[7] เตยไม่ได้มาเล่นๆ

"ร้อยสองร้อยฉันไม่มีหรอก สักแสนสองแสนพอได้อยู่ เธอจะเอาไหม?"

"..." พอได้ยินว่าคนตรงหน้ามีเพียงเงินแสน เตยหอมก็หูผึ่ง ด้วยค่าเทอม ค่าไฟและทุกอย่างเอฟเวอรี่ติงทิงกาเบลเลยจริงๆ จำต้องหน้าเงิน

ตอนแรกทำเป็นไม่สนใจจะยกให้พี่เมฆ จงใจแกล้งแน่ๆ

"มองแบบนั้น หมายความว่าเธอสนใจสินะ?"

เขาชอบที่เด็กสาวตรงหน้าเข้าใจออเซาะฉอเลาะอย่างกล้าๆกลัวๆ เด็กคนนี้มีความน่าสนใจบางอย่างที่ก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน เอาเป็นว่าเก็บของแปลกเข้าสต็อคสักคนก็คงไม่เสียหายอะไร

"ค่ะ เงินสองแสนต้องแลกด้วยอะไรเหรอคะ?"

"เธอยังซิงหรือเปล่า?"

ไม่ตอบหนำซ้ำตั้งคำถามขึ้นมา เศษเงินก้อนนี้คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มถ้าคนตรงหน้าบอกว่ายังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่ เงินแสนให้จ่ายเป็นรายเดือนยังได้เลย

"ค่ะ หนูยังไม่เคยทำเรื่องแบบนั้นกับใครเลยสักคน!"

"เอามาแลกกับเงินเดือน ฉันจะเลี้ยงดูเธอ ตกลงไหม?"

"ตกลงค่ะ!"

"ไปคุยกันที่เพนท์เฮ้าส์ของฉันแล้วกัน ยังมีข้อตกลงของเราอีกเยอะ ที่เราต้องคุยกัน"

มือหนาออกเเรงดึงมือเล็กไปที่รถสปอร์ตคันหรู เพราะเสือจริงจังตรงที่จะให้เงินเดือนเพราะต้องการใช้บริการกันตลอดๆเลย เพราะความบริสุทธิ์เท่านั้นที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้โชคดี

ดวงตากลมสั่นระริกดีใจ ก้มมองมือหนาๆที่จูงมือเธอ แม้หนทางข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ขอให้วันนี้มีเงินก็เพียงพอ

อีกอย่างผู้ชายคนนี้ก็กลายเป็นผู้มีพระคุณคนนึงไปแล้วจริงๆ(หากไม่ใช่คนซาดิสม์ทุบตีผู้หญิง)

บทสนทนาที่เกิดขึ้นขณะที่อยู่บนรถประจำทางก่อนแยกย้ายกันเข้าบ้านกับเรนเดียร์ เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด

"บางสิ่งบางอย่างมึงต้องกล้าเว้ย กูมีอะไรดีๆกว่านั้น ก่อนที่มึงจะโทรหาพี่นาว กูอยากให้มึงรู้จักผู้ชายคนนี้ก่อนเตย!!!"

พรึ่บบ!!

สมาทโฟนราคาขนาดกลางที่ใหม่เอี่ยมของเรนเดียร์มีภาพของชายหน้าหล่อๆคล้ายลูกครึ่งอยู่ในนั้น ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ริมฝีปากอวบอิ่ม ผิวขาวกรอบหน้าหล่อ หล่อจนบาดใจ

แววตาดุดันกร้าวใจ ผู้ชายทรงแบดไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติของเตยหอม ทว่าคนนี้หล่อจนสันหาคำมาอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลย

"เกี่ยวอะไรกัน ทำไมกูต้องรู้จักเขา?"

"มึงจะทำงานงกๆรับแขกอะสภาพ ชีวิตไม่ได้สวยหรูเลย มึงยังซิงไม่เหมือนกูนะเตย ถ้าจะเสียซิงทั้งทีมึงต้องฉลาดหน่อยตรงที่ จะเสียให้ใครแล้วดิวกันยาวๆเลย มึงจะได้มีเงินด้วย ไม่ต้องไปรับแขกหลายๆคน"

"กูสนใจนะ แต่เอาตรงๆเลยคือกูเห็นหน้าเขาผ่านรูปแค่นี้ เขาหล่อมากๆเลยอะเขาจะมองกูเหรอ?"

