[6] หนูหิว

"กูสั่งให้มึงไปตรวจงานแทน แล้วทำไมถึงมายืนกอดสาวน้อยคนนี้ได้วะไอ่เมฆ?"

ทันใดนั้นก็มีเสียงทุ้มของใครบางคนแทรกขึ้นมา เตยหอมหันไปมองคนที่มาใหม่ ก็ถึงกับต้องตกตะลึงในความหล่อเหลาไปทุกระเบียดนิ้ว

ใบหน้าลูกครึ่งหรือลูกเสี้ยวก็ไม่ปาน ผิวขาวออร่าส่วนสูงประมาณ180ซม.กว่าๆ กรอบหน้าฟ้าประทาน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกาย สวมต่างหูสำหรับผู้ชายเป็นห่วงๆสีเงิน คิ้วเข้มดกดำ ใต้ตาขวามีไฝเม็ดเล็กๆหนึ่งเม็ด เพิ่มเสน่ห์ขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

ใช้คำว่าหล่อได้เปลืองมากถึงมากที่สุดราวกับนายแบบหรือพระเอกหนังเลยจริงๆ แววตาคมดุจ้องมองมาที่เธอ คล้ายเจ้าเล่ห์แพรวพราว

เตยหอมไม่มีความรู้สึกว่าคนตรงหน้าจะมองด้วยการหยามเหยียด แต่อย่าเดาให้ยากเพราะว่าแววตาแบบนี้ก็ยากเกินจะคาดเดา

เวลานี้ราวกับต้องมนต์สะกดเพราะคนตรงหน้าหล่อและแทบจะตรงสเป็คผู้หญิงแทบทั้งประเทศเลยด้วยซ้ำ ใจดวงเล็กเต้นโครมครามยากที่จะละสายตาออกมา

"พอดีน้องเขามาสมัครงานครับนาย ผมเลยจะพาเข้าไปแต่ก็ดันเป็นลมไปซะก่อน" คนข้างๆก็ว่าหล่อแล้ว พี่คนนี้หล่อแบบเข้มๆฉบับชายไทย

"อ้อเหรอ?"

เสือ พยัคฆาละสายตาจากลูกน้องไปมองร่างเล็กที่สีหน้าดูไม่จืดเลย ดวงตาคมดุตวัดสายตามองหล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า อย่างพินิจพิจารณา คิ้วดกดำขมวดเป็นปมฉบับคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย

"มึงเงี่ยนก็บอกมาเถอะ อยากเอาแม่นี่ก็บอกไม่ต้องมาเขินกูหรอก?"

เสือที่คนส่วนใหญ่มักเรียกว่า'เสี่ย'ในแวดวงธุรกิจ เขาเป็นลูกกระจ๊อกมาเฟียอย่างแสนแพททริคที่เป็นพี่ชายฝาแฝด

คอยช่วยงานหัวหน้าแก๊งค์พยัคฆา ที่เป็นชื่อจริงของตนเอง แต่เขาไม่ต้องการดำรงตำแหน่งหัวหน้าแก๊งค์ มันเหมาะกับแสน แพททริคมากกว่า

แด๊ดมักจะให้ฉายากับเสือว่า'เจ้าสำราญ'

นั่นก็เป็นเรื่องจริง แถมเสือยังค่อนข้างขี้เกียจเรื่องการทำงานให้กับแก็งค์มาเฟียของแด๊ด

เสือชอบการทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องดื่มที่มีเหล้ากับเหล้าเป็นหลัก สถานบันเทิงระแวกนี้จึงถูกกว้านซื้อเอาไว้

ผลิตเหล้า เบียร์ ไวน์และแทบทุกอย่าง เขามีโรงงานทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องดื่มพวกนี้ครบวงจรเลยจริงๆ

"เปล่าครับนาย!!"

"ที่จะเป็นลมนี่อ่อนแอหรือมารยา?"

เป็นคนตรงไปตรงมา หากเจอสาวสวยๆเสือก็จะมีน้ำเสียงนุ่มๆไพเราะลื่นหู ทว่าแม่นี่มาอ่อยลูกน้องไม่ได้มาอ่อยตน จึงแซวแรงด้วยความอิจฉาตาร้อน

"หนูไม่ได้กินข้าวเลยหน้ามืดค่ะ หนูไม่ได้มารยา" ดวงหน้าจิ้มลิ้มจ้องมองมายังเขา เสียงใสเอ่ยอธิบายลื่นหู น้ำตาคลอหน่วย ตัวสั่นๆ

"เหรอ?" เสือหรี่ตามองอย่างมีชั้นเชิง

ที่บอกว่าไม่ได้กินอะไรมาเลย ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วหิวข้าวหรือหิวเงินมากกว่ากัน ผู้หญิงคนนี้คงอดๆอยากๆ ดูจากการแต่งตัวที่สะอาดสะอ้าน ทว่าซูบผอม หากลมแรงพัดมาคงปลิว

"คุณเป็นเจ้าของผับ จะให้หนูทำงานที่นี่ไหม?"

กลับกันสมองของเตยหอมกำลังประมวลผลว่ากรอบหน้าคุ้นๆและสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่นั้น สถานะเจ้านายกับลูกน้อง คนตรงหน้าว่ายวานให้ผู้ชายที่ช่วยพยุงเธอเอาไว้ ไปตรวจดูผับแทน ก็แสดงว่าเป็นคนๆเดียวกับที่เรนเดียร์บอก

"จะทำทำไมให้เหนื่อย หาเสี่ยเลี้ยงคงได้เงินไว" เสือแนะนำและให้มองมาที่ตน ไม่ใช่มองไอ่เมฆลูกน้องของเขา เรื่องความหล่อและรวยมากๆยังไงก็ต้องชนะไอ่เมฆ

โคร้กก!!

