[9] ขอกินลูกชิ้นได้ไหมคะ?

เตยหอมตื่นเต้นจนลืมความหิวโหยไปช่วงขณะหนึ่ง ตั้งแต่ผู้ชายคนนี้ดึงมือเธอมาที่รถคันหรู ทำให้เตยหอมไปไม่เป็น ใจนั้นเต้นโครมครามอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆ

จนเตยหอมลืมสิ้นถุงลูกชิ้นปิ้งอีกด้วย เพราะคุณคนนี้ใจดีจอดเทียบท่ารถเข็นขายลูกชิ้นให้ ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกมา

เสี่ยเปิดผับจนรวยงั้นหรือ มีคำถามผุดขึ้นมามากมายอยู่ภายในหัว ผลพลอยได้ของการเป็นเด็กเสี่ยครั้งแรกในชีวิตมันชั่งโชคดีที่มาเจอมหาเศรษฐีหนุ่มที่กรอบหน้าหล่อฟ้าประทานราวกับพระเอกนิยาย แถมยังใจดีอีกต่างหาก

ในตอนนี้การจราจรยังคงแออัดดังเดิม เหงื่อท่วมมือคิดหาวิธีวางตัวหรือปฏิบัติต่อเขาอย่างไรดี ก่อนอื่นต้องจดจำกฎพวกนั้นให้แม่นยำ

โคร้กกก!!!

เสียงท้องร้องประท้วงขึ้นมาอีกจนได้ เตยหอมทั้งหิว ทั้งประหม่าในเวลาเดียวกัน

เรนเดียร์บอกให้ทำตัวน่ารักๆคิดอะไรก็พูดออกมา วิธีนั้นจะได้ผลเหรอ หากเธอกำลังหิวแล้วขอกินลูกชิ้นปิ้งตอนนี้มันได้เหรอ เอาจริงๆแล้วเราอาจไม่ได้น่ารักสำหรับบางคน

แต่ในเมื่อเสี่ยถึงขั้นใจดีจอดซื้อลูกชิ้นปิ้งให้ ด้วยความหิวโหยเตยหอมก็อดไม่ได้จริงๆ

เช่นคนข้างๆกันที่อัธยาศัยดีทว่าก็ยังมีในหลายๆมุมมอง บางเวลาแววตาคมดุดูน่าเกรงขามจนเตยหอมไม่กล้าปริปากเอ่ยคำใดออกมา

"มองแบบนั้นมีอะไรติดหน้าฉันงั้นเหรอ?"

เสือทิ้งศรีษะลงบนเบาะหมอน เมื่อรถติดไฟแดงอีกครั้ง เปลือกตาปิดลงไปวินาทีหนึ่งพลางถอนหายใจพรืดยาวอย่างไม่สบอารมณ์ ลืมตาขึ้นมาแล้วหันไปมองเด็กสาว

"เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรติดหน้าหล่อๆของเสี่ยเลย~"

ชอบคนพูดเพราะๆปากหวาน งั้นต้องเอาใจลูกเดียว

"ปากหวานดีนะ ฉันชอบ"

"หนูไม่เคยชมใครว่าหล่อเลยนะคะ เสี่ยหล่อมากจริงๆ"

"ที่ชมนี่ต้องการอะไรจากฉันงั้นเหรอ เราเพิ่งจะรู้จักกันก็ชมซะแล้ว กล้าดีนะเห็นหน้าซื่อๆไม่คิดว่าจะเอาใจเป็น"

"เสี่ยก็ได้ยินเสียงท้องของหนูร้อง ขอกินลูกชิ้นได้ไหมคะ?"

"ถ้าไม่อนุญาตหล่ะ เดี๋ยวรถเหม็นฉันซื้อรถมาไม่ใช่บาทสองบาทนะ?" ในคราแรกนึกว่าเธอจะต้องการมากกว่านี้เสียอีก ทว่ากลับตารปัตรเลยจริงๆ

"หนูไม่กินก็ได้ค่ะ"

ใจดวงเล็กแป้วไปแล้ว เรนเดียร์แนะนำให้เป็นตัวของตัวเองนั้นใช้ไม่ได้ผลเลยสักนิด เตยหอมหลบสายตาก้มมองต่ำอย่างถอดใจ

"หึ!แค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง กินสิ" เสียงทุ้มสบถก่อนเอ่ยอนุญาต

"ขอบคุณนะคะเสี่ย~"

แต่พอได้ยินเสียงสวรรค์ เตยหอมก็เอ่ยชื่นชมคนข้างๆในใจทันที ใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มแฉ่ง หาที่ไหนไม่ได้แล้วแบบนี้ เสี่ยใจดีก็มีในโลก

"แต่ทีหลังอย่าให้ฉันเห็นกินของไม่มีประโยชน์พวกนี้อีกนะ เธอควรปรับตัวหน่อยเวลาอยู่กับฉัน!!!"

เตยหอมเคี้ยวลูกชิ้นแก้มตุ่ยก็ต้องหยุดชะงัก

"ถ้าจะให้พูดตรงๆเลยคือเธอโชคดีที่มีหน้าสวยๆแล้วก็ความบริสุทธิ์ ฉันเป็นคนใจดีแบบนี้เอง"

"..."

"อย่าเก็บไปคิดเองเออเองว่าฉันพิศวาสเธอ ข้อย้ำไว้ตรงนี้เพราะคนก่อนๆหน้าเธอมักจะเป็นอย่างนั้นกันทุกคนเลย!"

