คุณลุงอินทรีย์กลับมายิ้มอีกครั้ง
“รอบนี้มันไม่เหมือนกับรอบอื่นๆนี่คะ”
“งั้นก็ง้อด้วยไอศกรีมไม่ได้แล้วล่ะสิ”
“คุณลุง! อย่าเอาความรู้สึกของหนูมาล้อเล่นได้ไหมคะ?!”
“ถ้าง้อด้วยนี่ล่ะ?” คุณลุงอินทรีย์ไม่สนใจคำพูดของฉัน แต่เขากลับหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากสูท มันคือ...บัตรคอนเสิร์ตวงร็อกที่คุณลุงชอบ แล้วฉันก็ชอบตามคุณลุง
“...”
“จัดที่ญี่ปุ่น เขาไม่มาไทยน่ะ ไปค้างสักคืนดีไหม?”
“ทำไมมีแค่สองใบคะ? ทำไมไม่ชวนคนอื่นไปด้วย?”
“ก็ลุงอยาง้อหนูนี่...ไม่ได้อยากจะง้อคนอื่น”
“แล้วเราอยู่ด้วยกันสองต่อสองได้แล้วเหรอคะ?”
“ได้ค่ะ ถ้าพ่อแม่ของหนูอนุญาต”
“เหอะ...เหมือนโดนตบหัวแล้วตามด้วยลูบหลังยังไงก็ไม่รู้ คุณลุงนี่...เก่งเรื่องปั่นหัวหนูจังเลยนะคะ” ฉันหรี่ตามองคุณลุง
“แยกห้องนอน...ไปในฐานะลุงกับหลานสาว เป็นการง้อในรูปแบบของลุงกับหลาน หนูเข้าใจใช่ไหมวีนัส?”
“ไม่ต้องย้ำหรอกค่ะ หนูรู้”
“งั้นเรามาดีกันได้ไหม? หายโกรธลุงนะ...แล้วที่เคยบอกว่าหนูไม่ได้พิเศษกว่าใคร ลุงขอโทษ...ที่จริงแล้ว หนูพิเศษกว่าทุกคน”
“จริงเหรอคะ?”
“จริง...หนูเป็นหลานคนโปรดที่ลุงรักที่สุด” แล้วพอได้ยินแบบนั้น ฉันก็อดจะยิ้มออกมาได้ไม่ได้เลยจริงๆ
“งั้นก็ตกลงค่ะ เรามาดีกัน” แล้วฉันก็รับบัตรคอนเสิร์ตจากมือคุณลุงมาพร้อมรอยยิ้ม
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
