Chapter 1 กอดพี่แล้วหลับไป

-ซาริ-

เพื่อนๆ รอบข้างมักล้อกันว่าฉันทำงานเสริมเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้โมเดลเอเยนซี่หรืออย่างไร ถึงได้มีหนุ่มหล่อเหลาที่ดูราวกับนายแบบไร้ที่ติอยู่ในบ้านของตัวเองถึงสองคน

แต่ใช่ที่ไหน...ในเมื่อชีวิตฉันมีเพียงแค่พี่กับพี่...

คนหนึ่งพี่ชายแท้ๆ ตามสายเลือด

คนหนึ่งพี่ปลอม...พี่ชายต่างสายเลือดที่ฉันรักเหมือนพี่ชายจริงๆ

หลายปีมาแล้วที่พวกเราสามคนอาศัยในบ้านหลังเดียวกันอย่างมีความสุขแบบนี้

จนกระทั่ง...

ควาก...!

เสียงกระชากร่างฉีดขาด...! ฉันปิดตา..! เสียงกรีดร้อง และเสียงคำรามที่แหบพร่าทำให้เส้นขนทั้งร่างพลันลุกตั้ง...!

พวกเราสามคนพี่น้องกำลังดูหนังสยองขวัญอยู่ที่บ้าน และฉันไม่เข้าใจเลย...

...ทำไมพี่ชายทั้งสองคนถึงได้ชื่นชอบหนังขนหัวลุกขนาดนั้น...

พี่ชายที่หล่อเหลา... ไม่ใช่เพียงแค่หน้าตาที่น่าหลงใหล แต่นิสัยใจคอก็เช่นกัน ...ทั้งอ่อนโยน อบอุ่นและร่าเริงเหมือนเจ้าชายในเทพนิยายแบบนั้น...

แต่เพราะมีพี่ๆ... ถึงจะน่ากลัวแค่ไหนก็สนุกได้

หากแต่หลังจากหนังจบแล้วนี่สิ...

คืนเดียวกันฉันนอนพลิกร่างไปมาบนเตียง ข่มหลับตาไม่ลง ภาพหลอนจากหนังยังตรึงฝังอยู่ในทุกอณูแห่งห้วงความคิด และมันคงยากทีเดียวที่จะผ่านพ้นค่ำคืนนี้...

ช่วยไม่ได้...

ฉันลุกขึ้นเปิดไฟก่อนกลับมาทิ้งตัวนั่งเหนือเตียง เตรียมใจว่าอาจต้องทนนอนไม่หลับทั้งคืน...

หากแต่ทันใดนั้นประตูห้องนอนเปิดออกแผ่วเบา ก่อนปรากฏร่างหนึ่งเดินเข้ามา และทั้งที่คิดว่าน่าจะเป็นผีเหมือนในหนังหากทว่า...

“พี่...” ฉันโผกอดชายที่ปรากฏตัว หลับตา...ราวกับหลงลืมเวลาในอ้อมกอดที่แข็งแรงและอุ่น...ก่อนลืมตาอีกครั้งเพื่อเงยมองร่างสูงเฉียดหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรที่อยู่ต่อหน้า

หล่อเหลา... แม้ใส่เสื้อยืดสีเรียบธรรมดาก็ยังดูออกว่าภายในประดับมัดกล้ามกำยำแบบผู้ชาย เขาดูดีกว่านายแบบหลายคนเสียอีก ไร้ที่ติ และจะว่าไป...

...ดูมีเสน่ห์ถึงขั้นน่าหลงใหล...

หลายปีมานี้ฉันรู้ว่าแค่ยืนห่างในรัศมียี่สิบเมตรเขาก็ทำให้ผู้หญิงทั้งถนนหยุดหายใจ ยกเว้นฉัน นั่นก็เพราะเราใกล้ชิดกันมากเกินไป

...ฉันเป็นเหมือนน้องสาว และเขาเป็นเหมือนพี่ชาย...

“นอนไม่หลับเหรอครับ ซาริ” เจ้าของใบหน้าเรียวคมเอ่ยถาม เขาดูดีจริงๆ เสียด้วยสิ ไม่ว่าในที่มืดหรือที่สว่าง อ่อนโยนราวกับเจ้าชาย และดูแลปกป้องฉันราวกับเจ้าหญิงมานาน...