เตยหอมมีนิสัยใจคอไม่โผงผาง บุคลิกภายนอกดูเรียบร้อยทว่าจริงๆแล้วเป็นคนตรงไปตรงมาคนหนึ่ง

ไม่อย่างนั้นคงคบกันกับเรนเดียร์ไม่ได้ ชอบก็บอกว่าชอบ หล่อก็บอกว่าหล่อบาดใจ เรียกว่าไม่เคยตอเเหลกับเพื่อนสนิทนั่นเอง

"มึงสวยเตย ถึงแม้เราจะจนแต่พวกเราสวยมากๆ ต้องมั่นใจหน่อยเว้ย"

"ทำตัวเหมือนเป็นแม่เล้าเลยนะมึงอะ"

"กูแค่หวังดีกับสิ่งที่มึงเลือก อย่างน้อยถ้าคุณคนนี้เหี้ย มึงก็แค่นอนกับผู้ชายแค่คนเดียวเอง แต่ถ้ารู้จักนิสัยใจคอกันแล้วก็อาจจะคุยกันรู้เรื่องก็ได้"

"เขาคือเสี่ยเสือ"

"แค่ชื่อก็น่ากลัวแล้วอะ!"

"ไม่ลองไม่รู้ อย่าเพิ่งกลัว แล้วยิ่งทำให้เขาหลงรักนะ มันก็จะเลิศเลยนะเว้ย"

"โอ้ย หลงรักอะไรมึงละเมอเพ้อฝันอะไรอยู่เดียร์?"

"มันเป็นไปได้เว้ย ถามจริงๆมึงไม่อยากได้ผัวรวยเหรอ?"

สมัยนี้มันสมัยไหนกันแล้ว สำหรับเตยหอมชอบยืนด้วยลำแข้งของตนเอง ทว่าการตัดสินใจครั้งใหม่ครั้งนี้เท่ากับว่า ไม่ใช่การยืนด้วยลำแข้งของตนเองเลยสักนิด

สรุปว่าเธอมันก็ชอบเงิน ฉะนั้นการได้มีแฟนหล่อรวยก็เป็นผลพลอยได้ หากคนมันจะคู่กันหน่ะนะ ทว่าชีวิตจริงๆมันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้นเลย

ในตอนนี้ผู้ชายชื่อเสือ เจ้าของผับยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว เตยหอมจึงหาหนทางเรียกคะแนนความน่าสงสารต่อชายหนุ่ม

ซึ่งหวาดหวั่นว่ามันอาจจะฟังดูตลกเกินไป ด้วยความหิวโหยท้องก็ร้องอย่างเป็นใจแล้วก็แอคติ้งไปเรื่อยๆของหล่อน

ถึงชายหน้าหล่อทั้งสองจะไม่สนใจเตยหอมก็จะหาเหตุผลบ้าๆยื้อเอาไว้อยู่ดี ทว่ามันกลับได้ผลเอาดื้อๆ

"กูเนี้ยนะจะจับคนรวยๆได้?"

"มึงแม่งโครตจะเป็นผู้หญิงที่สวยอะ โครตจะนิสัยดี มึงไม่มีข้อเสีย แต่เอาจริงๆแล้วเพิ่มน้ำหนักขึ้นมาหน่อยก็เลิศ มึงลองเอาความใสซื่อเข้าแลกดิวะ"

เรนเดียร์เถียงคอเป็นเอ็นจริงๆในวันนั้น เชื่อมั่นว่าเธอสามารถทำได้

"ยังไงวะ?"

"มึงรู้สึกอะไรก็แบ๊วๆ กล้าๆพูดออกมาเลยเว้ย ทำตัวแบบไม่คาดคิดอะ เชื่อกู!!"

"เอาที่แบบคนรวยไม่เคยเจอมาก่อนอะเตย เราแม่งชีวิตสนุกจะตาย คนรวยๆแม่งไม่เคยเป็นแบบเราหรอก มึงก็ลองคิดดูแล้วกัน"

เตยหอมคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก สิ่งที่คนรวยๆไม่เคยพบเคยเจอ จนกระทั่งเหตุการณ์จริงๆมันพาไปเมื่อครู่นี้ คนรวยๆไม่เคยอดอยาก เตยหอมติ๊ต่างแล้วลองดูเพียงเท่านั้น

กลับมาที่ปัจจุบัน เตยหอมไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้ ก้นจะได้มานั่งรถสปอร์ตคันหรูแบบนี้เลย