"อุ้ย!ขอโทษทีค่ะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มๆเมื่อเสียงท้องร้องดังมากๆ มือเล็กกุมหน้าท้องเอาไว้ ใบหน้าแดงระเรื่อ

"หนูหิวค่ะ"

จมูกเล็กไร้ซิลิโคนกระตุกนิดๆเมื่อเยื้องๆกันกับหน้าผับมีรถเข็นขายลูกชิ้นปิ้ง กลิ่นหอมจนท้องร้องประท้วงเสียงดังมากขึ้นเป็นระยะ

"งั้นคุณจะรับหนูไปเลี้ยงดูไหมคะ?"

สิ้นเสียงเล็กรอยยิ้มร้ายเผยบนใบหน้ามาเฟียหนุ่ม เป็นยิ้มที่ทำให้เหยื่อทุกคนต้องใจละลาย

ดวงตาคมดุใช้สายตาสำรวจเรือนร่างเล็กกระทัดรัดตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง ถึงแม้เด็กสาวตรงหน้าจะดูผอมแห้งแรงน้อยไปนิด

แต่ก็หน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตายางอิมพอร์ตจากญี่ปุ่นดีๆนี่เอง

ไม่แน่หากทำตัวน่ารักๆเขาอาจจะเลี้ยงให้อ้วนแก้มเท่าลูกซาลาเปาเลยก็ได้

"แล้วทำแบบนี้ไอ่เมฆมันจะไม่เสียใจแย่เหรอ มันเจอเธอก่อนฉัน?"

"อะไรเนี้ยนาย ผมจะเสียใจทำไมกันครับ!?"

เมฆยกสองมือขึ้นบ๊ายบาย แม้เด็กคนนี้จะสวยแต่ก็ไม่ใช่เวลาหรี่หญิง ยอมยกให้เจ้านายหนุ่มหากอีกฝ่ายหมายปอง

"ฉันไม่ชอบผู้หญิงง่ายๆแบบนี้ ฉันยกให้แกไอ่เมฆ" เอ่ยแล้วเดินผ่านหน้าเตยหอมและเมฆไป

ทว่ายังไม่พ้น เสียงใสๆก็เอ่ยขึ้นมาอีก

"คุณเมฆไหนๆก็ไหนๆแล้วหนูหิวมากๆ ยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานเลย"

"..." เสือหยุดก้าวขาแล้วฟังเสียงใสๆของเด็กสาว น้ำเสียงอ้อนๆแบบนี้น่าเก็บเอาไว้ในสต็อคเหลือเกิน

"ไอ่เมฆเข้าไปดูเอกสารบัญชีให้กูเดี๋ยวนี้!!"

"ครับนาย!!"

บอดิการ์ดหนุ่มหันขวับไปมองนายตนเองอย่างชั่งใจ ทว่าก็รีบแจ้นหนีเพราะนายออกคำสั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเมฆไม่กล้าขัด

"คุณจะรีบให้พี่เมฆเข้าไปทำไมคะ สรุปแล้วคุณก็ไม่รับหนูเข้าทำงาน แล้วคุณจะเอายังไง?"

ภายในใจเตยหอมหวาดหวั่นกลัวด้วยอำนาจ อิทธิพลของคนตรงหน้า ทว่าไม่ลองก็ไม่รู้

"เธอขัดสนเรื่องเงินมากขนาดนั้นเลยเหรอ?"

ยังไม่ได้ตกปากรับคำว่าจะรับเธอเข้าทำงาน จงใจแกล้งเด็กสาวให้อ้อนวอนเขา ไม่ใช่ไปอ้อนไอ่เมฆแบบนั้น

"ใช่ค่ะ หิวจนตาลาย จนจะตายอยู่แล้ว~"

เตยหอมแทบยกยิ้มในใจ คนตรงหน้าดูให้ความสนใจที่เธอขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ แค่เขาสนใจราวกับมีชัยไปกว่าครึ่ง

"หนูขอยืมเงินคุณผู้ชาย สักร้อยสองร้อยได้ไหมคะ?"

เสียงใสออดอ้อนขึ้นมาอีกครั้ง แววตาอ้อนวอนมองใบหน้าหล่อคมคายสลับกันกับร้านลูกชิ้นปิ้ง กลืนน้ำลายลงคอทำตัวให้น่ารักเข้าไว้ เตยหอมก็ไม่รู้จะหาวิธีเข้าหาแบบไหนมาดึงดูดคนตรงหน้าแล้วจริงๆ

ทำข้อสอบยังไม่ยากขนาดนี้เลย เตยหอมไม่เคยมีความรัก จึงต้องการเอาความใสซื่อเข้าแลก

แต่ความหิวคือเรื่องจริง คำว่าหิวจนจะเป็นลม มันไม่เกินจริงเลย

ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆ วันนี้เป็นไงเป็นกัน อย่างมากก็แค่โดนโยนออกจากผับ แค่นั้นเอง ยังดีกว่าไม่ได้อะไรกลับไปเลย

เมื่อวานซืนไฟฟ้าที่บ้านก็เกือบถูกตัด โชคดีที่พี่ลินขอร้องเอาไว้ทัน บ้านของเธอไม่มีประวัติขาดจ่ายค่าใช้ไฟฟ้าอย่างนี้มาก่อน ตอนนี้ต้องมีเงินกลับบ้านไปให้ได้

"ร้อยสองร้อยฉันไม่มีหรอก สักแสนสองแสนพอได้อยู่ เธอจะเอาไหม?"