"หนูจะปรับตัว แล้วสัญญาเลยว่าจะไม่ก้าวก่ายคุณ จะไม่คิดเกินเลยแน่นอนค่ะ หนูจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี"

ให้มองจากดาวอังคารยังรู้ว่าคุณมหาเศรษฐีเป็นมิตรกับผู้หญิงทั้งโลกนั่นแหล่ะ แววตาเจ้าเล่ห์ เสน่ห์ล้นหน้า ไหนจะกระเป๋าสตางค์ก็แน่นอีก

"ดีมาก!!"

ใช้เวลาร่วมครึ่งชั่วโมงรถหรูเคลื่อนเข้ามาภายในลิฟต์ที่สามารถเอารถทั้งคันเข้าไปจอดได้ แน่นอนว่าเราทั้งสองไม่ต้องเดินขึ้นให้เมื่อย

ความอลังการงานสร้างทำให้เตยหอมตาโตเท่าไข่ไก่เบอร์ศูนย์ ดวงตากลมโตไม่กระพริบเมื่อรถจอดสนิท

เตยหอมยังไม่ได้ก้าวขาลงจากรถ ติดอยู่ในภวังค์ความคิด จนคนข้างกายเอานิ้วสะกิดที่ต้นแขนเบาๆ

"จะนอนในนี้เหรอ?"

"เปล่าค่ะ หนูแค่ไม่เคยเห็นที่ที่หรูขนาดนี้มาก่อน ขอโทษทีค่ะ"

เสือมองแววตาเป็นประกายของเด็กสาวแล้วรู้สึกเอ็นดูขึ้นมา เพราะแววตาแบบนี้เขาไม่เคยได้เห็นเลย แววตาที่สื่อถึงความจริงใจ ใสซื่อ

ทว่าคิ้วเล็กมักจะขมวดเป็นปมจนทำให้เสือรู้สึกขัดใจ เหมือนกับว่าเด็กสาวมีอะไรให้คิดกระวนกระวายใจอยู่ตลอดเวลา ชวนให้คนรอบข้างเกิดความสงสัย

"ถ้ายังกินไม่อิ่ม ไปหาอะไรกินในตู้เย็นก่อนได้นะ ฉันเป็นคนชิวๆ แต่ฉันไม่ชอบให้ประชด ไม่ชอบให้ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวจริงๆเท่านั้น"

ร่างหนาเดินนำเข้ามาในโซนห้องครัวเพราะเขากำลังตระหนักว่ากำลังเลี้ยงดูเด็กตาดำๆที่อดอยากปากแห้ง จึงอดสงสารไม่ได้จริงๆ

"ถ้าทำอาหารไม่เป็น ก็สั่งเข้ามาเดี๋ยวทิ้งเงินไว้ให้"

หมายจะเอามาเลี้ยงดูปูเสื่อเพราะชอบลองของแปลก ยิ่งความบริสุทธิ์และใบหน้าหวานจิ้มลิ้มแบบนี้ เด็กตรงหน้าเป็นเหยื่อที่ถูกใจเสือเป็นอย่างมาก

หมายจะให้เธอใช้ชีวิตอยู่ที่ห้องรับแขกที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้เข้ามานอนที่นี่เลยสักคน เด็กในสต็อคเสือจัดการเผด็จศึกที่ห้องนอนของผับตัวเองในแทบทุกคืน

การตัดสินใจรับเด็กคนนี้มาเลี้ยงดูเพราะสนองความต้องการที่มีมากกว่าปกติ แน่นอนว่าต้องได้ประโยชน์จากเด็กสาวคนนี้อยู่แล้ว

เพราะเสือเป็นโรคเสพติดเซ็กส์ หรือเรียกว่าsex addiction ที่ไม่ใช่ภาวะความต้องการทางเพศสูงธรรมดาอย่างเดียว

"หนูทำอาหารเป็นค่ะ อร่อยด้วย"

"ก็ดี"

เพราะเสือมีความต้องการทางเพศสูงระดับที่ว่า วันๆ หนึ่งหมกมุ่นเกี่ยวกับเพศสัมพันธ์ มันเกิดขึ้นมาอย่างยาวนานตั้งแต่เขายังเป็นวัยระเริง จนได้ฉายาว่าร้อยเมียจากแสนแพททริค

ซึ่งที่ผ่านมาเสือไม่ได้นับเป็นเมีย เพราะที่คบหาเป็นสถานะคนรักจริงๆก็ประมาณสามสี่คน จวบจนตอนนี้อายุสามสิบปีก็ไม่ได้มีคนรักเยอะเท่าที่พี่ชายฝาแฝดขนานนาม

"เอ่อ...ตู้เย็นอันไหนเหรอคะ?"

ดวงตากลมโตมองรอบห้องก็เห็นแต่ตู้ใหญ่คล้ายตู้ใส่เสื้อผ้า ที่คล้ายกับตู้เย็นก็ไม่แน่ใจจึงเอ่ยถามก่อน ไม่กล้าไประราบระล้วงของส่วนตัวของเขา

"ก็นี่ไง!!?"

"ไม่ต้องทำอาหารเผื่อ รีบกินให้อิ่มฉันยังคุยกับเธอไม่จบ"

สิ้นเสียงมหาเศรษฐีหนุ่มก็เดินออกไปข้างนอก หากจำไม่ผิดน่าจะเป็นโซนห้องรับแขก ที่นี่ใช้คำว่าหรูหราได้สิ้นเปลือง

เตยหอมไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับบ้าน อย่างโคมไฟเป็นพุ่มอันใหญ่กลางเพนท์เฮ้าส์เขาเรียกว่าอะไร แทบทุกอย่างของชิ้นส่วนตกแต่งของที่นี่เป็นสีเทาสลับกับสีขาว สไตล์โมเดิร์นผสมผสานความหรูหรา เกินคำบรรยายไปมากเลยจริงๆ