Chapter 2 ...ในอ้อมกอด...

รุ่งเช้า

อุ่น...

รอบเอวยังสัมผัสถึงไอร้อนของแขนแข็งแรงที่ทาบทับเหนือร่าง พี่ฮิเดกิยังคงกอดฉันไว้...

มือเล็กของฉันเขย่าปลุกร่างที่ยังหลับ แสงแดดสีขาวทำให้ดูหล่อเหลาราวกับเจ้าชายนิทราที่หลับใหล

“ตื่นได้แล้วค่ะพี่ฮิเดกิ วันนี้วันอะไรจำได้หรือเปล่า...?”

“ไม่มีวันลืมอยู่แล้ว” คนถูกปลุกพึมพำก่อนลุกขึ้นนั่ง ดวงตาสีอ่อนงดงามราวอัญมณีในแดดอ่อนถึงง่วงงุนทว่ายังคล้ายยิ้มบาง อ่อนโยนไม่ต่างจากทุกครั้ง...

“สุขสันต์วันเกิดครับซาริ”

เขาไม่ลืม...ไม่เคยลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉัน....

วันนี้ฉันมีอายุครบสิบเก้าปี

ฉันหลับตาเมื่อสัมผัสถึงมืออุ่นที่เคลื่อนประคองใบหน้า ก่อนเรียวนิ้วยาวจะเขี่ยปอยผมบางที่ปรกลงมา พี่ฮิเดกิห่วงใยฉันแม้แต่ในรายละเอียดเล็กน้อยแบบนี้มานานแล้ว

...เป็นพี่ชายที่ดีเกินกว่าที่น้องสาวคนหนึ่งจะคิดฝัน...

“อื้อ ค่ะ” ฉันครางรับคำอวยพร

แล้วร่างสูงลุกเดินกลับห้อง ฉันเหม่อมองแสงแดดสีขาวแห่งรุ่งเช้าสาดกระทบร่างน่ามองที่เดินลับหายไปในความเงียบงัน

แล้วฉันรีบอาบน้ำแต่งตัว ก่อนที่อีกไม่กี่นาทีจะก้าวเท้าถี่ไปตามทางเดินยาวของบ้านชั้นบน ผ่านห้องนอนห้องแรกที่ประตูเปิดอ้าอยู่...

ภายในว่างเปล่า ห้องนี้เป็นห้องของพี่มิยาบิพี่ชายจริงๆ ของฉัน เขามักตื่นเช้าและตอนนี้คงลงไปรอพวกเราชั้นล่างแล้วมั้ง...

ขาของฉันก้าวฉับๆ เข้าห้องนอนที่อยู่ติดกัน ห้องของพี่ฮิเดกิ ก่อนแง้มเปิดประตู

แอด...

“พี่ฮิเดกิ...?”

ว่างเปล่า...

พี่ไม่อยู่ในห้องนอน หากทว่าแว่วเสียสายน้ำจากฝักบัวของห้องน้ำภายในนั้น

“เสร็จหรือยังคะ เราต้องรีบไปแล้ว” ฉันร้องเร่งทะลุประตูห้องน้ำปิดกั้น

เสียงน้ำหยุดลงภายในห้าวินาที เขาเลิกอาบน้ำทันทีราวกับทหารฟังผู้บังคับบัญชา ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพี่ถึงเชื่อฟังฉัน

ระหว่างได้ยินเสียงผ้าขนหนูเช็ดลงบนร่างสูงและเสียงเสื้อที่ถูกสวมลงบนร่างฉันผละไปที่ขอบหน้าต่าง จัดข้าวของในห้องที่มีน้อยชิ้นให้เข้าที่ สมกับเป็นห้องนอนของผู้ชาย เรียบและดูดี

แล้วปลายสายตาของฉันสะดุดเข้ากับสันหนังสือเล่มหนึ่งบนชั้นหนังสือข้างหน้าต่างนั้นเอง ซ่อนตัวอยู่ใต้หนังสือเล่มอื่นบนชั้น...ดูราวเจ้าชายนิทราที่หลับสนิท สีสดและน่ารักกว่าเล่มอื่นที่ดูเคร่งขรึมเป็นการเป็นงาน อาจจะด้วยภาระหน้าที่ของพี่

