บทที่5 ...เรื่องของเรา...

พอมาถึงคอนโดของคุณลุง ฉันก็เข้าไปอาบน้ำ พอออกมาจากห้องน้ำฉันก็เห็นว่ามือถือของฉันมีสายไม่ได้รับเป็นสิบสาย และมันก็คือสายของสายฟ้า ไอ้น้องบ้านั่นโทรตามฉันแน่ๆเลย ฉันคิดว่าฉันควรจะปิดเครื่อง เพราะคืนนี้ฉันตั้งใจแล้วว่าฉันจะอยู่กับคุณลุงทั้งคืน

“คุณลุงคะ” ฉันเดินออกไปนั่งข้างๆคุณลุงอินทรีย์ที่กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงห้อง

“ออกมาทำไมคะ? กลิ่นบุหรี่มันเหม็น”

“ถ้าเหม็นแล้วคุณลุงสูบทำไม? หนูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้ชายชอบสูบบุหรี่ สายฟ้ากับพัตเตอร์ก็สูบ”

“บางครั้งคนเราก็ทำเรื่องไม่ดีจนติดเป็นนิสัย เสพติดสิ่งที่ทำร้ายร่างกาย ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ดี” ขณะนั้นคุณลุงก็จี้ดับบุหรี่แล้วทิ้งมันลงที่เขี่ย

“ทำไมวันนี้คุณลุงดูเครียดจังเลยคะ?” ฉันส่งสายตามองคุณลุง พอถามคำถามนั้นออกไป คุณลุงก็ถอนหายใจออกมา

“ลุงมีเรื่องให้ต้องคิดน่ะ”

“เรื่องอะไรคะ? บอกหนูได้ไหม...หนูอยากช่วยคุณลุงคิด”

“พรุ่งนี้หมอจะถอดเครื่องช่วยหายใจพ่อลุง” คำตอบของคุณลุงทำให้ฉันเจ็บแปลบที่อก เจ็บที่รู้ว่าคุณลุงไม่เพียงแค่กำลังเครียด แต่คุณลุงกำลังสูญเสีย

“หนูเสียใจด้วยนะคะคุณลุง” ฉันยื่นมือไปกุมมือหนาไว้แน่น

“คนเรา ไม่จากเป็นก็จากตาย เราทุกคนล้วนต้องเจอกัความสูญเสีย ถึงจะเป็นเรื่องยาก...แต่เราก็ต้องยอมรับและอยู่กับมันให้ได้”

“แต่คุณลุงจะไม่มีวันสูญเสียหนูไปค่ะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น คุณลุงจะมีหนูอยู่ตรงนี้เสมอ”

“หนูยังเด็กนะวีนัส ในชีวิตยังต้องเจออะไรอีกมากมาย” คราวนี้คุณลุงหันมาสบตาฉัน เหมือนจงใจจะส่งข้อความนั้นให้ฉันรับรู้ว่ามันมีความหมายมากกว่านั้น

“หนูชอบฟังเพลงนึงมากค่ะ เป็นเพลงที่คุณลุงชอบฟังด้วยเหมือนกัน” แล้วฉันก็เปลี่ยนเรื่อง ซึ่งฉันเองก็มีข้อความที่อยากจะส่งถึงหัวใจของคุณลุงอินทรีย์เหมือนกัน

“เพลงอะไร?”

“I was born to love you. With every single beat of my heart. Yes, I was born to take care of you. Every single day of my life.” (ฉันเกิดมาเพื่อรักคุณ ด้วยทุกจังหวะที่เต้นของหัวใจ ใช่แล้ว ฉันเกิดมาเพื่อดูแลคุณในทุกๆวันของชีวิต)

ฉันร้องมันออกมาเป็นเพลง แทนที่จะตอบเพียงแค่ชื่อของฉัน เพลงนี้...มีความหมายที่ตรงกับฉันจริงๆ ฉันรู้สึกว่าฉันเกิดมาเพื่อรักคุณลุงจริงๆ ไม่งั้น...ฉันคงไม่อยากจะบ้าเพราะรักเขามากขนาดนี้

“หนูร้องเพลงเพี๊ยนใช้ได้เลยนะวีนัส” คุณลุงยกยิ้ม ออกไปในทางอยากจะหัวเราะเยาะฉันมากกว่า

“งื้อ! คุณลุงอ่ะ! ไม่ซึ้งแล้วยังจะมาหัวเราะอีก!”