“ค่ะ พี่ฮิเดกิ...” ฉันตอบพี่ และฉันรักพี่คนนี้...พี่ชายปลอมที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดใดๆ

ถึงอย่างนั้นพี่ก็คือพี่ คือคนที่ฉันเฝ้ามองและคิดถึงเสมอราวกับลมหายใจของตัวเอง รักมากเท่ากับพี่ชายแท้ๆ อย่างพี่มิยาบิ เพราะงั้นเพียงเสียงทุ้มเอ่ยถามรายรอบห้องจึงพลันอบอุ่นราวกับหลับฝันใต้ผ้าห่มหนานุ่มทันที

นั่นก็เพราะความห่วงใยที่พี่มีให้น้องสาวคนนี้…

พี่ชายแท้ๆ ของฉันชื่อมิยาบิ พี่ชายต่างสายเลือดชื่อฮิเดกิ นานมาแล้ว...ตั้งแต่จำความได้ฉันมีพี่ชายสองคนเคียงข้างแบบนี้ พ่อแม่ของเราและของพี่ฮิเดกิรักและสนิทกันอย่างไม่มีวันที่ใครจะเข้าใจ เพราะงั้นสองครอบครัวถึงสร้างบ้านติดกัน พี่ฮิเดกิในวัยเด็กมาเล่นที่บ้านของเราตลอด ในขณะฉันกับพี่มิยาบิมุดรั้วตันไม้ไปเล่นที่บ้านพี่ฮิเดกิเช่นกัน ...บ่อยครั้งราวไร้กำแพงกั้น...

จนกระทั่งวันที่คุณพ่อและคุณแม่ของพี่ฮิเดกิจากไป...ซึ่งนั่นก็สิบห้าปีมาแล้ว

คุณพ่อคุณแม่ของฉันบอกว่าพวกเขาหายไปกับเครื่องบิน ไปสวรรค์ และหากเด็กอย่างพวกเราอยากพบพวกเขาอีกครั้งจะต้องโตขึ้นเป็นคนดีจริงๆ

พี่ฮิเดกิกลายเป็นสมาชิกของบ้านเราตั้งแต่วันนั้น ที่สำคัญ...พวกเรารักเขาราวกับสมาชิกครอบครัว

“ขอโทษนะที่พวกพี่ชวนซาริดูหนังน่ากลัว” มือที่ใหญ่กว่ามือของฉันมากขยุ้มเส้นผมข้างแก้มฉันแผ่วเบา

“พี่ฮิเดกิไม่ผิด ฉันอยากดูเอง อยากอยู่กับพี่ๆ...”

“พี่จะทำอะไรให้ซาริได้บ้าง...? ” เอ่ยถามราวพี่ชายที่แสนดี...ไม่ต่างจากทุกครั้ง

“อยากกอดพี่ค่ะ” ฉันบอกตามตรงแบบน้องสาวคนเล็ก...ตลอดมาฉันทำแบบนี้ กอด ไล้เล่นเส้นผมนุ่มลื่น หรือแม้แต่หอมแก้มข้างใบหน้าคมคาย

และที่ทำได้ก็เพราะเขาไม่ใช่คนรัก แต่เป็นพี่

...ไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกว่านี้...

เมื่อนั้นเรียวนิ้วยาวของร่างสูงเคลื่อนปิดสวิตช์ไฟแนบผนัง แขนอุ่นกำยำอุ้มฉันที่ยังยืนกอดพี่ไว้เดินกลับเตียง วางลงอย่างเบามือราวเจ้าชายวางเจ้าหญิง ก่อนทิ้งร่างลงนั่งเคียงข้าง

เรียวนิ้วของมือใหญ่เคลื่อนสัมผัสกระดุมเม็ดที่สองเหนือชุดนอนของฉัน แตะผ่านผิวข้างหัวใจฉันแผ่วเบาเมื่อกลัดเข้าด้วยกัน... แล้วอย่างแผ่วเบามือใหญ่กดร่างของฉันแนบฟูกหนาก่อน เอนร่างลงเคียงข้าง

อบอุ่น...มือหนึ่งของพี่เคลื่อนพาดพาดเอวฉันหลวมๆ เพื่อกอดร่างของฉัน มือหนึ่งเคลื่อนห่มผ้า

ผ้าห่มอุ่นก็จริง แต่อ้อมแขนของพี่อุ่นกว่า...

...ไม่แปลกที่ฉันหลงรักมือใหญ่และแขนกำยำแบบชายหล่อเหลาที่โอบกอดฉันไว้...ฉันรักพี่ฮิเดกิ รักทุกอย่าง...และรักมานานแสนนาน...

จูบแผ่วเบาเหนือหน้าผาก...และเสียงทุ้มอ่อนโยนยิ่งกว่าดนตรีใดๆ “ฝันดีครับซาริ”

ฉันจึงหลับตาลงได้ ซุกตัวราวกับลูกนกในอ้อมแขนแข็งแรง รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย...ชิดใกล้แผ่นอกราบจนได้ยินเสียงหัวใจของอีกร่างได้

...หนักหน่วง... มั่นคง...

ได้กลิ่นหอมจางจากร่าง…..กลิ่นแบบพี่ชาย...

“...ฝันดีเช่นกันค่ะ พี่ฮิเดกิ...”

...ขอบคุณที่พาฉันผ่านพ้นค่ำคืนนี้...

...และเคียงข้างพี่ฉันไม่กลัวสิ่งใด...