ฉันยังไม่ได้บอกเลย พี่ฮิเดกิหลังจากเรียนจบวิศวกรรมโยธาจากมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของโตเกียวด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเมื่อปีที่แล้วก็ทำงานเป็นวิศวกรระดับสูงในบริษัทก่อสร้างอันดับต้นๆ ของประเทศนี้ เป็นดาวรุ่งในบริษัทและคงจะได้รับการโปรโมทในเวลาไม่นาน

“เอ๋? สมุดนี่” ฉันแปลกใจกับสิ่งที่หยิบได้ ไม่ใช่หนังสืออย่างที่คิด ปกดูเก่าเหมือนเป็นของจากสมัยเด็ก เพราะแบบนี้สินะถึงได้ดูสดใสกว่าทุกเล่มที่วางเรียงเป็นระเบียบบนชั้น

ก็ไม่แปลกหรอก เด็กชายร่าเริงชอบสีสดใส...หากแต่พอโตเป็นหนุ่มก็มักใช้แต่สีเรียบๆ ขาว ดำ เทา เหมือนเช่นทุกอย่างในห้องนี้...

ฉันพลิกเปิดหน้ากระดาษเรื่อยเปื่อย อ่านบรรทัดแรกซึ่งลงวันที่ของสิบสี่ปีที่แล้ว ลายมือโย้เย้แต่หนักแน่น

คิก...น่ารักดี

“ตื่นแปดโมงเช้า แปรงฟัน กินข้าว เล่นกับซาริ...” ฉันอ่านขมุบขมิบ

หน้าต่อมา...

‘ตื่นแปดโมงเจ็ดนาที’

…เหมาะแล้วที่ทำงานวิศวกร ตัวเลขตรงเป๊ะ...

‘แปรงฟัน กินข้าว เล่นกับซาริแต่อยู่ดีๆ ก็โดนกัด ไม่เป็นไร ซาริกัดไม่เจ็บ ดีกว่าไม่เล่นกับพี่”

หมับ...

ก่อนที่จะอดอ่านต่อเพราะมือใหญ่ที่เอื้อมจากเยื้องหลังช่วงชิงหนังสือไป

“พี่ฮิเดกิ...?”

หนังสืออยู่ในมือของคนตัวสูงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ บนร่างกระดุมเสื้อยังกลัดไม่ครบ เผยให้เห็นแผ่นอกราบที่ได้รับการดูแลอย่างดี

...ถ้าผู้หญิงเห็นต้องกรี๊ดแน่ แต่ฉันไม่ยอมยกเขาให้ใครหรอก ฉันหวงพี่...

“อ่านโดยไม่ขออนุญาตไม่ดีนะครับ” ถึงจะตำหนิแต่ก็ยังดูใจดี

“ยังไม่ทันอ่านสักหน่อย” ฉันยิ้ม แค่แอบอ่านเอง อีกอย่างพี่ชายจะมีความลับกับน้องสาวได้อย่างไร เพราะงั้น...ฉันไม่ผิด

“ก็แค่มาตาม เราต้องไปกันแล้วจริงๆ ค่ะ”

“ไม่เปียผมเหรอวันนี้” พี่ทัก “ปกติซาริเปียทุกวันหยุด”

“เกรงใจค่ะ ทุกคนกำลังรีบ”

อีกอย่าง...ปกติคนเปียให้ฉันจะเป็นพี่มิยาบิ

“พี่เปียแทนได้ มาสิ”

เลิกเกรงใจแล้ว ฉันทรุดนั่งบนตักอุ่นๆ ของพี่ สัมผัสถึงเรียวนิ้วยาวที่เคลื่อนแทรกกลุ่มผม...เคลิ้มจนอยากหลับกับคนตัวอุ่นอีกครั้ง...เหมือนเมื่อคืนนี้...

"สวยแล้วครับ” อยู่ๆ พี่หอมแก้มฉัน ทำให้ฉันรู้ว่าหางเปียเสร็จแล้ว

“ขอบคุณค่ะ ที่จริงฉันเกรงใจจัง กำลังรีบอยู่ด้วย”

“ลืมแล้วเหรอ พี่รักซาริไม่น้อยกว่าที่มิยาบิรักหรอกนะ”

นั่นล่ะพี่ฮิเดกิ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรก และถ้าหากเจาะจงก็เท่ากับชีวิตของฉัน...สิบเก้าปี

แล้วฉันดึงมือพี่ฮิเดกิ วันนี้เขาจะเป็นคนขับรถ

อยากรู้ไหมว่าพวกเราจะไปไหน...?

ตามมาสิ