“ใครว่าไม่ซึ้ง?” แล้วเราก็สบตากันอีกครั้ง หัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นมาอีก

“รักหนูบ้างไหมคะ? อย่าทำเหมือนไม่รู้ว่าหนูรู้สึกอะไรได้ไหม? หนูรู้ว่าคุณลุงรู้...เราทั้งคู่ต่างรู้...ว่าความรักที่หนูมีให้คุณลุงมันไม่ใช่แค่หลานสาวรักคุณลุง แต่มันคือ...ผู้หญิงรักผู้ชาย” ฉันไม่เคยจะอายเลยสักครั้งที่บอกรักคุณลุง

“วีนัส”

“รักหนูบ้างไหมคะคุณลุง?” ฉันถามย้ำ

“รักสิ แต่ความรักของเขามันต่างกัน ลุงอยากให้หนูเข้าใจลุงด้วย”

“เข้าใจค่ะ หนูเข้าใจว่าคุณลุงไม่กล้ารักหนูแบบนั้น...เข้าใจว่าคุณลุงกลัวว่าใครจะมองไม่ดี” ฉันหลุบตามองต่ำ บอกตรงๆว่าโดนปฏิเสธจนชิน

“หนูไม่เข้าใจ” คุณลุงยิ้มออกมาบางๆ

“เข้าใจค่ะ”

“ถ้าเข้าใจแล้วทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ? ถ้าเข้าใจ...หนูต้องยอมรับด้วย วีนัส...หนูยังเด็กมาก เมื่อเทียบกับลุง เด็กมากจริงๆ หนูอาจแยกไม่ออกว่าแบบไหนคือรัก แบบไหนคือหลงหรือแค่อยากจะครอบครอง”

“คุณลุงสงสัยในความรักของหนูเหรอคะ?” ขณะนั้นฉันก็นิ่วหน้ามองคุณลุง ค่อยๆลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าไปตรงหน้าเขาที่ยังคงนั่งอยู่

“ลุงแค่ไม่อยากให้หนูคาดหวังอะไร ลุงแก่แล้ว อายุเยอะขึ้นทุกวัน ขณะที่หนู...มีอนาคต มีคนดีๆรออยู่อีกมาก มีคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันที่รอจะรัก...”

“หนูก็ไม่ได้คาดหวังอะไรนี่คะ ไม่สนด้วยว่าคุณลุงจะแก่ คนดีๆที่รออยู่...ก็ไม่มีใครดีไปกว่าคุณลุง แล้วหนูก็ไม่เคยมองคนที่อายุเท่ากันเลย เพราะอะไรรู้ไหมคะ?” ฉันมองลึกเข้าไปในดวงตาของคุณลุง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนตักของเขา ส่งสองมือไปโอบรอบคอเขาไว้...ตั้งรับให้ดีนะคะคุณลุง...เพราะหนูกำลังรุก

“วีนัส?!”

“เพราะหนูสนใจแค่คุณลุงคนเดียว สายตาของหนูมองแค่คุณลุงเท่านั้น หัวใจก็รักได้แค่คุณลุง” ฉันเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้เขา จนเวลานี้ปลายจมูกของเราห่างกันไม่ถึงเซนต์

“...” คุณลุงขบฟันกรามแน่น หลบสายตาของฉัน

“รักแรกของหนูคือคุณลุงค่ะ และมันจะเป็นรักเดียว แล้วหนูก็บอกไปแล้ว...ว่าหนูไม่สนว่าใครจะมองยังไง หนูสนแค่คุณลุงเท่านั้น”

“อย่าทำแบบนี้วีนัส”

“ทำไมคะ? คุณลุงไม่ต้องการ...หรือแค่กลัวว่าจะยั้งใจไม่อยู่?”

“ลุงไม่...อื้อ!”

ฉันไม่รอให้คุณลุงได้ตอบอะไรออกมา ฉันจู่โจมเข้าจูบเขาอย่างหนักแน่น พยายามจะบดเบียดจูบหาเขา ทว่า...คุณลุงไม่ยอมเปิดปาก...เขาปฏิเสธจูบของฉัน ดันไหล่ฉันให้ออกห่างและถอนจูบจากเขา

“ฮึก!”

“ทำบ้าอะไร?! วีนัส!” เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาโกรธ และเป็นครั้งแรกที่เขาตะคอกใส่ฉัน

“จูบไงคะ”

“ลุงจะพาหนูไปส่งที่บ้าน” คุณลุงผลักฉันออกจากตักของเขา ฉันจำยอมต้องลุกขึ้นยืน มองดูแผ่นหลังของเขาที่เดินเข้าไปในห้อง

“คุณลุง...รังเกียจจูบของหนูเหรอ?!” ฉันถามเขาไป เอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ไหนบอกว่าเข้าใจไง? ไหนบอกว่าเข้าใจลุง?! แล้วทำไมหนูทำแบบนี้?! หนูเป็นผู้หญิงนะ! มาจูบผู้ชายแบบนี้ได้ยังไง?!”

“ทำไมเราจะจูบคนที่เรารักไม่ได้คะ?”

“เพราะคนที่หนูรัก...เขาไม่ได้รักหนูไงคะ ลุงไม่ได้รักหนู...ไม่ได้รักแบบชู้สาว ลุงรักหนูแบบลุงที่รักหลาน หนูเข้าใจไหมคะ?” น้ำตาฉันไหล...รู้สึกเจ็บ ไม่ใช่เพราะเขาบอกว่าไม่ได้รักฉันแบบนั้น แต่มันเป็นเพราะเขา...มองฉันด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิม

“ฮึก! ไม่เป็นไรค่ะ คุณลุงไม่ต้องรักหนูในแบบที่หนูรักคุณลุงก็ได้ ขอแค่คุณลุงไม่ไปรักใครก็พอ”

“วีนัส! ถึงลุงไม่รักใคร ลุงก็รักหนูแบบนั้นไม่ได้อยู่ดี เรื่องของเรามันเป็นแบบที่หนูต้องการไม่ได้ เราไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นคู่รักกันค่ะ อาจใช่...หนูเกิดมาเพื่อรักลุง แต่สำหรับเรา...เราเป็นได้มากสุดคือสถานะลุงกับหลานสาว” ตรงมาก...คุณลุงไม่เคนคลุมเครือ เขาตรงไปตรงมาเสมอ ปฏิเสธฉันแบบตรงๆ แต่ไม่รู้ทำไม...ไม่รู้จริงๆว่าทำไมฉันยังรู้สึกว่าตัวเองยังมีหวังอยู่

“เพราะอะไรคะ? เพราะอะไรคุณลุงถึงรักหนูแบบนั้นไม่ได้?”

“เพราะอายุ? เพราะสังคม? เพราะสถานะลุงกับหลาน? เพราะคุณลุงกลัวพ่อกับแม่หนูรับไม่ได้? หนูจะบอกว่าถ้าคุณลุงติดใจกับเรื่องพวกนั้น หนูจัดการให้ได้หมดเลย”

“ไม่ใช่ วีนัส...ฟังลุงนะ หนูฟังลุงให้ดี...” คุณลุงอินทรีย์พยายามสงบสติอารมณ์ เขาเดินเข้ามากุมไหล่ทั้งสองข้างของฉัน จ้องตาฉันไม่วาง

“เพราะลุง...ไม่เคยคิดจะรักหนูในแบบที่ผู้ชายรักผู้หญิง ในสายตาของลุง...หนูเป็นเพียงเด็กตัวน้อยของลุง เป็นเด็กที่น่ารัก...เป็นลูกของฟีนิกซ์และวิวาห์ เพื่อนรักของลุง ลุง...ไม่เคยคิดที่จะรักหนูเกินเลยไปกว่าลุงรักหลาน และ...” คุณลุงหลุบตามองต่ำ

“และลุงก็รักสายฟ้า รักพัตเตอร์กับนุ่มนิ่ม เหมือนกับที่รักหนู หนูไม่ได้พิเศษมากไปกว่าสามคนนั้น เป็นหลานที่ลุงรัก เหมือนกันทุกคน” คำตอบของคุณลุง...ชักจะตรงเกินไปแล้วล่ะ ฉันไม่ได้พิเศษไปกว่าใครงั้นเหรอ? คำนี้จี้ใจฉันมากเลยล่ะ

“แค่เพราะหนูจูบคุณลุง...คุณลุงเลยต้องทำร้ายใจหนูถึงขนาดนี้เลยเหรอคะ?”

“ลุงแค่อยากให้หนูตัดใจซะ เรื่องของเรา...จะไม่มีทางเป็นอย่างที่หนูต้องการ”

“พาหนูกลับค่ะ ไปส่งหนูที่คอนโดที” ฉันปัดมือคุณลุงออกจากไหล่ เดินไปคว้ากระเป๋ากับมือถือ แล้วเดินออกมาจากห้องของคุณลุงทันที...